Domowe sposoby na kaszel, zarówno suchy jak i mokry. Stosowane od lat przez nasze babcie i wszelkich sympatyków naturalnego leczenia. Ogólnodostępne produkty, proste receptury, bez sztucznych barwników i konserwantów.

Większość z nich na pewno dobrze znasz i miewasz w swojej kuchni. Część spotykasz czasami na spacerze, nie wiedząc nawet, jak wielka drzemie w nich siła. Poznaj je i zapamiętaj CO możesz wykorzystać jako naturalne leki na kaszel dla całej rodziny.

Burak – wzmacnia odporność, łagodzi objawy chorób wirusowych (grypa). Ma też działanie wykrztuśne, dlatego w trakcie infekcji warto pić sok bądź syrop z buraków.

Syrop z buraków: obierz 2 buraki, pokrój w plasterki lub zetrzyj na tarce. Zasyp 4 łyżkami cukru i odstaw na 1 dzień. Następnie przecedź miksturę. Pij 2 x dziennie po 1 łyżce.

Cebula – dzięki wysokiej zawartości olejku lotnego i witaminy C ma silne działanie dezynfekcyjne, przeciwbakteryjne i grzybobójcze. W medycynie ludowej syrop z cebuli zalecany był przy przeziębieniach i kaszlu, z kolei wąchanie surowego warzywa polecane było przy katarze do udrażniania zakatarzonego nosa i dróg oddechowych.

Syrop z cebuli: kilka sztuk cebuli pokrój w plasterki i włóż warstwami do słoika. Każdą warstwę zasyp cukrem. Zakręć słoik i odstaw w ciemne miejsce na kilka godzin. Przecedź syrop i pij 3 x dziennie po 1 łyżce.

Czosnek – jest naturalnym antybiotykiem, działa bakteriobójczo. Skutecznie zapobiega i leczy infekcje wirusowe układu oddechowego.  

Zmiażdżony ząbek czosnku, dodany np. do ciepłego mleka, z odrobiną miodu i (opcjonalnie) masła, ułatwia odkrztuszanie, wzmaga potliwość, obniża gorączkę i udrażnia drogi oddechowe.

Chrzan pospolity – zawiera witaminę C, olejek lotny i substancje o działaniu bakteriobójczym. W medycynie ludowej stosowany przeciw przeziębieniom, chorym zatokom i katarowi. Ze względu na działanie wykrztuśne zalecany jest również przy uciążliwym kaszlu.

Syrop z chrzanu: kawałek chrzanu (ok. 100 g) zetrzyj na tarce, dodaj ½ szklanki ciepłej wody i zostaw pod przykryciem na mniej więcej pół godziny. Następnie przecedź miksturę i dodaj do niej ok. 100 g miodu. Pij 3 x dziennie po 1 łyżce (dzieci po 1 łyżeczce).

Cytryna – jest między innymi źródłem witaminy C, B i PP, dzięki czemu wzmacnia odporność  i łagodzi przebieg różnych infekcji. Ma też działanie bakteriobójcze. Można ją dodawać do ciepłej (nie gorącej!) herbaty czy przegotowanej wody. Idealnie współgra z miodem, czosnkiem i imbirem, z którymi tworzy doskonałe w swym działaniu syropy.

Imbir – ma szerokie spektrum działania, między innymi: antybakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwzapalne i rozgrzewające. Od lat używany jest jako lek na przeziębienie, katar, kaszel, zatoki oraz zapalenie oskrzeli. Doskonale wzmacnia odporność, a przy infekcji przyspiesza powrót do zdrowia.

Syrop z imbiru, miodu i cytryny: w niedużym słoiku ułóż warstwami kilka łyżek miodu, kilka plasterków cytryny, a na nie zetrzyj odrobinę imbiru. Powtórz czynność tak by zapełnić słoik. Zakręć go i odstaw na ok. 24 godziny. Pij 2-3 x dziennie po 1 łyżce lub dodawaj miksturę do herbaty.

Tymianek – ma właściwości bakteriobójcze, przeciwzapalne i napotne. Działa wykrztuśnie i rozkurczowo. W medycynie wykorzystywany jest w leczeniu zapalenia górnych dróg oddechowych.

Syrop z tymianku: świeże lub suszone zioła wsyp do litrowego słoika, do ⅓ wysokości. W garnku zagotuj 1 l wody z 0.5 kg cukru. Zalej tym zioła i dobrze wymieszaj. Zamknij słoik i odstaw na 2 dni w ciemne miejsce. Następnie przecedź syrop przez sito. Pij 2-3 x dziennie po 1 łyżce.

Koper włoski – dzięki swoim właściwościom już dawno znalazł zastosowanie w medycynie naturalnej. Wykazuje działanie wykrztuśne, przeciwgorączkowe i napotne. Doskonale sprawdza się w walce z przeziębieniem i przy schorzeniach układu oddechowego. Na kaszel można używać olejku z kopru włoskiego, z dodatkiem mleka i miodu. Można go również wykorzystać do inhalacji.

Rumianek – ma właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne. Stosuje się go przy infekcjach górnych dróg oddechowych, np. w postaci inhalacji. W tym celu kilka kropli olejku z rumianku wkrapla się do garnka z gorącą wodą lub do nebulizatora.

Prawoślaz – jego głównym składnikiem czynnym jest śluz roślinny, którym powleka ściany błon śluzowych dróg oddechowych. Dzięki temu nawilża je i ułatwia odkrztuszanie.

Babka lancetowata – działa wykrztuśnie, przeciwzapalnie, antybakteryjnie, przeciwwirusowo i osłonowo. Ułatwia rozrzedzanie i wydalanie flegmy. W medycynie ludowej liście babki mają szerokie zastosowanie w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych, kaszlu i kataru.

Oprócz wyżej wymienionych składników, które warto włączyć do codziennej diety i, z których można przygotować soki, syropy czy inne mikstury, w walce z kaszlem bardzo pomocne są również inhalacje. A do nich, przy infekcjach dróg oddechowych, szczególnie polecane są takie olejki jak: eukaliptusowy, sandałowy, geraniowy, lawendowy, sosnowy, z drzewa herbacianego, kopru włoskiego, rozmarynu, majeranku, czy tymianku.

Jeśli zastanawiasz się z jakim rodzajem kaszlu masz do czynienia – suchym czy mokrym  – skąd się bierze, jak go zwalczać i chcesz posłuchać np. mokrego kaszlu, koniecznie zajrzyj tutaj.

Mówi się, że żeby poznać drugiego człowieka, trzeba z nim zjeść beczkę soli. I ja się z tym zgadzam. Inne powiedzenie głosi kolejną prawdę, która brzmi: nie oceniaj książki po okładce.  Pierwsze wrażenie [a nawet pierwsze kilka wrażeń :P] często bywa bardzo mylne, niesłuszne i niesprawiedliwe.  Zgadzam się nawet z tym, że nigdy nie zna się drugiego człowieka do końca. Są tacy, którzy po latach potrafią mnie zaskoczyć! Tymczasem dzieci ocenia się w mgnieniu oka, a przy okazji i ich rodziców! Najsurowszymi sędziami bywają najczęściej ci, którzy sami nie mogą się poszczycić idealnym wychowaniem [bo takiego nie ma]…

Do napisania tego tekstu zainspirowała mnie sytuacja, której niedawno byłam świadkiem i uczestniczką. Moje dziecko po kilku dniach zostało poddane surowej ocenie i podsumowane w mocnych słowach przez osoby, które:

1. a) powinny doskonale wiedzieć, że z tego typu ocenami w przypadku kilkulatka postawionego w nowej sytuacji należy wstrzymać się przynajmniej kilka tygodni
2. b) nie są kompetentne do wydawania takich osądów
3. c) powinno je to gówno [GÓWNO!] obchodzić!

Nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni, ale o raz za dużo. I w końcu musi mi się ulać!

Załóżmy, że siedzisz w poczekalni u lekarza. Twoje dziecko jest rozdrażnione, bo całą noc gorączkowało i choć teraz nie wygląda na chore, marudzi po swojemu. Co robi siedząca naprzeciwko babcia? Ano komentuje: „Oj, ale niegrzeczny chłopczyk! Taki duży, a taki niewarty!”. Przez 5 minut styczności z kilkulatkiem zdaje się wiedzieć o nim wszystko!

Inna sytuacja: jesteś z dzieckiem na zakupach. Zazwyczaj grzeczne [nie cierpię tego słowa, ale dobra…], tym razem wrzeszczy i wyrywa ci się, bo … zapomniało z domu ulubionego misia, a ty chcesz szybko kupić ten cholerny chleb, bo mieszkasz na wsi i zaraz zamkną ci tę budę. Nie masz czasu cofać się po pluszaka. Co robi ekspedientka? Odpowiedź jest oczywista! Oznajmia: „Pffff, to bezstresowe wychowanie! Co za pokolenie rośnie! Za naszych czasów…jakby matka po dupie przylała, zaraz byłby spokój!”.

I jeszcze inna: dziecko idzie po raz pierwszy w życiu do przedszkola. Zostaje bez mamy, z którą było w sumie bez przerwy przez 5 lat swojego życia. Jest w nowym środowisku, z obcymi ludźmi, wśród wymagań, które nie do końca potrafi zrozumieć. Jedno płacze za mamą. Zostaje nazwane beksą i „orkiestrą”. Drugie nie potrafi poradzić sobie z emocjami [ma 4-5 lat!!!], więc nie może usiedzieć w miejscu, biega, psoci… Zostaje nazwane łobuzem, lujem, niewartusem…

Nie. Nie jestem przewrażliwioną na punkcie swoich dzieci matką. Potrafię przyznać, że ich zachowania bywają niewłaściwe, a ja sama popełniam błędy, ale nienawidzę uogólniania i szufladkowania! Znam ten ból od podszewki… Sama byłam takim INNYM DZIECKIEM. Umiałam czytać w wieku 4 lat i na lekcjach często zwyczajnie się nudziłam. To od nauczycieli pierwszy raz usłyszałam, że się wywyższam [ w wieku 6 lat!!!!], że nie daję szansy innym dzieciom, że się popisuję swoją wiedzą… Potem to już dzieci mogły z łatwością nazwać mnie kujonem…

Beksa, łobuz, nieuk, brojarz, maminsynek, najgorszy, niewarty, rozbestwiony, opóźniona, płaksa, adhd – takich określeń używają dorośli do określenia dzieci, które zachowują się nie tak, jakby sobie ci dorośli tego życzyli. Używają tych określeń na szkolnym korytarzu, przy innych dzieciach, innych rodzicach i zapewne także w domach. Jak można się zatem dziwić, że te „INNE DZIECI” są automatycznie szufladkowane przez rówieśników? Jak się dziwić, że są potem przez inne dzieci wyśmiewane i wytykane palcami? Jak się dziwić, że te „INNE DZIECI” czują się ze swoją tożsamością źle, stają się niepewne siebie, zamknięte albo odwrotnie: z frustracji jeszcze bardziej dokazują?

Gdyby tobie, dorosłej osobie, ktoś ciągle powtarzał: „Ty to jesteś do niczego!”, „Do niczego nie dojdziesz!”, „ Ty to masz paskudny charakter!”?  A z twoich łez, które dla ciebie są do jasnej cholery z ważnego powodu, naśmiewał się nazywając cię beksą, mazgajem i twierdząc, że nie ma co płakać? Gdyby  JAK BYŚ SIĘ CZUŁA? … To wyobraź sobie, jak czuje się takie zaszufladkowane przez dorosłych dziecko…

Tak jak wspomniałam na początku: żeby poznać człowieka, trzeba z nim beczkę soli zjeść i wiesz, co ci powiem? Żeby poznać dziecko, trzeba z nim zjeść dwie beczki!

Bo ta mała istota nie potrafi wyrażać swoich myśli i emocji tak, jak dorosły człowiek, więc wielu rzeczy my, dorośli, musimy się domyślać albo dochodzić do wniosków po pewnym czasie.

Bo ta mała istota nie jest bezmyślną lalką, za jaką wielu dorosłych ma skłonność ją uważać! Sądzę, że życie wewnętrzne naszych pociech, mogłoby niejedną z nas zaskoczyć!

Bo ta mała istota jest w ciągłym rozwoju – zmienia się z każdym dniem, niemal z każdą minutą, w której czegoś się uczy, doświadcza…

Ta mała istota ma prawo mieć swój własny, odrębny charakter, kształtować swoją tożsamość, wyrażać zdanie i czuć!

Dzieci są różne. RÓŻNE!!! Tak jak dorośli. Serio!

Tolerancja – strasznie modne słowo. W bajkach pokazuje się homoseksualne pary, a z dziećmi chodzi na manifestacje z tęczową flagą albo czarnym parasolem. Większość z nas sprawia wrażenie, że chce uczyć dzieci żyć według hasła: “Żyj i daj żyć innym” i pokazywać, że inność nie jest złem. Tymczasem w „prawdziwym” życiu, w prozaicznych sprawach, w domu, w szkole, na podwórku każda inność spotyka się ze natychmiastową stygmatyzacją – nie przez dzieci, a przez dorosłych. A jak wiadomo „najlepszym” [albo i najgorszym] sposobem, by nauczyć czegoś dziecko, to dać mu przykład… Smutne to…

W nocy słyszę płacz dziecka dochodzący z pokoju po drugiej stronie mieszkania. Wstaję ledwo żywa i po ciemku slalomem podbiegam do Lusi, a wtedy ona  mówi do mnie: “Mamusiu, sama nie cie pać”. Teoretycznie w łóżku nad nią śpi starszy brat, ale i tak kładę się obok niej i tulę. Czekam aż wyrówna się jej oddech i zaśnie. Cicho wymykam się do mojego łóżka i zerkam na zegarek, a na nim 3 w nocy.

Nie potrafię już zasnąć. Za niecałe dwie godziny i tak muszę wstać żeby zdążyć na pociąg, a poza tym nasłuchuję czy mała się nie obudzi. W końcu dzwoni budzik i wstaję jeszcze bardziej zaspana. Cichutko szykuję się na wyjście do pracy. Jeszcze mam chwilkę i wtedy w drzwiach stoi ona. Kochana, niespełna trzylatka z zaspanymi oczkami, wbitymi we mnie. Podbiega do mnie i kurczowo się łapie i mówi najczulej jak potrafi: “Mamusiu”. Na ten dźwięk to nawet lodowce topnieją.

Przytulam ją mocno i wiem, że już nie zaśnie, że nie ma sensu kłaść jej spać. Niestety ja muszę wyjść z domu i wtedy ona wpada w płacz, że chce do mamusi. Razem z tatą próbujemy ją pocieszyć, wytłumaczyć. Wychodzę i macham na pożegnanie. Widzę ich w oknie, dziecko wtulone w tatę z groszkami łez na policzkach. Moje serce rozrywa się na kawałki.

Z jednej strony pociąg, praca, no nie mogę się spóźnić, muszę i tak przyspieszyć kroku by dotrzeć na dworzec na czas. Z drugiej strony rzuciłabym wszystko by zostać z nią, utulić, pocałować w czółko, powygłupiać się, czy poczytać książeczkę i zaprowadzić do przedszkola. Pociesza mnie tylko myśl, że została z tatą, ale dla niego to też nie są łatwe chwile.

Przyzwyczai się? Zapewne. Ale czy to jest dla niej dobre? Nie wiem, albo przynajmniej wmawiam sobie, że nie wiem, bo prawdy chyba bym nie zniosła.

Dzieci stanowczo za szybko pozbawione są dzieciństwa, czasu wspólnego z rodzicami. Dlatego mam dla was i siebie małą radę. Spędzajcie swój wolny czas z nimi, przesuńcie te zadania, które się da na później, a w zamian pobawcie się, ułóżcie puzzle, poczytajcie stertę książek. Pamiętajcie, że dzieci szybko dorastają, a czasu ich dzieciństwa nie da się w żaden sposób nadrobić.