Dzieci uwielbiają się bawić, szczególnie, gdy mogą robić to razem z rodzicami. To prawda, że nie zawsze potrzebują do tego najdroższych i najwymyślniejszych zabawek, ponieważ dziecięca wyobraźnia doskonale spełnia swoje zadanie. Jednak ciekawe, rozwijające i wciągające na długi czas zabawki, to marzenie nie tylko pociech ale i rodziców.

Zabawa jest niezwykle ważną czynnością. To nie jedynie pomysł na spędzanie wolnego czasu, ponieważ podczas jej trwania zachodzą procesy poznawcze, a dziecko ma szansę przeprowadzenia obserwacji, eksperymentów. Próbuje nowych rzeczy, poszukuje rozwiązań, uczy się mimochodem. Jeśli wręczymy dziecku zabawkę, ale pozostawimy go samemu sobie, maluch nie odniesie tylu pozytywnych efektów, co we wspólnej zabawie z rodzicami czy rodzeństwem. Poszukując więc odpowiednich zabawek, warto wziąć pod uwagę to, że zabawa powinna i kształcić i zbliżać was do siebie.

Nie jest wielkim problemem wejść do sklepu i wrzucić do koszyka pierwszy lepszy produkt, z oznaczeniem odpowiedniego przedziału wiekowego i certyfikatami bezpieczeństwa. Ważne, a może nawet najważniejsze jest to, aby dziecko rzeczywiście czerpało radość i dobrze spędzało czas samodzielnie, jak i z bliskimi. Jeśli zastanawiacie się, jakie zabawki spełnią wasze oczekiwania, chętnie wam podpowiemy.

Po pierwsze, bądźcie kreatywni 

Zestawy kreatywne zdobywają coraz większą rzeszę miłośników w różnym wieku i o różnych zainteresowaniach. Tego rodzaju akcesoria do zabawy i nauki, zachęcają uczestników do wykorzystania wyobraźni i kreatywności. Mogą to być zarówno konstrukcje do samodzielnego składania, jak i mini-zestawy pozwalające na przeprowadzanie bezpiecznych eksperymentów i obserwacji z zakresu fizyki czy chemii, w domu. 

Jeśli wydaje się wam, że to za wcześnie dla kilkuletniego dziecka, możecie się mile zaskoczyć. Dzieci kochają obserwować, dotykać, manipulować, przelewać, wycinać i składać. Dzięki temu poznają przyczyny i skutki, samodzielnie doświadczają tego, co w innym przypadku byłoby jedynie suchą teorią dla nich. A pomoc rodzica zarówno w układaniu konstrukcji jak i przeprowadzania eksperymentu daje ogromną frajdę. Można wspólnie obejrzeć, komentować i zbierać doświadczenia na przyszłość, by uatrakcyjnić zabawę jak najbardziej i podnieść jej walory edukacyjne. 

Po drugie, klasyka zawsze na czasie

Istnieje taki rodzaj zabawek, który nigdy się dzieciom nie znudzi. To klocki – plastikowe, drewniane, małe i duże. Po prostu ukochana przez wszystkich klasyka, która jest pozycją obowiązkową na mapie idealnych zabawek dla dziecka. Klocki różnego rodzaju, doskonale stymulują rozwój dziecka na wielu płaszczyznach. Dzięki różnym kształtom, kolorom, fakturom, wielkościom, pozwalają szkolić zdolności manualne, koncentrację, koordynację wzrokową, wyobraźnię, kreatywność. A co najlepsze, zabawa dzieci i rodziców klockami uczy dzielenia się i współdziałania. Każdy z nas w dodatku pamięta, jaką miał frajdę lata temu, gdy udawało się zbudować wysoką, choć chybotliwą wieżę z klocków. Podobna radość towarzyszy nam teraz, gdy możemy usiąść z dziećmi na podłodze i zająć się wspólnie klockami. To trochę jak powrót do beztroskich lat dzieciństwa. 

Po trzecie, zdrowa rywalizacja 

Gry planszowe i karciane to kolejny pomysł na świetny sposób spędzania wspólnego czasu z dziećmi. Obecnie mamy do wyboru niesamowitą ilość różnorodnych gier dla graczy w różnym przedziale wiekowym, nie trudno więc wybrać tę najlepszą dla całej rodziny. Często cieszą oczy niezwykłą grafiką, a plansze wielu z nich są wyjątkowo pomysłowe i dzięki perfekcyjnemu wykonaniu i opracowanym zasadom, pozwalają się przenieść w świat fantazji. To cudowny sposób na wprowadzenie odrobiny energii i rywalizacji do wspólnej zabawy, który dodatkowo może być czasem na naukę nowych umiejętności. Bo przecież gry to nie tylko odliczanie pól, po których przesuwamy pionki. Dziecko grając, uczy się liczenia, cyferek, liter, rozszerza umiejętność rozróżniania kolorów, kształtów, grupowania danych przedmiotów. Jednocześnie rozwija percepcję, koncentrację i koordynację wzrokowo-ruchową. Gry uczą również zasad fair play i przygotowują na to, że nie wszystko w życiu kończy się zwycięstwem i dobrze jest umieć znosić porażkę. 

Po czwarte, chwila wspólnego relaksu

Czyli czas spędzony nad książkami i puzzlami. Nie są to może zabawki same w sobie, jednak wspólne czytanie i układanie puzzli czy wypełnianie kolorowanek, doskonale wycisza dzieci oraz odstresowuje rodziców. Wybór takich zajęć wieczorem, pozwoli po całym dniu spędzić trochę czasu razem, przytulić się i porozmawiać, gdy w ciągu dnia nie było takiej możliwości. Książki skłaniają do rozmowy i refleksji, a układanie i malowanie ułatwia zrzucenia balastu emocji i wypoczynku przy twórczej pracy.

Przemyślany zakup gier i aktywizujących zabawek, pozwala zaangażować zarówno dzieci, jak i rodziców oraz rodzeństwo. Pełnią rolę swoistego spoiwa dla wspólnego czasu, którego w dzisiejszym pędzie wielu z nas brakuje. To idealna opcja na zabawę, która sprawi, że szybko zapomnicie o upływającym czasie i przestaniecie nerwowo zerkać na zegarek.

Źródło zdjęć: www.smyk.com

Gdy zostajesz matką, zdarzają się chwile zadumy, w których wybiegasz w przyszłość i myślisz, jak to będzie za kilka lat. Mi również zdarzały i nadal zdarzają się takie momenty.  Pamiętam jak wiele razy planowałam wspólne spędzanie czasu, w głowie malował mi się obraz – siedzimy na podłodze w pokoju dzieci a przed nami karty, plansze, pionki i kostki do gry. Moje dzieci weszły w taki okres, że teraz już nie muszę rozmyślać, wystarczy tylko usiąść, grać i cieszyć się wspólnymi chwilami.

Gdy dotarła do nas przesyłka od Rebel, zawołałam dzieci do pokoju i poprosiłam o rozpakowanie paczki. Ale było radości! W chwili, gdy okazało się, że niespodzianka dotyczy dinozaurów, euforii nie było końca. Bo muszę Wam powiedzieć, że moje dzieci UWIELBIAJĄ dinozaury!

Skoro powiedziałam A musiało być i B, czyli… gramy!

Jednak przed rozpoczęciem, ochy i achy zebrało już samo opakowanie gry. Solidne, wytłaczane, metalowe pudełko skrywające aksamitne wnętrze, w którym spoczywają talie kart. Początkowo dzieci chciały poznać wszystkie prehistoryczne stworzenia, poznać nazwy, cechy i koniecznie wiedzieć, czy były mięso czy roślinożerne.

Przyszła pora na zapoznanie się z zasadami. Dołączona instrukcja nie jest duża, ale bardzo szczegółowa. Zawiera bardzo konkretne opisy, wzbogacone ilustracjami graficznymi.

Aby rozpocząć zabawę należy ustalić kilka zasad. W tej grze jest ich niewiele, co pozwala bez większych sporów ruszyć dalej. Tak więc ustalamy – kto zaczyna (to często najłatwiejsza i jednocześnie najtrudniejsza zasada) i według której cechy danego dinozaura gramy, do dyspozycji mamy wagę lub rozmiar. Brzmi łatwo prawda?

Tak więc tasujemy wszystkie karty, każdemu graczowi rozdajemy po 4, ważne by były odwrócone rewersem do dołu (strona z cechami). Pozostałe karty kładziemy z boku. Jeśli w tym momencie rozdamy większą liczbę kart, podniesiemy stopień trudności gry. Świetne rozwiązanie ponieważ możemy rozegrać karciane potyczki również z kimś starszym, bardziej zaawansowanym.

Pierwszą kartę z talii, która nam pozostała po rozdaniu, kładziemy na środku rewersem ku górze, aby cechy były widoczne dla wszystkich. Od tej pory gracze rozpoczynają budowę linii, do której będą zagrywać swoimi kartami.

Można powiedzieć, że od tego momentu rozpoczyna się prawdziwa zabawa, która łączy w sobie również elementy nauki. Oprócz poznawania prehistorycznych stworzeń dzieci doskonale szlifują wiedzę z zakresu miar i wag. Porównują cechy, uczą się dyscypliny oraz zachowania w grupie. Jak w każdej zabawie poznają regułę fair play. Zmagają się z różnymi emocjami, które towarzyszą im w trakcie gry, chociażby wygrana/przegrana.

Przyłączycie się do gry? A może chcecie komuś sprawić radość? Nic prostszego, gra świetnie nadaje się na prezent.

Zdjęcia: Magdalena

Moje dzieci mają różne charaktery i temperamenty. Apetytem także się różnią. Jeden je wszystko, a drugi nie je nic. No dobrze, trochę przesadziłam – je trzy rzeczy na krzyż. Nie licząc słodyczy, bo tu raczej nie wybrzydza.
Żeby zrobić obiad czy kolację, mam zawsze ból głowy. Chłopcy lubią odmienne rzeczy, a ja i mąż też mamy swoje smaki. Najczęściej po prostu robię jedną “bazę” dla wszystkich, np. ziemniaki i jakieś mięso z sosem i jedynie modyfikuję dodatki. Starszemu z wszelkich warzyw nakładam na talerz jedynie kiszone ogórki. Młodszy zieleniną nie gardzi, choć też nie zje wszystkiego. Ale kiszony ogórek i kapusta, pomidor, ogórek czy surówka, raczej nie pozostają nietknięte.

Kolejna różnica jest taka, że młodszy zje każde mięso, a starszy nie dotknie czegoś innego, niż pierś kurczaka w sosie. Tylko jednym sosie, nie daj Boże kupnym! Raz poszłam na skróty i zrobiłam do mięsa sos z torebki, a młody jak odnosił talerz, powiedział mi “ mięso super, ale nad sosem musisz popracować”… Czyżby się domyślił, że matka kombinowała?

No i mam problem, bo zawsze komuś coś jest na talerzu nie tak, jakby chciał. To strasznie irytujące, bo tak naprawdę choćbym stanęła na rzęsach, to zawsze znajdzie się maruda. Jak mam czas, to robię coś dobrego dla każdego na pięć garów, a w przeciwnym wypadku, starszy jedynie rozgrzebie jedzenie na talerzu, powtarzając “przecież wiesz, że tego nie lubię”. Szczerze mówiąc, jego talerz wygląda tak bardzo ubogo, że aż przykro patrzeć, bo my lubimy jeść kolorowo.

Podobnie z kanapkami. Żadnej zieleniny u starszego, że jedynie ser, mortadela (nie żartuję), kiełbasa i dżem wyłącznie truskawkowy. Młodszy z kolei szynka i dżem, ale przede wszystkim pomidor i ogórek. Zjada to z kolei bez chleba. Bo jeśli chleb czy bułka,to tylko SUCHE. I to jest straszne.

I nie mam pomysłu, jak sobie z tym poradzić. Gdy chłopcy nie jedzą obiadu, mają zakaz na podjadanie i słodkości. Czasem chowam chleb z chlebaka do szafki na górę, bo obiadu potrafią nie dotknąć, ale pół chleba na sucho wciągają! I jeszcze twierdzą, że tak im smakuje najlepiej!

P.S. Gotuję dobrze (nie tylko w moim odczuciu ), nie rozumiem więc awersji szczególnie starszego syna do większości smaków. Nie wiem, jak go przekonać przynajmniej do spróbowania tego, co serwuję podczas posiłków. Gdy był maleńkim chłopcem, jadł wszystko, nawet zupę rybną wciągał. Teraz muszę kłamać, że przepyszna zupa-krem z dyni / cukinii / cebulowa to “zupa ziemniaczkowa” , bo moje starsze dziecko lubi TYLKO ziemniaki. Gdy tylko słyszy, że coś jest ZIEMNIAKOWE, to nawet smak dyni mu nie przeszkadza 😉

Jak żyć i co robić dalej? Radźcie mamuśki!