To normalne – Enrico Gnaulati

Tytuł: To normalne
Autor: Enrico Gnaulati
Oprawa: Miękka
Liczba stron: 320
Wydawnictwo: Znak literanova
Rok wydania: 2016

Tym razem nie przedstawię wam, moi mili, zwykłej recenzji. Wynika to z faktu, że opowiedzieć zamierzam o książce, która ma sporo do przekazania nam, rodzicom (nie)grzecznych dzieci. Trochę trwało, zanim ją przeczytałam i nawet nie chodzi to o te ciut ponad 300 stron, a o fakt, że nie da się przejść marszem przez kolejne akapity, nie zastanawiając się nad ich treścią.

„To normalne” autorstwa Enrico Gnaulati, jest podręcznikiem dla rodzica, ale myślę, że również dla nauczyciela — wychowawcy, który zetknął się z przypadkiem tzw. trudnego dziecka. Bardzo mi zależało, by móc przeczytać tę książkę z jednego, arcyważnego powodu. Jestem mamą (nie)grzecznego dziecka! Lub raczej jestem mamą małego indywidualisty, żywego chłopca, któremu nie powinno się wmawiać złego zachowania, a przy okazji mi samej — niewłaściwego wychowywania.

Osobisty rys w historii

Mój starszy syn, w dobrej wierze ciągany był po psychologach, nawet zaliczyliśmy rodzinną terapię. Pamiętam, jak w przedszkolu skarżono się na jego zachowanie, ja sama miałam dość tego, co wyczyniał w domu (wystarczy wspomnieć dzikie histerie, Bóg raczy wiedzieć o co, w środku nocy), więc z radością złapałam go za rączkę i zaciągnęłam do poradni psychologicznej.

A tam czekała nas niespodzianka! Praca nad nami — rodzicami, którzy nakręceni przez resztę społeczeństwa mieli zbyt wysokie wymagania, którym dzieciak nie mógł podołać. Przyznam, że byłam zawiedziona, kiedy psycholożka powiedziała mi „, ale z pani synem jest wszystko w porządku, on taki po prostu jest, indywidualista”. Byłam trochę niepocieszona, bo sugerowane nam wcześniej ADHD czy Asperger ułatwiłyby w pewien sposób życie z „takim” dzieckiem. A tu klops, no bo dziecko specyficzne, ale nie nadające się okiem fachowca do terapii pod kątem zaburzeń. Zaburzeń brak, problem pozostał, co tu robić? Nie zrobiliśmy nic ponad to, że uzbroiliśmy się w cierpliwość… I co? O tym za chwilę.

Trzy lata od przerwania terapii, trzymam w ręku wspomnianą książkę „To normalne”. Przyznam, że otwierałam jej stronice z drżeniem serca. A następnie czytałam linijki, akapity, strony, by stwierdzić, że nasza psycholożka miała rację, co udowodnił Enrico Gnaulati, autor poradnika.

Słowo o autorze

Autor „To normalne” zna się na rzeczy. Jest doktorem psychologii i psychoterapeutą z wieloletnim doświadczeniem w pracy z dziećmi i młodzieżą. Podczas swojej bogatej praktyki,  zauważył, że do jego gabinetu zaczęło trafiać coraz więcej pacjentów z poważnymi diagnozami – ADHD, autyzm, choroba dwubiegunowa. Zmusiło go to do poszukiwań przyczyn takiego stanu rzeczy, bo czym różnią się dzieci dzisiejsze od tych sprzed kilkunastu lat, skoro teraz jest takie zatrzęsienie dzieci w gabinetach psychologów i psychiatrów?

Doktor — nie jakiś szarlatan — skupił się na udowodnieniu, że odpowiedzialność za wysyp wszelkich „dys” i innych nieprawidłowości, w małym stopniu zależy od samych pacjentów. Gnaulati przytoczył ogrom amerykańskich badań, dotyczących zachowania młodszych i starszych dzieci, dziewczynek i chłopców, które pokazują, że zaskakująco często diagnoza stawiana jest na wyrost, z braku innego pomysłu na pomoc dziecku. Nie będę weryfikować podanych badań ani teorii, że lekarze chętnie stawiają diagnozy, wypisując środki uspokajające po układach z koncernami farmaceutycznymi, bo nie mam wiedzy w tej materii. Może to prawda, a może jedynie teoria spiskowa, bo temat jest śliski, podobnie jak ze szczepionkami. Ale czytając ogrom opisanych przez lekarza przypadków dzieciaków i całkiem wyrośniętej młodzieży, której pomagał, dostrzegam głęboki sens w tym, co chce on przekazać nam, rodzicom.

Skoro nie „niegrzeczne” to jakie są w końcu te dzieci?

Nie licząc prawdziwych przypadków zaburzeń u dzieci, bo tych autor nie neguje, są dzieci — mali indywidualiści, niezrozumiani, wepchnięci w wygodny schemat ADHD. Przyczyny tego są zaskakujące — wpływ mediów i kreowanie wizerunku dziecka “idealnego”, dążenie rodziców do perfekcji, za którą dziecko nie nadąża, tępienie instynktownych chłopięcych zachowań (np. siłowe przepychanki, zabawa w “strzelanki”) i wciskanie ich w ramy zachowania godnego dziewczynek. A chłopiec jest tylko chłopcem, musi tego doświadczyć, zrozumieć i z naszą pomocą odróżnić dobro od zła.

Często zapominamy, że chłopcy w rozwoju emocjonalnym, pozostają w tyle za koleżankami, ale wymagamy od nich przestrzegania tych samych zasad w ten sam sposób. Dla naszej wygody, bo rodzina, sąsiedzi, instytucje oceniają poprzez pryzmat dzieci nas samych. A kto lubi być oceniany źle?

Więc wymagamy, sztorcujemy zabraniamy, dla własnej wygody. Dziecko musi odreagować to, co nie jest po drodze z jego naturą i zaczynają się problemy… Podobnie jak presja wywierana na dziecku, zła dieta czy niedostatek snu również dokładają cegiełkę do powstawania problemów, lub je nasilają.

Właśnie to i jeszcze kilka innych rzeczy pokazuje czarno na białym dr Gnaulati. Chcecie, nie wierzcie badaniom, wątpcie w teorię farmaceutycznego spisku, ale po przeczytaniu tej lektury, raz jeszcze przyjrzyjcie się swoim dzieciom i sobie samym. I co? Ja trzy lata po przerwanej terapii wiem, że moje dziecko jest całkiem normalne.

Sięgnijcie śmiało po poradnik

Poza tym, co poruszyłam wyżej, poleciłabym tę książkę z jeszcze jednej przyczyny – autor nie skupia się w niej jedynie na udowodnieniu swojej tezy, że z dzieci normalnych robimy nienormalne. Znajdziecie tu konkretne przykłady i działania, które pomogą w odniesieniu do treści książki, wprowadzenie w wasze życie zmian, które ułatwią współpracę na linii dorosły – dziecko i pozwolą bez większego uszczerbku dla obu stron, przetrwać niełatwy czas.

Mam nadzieję, że poradnik ukoi nie tylko moje obawy, ale również innych rodziców. Sięgnijcie po “To jest normalne”, a jak wam się nie spodoba wyjaśnienie problemu, wtedy możecie wybrać się na terapię. Zawsze pozostaje opcja do wyboru. To już coś.

Dziękuję wydawnictwu Znak Literanova za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego ksiażki