Opiłki i okruszki – Tomasz Jastrun

Tytuł: Opiłki i okruszki
Autor: Tomasz Jastrun
Wydawnictwo: Czarna Owca
Liczba stron: 128
Kategoria: Literatura piękna

Opiłki i okruszki, to książka, która mnie zachwyciła. Tak sobie myślę, że jest to rzecz dla tych, którzy świat odbierają bardzo emocjonalnie. Rzecz o fragmentach z życia, opowiedzianych niesamowicie, przykuwających aż do bólu uwagę czytelnika. Zaczerpnięcie różnych przeżyć z historii jednostki, rozgrzebanie tytułowych opiłków i okruszków.

Emocje, emocje, i jeszcze raz emocje. Czuć je w książce bardzo wyraźnie. Składamy się z pamięci i tylko tyle nam zostanie – ulotne wspomnienie dzieciństwa, odważnej młodości i świadomość okropnej i krzywdzącej starości, której nikt nie chce oglądać, a tym bardziej doświadczać. Rok po roku, całe życie w pigułce, w oparciu o migawki istotnych dla narratora wydarzeń, układających się w całość.

Fot. Opiłki i okruszki/Ż. Kańczucka

Opiłki i okruszki czytałam jak urzeczona, traktowałam jako nagrodę za dzień, który udało mi się przetrwać bez szwanku. Ta historia jest tak bardzo ludzka, przeżycia tak namacalne, że chwilami przerzucało mnie do własnych zasobów pamięci.

Wiecie już, że historia i sposób narracji  mnie porwały. Odkryłam u siebie, że im większe wrażenie uczyniła na mnie dana opowieść, tym mniej mam do powiedzenia w jej temacie. Brakuje mi słów, by wyrazić uznanie dla pomysłu autora. Mam ochotę wykasować wszystko, co napisałam o niej dotychczas, zostawiając jedynie dopisek – przeczytajcie ją sami! Przemyślcie ją, przetrawcie. 

To pierwsza moja książka Tomasza Jastruna, ale nie ostatnia. Jeśli inne również mają w sobie ten magnetyzm, poetycki rys, to przepadłam. Prze – pa – dłam.

Pozostaję w zachwycie.

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za przekazanie egzemplarza recenzenckiego książki