Złote nietoperze – Grażyna Jeromin-Gałuszka
Tytuł: Złote nietoperze
Autor: Grażyna Jeromin-Gałuszka
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Kategoria: literatura piękna
Liczba stron: 344
Złote nietoperze to książka „przerywnik” od angażujących lektur, jakie ostatnio wpadały w moje ręce. Sam dość skromny opis sugerował, że będzie to opowiastka o dwóch byłych kobietach jednego mężczyzny, który zalazł im mocno za skórę. Przewidywałam więc, że będą trzymać ze sobą sztamę, a tu się okazało, że to wcale nie tak! To nie jest stricte opowieść o solidarności jajników i knutym przy winie planie zemsty.
Mężczyzna, czyli wyplatacz wiklinowych koszyków o imieniu Mateusz, stanowi jedynie tło dla historii dwóch totalnie różniących się od siebie kobiet. Jedna z nich to Matylda, dziewczyna, która kocha proste życie na wsi i, jak się wydaje, nie ma żadnych marzeń. Nie mam jednak przekonania, że kocha Mateusza. Żyje biednie, wręcz na granicy ubóstwa, ale porównując to życie do codzienności, która była jej udziałem przed przybyciem na wzgórze, nie jest tak źle. No cóż, los nie był dla niej łaskawy. Teraz Matylda ma swój kąt, zwierzęta i ciszę, choć jej styl bycia sprawia, że ludzie ze wsi postrzegają ją jako dziwadło.
Lora, druga bohaterka, to dziewczyna bardziej światowa — przynajmniej za taką chce uchodzić. Odeszła od Mateusza kilka lat wstecz, by szukać szczęścia. Jest piękna, lubi się bawić, ale nie umie na stałe zakotwiczyć się obok wartościowego faceta. Jej styl życia sprawia, że faceci traktują ją jak opcję na jedną noc. Popełnia mnóstwo błędów w relacjach z płcią przeciwną, ale to dobra dziewczyna. Lora ma też dziecko, ale macierzyństwo nie jest czymś, co akurat ona miałaby we krwi.
Pewnego dnia Lora przyjeżdża do dawnego domu na wzgórzu i odkrywa, że żyje w nim Matylda, a Mateusz już nie. Z tego niecodziennego spotkania wynika wiele komplikacji, ale i dobrych rzeczy. Obie kobiety, skazane na siebie przez jakiś czas, różnią się od siebie jak dzień i noc. Mają odmienny styl bycia i plany, inną sytuację. Tolerują siebie, bo połączyła ich tajemnica Mateusza. Zderzenie dwóch tak różnych światów ma trudne do przewidzenia konsekwencje. Powrót Lory rozbija spokojny świat Matyldy, ale i Lora nie unika zmian, o które się nie prosiła. Koniec końców proces przemian, który towarzyszył odkrywaniu prawdy o Mateuszu, okazał się mieć dobre strony.
Złote nietoperze to książka, która dość mocno mnie zaskoczyła. Po pierwsze błędnie założyłam komitywę pomiędzy dwiema bohaterkami. Owszem, jakaś nić porozumienia się między nimi wykształca, ale jest ona wyjątkowo delikatna — nie raz i nie dwa — ulega naderwaniu. Po drugie nietypowe dialogi nadają tej powieści specyficzny klimat. Przyznam, że czasem mnie denerwowały, bo czułam się, jakbym stała pomiędzy dwiema wiejskimi babami. Zapachniało mi bardzo prostym, chyba momentami wręcz prymitywnym myśleniem, na które się zżymałam. Czasem miałam ochotę potrząsnąć Matyldą, by się obudziła, nie była taka nieogarnięta emocjonalnie i życiowo. Po trzecie, takiego rozwiązania sprawy to się nie spodziewałam! Naprawdę ta książka zaskoczyła mnie jak chyba żadna inna. Dlatego też nie będę zdradzać wiele więcej, niż zdradzić zdecydowało się wydawnictwo w opisie zamieszczonym na okładce.
Dopowiem jeszcze, że czytając książkę, czekałam szczególnie na to, by dowiedzieć się, skąd tytuł „Złote nietoperze”. Zaciekawił mnie bardzo, więc spodziewałam się jakiegoś niesamowitego powiązania. Tymczasem okazało się, że ten fakt był mało zaskakujący i jeszcze mniej istotny dla całej tej historii.
Podsumowując, Złote nietoperze to prosta w przekazie, ale jednocześnie zaskakująca książka, która potrafiła mnie wciągnąć. Ja byłam bardzo ciekawa, jak to się wszystko skończy, bo układ wypracowany między bohaterkami okazał się czymś bardzo nietypowym.
Ostatecznie mogę stwierdzić, że historia mi się podobała, choć by dojść do tego wniosku, musiałam wziąć pod uwagę wszystkie za i przeciw. Zaskakująca końcówka przeważyła na plus dla tej książki. Na pewno nie był to zmarnowany czas.
Recenzja powstała w ramach współpracy z Wydawnictwem Prószyński i S-ka