Arytmia i kwarantanna – Tomasz Jastrun
Tytuł: Arytmia i kwarantanna
Autor: Tomasz Jastrun
Wydawnictwo: Czarna Owca
Liczba stron: 176
Oprawa: twarda
Arytmia i kwarantanna to najnowsza książka autorstwa Tomasza Jastruna. Wiedziałam, że w momencie, gdy tylko ją otworzę, przepadnę dla świata. Czytałam już kilka mniej i bardziej obszernych książek Tomasza Jastruna, i przy każdej z nich myślałam – ten facet pisze dla mnie!
Jastrun to mistrz przedstawiania pewnej groteski życia codziennego. W historiach, które autor proponuje czytelnikom, możemy obserwować niczym niewyróżniających się ludzi, a jednak jest w tym jakaś magia. Jastrun czaruje obrazy tak, że nawet zwyczajność i brzydota nabierają pewnego uroku. Jestem absolutnie zakochana w twórczości tego autora i znajduję w niej ukojenie dla własnych niepokojów i frustracji.
Arytmia i kwarantanna jest książką złożoną jakby z dwóch historii, co jest dość zwodnicze, gdy próbuje się wywnioskować, która historia jest prawdziwa, a która zmyślona, która była pierwsza, a która druga. Nie ma oczywistości.
Bohaterów jest dwóch, wręcz bliźniaczo podobnych, ale różni ich wiek i perspektywa, z której snują swoją opowieść. Pierwszy to czterdziestolatek, pisarz, który ma słabość do miłości, szczególnie względem obcych kobiet. Jest żonaty z Krysią, dobrą, miłą i ładną dziewczyną. Wychowują wspólnie kilkuletniego Krzysia. W wolnych chwilach tworzy historię pisarza w starszym wieku, ale idzie mu to dość opornie.
Nad bohaterem pojawia się widmo kryzysu wieku średniego, a co gorsza, dowiaduje się, że jego ukochana Krystyna ma romans. Najpierw nie wierzy, no bo jak to?! Ale później, im głębiej wchodzi w domysły, tym bardziej nie może się nadziwić, jak ona śmiała coś takiego mu zrobić. I tu, co mnie uderzyło, w sposób przepiękny wychodzi hipokryzja i pokrętne myślenie bohatera, któremu wolno to, czego nie wolno robić żonie. Ale niech Was ten prosty trop nie zwiedzie, bo historia okazuje się intrygą, która nie wyszła mu na zdrowie. Opowieść Arytmii urywa się w chwili, gdy … W tej samej chwili, co historia numer dwa 😉 Nie będę psuć zabawy!
Drugi narrator, bohater Kwarantanny, to siedemdziesięciolatek, który – uwaga – jest pisarzem, ma żonę Krysię, syna Krzysztofa i kryzys związany z atakiem bezlitosnej starości. Bohater nie ma łatwo. Patrzy w lustro i czuje się tak, jakby był własną karykaturą. Patrzy na żonę i widzi kobietę, która z miłej dziewczyny zmieniała się w zrzędliwą babę, w dodatku za bardzo lubiącą jedzenie, które odkłada się jej to tu, to tam. Wena nie dopisuje, żona irytuje, bo to, za przeproszeniem, pisówa jest, co to bardziej od Boga wielbi prezesa. Czasy są trudne, bo COVID-19 spowodował zamknięcie obywateli w domach. Kto z nas choć raz nie poczuł znużenia i frustracji spowodowanej przymusowym zamknięciem? Bohater też ma tego po dziurki w nosie i na swój sposób zaczyna się buntować. Buntuje się przeciwko kwarantannie i starości. Jego działania są czasem śmieszne, czasem wręcz żałosne. Ale czy może być inaczej, gdy człowiek próbuje walczyć z nieuniknionym? Bohater w wolnej chwili, gdy nie toczy wojny podjazdowej z „urokami” codzienności, tworzy z mozołem historię pisarza w średnim wieku. Brzmi już znajomo?
No właśnie. Nie mam przekonania, czy z obu tych historii płynie jakikolwiek morał. Jedyne, co jest pewne, to że części się mocno zazębiają tym samym finałem i dają dobrze do myślenia. Szalone? Nie. To jest Jastrun, trzeba być gotowym na nieoczywistości, groteskę i surrealizm w jego powieściach.
Jeżeli też jesteście miłośnikami takiej prozy, będziecie zachwyceni. Ja jestem, tę książkę traktuję jako kolejną cegiełkę do budowy ołtarzyka ku czci autora. Aż żal bierze, że to tylko 176 stron, bo pozostaje niedosyt. Ale może właśnie dlatego za każdym razem czekam z niecierpliwością na nową propozycję Tomasza Jastruna?
Zapraszam do pozostałych recenzji książek autorstwa Tomasza Jastruna
Kolonia karna. Sceny z życia małżeńskiego
Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za przekazanie egzemplarza recenzenckiego książki