Nie jestem matką Teresą, nie udzielam się dla innych bardziej, niż każe mi zwykła ludzka przyzwoitość. Ale nigdy, przenigdy nie ominęłabym człowieka, bez upewnienia się, że nie potrzebuje on pomocy.

W drugi dzień Świąt Wielkanocnych wychodziłam po 22.00 z psem na spacer. W przedsionku klatki schodowej siedział człowiek, od którego było czuć alkohol. Zapytałam czy wszystko dobrze, bo nie powinien tu siedzieć. Odpowiedział, żebym pozwoliła mu tu zostać albo podała adres noclegowni, bo on nie jest pijany tylko „wczorajszy”, życie mu się zawaliło i nie ma dokąd pójść, a jest mu bardzo zimno. Faktycznie, nie był może wymuskany, ale na menela też nie wyglądał.

Zadzwoniłam do centrum kryzysowego po adres przytuliska, okazało się, że nie przyjmują tam poza zimą. Przekazałam to jemu i poprosiłam, by jednak wrócił do domu, bo klatka schodowa to nie miejsce na spanie.

Po kwadransie wracałam z psem, a facet wyglądał jakby gorzej, nie miał siły siedzieć. Zapytałam go ponownie, czy nie potrzebuje pomocy. Poprosił o szklankę wody. Przyniosłam mu ją, a on ze łzami  przyznał, że dziś wcale nie pił, tylko wczoraj zapijał smutki, bo on nie ma po co żyć, nie ma już do kogo wracać. Poza tym jest cukrzykiem i od wczoraj rana nie przyjmował insuliny. Myślał po prostu, że zaśnie i się nie obudzi jak się zapije, bo nie miał ani dokąd pójść ani odwagi zrobić sobie krzywdy.

Po prostu zamarłam i w jednej chwili facet z “menela” przeistoczył się w człowieka, który na chwilę zgubił sens życia. Wezwałam pogotowie, mężczyzna zgodził się przyjąć pomoc medyczną i karetka zabrała go do szpitala. Szczerze mam nadzieję, że się jakoś pozbiera. Jaki by nie był, to zawsze człowiek, o czym niestety nie każdy pamięta.

Gdy próbowałam mu pomóc, mijały mnie dwie osoby, jedna spojrzała z niechęcią w naszą stronę a druga udała, że nas nie widzi. Ja rozumiem, że można się bać obcych ludzi, nie wiadomo, co w człowieku siedzi. Sama miałam sytuację, gdy latem natknęłam się w lesie z psem, na pijaczka leżącego na ścieżce, który wyglądał na mocno obitego. Dobrze, że miałam psa na smyczy (bez ujadającego Morrisa raczej nie zbliżyłabym się do niego), bo na moje pytanie o pomoc, facet z rozwalonym nosem wybełkotał stek przekleństw, pozbierał się z ziemi, zabrał butelkę i potoczył się dalej.

Uważam jednak, że moralnym (i chyba nawet prawnym) obowiązkiem każdego z nas, jest udzielić pomocy, gdy istnieje taka konieczność. W takich sytuacjach, gdy się boicie o siebie i to was powstrzymuje przed udzieleniem pomocy, warto poprosić kogoś by był z wami. Znajomy, sąsiad czy ktokolwiek inny, byle razem było raźniej. O własne bezpieczeństwo należy zadbać przede wszystkim.

Ja nie wyobrażam sobie, bym miała rano natknąć się na martwego faceta, bo nocą ominęłam go na klatce dla własnego spokoju. Taka jestem, po prostu.

P.S. Koleżanka, którą prosiłam o pomoc, napisała mi smsa, czy adoptowałam już tego bezdomnego. Pół żartem, pół serio odpisałam, że raczej kupiłam sobie bilet do nieba, pomagając człowiekowi.

Jeśli nie wiecie jak się zachować, zachowajcie się przynajmniej przyzwoicie.

Czy Wy również macie wrażenie, że niektórzy ludzie specjalnie starają się nie zauważać kobiet w ciąży? Od kiedy dowiedziałam się o swoim odmiennym stanie, obserwuję zachowania innych osób wobec przyszłych mam. Niestety z moich obserwacji wynika, że nie jest zbyt dobrze. Z przykrością muszę stwierdzić, że życzliwość wobec kobiet ciężarnych w naszym kraju nadal pozostawia wiele do życzenia.

Niektórzy z Was mogą się oburzyć, bo przecież ciąża to nie choroba i skoro kobiety domagały się kiedyś równouprawnienia, to w czym jest problem? Dlaczego miałyby być traktowane inaczej niż ktokolwiek inny? Pewnie, można wychodzić z takiego założenia. Ja sama również jestem zdania, że ciąża to nie choroba, jednak uważam, że kobiety przy nadziei powinny być traktowane nieco inaczej. W końcu noszą w sobie nowe życie, o które powinny dbać już od samego poczęcia i niestety niejednokrotnie może to wymagać reakcji obcych im osób.

Kobiety w ciąży nie mają w Polsce łatwego życia! Dlaczego tak uważam? Z trzech powodów:

1. Obecnie jestem w 8 miesiącu ciąży. Brzuszek już widać, nawet w kurtce. Jednak tylko raz zostałam przez kogoś przepuszczona w kolejce do kasy sklepowej, a dało mi to jedynie tyle, że przed sobą miałam jeszcze 4 a nie 5 osób. Reszta udawała, że mnie nie widzi.
2. W wielu marketach stoję (bez kurtki) w długich kolejkach – nikt mnie nie zauważa, nawet obsługa sklepu. Wyjątek stanowiła jedna miła kasjerka w Lidlu, ale to potwierdza tylko regułę. W wielu hipermarketach nie ma nawet specjalnych kas dla ciężarnych czy rodziców z dziećmi.
3. Ostatnio musiałam zrezygnować z podróży autobusem. Był tak zatłoczony, że zwyczajnie bałam się nim jechać. Tam też nikt nie ustąpił mi miejsca. Innego dnia kiedy podczas podróży poczułam się gorzej i poprosiłam o ustąpienie miejsca, to musiałam się jeszcze nasłuchać.

Wśród ludzi panuje znieczulica i jest mi naprawdę przykro z tego powodu.

U lekarza czy w aptece, kobiety ciężarne mają prawnie zagwarantowane przyjęcie bez kolejki, ale czy tak rzeczywiście jest? O ile w przychodni, laboratorium czy innych placówkach medycznych jako tako to funkcjonuje, tak w aptekach nie zauważyłam żeby ktoś tego prawa przestrzegał.

Od dziecka byłam uczona szacunku do osób starszych. Zdarza mi się wnieść im zakupy po schodach, pomóc wypełnić druki na poczcie czy też ustąpić miejsca w autobusie. Większości z nas takie zachowanie wydaje się zupełnie naturalne, prawda? To dlaczego w przypadku kobiet przy nadziei jest inaczej? Jak wspomniałam na początku, ciąża to nie choroba, ale prawda jest taka, że nie mamy pojęcia jak się w danej chwili czuje przyszła mama i czy aby na pewno nie potrzebuje naszej pomocy albo chociaż odrobiny życzliwości…

Zauważyłam, że najwięcej empatii mają w sobie młode mamy, które pamiętają jak się w tym okresie czuły i czasem marzyły o tym, by ktoś przepuścił je w kolejce, czy też ustąpił miejsca w komunikacji miejskiej. Najgorzej natomiast zachowują się starsze panie, a przecież większość z nich jest mamami, babciami, więc z założenia powinny rozumieć powagę sytuacji. Prawda jest taka, że to właśnie one zwykle mają najwięcej do powiedzenia. Młodzież natomiast udaje, że nas nie widzi. Nadzieja jest jeszcze w mężczyznach, choć z tymi też różnie bywa.

Ja nie dopominam się specjalnego traktowania, poza laboratorium czy przychodnią, bo tam po prostu dbam o siebie i maluszka. W sklepach natomiast, jeśli czuję się dobrze to nie mam takiej potrzeby. Nie korzystam też z pierwszeństwa obsługi, jeśli w danym sklepie jest tabliczka z informacją, że kobiety w odmiennym stanie obsługiwane są poza kolejnością. Chciałabym jednak żeby hasła z tych tabliczek nie były jedynie pustymi hasłami, a były znane obsłudze, która zwróci szczególną uwagę na kobietę w ciąży i zaproponuje podejście do kasy bez kolejki. To naprawdę drobne gesty, ale od takich powinno się zaczynać wprowadzać zmiany. A w kwestii traktowania kobiet ciężarnych nasze społeczeństwo potrzebuje zmian.

Nadzieja w naszych dzieciach. Jeśli wychowamy je zgodnie z osobistymi przekonaniami to jest szansa, że coś się w przyszłości zmieni.

Autorka bloga parentingowo – lifestylowego http://polishgirlolga.pl zaprasza do siebie 🙂

Z każdej strony słyszymy, że należy pokochać siebie i pogodzić się z pewnymi niedoskonałościami, które każda z nas może zaobserwować w lustrze. I jest to słuszne podejście, bo polubienie samych siebie pozwala łatwiej i przyjemniej żyć. Mimo tego, ogrom kobiet w różnym wieku i z różnymi doświadczeniami, marzy o pewnych zmianach.

Jedne szukają metamorfozy u fryzjera, inne zakładają sportowe obuwie i kupują karnet na siłownię. W dążeniu do uzyskania satysfakcjonującego wyglądu, angażujemy się całym sercem, jednak często popełniamy błędy, które kosztują nas porażkę.

Jeśli problem polega przede wszystkim na nadmiernej masie ciała, z samego “chcę” cudów nie będzie, musicie nie tylko przyłożyć się do aktywności fizycznej, ale zmienić swój styl żywienia. Gdy połączycie te dwa elementy, łatwiej osiągniecie założony cel.

Do dyspozycji macie również różnorodne suplementy i herbatki, które mają pomóc w zrzuceniu nadmiaru kilogramów. Dziś, razem z Agnieszką, zajmiemy się omówieniem tej drugiej opcji.

Slim HERBAL System, to 25-dniowa ziołowa terapia wyszczuplająca, która polega na regularnym przygotowywaniu i wypijaniu ziołowych herbatek. Założenie jest proste, ale wymaga systematyczności oraz ruchu i zdrowego odżywiania, by już po 7 dniach zauważyć pierwsze efekty.

Skuteczność herbatek wynika z obecności w ich składzie przebadanych pod kątem bezpieczeństwa działania i skuteczności ziół w saszetkach do zaparzania, które przyjmowane o wskazanych porach dnia, mają za zadanie przeprowadzić:

• Poranny detox – polegający na łagodnym oczyszczeniu jelit, by usunąć to, co osłabia wchłanianie składników odżywczych.

• Przebudzenie organizmu – dodanie dobrej energii. Bioaktywne składniki tej mieszanki mają pozytywny wpływ na ciało i mózg. Pobudzają organizm i stymulują zwiększone spalanie tkanki tłuszczowej.

• Przyspieszenie metabolizmu – dzięki silnemu wsparciu aż 7 różnych składników.

• Spalanie tłuszczu – zamieniać tłuszcz w energię, między innymi stymulując termogenezę. Przyspiesza ona przemianę materii, więc organizm nie domaga się tak szybko kolejnego posiłku.

• Hamowanie apetytu – mieszanka reguluje apetyt, dzięki czemu łatwiej wyeliminować napady głodu. A po chwilach słabości zmniejsza wchłanianie węglowodanów.

• Wieczorne odprężenie – jednym z głównych składników tej mieszanki jest uspokajająca melisa, której działanie uzupełniają pozostałe składniki. Przygotowuje ona układ trawienny do spoczynku, by z nową energią pracował następnego dnia.

Tyle teoria, a jak wygląda praktyka z perspektywy dwóch różnych kobiet?

Żaklina

Po trzeciej ciąży, w której przytyłam 18 kg, nie tak łatwo jest mi zrzucić nadmiar masy ciała. Dwa miesiące po porodzie waga nadal nieubłaganie pokazywała 8 kg na plusie. Aby wrócić do formy, sięgnęłam po herbatki Slim HERBAL System. Jestem zwolenniczką naturalnych, ziołowych rozwiązań, w kontrze do tajemniczych w składzie aptecznych suplementów.

Po trzech dniach, moja waga z 68,5, pokazała 66,5 kg! Rewelacja, choć mam świadomość tego, że przede wszystkim zaliczyłam spektakularną “ucieczkę” wody z organizmu. Ale to akurat bardzo dobrze, bo zapewniłam sobie genialny start i motywację do dalszych starań. Herbatki należy pić 6 x dziennie, jedna saszetka na kubek wody 250 – 300 ml, więc summa summarum, niezłe nawodnienie organizmu.

Pijąc duże ilości herbatek, z których każda ma inny skład i specyficzny intensywnie ziołowy smak, czułam się pełna, nie podjadałam, bo nie miałam już miejsca w żołądku, porcje posiłków również jadłam mniejsze.

Rzeczywiście, mój układ pokarmowy się rozruszał, ale nie odczuwałam przykrego “przeczyszczania” co jest niewątpliwym plusem.

I piłabym dalej Slim HERBAL System, gdyby nie jedno “ale”.

Herbatki nie są zalecane kobietom karmiącym (ciężarnym i diabetykom również nie). Producent zagwarantował bezpieczeństwo ziół w herbatce, ale nie mógł zapewnić mnie, czy maluch karmiony piersią, również nie odczuje skutków działania ziół. Należy pamiętać, że aktywne składniki z ziół, przenikają do pokarmu. Rozmawiałam z pediatrą, która również nie mogła mi udzielić jednoznacznej odpowiedzi na to, czy mogę zaszkodzić dziecku, czy nie będzie to miało wpływu na małego. Niestety, mój synek zareagował problemem z wypróżnianiem i z żalem musiałam odstawić herbatki. Zachęcona początkowym działaniem kuracji odchudzającej, zaryzykuję stwierdzeniem, że dalej pijąc herbatki, przy odrobinie chęci i zdrowym trybie życia, osiągnęłabym zamierzony na ten moment cel – wagę 62 kg.

Agnieszka

Cóż mogę dodać więcej? Po drugiej ciąży bardzo szybko wróciłam do mojej wyjściowej wagi, z czego bardzo się cieszyłam. Po roku wróciłam do pracy za biurkiem i to pociągnęło za sobą nieregularne posiłki, podjadanie, praktycznie brak ruchu. Często zdarzały się głodówki, bo moim pierwszym posiłkiem – o godzinie 16 – była drożdżówka na dworcu, w oczekiwaniu na pociąg do domu. Każdy organizm lubi regularność, przewidywalność. Nie dziwię się, że po roku,  znów mam 6 kg na plusie, plus 15, które już dawno powinny sobie odejść – ale nie chcą. Moja tarczyca chyba za bardzo się do nich przywiązała.

Czy coś zmieniło się po piciu ziołowych herbatek od Slim Herbal System? Podobnie jak Żaklina czuję się syta, nie podjadam już tak często gorzkiej czekolady w pracy, a drożdżówki na dworcu omijam szerokim łukiem. Ten program wręcz wymusił  na mnie poczucie odpowiedzialności za regularne parzenie herbaty. To pociągnęło za sobą przygotowanie posiłków – nawet w pracy, naprawdę  staram się odnaleźć przestrzeń i czas, by zjeść drugie śniadanie i lekki lunch. Sam fakt picia aż 6 dużych kubków sprawia, że poprawiła się kondycja nie tylko moich jelit, ale także mojej skóry – odnoszę wrażenie, że jest nawilżona i bardziej elastyczna.

Podsumowując do wagi marzeń jeszcze mi daleko, choć po tygodniu zaliczyłam prawie 2kg spadek – to naprawdę działa motywująco. Zdaję sobie sprawę, że samo picie herbat ziołowych wiele nie zdziała, dlatego postawiłam na więcej ruchu – tu z pomocą przychodzi hulajnoga, którą jeżdżę do pracy oraz zbilansowane, regularne posiłki. Jeśli szukasz czegoś, co wesprze cię w walce z dodatkowymi kilogramami i nie jest nafaszerowane chemią, to śmiało mogę ci polecić ten produkt.