Dzień Babci i Dzień Dziadka. Jak co roku wezmę telefon i wykonam połączenie, aby ukochanemu Dziadkowi złożyć życzenia. Babci, takiej prawdziwej nigdy nie miałam, z drugim dziadkiem kontakt mam kiepski, nie pamiętam już kiedy ostatnio dzwoniłam do niego, dwa lata temu? Myślę że ani On, ani jego żona nie mają potrzeby kontaktu, ja nie tęsknię i też nie narzucam się ze swoją rodziną. Bywa, życie nigdy nie jest tylko czarne albo tylko białe.

Pierwszej żony dziadka, czyli mamy mojej mamy, nigdy nie znałam, wybrała inne życie, nie oceniam, nie szukam z nią kontaktu, choć wiem że pojawiła się przez chwilę na orbicie mojej rodziny.

Druga babcia, czyli mama mojego ojca też opuściła rodzinę. Pamiętam Ją tylko ze zdjęć, odeszła gdy byłam dzieckiem. Przez ponad 20 lat dwa razy przemknęła przez moje życie jakby od niechcenia i zniknęła. Wiedziałam, że ma nową rodzinę, miałam żal o to, że zostawiła Dziadka, którego kocham nad życie i wiem, że jest tak samo w drugą stronę. Nie da się ukryć tego blasku w oczach 85 latka przy spotkaniu i silnego objęcia jego kruchych już ramion. Nie dziwcie się, że to właśnie Jemu złożę życzenia, bo zasłużył całym sobą na szczerą pamięć i troskę.

Nigdy nie miałam prawdziwej babci, zawsze ciepło otrzymywałam od  przyszywanych babć. Nigdy więc nie składałam życzeń z okazji Dnia Babci, ale w tym roku zrobię wyjątek.

Po dwóch dekadach “odzyskałam” babcię. Życie jest dziwne, bo postawiło przede mną kobietę 78-letnią, zupełnie obcą, a mimo to w dziwny sposób bliską. Co powiedziałybyście przy takim spotkaniu? “Cześć babciu, co u ciebie słychać?”. Albo ”jak my się dawno nie widziałyśmy!”. Wszystko w takiej sytuacji brzmi głupio i nieprawdziwie.

Mój numer zdobyła od mojego taty, w sumie nie wiem dlaczego się na to zgodził, ale stało się. Zadzwoniła, spotkałyśmy się i… zapadła niezręczna cisza.

Wyobraźcie sobie, że siedzicie w kawiarni, patrzycie na obcą osobę, która mówi o was, jakbyście wczoraj się widzieli. Normalnie, zwyczajnie, aż zgrzyta. Nawet raz nie wyrwało mi się “babciu”, do tej pory mi to przez gardło nie przechodzi. Z tamtego spotkania zapamiętałam jeszcze dźwięk łyżeczki zanurzanej przeze mnie z uporem maniaka w kawie i desperackie próby “unormalnienia” klejonej rozmowy. No bo o czym gadać po 20 latach?

Szczerze? Na spotkanie przystałam, dla spokoju ducha, bo jestem w stanie uwierzyć, że po takim czasie ktoś przemyślał życie, zmienił się. Przecież czas zmienia człowieka, także doświadczenia i świadomość, że być może stoi już nad grobem. A ja jako dorosła kobieta nie potrzebuję już babci. Ten czas minął, tęsknota wypaliła się dawno. Nie do końca umiem się w tym odnaleźć.

Nie odrzucam jej starań, akceptuję chęć nawiązania trwałego kontaktu. Byłam u niej przejazdem w pierwszy dzień świąt, złożyłam życzenia, przedstawiłam jej moje dzieci. Tylko Dziadkowi nic nie mówiłam, myślę że serce by mu pękło, gdyby musiał wracać do przykrych wspomnień.

Życie płynie dalej, kontakt trwa od roku. Za chwilę wezmę telefon, wybiorę numer, złożę życzenia Dziadkowi. Zadzwonię także do “Niej”. Tej babci, której nigdy naprawdę nie miałam, i której już mieć nie będę w takim wymiarze, w jakim na to przez całe życie zasługiwałam.

Matka Polka pięćdziesiąt, ba – trzydzieści lat temu, była przewidywalna aż do mdłości. Musiała mieć podkrążone oczy, zniszczone ręce, nitki siwych włosów, których nie było kiedy zafarbować, oraz obowiązkowo szczycić się chorobą umysłową polegającą na ograniczeniu pracy mózgu do jednego tematu – dzieci. Za niespełnienie wytycznych należała się etykietka wyrodnej matki.

Dziś? Jestem matką. Mieszkam w Polsce więc śmiało mogę mówić, że jestem Matką Polką. Gdybym zgodziła się mierzyć moje macierzyństwo starą miarą bez wątpienia zarobiłabym na medal najgorszej matki na świecie. Bo wiecie co? Wcale nie myślę o Duśce non stop. Poświęcam jej tyle czasu ile potrzebuje, a resztę poświęcam mężowi i sobie. Głównie, bo znajduję też czas dla rodziny i znajomych. Nie mam zniszczonych rąk, w końcu od czego są rękawiczki? Podkrążone oczy owszem, miewam, najczęściej jak do trzeciej w nocy czytam lub oglądam kabarety. Tak. Lubię się śmiać. Nie tylko do dziecka i z dziecka. Nie zamierzam za to przepraszać. Siwe włosy? Chyba są, nie wiem. Co mnie to obchodzi? Jak będzie za dużo to zrobię sobie jakiś balejaż, nic lepiej nie ukrywa siwizny. Ale to jeszcze nie teraz.

No i najważniejsze – to co robię, o czym myślę, o czym rozmawiam ze znajomymi wcale nie kręci się wokół Duśki. Spokojnie, nie zapominam o niej, brudna, głodna i zaniedbana nie chodzi. Ale pamiętam też o sobie. Mam ochotę obejrzeć film, to go oglądam bez wyrzutów sumienia. Mam ochotę poczytać to czytam. Potrzebuję ciszy bo pracuję, daję dziecku nakaz cichej zabawy i tyle.

Nie da się ze mną pogadać o pieluchach bo jakby wyrosłam z tematu. O kolkach, ząbkowaniu, nieprzespanych nocach, odparzeniach i pleśniawkach też nie, nie znam tematu. Nigdy nie znałam.Odbieram telefon i słyszę: pamiętasz jakie powinno być napięcie na głośniku?Nie pamiętam niestety, od paru lat się tym nie zajmuję, kiedyś wiedziałam i macierzyństwo mi w tym nie przeszkadzało. Otwieram maila z pytaniem czy napiszę o wykładzinach podłogowych. Pewnie, że napiszę, czemu nie? Wychodzę na zakupy i kupuję coś sobie, nie dziecku. Mam za to przepraszać? Oglądam filmy, seriale, programy, które z pewnością nie są przeznaczone dla dzieci. Użeram się z kompilacją Plasmy pod Debianem. Pogadamy o tym?

Przyznaj się droga mamo, potrafisz bez wyrzutów sumienia rozmawiać o czymś, co nie dotyczy dziecka? Ile czasu wytrzymasz, żeby nie wspomnieć, że Twoje słoneczko to coś tam albo tam coś? Bo ja wytrzymam bardzo długo, a czasem to nawet świadomie szukam towarzystwa ludzi, którzy o dzieciach nie chcą rozmawiać. Jestem matką, ale nie jestem własnością mojej córki. Ona moją też nie.

Od paru lat piszę dla Was mniej lub bardziej poważne teksty o tym co u mnie i nie tylko u mnie słychać. Nie ograniczam się do tematów stricte dziecięcych, nie skupiam się na macierzyństwie, skupiam się na tym, co mnie otacza. Nie piszę dla mam zaślepionych swoimi dziećmi, przykro mi, nie znajdziemy wspólnego języka. Duśka jest uczennicą, a ja już zapomniałam, jak to jest kiedy dziecko przesłania cały świat. Obie z tego wyrosłyśmy. Macierzyństwo ewoluuje z wiekiem. Dziś piszę dla mam, które chcą wyjść poza sztywne, narzucone przez społeczeństwo ramy Matki Polki Męczennicy. Mam odwagę wypowiadać się na tematy, które z dziećmi nie mają nic wspólnego. Ot tak, bo mam chęć się tym podzielić. Fajnie jak komuś się spodoba.

Spotykam się z Wami na blogu i Facebooku. I wiecie co? Nie zawsze mam ochotę rozmawiać o dzieciach. Tak po prostu. A czasem wręcz mam potrzebę porozmawiać o czymś innym. I nie zamierzam za to przepraszać. A jak ktoś mi zarzuci, że tematyka nie na miejscu, bo wszak kręcimy się wokół dzieci, to cóż…

Twoja sześcioletnia córka prosi cię byś pomalowała jej paznokcie, bo koleżanki mają, bo ona też chce ładnie wyglądać. Przecież to tylko lakier, prawda? Potem będzie szminka, cienie do powiek, tusz do rzęs, kolczyki, buty na obcasach, stringi….

Każda z nas zapewne ma w swojej kosmetyczce, na półeczce kilka kolorów lakierów do paznokci. Jedne te lepsze – droższe, a drugie tańsze. Malujesz, zmywasz, potem znów malujesz. Do tego makijaż. Nie wyjdziesz z domu niepomalowana, prawda? Czasem to tylko puder na twarzy, który zakryje niedoskonałości skóry, a czasem wręcz cała paleta kosmetyków do makijażu. Zastanawiam się co odpowiesz swojemu dziecku kiedy zapyta cię dlaczego malujesz twarz, paznokcie? Bo ładniej wtedy wyglądasz, czujesz się pewniej?

Stój. Widzisz to? Jasno i klarownie dajesz do zrozumienia swojemu dziecku, że to dzięki makijażowi, pomalowanym paznokciom wyglądasz ładnie, czujesz się piękna, pewniejsza siebie. Czy takie wartości chcesz wpajać dziecku, czy tak chcesz budować jego poczucie wartości? Dziewczynki nie potrzebują ulepszaczy pod postacią makijażu, manicure. Nie wystarczy tylko nasze słowo, że naturalność jest najładniejsza, kiedy my same nie dajemy im przykładu.

Nie maluję się codziennie, choć podstawowe kosmetyki do manicure i makijażu posiadam w domu. Jeśli komuś to przeszkadza to jego sprawa, niech spada na bambus, ale nie będę się dla kogoś malować, czy na siłę upiększać.

Przecież to tylko lakier

Nie do końca. Lakiery zawierają silnie toksyczne składniki, których powinnyśmy się wystrzegać. Wśród tych najgorszych są:

• Toluen powszechnie używany, jest niebezpieczny dla systemu nerwowego człowieka. Może powodować zmęczenie, zawroty i bóle głowy, a także problemy z wątrobą i nerkami.
• DBP czyli dibutyl ftalat, znajdziesz go w prawie każdym lakierze. Badania i publikacje wskazują, że ma bardzo szkodliwy wpływ na układ rozrodczy kobiety.
• Formaldehyd, dzięki niemu nasz lakier jest trwały, ale także niesamowicie podrażnia skórę oraz układ oddechowy.

Do tej listy dołóżmy jeszcze zmywacz, który może posiadać w składzie szkodliwy aceton. Oczywiście na rynku są już obecne “zdrowsze” lakiery nie zawierające tych szkodliwych składników, ale trzeba za niego zapłacić nie 5 zł, a 40 zł. Wybór należy do ciebie.

Jestem już w stanie zaakceptować lakier do paznokci u nastolatki, natomiast zupełnie nie rozumiem matek, które świadomie bądź nie, malują swoim kilkuletnim dziewczynkom paznokcie. Najgorsze to, że nawet dwu – trzy latki widuję z pomalowanymi paluszkami. Zabawa zabawą, ale tak małe dzieci, co rusz wkładają rączki do buzi, obgryzają paznokcie, a co za tym idzie “zjadają” lakier. Młodsze dzieci trą jeszcze oczka rączkami i o podrażnienie nie trudno.

Zapamiętaj! Malowanie paznokci małym dziewczynkom jest niebezpieczne dla ich zdrowia, jeśli jeszcze się ze mną nie zgadzasz doczytaj tutaj. Jeśli już tak bardzo chcesz malować córce paznokcie to poszukaj takich kosmetyków, które są stworzone z myślą o dzieciach.

Najpierw paznokcie, a potem mała lolitka.

Malując dziecku paznokcie czynisz ją małą kobietką. Wystarczy jeszcze ją umalować, odpowiednio ubrać, uczesać by stworzyć małą lolitkę, obiekt seksualny. Przesadzam? A gdybyście mieszkały w okolicy burdelu, jak opisała to ostatnio Mirella?

Wszelkie kosmetyki do makijażu i manicure mają znacznie mniejszy wpływ na nasze zdrowie – dorosłych kobiet, niż na kilkulatkę. My w większości jesteśmy świadome efektów ubocznych, decydujemy o sobie. Chrońmy nasze córki, nie róbmy z nich młodych- starych.