Gdy człowiek się topi, zarówno dziecko, jak i osoba dorosła, nie robi tego w sposób oczywisty i głośny. Nie krzyczy, nie wzywa pomocy, jak to zwykle pokazują w filmach. Ten kto walczy w wodzie o życie, nie jest w stanie wołać, ponieważ całą swoją energię zużywa do oddychania lub utrzymania głowy nad powierzchnią wody. Dlatego topiąca się osoba, TONIE PO CICHU! 

W taki właśnie sposób topił się też chłopiec, na pewnym basenie (podobno w Helsinkach), co uchwyciło czujne oko kamery – szkoda, że nie ratownika lub innych użytkowników! W filmie, który właśnie obiega internet, widać chłopca, który na pierwszy rzut spojrzeniem nie wydaje się podejrzany. Prawdę powiedziawszy wygląda tak, jakby się bawił. W rzeczywistości jednak, to dziecko topiło się na oczach wielu dorosłych ludzi! Nikt nie zwrócił na niego uwagi! Nikt nie podszedł, nie sprawdził czy wszystko w porządku. I wreszcie, nikt mu nie pomógł!

Chłopiec dzielnie walczył z wodą przez dobrych kilka chwil, lecz w końcu opadł z sił i stracił przytomność. Co dziwne, nikogo nie zaniepokoił widok dryfującego po powierzchni wody ciała dziecka! Ludzie mijali go, jakby nie istniał. Dopiero gdy ciało dopłynęło do siedzącego w basenie mężczyzny i przypadkiem go trąciło, facet się ocknął, złapał chłopca i wyciągnął z wody.

Nie wiem czy to prawda, ale dokopałam się do informacji, że owego chłopca cudem udało się uratować. Do tragedii jednak brakowało tak niewiele, zaledwie kilka sekund!

Oglądając to nagranie, do czego zresztą się zmusiłam, tylko po to by wiedzieć to, co teraz wiem – jak to może wyglądać – zastanawiałam się, jak to jest możliwe, że tak długo nikt nie zareagował? Odpowiedzi pewnie już nie poznam, ale jedno wiem na pewno – w wodzie trzeba mieć oczy naokoło głowy!

Jeśli nie jesteśmy pewni czy dzieje się coś złego, czy dana osoba, szczególnie dziecko, dobrze się bawi, lepiej jest podejść i sprawdzić, niż dopuścić do tragedii. Lepiej przerwać komuś szaloną zabawę, niż pozwolić mu, po cichu, utonąć!

Przestrzegam Was szczególnie teraz, kiedy zaczęły się wakacje i z pewnością wiele czasu spędzicie nad wodą.

A teraz kilka istotnych faktów…

Jak tonie człowiek?

Faza 1 Zachłyśnięcie

Poszkodowany, nie mogąc utrzymać głowy nad powierzchnią wody, początkowo wstrzymuje oddech. Powoduje to gromadzenie się w organizmie dwutlenku węgla, przy jednoczesnym spadku tlenu, co prowadzi do mimowolnego oddychania. Następnie, połykanie wody, zachłyśnięcie, wywołuje odruchy wykrztuśne – organizm broni się próbując usunąć płyny. W rzeczywistości jest to niebezpieczne ponieważ organizm tonącego zużywa bardzo duże ilości tlenu zgromadzonego we krwi.

Faza 2 Utrata świadomości

Niedrożność dróg oddechowych, jaka następuje po krótkim czasie od zanurzenia, powoduje niedotlenienie mózgu, utratę świadomości, zwiotczenie mięśni, zalewanie wodą płuc i zaburzenia pracy serca.

Woda w płucach zaczyna być pochłaniana przez krew. Następuje zwolnienie pracy serca i spadek ciśnienia, co pogłębia niedotlenienie.

Wzrost stężenia dwutlenku węgla we krwi wyzwala gwałtowne odruchy oddechowe, woda ponownie dostaje się do płuc, serce na chwilę przyspiesza, ale nie jest w stanie dłużej tłoczyć wydajnie krwi. Faza ta trwa około 3 minut – w tym czasie, w mózgu mogą powstać nieodwracalne zmiany.

Faza 3 Śmierć

Dochodzi do niedotlenienia tkankowego, z zatrzymaniem procesów oddychania i migotania komór serca (trwa to od 4 do 10 minut). Po tym czasie dochodzi do pojedynczych drgawek mięśni i w końcu do  zgonu.

Pamiętajcie, że w sytuacji, gdy mamy do czynienia z utonięciem ( zatrzymanie oddechu i krążenia), ważne jest to, aby czas, który upłynął od momentu utonięcia do przystąpienia do reanimacji, nie był dłuższy niż 3 minuty. Powyżej tego czasu gwałtownie maleją szansę przeżycia.  

Miejcie również świadomość, iż zgodnie z przepisami kodeksu karnego, za nieudzielenie pomocy osobie będącej w stanie zagrożenia zdrowia i życia, grozi kara pozbawienia wolności do 3 lat.

Apeluję więc jeszcze raz, prawdopodobnie w imieniu wielu rodziców – bądźcie czujni i reagujcie, jeśli coś Was niepokoi!

Poniżej film, o którym pisałam – przerażający, ale wart obejrzenia, żeby wiedzieć jak może wyglądać topiące się dziecko i zapobiec tym samym tragedii!

Ulewanie to problem, który dotyka wiele niemowląt. Znam to z własnego doświadczenia, ponieważ cała moja trójka ulewała w niemowlęctwie. Trzeba uspokoić świeżo upieczonych rodziców, że takie ulewanie najczęściej jest rzeczą fizjologiczną i mija z czasem.

W przypadku moich synów ulewanie było bardzo nasilone, praktycznie nie było posiłku, żeby część nie wyleciała z żołądka, niezależnie czy było to karmienie butelką czy piersią. I nawet mimo każdorazowego odbijania, zawsze coś lądowało na mnie lub na podłodze. Różnie to wyglądało, ponieważ ilość cofanego (ale nie wymiotowanego!) pokarmu była raz mniejsza raz większa, czasem mniej lub bardziej nadtrawiona, nie było reguły. Przyznam, że chłopcy mimo problemu mieli się dobrze, za to ja miałam od groma roboty z przebieraniem ich i siebie również, po kilka razy dziennie.

Z najmłodszym synem historia znów się powtarza, więc nie jestem zdziwiona. Olek ulewa na potęgę i to naprawdę sporo, więc gdyby nie fakt, że bardzo ładnie przybiera na wadze, zaczęłabym się martwić. Moja pediatra twierdzi, że dzieciaczki mają prawo cofać treść pokarmu z żołądka nawet do ukończenia 8 miesiąca życia,dopóki się nie spionizują, a później powinno się to wygasić.

I rzeczywiście tak było z Bartkiem i z Wojtkiem, Aleksander jednak ulewa jeszcze mocniej i żeby troszkę zastopować problem, pediatra zaleciła nam środek zagęszczający mleko. Niestety po tym nie było wcale lepiej, począwszy od tego, że Olek ani myślał pić mleka wymieszanego z zagęszczaczem. Ponadto kłopotliwe było samo przyrządzanie, które wymagało ode mnie wcześniejszego ściągnięcia pokarmu, bo sam proszek rozrobiony z wodą przyprawiał Olka o odruch wymiotny. A gdy po raz któryś mały pluł tym specyfikiem, po prostu darowałam sobie dalsze próby. Nam zagęszczacz nie pomógł, ale wiem, że inni rodzice chwalili efekty. Po nim pozostało mi jedynie dalsze trzymanie do odbicia małego, by pozbyć się nadmiaru powietrza z żołądka.

Wraz z upływającym czasem, Oli faktycznie ulewa już mniej, ale problem nadal nam doskwiera. Mam nadzieję, że podobnie jak u moich starszych chłopaków, u Olka po ukończeniu 6 miesiąca życia problem zmaleje i w końcu zniknie zupełnie. W innym przypadku czeka nas wyprawa do Szczecina, do gastrologa dziecięcego.

Jeśli twoje dziecko również ma podobny problem i lekarz stwierdził, że to tylko ulewanie, a nie refluks czy inne kłopoty zdrowotne, spróbuj wykorzystać któreś z tych wskazówek:

• karm dziecko częściej, mniejszymi porcjami,
• karm malca w pozycji półleżącej, gdy główka  jest wyżej od ciałka – dzięki temu mleko od razu spłynie i nie powinno się cofać z żołądka,
• podczas karmienia co kilka minut odstaw butelkę lub wyjmij pierś z buzi niemowlaka, i delikatnie unieś go do pozycji pionowej – nadmiar połkniętego powietrza powinien ujść z żołądka,
• jeśli karmisz mlekiem modyfikowanym, sprawdź, czy smoczek nie ma zbyt dużych dziurek i malec za szybko i za dużo się nie najada, łykając powietrze,
• poproś pediatrę o wskazanie mleka AR, które zagęszcza pokarm w żołądku i minimalizuje ulewanie,
• po karmieniu kładź malca do spania z główką wyżej i na boczku. Nie korzystaj z poduszki, ale podłóż koc pod materac lub nóżki łóżeczka. To może zapobiec ucieczce mleka i zachłyśnięciu się dziecka podczas snu.

Poza sporą ilością czystych body, zaopatrz się w cierpliwość i spokój, bo zdrowy maluch prędzej czy później z tego wyrośnie.

Z racji swojego zawodu oraz zainteresowań, uwielbiam odkrywać dobrodziejstwa natury, ogólnodostępne, bo rosnące wokół nas i dające się wykorzystać w wieloraki sposób – jako naturalny lek, kosmetyk oraz przysmak kulinarny. 

Takie właśnie są kwiaty czarnego bzu. Rarytas prozdrowotny i kulinarny – choć tego jeszcze w pełni nie zbadałam. W każdym razie wiem, że ową roślinę można jeść, np. usmażoną w cieście naleśnikowym. Kwiaty i owoce nadają się do wyrobu wina. Można również przyrządzić z nich konfitury, galaretki, a także wykorzystać do słodkich wypieków (strasznie zaintrygował mnie tort cytrynowy, muszę więc wykopać przepis na niego i spróbować jak smakuje!).

Kwiaty czarnego bzu to skarbnica beta karotenu, witamin A, B1, B2, B3, B6 i C, potasu, wapnia, magnezu i fosforu. Zawiera także żelazo, miedź, mangan, cynk, flawonoidy, garbniki, śluzy i glikozydy.

Dzięki tak bogatej zawartości wykazują działanie wykrztuśne, napotne, przeciwwirusowe, moczopędne i przeciwbólowe. Ponadto wzmacniają odporność, błony śluzowe dróg oddechowych i naczynia włosowate. Działa również oczyszczająco, łagodzi stany zapalne skóry, wychwytuje wolne rodniki i obniża ciśnienie krwi.

Syrop z kwiatów czarnego bzu można pić w czystej postaci – bez rozcieńczania, bądź jako dodatek do wody (znakomicie smakuje przyrządzona na jego bazie lemoniada) lub do herbaty. Regularne jego spożywanie służy poprawie odporności – szczególnie polecane jest osobom z tendencją do nawracających infekcji. W tym celu zaleca się picie dwóch łyżek syropu przed snem (dzieci połowę porcji). Taką profilaktykę można stosować w okresie jesienno-zimowym, gdy jesteśmy bardziej narażeni na różnego rodzaju choroby. Natomiast w okresie przeziębienia lub infekcji wirusowej należy zwiększyć dawkę do kilku w ciągu dnia.

Przepis na wspomniany wyżej syrop, tzw. bziankę:

50 baldachów kwiatów czarnego bzu,

sok z 4-5 cytryn,

2 l wody,

1 kg cukru (0.5 kg na 1 l wody),

opcjonalnie parę listków mięty.

Kwiaty oddzielamy od łodyżek. Zalewamy wrzątkiem, przykrywamy i odstawiamy na minimum 12 godzin. Następnie przecedzamy je, dodajemy cukier, sok z cytryn i miętę, całość mieszamy i podgrzewamy, doprowadzając do wrzenia. Ściągamy z “palnika” i jeszcze gorące wlewamy do wyparzonych słoików lub butelek, zakręcamy i zostawiamy do ostygnięcia.

Czarny bez zakwita na przełomie maja i czerwca. Kwiaty należy zbierać w pełni kwitnienia, w suchy i słoneczny dzień. Najlepiej rano, z całym kwiatostanem, który odcinamy nożyczkami lub nożykiem. Układamy je w koszyku, kwiatami do góry, by nie otrzepać z nich cennego pyłku. Przed użyciem, warto wyłożyć zbiory np. na gazecie i odczekać jakiś czas, by pozbyć się ewentualnych pajączków czy innych muszek.

W średniowiecznej medycynie ludowej kwiaty czarnego bzu stosowane były jako lek napotny, przeciwwirusowy i przeciwbólowy. Jako środek moczopędny, przeczyszczający oraz przeciw rwie kulszowej i reumatyzmowi.

Swoje zastosowanie znalazły również w kosmetyce. Na ich bazie z łatwością można przygotować tonik do twarzy – w tym celu, kwiaty zalewa się wrzącą wodą (dwie garście na 1 l wody), przykrywa i pozostawia do ostygnięcia. Taki napar można również dodać do kąpieli.

Z kolei łącząc kwiaty czarnego bzu z lipą i rumiankiem, można zrobić domową maseczkę zmiękczającą i oczyszczającą skórę. Suszone kwiaty wymienionych roślin miesza się w równej ilości , zalewa wrzącą wodą i rozgniata na pastę. Tak przygotowaną maseczkę zawija się w gazę, nakłada na czystą skórę twarzy i lekko dociska by przylegała do całej jej powierzchni. Po 20 minutach maskę należy zdjąć, zmyć resztki i zaaplikować krem pielęgnacyjny.

Ważne! Surowe kwiaty czarnego bzu (i owoce) zawierają szkodliwe związki (tak jak np. fasolka szparagowa), dlatego nie wolno ich jeść w takim stanie! Przed spożyciem koniecznie należy je poddać obróbce termicznej!