Niedźwiadek szuka przyjaciół – Monika Kamińska
Tytuł: Niedźwiadek szuka przyjaciół
Autor: Monika Kamińska
Ilustracje: Agnieszka Wajda
Wydawnictwo: Dwukropek
Oprawa: twarda
Liczba stron: 22
„Niedźwiadek szuka przyjaciół” to niezwykle piękna opowieść o sile prawdziwej i bezinteresownej przyjaźni, o przytłaczającej samotności i potrzebie bycia blisko z drugim stworzeniem. Jest to jedna z tych książek, których po przeczytaniu nie odkładasz od razu na półkę, lecz patrzysz na nią, niczym zaczarowana/y, uśmiechasz się i myślisz, jak pozytywnie na Ciebie wpłynęła. Czujesz ciepło, które rozchodzi się po Twoim ciele, a wraz z nim radość i błogostan.
Ta prosta historia pokazuje nam, że szczęście jest bliżej, niż nam się wydaje, że przybiera różne formy i kryje się w błahostkach. Ważne zatem jest, by zdać sobie z tego sprawę i dostrzegać każdego dnia drobne uśmiechy losu.
Pełny brzuch, dach nad głową, poczucie bezpieczeństwa i serdeczny przyjaciel u boku – to wystarczające powody do tego, aby czuć się szczęśliwym. Niedźwiadek, tytułowy bohater książki, Moniki Kamińskiej, zdał sobie z tego sprawę, dopiero wtedy, gdy poznał małego jeża – jedyną istotę w lesie, która nie bała się wielkiego misia.
Wcześniej niedźwiedź wzbudzał wśród innych zwierząt postrach i w sumie nie można się temu dziwić, biorąc pod uwagę jego posturę oraz to, ile robi wokół siebie hałasu. Sama pewnie uciekałabym, gdzie pieprz rośnie, gdybym spotkała go na swej drodze. Sęk w tym, że czasem wygląd zewnętrzny i gabaryt nie świadczy o tym, co kryje się w środku.
Niestety niedźwiadek długo musiał żyć samotnie, wszyscy przed nim uciekali, nikt nie chciał zamienić z nim nawet jednego słowa. Aż w końcu miarka się przebrała, miś nie wytrzymał, przysiadł na kamieniu i zaczął głośno płakać. Wtem niespodziewanie zjawił się jeż, Nunek, który zainteresował się smutnym zwierzakiem. Nie to, żeby mały jeż nie truchlał przed wielkim misiem, ale kiedy zobaczył jego łzy, nie chciał zostawić go samego.
I tak od słowa do słowa, niedźwiedź i jeż zostali przyjaciółmi. Spędzali ze sobą każdy dzień, spacerowali razem, bawili się i duużo rozmawiali, dzięki czemu Nunek szybko przekonał się, że pod grubym futrem kryje się bardzo wrażliwa, życzliwa, uczynna i zabawna istota. Szkoda, że inne zwierzaki o tym nie wiedziały i nadal unikały niedźwiadka. Czasem wciąż go to smuciło, bo nie chciał być postrachem, a dobrym kumplem, ale wtedy jeż tłumaczył mu, że nie wszyscy muszą go lubić i nie każdy musi być jego bratnią duszą. Poza tym nie można zmusić kogoś do przyjaźni, ani miłości.
Niezależnie od tego, czy pozostali mieszkańcy lasu zechcą kiedyś poznać niedźwiadka, on i jeż mieli mnóstwo powodów do radości i czuli się szczęśliwi, bo mieli siebie. Nic więcej nie było im potrzebne. I to jest chyba kwintesencja całej tej uroczej i ciepłej opowieści.
Muszę przyznać, że Monika Kamińska zrobiła na mnie i moich dzieciach duże wrażenie tą historią. Lubimy do niej wracać i choć znamy ją już niemalże na pamięć, za każdym razem odczuwamy te same emocje ? Trochę nas ta opowieść porusza, nie da się bowiem przejść obojętnie wobec samotnego i odrzucanego niedźwiadka, ale przede wszystkim daje nam radość i przepełnia miłością ?
Lektura ta sprawia też, że czujemy się jak bohaterowie książki, jeż i niedźwiedź – jesteśmy szczęśliwi, bo mamy siebie i to nam w zupełności wystarcza, niczego więcej nie potrzebujemy ?
Wartościowa treść gra tutaj pierwsze skrzypce, nie ma co do tego wątpliwości, ale pisząc Wam o tej książce, nie mogę nie wspomnieć o pięknych ilustracjach, Agnieszki Wajdy, jakie wypełniają każdą stronę. Dodają jej niezwykłego uroku i stanowią kolejny atut. Tytułowy bohater jest tak uroczy, że nie można oderwać od niego wzroku. Aż dziw bierze, że mieszkańcy lasu tak bardzo się go boją! Według mnie to najsympatyczniej wyglądający miś (no może poza Kubusiem Puchatkiem ;-)), jakiego kiedykolwiek widziałam! 🙂
Polecam!
…
Dziękuję wydawnictwu Dwukropek za przekazanie recenzenckiego egzemplarza książki