Nie oszukujmy, się kiedy dwoje ludzi decyduje się na współżycie intymne nie od razu myślą o dziecku. Na początku chcą się nacieszyć sobą, wzajemną bliskością, czerpać radość z bycia we dwoje, więc wcześniej czy później zapada decyzja o stosowaniu takiej czy innej antykoncepcji. A stosowanie antykoncepcji wyrabia przekonanie, że wystarczy raz bez zabezpieczenia i za dziewięć miesięcy bocian przyniesie małego królewicza lub małą królewnę. Przekonanie rośnie, kwitnie, zakorzenia się i jak już para podejmie decyzję o powiększeniu rodziny liczy, że wyda owoce. Antykoncepcja idzie w kąt, mija miesiąc drugi trzeci…. no i zaczyna się psychiczna karuzela. O tej karuzeli dziś chcę Wam napisać kilka słów. Od razu zaznaczam, to są moje prywatne przemyślenia oparte na własnych doświadczeniach oraz trzech latach spędzonych na forum dla staraczek.
Tak jak już napisałam, zaczyna się od przekonania że wystarczy raz bez zabezpieczenia i zostaniemy rodzicami. Do planu powiększenia rodziny podchodzimy z entuzjazmem, euforią, wiarą we własne i partnera możliwości, no co to dla nas, my góry przeniesiemy jak będzie trzeba, sprowadzenie na świat dziecka to pikuś, prawda?
Potem powoli rzeczywistość zaczyna nas sprowadzać na ziemię. Czas mija, dziecka nie ma, zaczynają się wątpliwości. A może my coś źle robimy? Może my czegoś nie wiemy? Może trzeba sobie jakoś pomóc?
Zazwyczaj na pierwszy ogień idzie kalendarzyk, o tym każdy mniej lub więcej słyszał, tu dodać tu odjąć, tu dać margines błędu…. Przyznaję, że nie znam się na tym, ale jakoś tak to pamiętam, nie pytajcie skąd. Możecie przy okazji skorygować 🙂
Kalendarzyk nie pomógł? Widać źle określił dni płodne, w końcu wszystko się może zdarzyć, gdy się wierzy w kalendarzyk. Kalendarzyk idzie w kąt a my do apteki albo do internetu po testy owulacyjne. Testy owulacyjne też mają to do siebie, że albo pokażą co chcemy albo nie. Zazwyczaj powody są dwa, sporo kobiet robi je rano jak ciążowe, tymczasem testy owulacyjne tego nie lubią, no i druga sprawa – w opakowaniu jest pięć, trzeba się kalendarzykiem wspomóc i wybrać pięć kolejnych dni, kiedy powinno pojawić się jajeczko. A co jeśli owulacja się przesunie? Albo w ogóle jest w innym niż „przepisowym” czasie?
Ponoć są metody na jej namierzenie, w ruch idzie termometr, obserwacja śluzu, bardziej zaawansowane staraczki badają szyjkę macicy. Wydaje się, że wszystko jest jak być powinno i dalej.. nic.
Czas na wypróbowanie kolejnej metody: kochamy się co dwa dni, mamy chęć czy nie. Próbowaliście? Chyba nie ma lepszej metody na obrzydzenie sobie i partnerowi seksu. Szczególnie jeśli takie próby trwają kilka miesięcy, brrrr……
Kolorowe gazety i internet prześcigają się w dawaniu mądrych rad – zmiana diety, stylu życia, godzin snu, czasem nawet rodzaju bielizny 😉 Niektórzy się uśmiechają, inni stosują.
W końcu przychodzi moment kiedy przyznajemy, że sami nie damy rady, postanawiamy iść do lekarza…. No i się zaczyna. Lekarze są lepsi i gorsi, mają lepsze i gorsze pomysły, niektórzy naprawdę chcą pomóc, inni chcą zarobić, nie ma się co oszukiwać. Jedni zlecają mnóstwo badań, inni proponują monitoring cyklu, jeszcze inni jedno i drugie, właściwie co lekarz to wersja. Jednym to pomaga innym nie. Nie twierdzę, że chodzenie do lekarza i robienie badań nie ma sensu, uważam tylko, że niektóre pary decydują się na to zbyt wcześnie, niepotrzebnie wpędzając się w stres i spiralę coraz czarniejszych myśli. Jak to dokładnie wygląda u lekarza Wam nie powiem, bo ja ten etap pominęłam, uznałam że psychicznie nie nadaję się na pacjentkę, od razu weszłam w kolejny.
Kolejny zaś to pogłębiająca się depresja, że zrobiliśmy wszystko co można i jeszcze trochę oprócz tego i nic z tego nie wyszło, że inni od razu, że tyle wpadek dokoła, tyle niechcianych dzieci, tyle porzuconych, a w nas tyle miłości, która czeka i doczekać się nie może. Zaczynają się lać wiadra łez, ochota na seks coraz mniejsza no bo po co jak i tak efektów to nie przynosi? Zaczyna się zmieniać sposób myślenia, właściwie jest tylko jeden rodzaj myśli, kiedy i dlaczego my jeszcze nie???
Nagle wszędzie jak grzyby po deszczu wyrastają sklepy dla dzieci, dokoła wszędzie kobiety z brzuszkami albo wózkami. Myślicie że nie było ich wcześniej? Ależ były, i sklepy i ciężarne i rodzice z dziećmi. Nie zwracaliście uwagi po prostu. Teraz nagle tego pełno.
Kiedyś cykl się kończył, zaczynał się następny, teraz od połowy trwa nerwowe oczekiwanie, udało się czy się nie udało? Robić test już czy jeszcze nie? A może zrobić betę? Mdłości, senność, bolesność piersi, złe samopoczucie, początek ciąży czy choroby?
Ileż to razy na forum pojawiało się pytanie “czy to ciąża”? Nie wiem, przestałam liczyć już dawno, pojawiają się w różnym kontekście, jedni chcą aby to było to, drudzy drżą ze strachu, że to to. Opisują objawy które mogą ale nie muszą świadczyć o ciąży, szukają odpowiedzi, szukają wróżki?
Po całym tym długim okresie starań, po przejściu przez wszystkie etapy od euforii do depresji przychodzi moment zniechęcenia, postanowienia typu jeszcze jedna-druga próba i odpuszczamy, co będzie to będzie.
Moje drogie, moi drodzy… nie jestem w stanie policzyć, ile to fasolek nam się wysiało na staraczkach w cyklach odpuszczonych, straconych, ile to zapewnień, że w tym miesiącu to absolutnie niemożliwe, w tym odpuszczamy bo to bo tamto, w tym przegapiliśmy dni płodne na bank (ja też „przegapiłam” 😀 )
Mój osobisty wniosek jest jeden: fasolki nie lubią presji psychicznej, stres nie sprzyja zapłodnieniu, im więcej myślenia i nakręcania tym trudniej o dziecko.
Nie neguję przy tym absolutnie problemów medycznych, wiem że takie są, że czasem pomoc lekarza jest potrzebna, wręcz niezbędna, ale jak pisałam wyżej, nie boję się powiedzieć, że czasem kobiety (tak swoją drogą dlaczego kobiety? Zaleca się przecież żeby w pierwszej kolejności badać mężczyzn) zbyt szybko idą do lekarza i dają się złapać w pułapkę „niepłodności”.
Niedawno dołączyła do nas, forumowych staraczek Ingrid, mama małego Arturka, i już na wstępie przyznała się, że przeczytała cały nasz wątek, całe trzy lata pisania! To co sama o sobie napisała świetnie podsumowuje to wszystko co próbowałam Wam tym tekstem przekazać:
„Pierwszy rok starań, to było spontan, czyli naturalnie bez wspomagania. Potem 2 kolejne tak jak u Was, czyli monity, tabsy itp. aż do znudzenia. W końcu po tych 3 latach mielismy wszystkiego dość i tak sobie pomyśleliśmy chyba nam dane jest żyć w dwójkę i po prostu przestaliśmy myśleć o dziecku. Ja zaczęłam intensywnie pracować, siedziałam w pracy po 12 godzin i tak minął prawie rok. I pewnego dnia kiedy miała przyjść miesiączka,którą miałam zawsze jak w zegarku, 4 dni i nie ma, w końcu poszłam do apteki i kupiłam test, zrobiłam go i 2 grubaśne krechy (na drugi dzień do ginki,a to był już 6 tydzień). A jeszcze Wam powiem nie mieliśmy żadnych przeciwwskazań do zajścia naturalnego w ciąże.”
Moim wszystkim koleżankom-staraczkom, tym byłym i tym obecnym, dziękuję za trzy lata wspanialej zabawy i wielu wielu pięknych momentów, jednocześnie bezczelnie proszę o więcej, szczęścia nigdy za wiele.
Kiedyś lekarze mówili o niepłodności po dwóch latach nieskrępowanego współżycia, teraz mówią chyba o pół roku, a na testach owulacyjnych stoi, że po czterech miesiącach używania bez rezultatu trzeba się do lekarza wybrać.
Racja to? Jak myślicie?
