Nie dziwcie się temu, nie wszystkie niemowlaki są miłośnikami podróżowania w wózkach. Mój najmłodszy syn też nie był, do czasu. Ale o tym za chwilę.
Jeśli jesteś mamą malucha, który na widok wózka dostaje wręcz alergii, chyba dobrze wiesz, o czym mowa. Przez 4 miesiące, kiedy miałam wyjść z dzieckiem na dwór, oblewał mnie zimny pot. Bo co to za przyjemność ubierać dzieciaka (w moim przypadku dyrygować dwójką starszych i ubierać niemowlę) dobry kwadrans, gdy sama już gotowałam się w zimowej kurtce i wracać do domu po kolejnym przysłowiowym kwadransie.

Spacery były tragiczne i szczerze cieszyłam się, gdy psuła się pogoda. Nie musiałam taszczyć się z wózkiem, słuchać wrzasków najmłodszego i jęczenia starszych, że mały wrzeszczy. Nikt się za mną nie oglądał i nie komentował (raz się zdarzyło pełne oskarżenia – “ale to dziecko płacze”).

Na dworze dostawałam białej gorączki, bo nic sensownego nie mogłam zrobić. Ani bujanie nie pomagało, ani smoczek, przytulanka czy choćby miś-szumiś. Nic, zero! Na palcach ręki mogę policzyć spacery w ciszy, może ze trzy były. Zmieniałam kombinezony, ubranka, materacyk w wózku, ustawienie dna wózka, byle tylko nie było płaczu. Nie mogłam dojść o co chodzi, począwszy od stanu pieluszki, skończywszy na ewentualnej chorobie lokomocyjnej.

Jedyna poprawa była widoczna, gdy opuszczałam małemu budkę, by widział niebo, jednak zimą i wczesną wiosną jazda w wietrzne dni bez budki nie była najlepszym pomysłem.

Gdy mały skończył 4 miesiące, stwierdziłam, że dość tego, wyciągam spacerówkę. A mam w moim concordzie wygodną, kubełkową, gdzie mały stabilnie ani to siedzi, ani leży, nazwijmy to, zajmuje pozycje pół na pół ;). No i bingo, teraz spaceruję długie godziny, bo mały jak zaczarowany ogląda świat. Cisza, spokój, czysta przyjemność. Wcześniej jeździłam z dziećmi w stronę lasu, żeby nie zwracać na siebie uwagi wrzaskami najmłodszego, teraz obieram kierunek do miasta i chodzę z synami na lody. Nikt nie patrzy oskarżycielsko, nikt nie daje dobrych rad. Niebo a ziemia!

Wydaje mi się, że może po prostu mały się nudził, patrząc jedynie w budkę, bo jakoś na spacerach niespecjalnie sypiał. Albo nie lubił jeździć na płasko. A teraz najpierw zajmie się zabawką – gryzakiem, ogląda okolicę i po jakimś czasie po prostu zasypia. Po zaliczeniu spacerku po prostu siadam pod blokiem i czekam aż prezes sam się obudzi. Jest pięknie, więc i was pocieszę, jeśli też macie ten sam problem. W naszym przypadku pomogła dopiero przesiadka do spacerówki, nie traćcie więc nadziei, że i wasze dzieciaki w końcu przekonają się do bliższych i dalszych podróży w wózku.

Fot. Archiwum prywatne Ż. Kańczucka

Placki owsiane to idealna propozycja na pożywne śniadanie, podwieczorek lub kolację. Proste, smaczne i zdrowe. Ich przygotowanie nie zajmuje wiele czasu i wymaga tylko kilku składników. A największą ich zaletą jest to, że smakują nawet mojemu małemu niejadkowi.

Przedstawię je Wam dzisiaj w trzech od9słonach – każda jest prosta i pyszna, a na dodatek można je dowolnie modyfikować, dopasowując je do swoich (lub dziecięcych) kubków smakowych 😉

Znakomicie smakują gdy są jeszcze ciepłe, ale zimne – dla dzieci, które nie mają czasu zasiąść do stołu – też są dobre!

Placki owsiane – przepis 1

Składniki:
1 szklanka mąki razowej lub pełnoziarnistej (ewentualnie pszennej)
1 szklanka płatków owsianych
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżeczka sody oczyszczonej
2 jajka
2 łyżki cukru
1 duży jogurt naturalny (lub więcej)
opcjonalnie kilka łyżek kefiru (żeby nieco rozrzedzić bardzo gęste ciasto)

Sposób przygotowania:
1. W misce roztrzepuję jajka.
2. Wsypuję wszystkie suche produkty (mąkę, płatki owsiane, proszek do pieczenia, sodę, cukier), dodaję jogurt, kefir i dokładnie mieszam całość.
3. Na patelni podgrzewam olej i gdy jest już dobrze rozgrzany, łyżką nakładam ciasto, formując placki. Smażę je z obu stron na złoty kolor.

Placki można podawać w dowolnej formie, wedle uznania – z ulubionymi owocami, oprószone cukrem pudrem, polane miodem lub syropem klonowym, z odrobiną jogurtu naturalnego bądź śmietany… Co kto lubi 😉

Jabłkowe placki owsiane – przepis 2

Składniki:
2 jabłka
2 jajka
1 szklanka płatków owsianych
4 łyżki mąki pełnoziarnistej
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżeczka cynamonu
garść orzechów włoskich

Sposób przygotowania:
1. Jabłka obieram ze skóry i kroję na mniejsze kawałki.
2. Wszystkie składniki wrzucam do kielicha blendera i miksuję na gładką, jednolitą masę.
Jeśli lubicie smak chrupiących orzechów, nie wrzucajcie ich do blendera, lecz posiekajcie nożem i dosypcie do gotowego ciasta.
3. Na patelni rozgrzewam olej, gdy jest już dobrze podgrzany, łyżką nakładam ciasto, formując placki. Smażę z obu stron na złoty kolor.

Placki można oprószyć cukrem pudrem i cynamonem, polać miodem lub podawać z plasterkami jabłka bądź ulubionym musem owocowym.

Bananowe placki owsiane – przepis 3

Składniki:
2 banany
2 jajka
1 szklanka płatków owsianych
1 łyżeczka cynamonu

Sposób przygotowania:
1. Banany obieram ze skóry i kroję na mniejsze kawałki.
2. Wszystkie składniki wrzucam do blendera i miksuję na gładką masę.
3. Na patelni rozgrzewam olej i gdy jest dobrze rozgrzany, łyżką nakładam ciasto, formując placki. Smażę z obu stron na złoty kolor.

Placki można podawać posypane cukrem pudrem i cynamonem, polane miodem, z dodatkiem pokrojonego banana.

Jesteś rodzicem małego dziecka? Zastanawiasz się, czy to już? A może jest jeszcze za wcześnie – 18 miesięcy, 24 miesiące – kiedy nastąpi moment zwrotny i będzie można powiedzieć MAMY BUNT NA POKŁADZIE! Rozczaruję cię, już od dłuższego czasu obalany jest mit BUNTU DWULATKA.

Zaraz, zaraz czy twój dwulatek nie krzyczy, nie odmawia współpracy, nie odpowiada NIE sto tysięcy razy dziennie? – Jeśli twoja odpowiedź jest twierdząca i w milczeniu zmarszczyłaś czoło, zastanawiając się, czy doświadczyłaś już rebelii swojej latorośli, to ponownie cię rozczaruje – to nie bunt, kochana to życie.

Okres między 16 i 23 miesiącem to fala zmian, zapewne zauważyłaś, że w tym czasie w twoim domu zamieszkał mały antagonista. Czemu ktoś miałby obalać bunt dwulatka? Do tej pory twoje kochane pacholęcie uważało, że jesteś jego integralną częścią, ciała, duszy i serca, byłaś zawsze obok, a ono nigdy się nie zastanawiało nad tym, że możesz zniknąć. Teraz coś się zmieniło. Twój bąbel właśnie zdał sobie sprawę, że jest odrębnym bytem i w związku z tym kocha cię i nie cierpi jednocześnie, miotają nim różne emocje, a co gorsza miotają jednocześnie.

Sytuacja się nasila z czasem, aby osiągnąć apogeum w okresie między 24 a 36 miesiącem. Co się wtedy dzieje? Młody człowiek przechodzi z fazy MY, czyli mama i ja, do fazy JA SAM(A)! I zyskujemy nowiutką autonomiczną jednostkę, która manifestuje swoją odrębność przy każdej nadarzającej się sytuacji.

Jestem mamą dwulatki, mamy trudny dla nas okres, czy to bunt? Nie nazwałabym go w ten sposób, bo przecież bunt jest przeciwko czemuś. Ponadto słyszałaś, że bunt dwulatka przechodzi z czasem w bunt czterolatka, aby następnie przeistoczyć się w bunt sześciolatka, gdzie dojrzewa i rośnie karmiony wiedzą, szkołą, doświadczeniem i w okresie nastoletnim eksploduje i przybiera finalną formę – buntu nastolatka.

Ja mam teraz bunt trzydziestoczterolatka i nie wiem w co, się przeistoczy, najprawdopodobniej w kryzys wieku średniego i bunt przekwitania. Całe życie na buncie. Moja mama mawia, że kobiety w naszej rodzinie najbardziej buntują się między drugim a czterdziestym drugim rokiem życia, potem następuje akceptacja.

W porządku, BUNTU NIE MA, ale to nie znaczy, że jest łatwo. Mamy DYSYDENTA, ciężko żyć z takim pod jednym dachem. Co zrobić, żeby przetrwać i nie oszaleć? Najlepiej odpuścić, zaakceptować, przyłączyć się, zmienić punkt widzenia.

EXHIBIT A

Wywrotowiec lat 3.

RETROSPEKCJA ZDARZEŃ: Ucieczka z placu zabaw, wtargnięcie do sklepu spożywczego, przywłaszczenie produktów spożywczych z dużą zawartością czekolady.

CZEGO NIE ROBIĆ: Nie krzyczeć, nie stosować przemocy, nie karać.

CO MOŻEMY ZROBIĆ: najpierw USPOKÓJ SIĘ. Ja też się wkurzam, to normalne, szczególnie jak latorośl ucieka mi na ulicy, biegnie po chodniku i widzę jedynie znikające podeszwy butów za zakrętem. Zanim zacznę z nią rozmawiać, muszę się uspokoić, bo inaczej moja bomba emocjonalna wybuchnie jej nad głową, a wtedy rani ją tymi emocjami rykoszetem, będziemy stały obydwie, krzycząc na siebie, pełne pretensji – ja, że mnie nie słucha, ona, że ja jej nie słucham.

Powtórzmy, zanim podejdziesz do dziecka, powiedz pięć razy MISSISSIPI 😉

Co teraz? Jak rozmawiać z dzieckiem, które przechodzi trudny okres? Jest kilka sposobów, które możesz wypróbować ☺

Daj dziecku czas na wyciszenie. Niektóre dzieci lubią się wyciszyć w ramionach rodzica, są i takie dzieci (np. moje), które lubi się wyciszać samo, nie lubi, gdy je dotykam. Czekam, aż jest gotowe i wtedy pytam, czy teraz chce się przytulić.

Zignoruj problematyczne zachowanie, jeśli nie stanowi zagrożenia. Nie drąż matka tematu, jeśli nie ma takiej potrzeby.

Przekieruj uwagę dziecka na inną czynność. Nam najbardziej pomaga właśnie przekierowanie uwagi, gdy widzę, że zbliża się wybuch histerycznego płaczu (bo gołąb odleciał albo dlatego, że dziewczynka ma rower a my nie).

Zwróć uwagę na pozytywy, przecież nie wszystko w dzisiejszym dniu było ZŁE.

Jeśli to możliwe dopasuj otoczenie do dziecka, zamiast starać się dopasować dziecko do otoczenia. Jest to możliwe np. w domu. Ja się pozbyłam szklanej ławy, bo wiem, że córka by na nią ciągle wchodziła i powodowałoby to moja ogromną frustrację. Na dworze trudniej dopasować otoczenie do naszej pociechy, ale nie jest to zupełnie niemożliwe. Jeśli twoja latorośl lubi wbiegać na ulice, staraj się chodzić do parku lub placu, który nie jest w pobliżu ulicy. Unikniecie pokusy.

Ugryź się w język. Wiesz, co się stanie, gdy ustami, wylejesz wszystkie emocje naraz.

Nazwij zachowanie, które ci się nie spodobało. Często mówimy „Przestań tak robić!” – Tak, czyli jak? Sama popełniam ten błąd w komunikacji, niestety taki komunikat niewiele wnosi, bo dziecko nie wie, czego ma nie robić. To bardzo trudne, w emocjach ciężko znaleźć słowa. Z czasem nabieramy wprawy, najtrudniej jest… nazwać nasze emocje, granice i oczekiwania.

Daj wybór. „Nie możemy teraz iść na plac, ale możemy pójść na plac po obiedzie albo po drzemce”.

Nie wszystko przyniesie efekt za pierwszym razem, ale warto spróbować. Zastosuj metodę małych kroczków. Ja ją stosuję, czasami zrobię pięć małych kroczków do przodu i jeden to tyłu, ale się nie poddaję. Pamiętaj, że relacje z dzieckiem budujesz dzisiaj, właśnie w tej chwili, nie odkładaj ich na później. Nie daj na siebie czekać najważniejszej osobie w życiu.

Serdecznie zapraszamy na fanpage Matki Hrabiny

Materiały źródłowe:
http://bycblizej.pl/2014/11/21/nie-bunt-dwulatka/
https://suzukiassociation.org/news/25-nonviolent-discipline-options/
http://dziecisawazne.pl/bunt-dwulatka-nie-istnieje/