Magiczny Dywan w rzeczywistości jest projekcją. Nie można go dotknąć, nie jest miękki i puszysty. Jest też plus tej sytuacji: można po nim deptać, skakać, biegać i nigdy się nie zniszczy.

Czym więc jest Magiczny Dywan? Nie można go do niczego przyrównać, jest jedyny w swoim rodzaju. Zewnętrznie wygląda to trochę jak film wyświetlany na podłodze, ale reaguje na każdy ruch dziecka. Służy do interaktywnych gier i zabaw. Jak go uruchomić? Wystarczy wybrać grę, która nas interesuje, nacisnąć, ups, przepraszam, nadepnąć przycisk START i… do dzieła! Nie potrzebujemy pilota, wszystko robimy za pomocą ruchu rąk i nóg. Łapiemy banany, jabłka, jedziemy samochodem i omijamy przeszkody, biegamy po wodzie, czołgamy się po dnie oceanu. Takie zabawy są idealne dla przedszkolaków, rozlegające się brawa i pochwały motywują do podejmowania kolejnych wyzwań.

Dzieci w wieku szkolnym mogą połączyć zabawę z nauką. Skakanie po interaktywnej podłodze ułatwia przyswajanie angielskich słówek, alfabetu, nazw planet i wielu innych. Gry zespołowe nie tylko zapewniają świetną zabawę, ale uczą współpracy w drużynie, integrują. Magiczny Dywan obala mit, iż technologia oddala ludzi od siebie. Ten wynalazek jak najbardziej łączy.

Magiczny Dywan wymaga pewnego wysiłku fizycznego. Gry, podobnie jak te w komputerze, mają ograniczenia czasowe, jeśli nie złapiemy w porę jajka, to spadnie i się rozbije. Nie zdążymy odpowiedzieć na pytanie – tracimy punkt. Gra w piłkę nożną wymaga refleksu, szybkości i dobrej kondycji. Unikatowość Magicznego Dywanu polega na tym, że jednocześnie uczy i rozwija fizycznie. Koordynacja wzrokowo-ruchowa, szybkie tempo podejmowania decyzji, rytmiczne skakanie, to wszystko sprawia, że nasze dzieci są aktywne fizycznie. Gdy co piąte dziecko w wieku szkolnym ma problemy z nadwagą, Magiczny Dywan wydaje się lekarstwem na otyłość. Jego atrakcyjne oprogramowanie sprawia, że dzieci chcą go używać, nawet jeśli nie lubią uprawiać sportu.

Żyjemy w czasach kiedy to my – rodzice – mamy ogromny wpływ na to, co dzieje się w szkole. Wystarczy szepnąć słówko na Radzie Rodziców, by w szkole pojawił się Magiczny Dywan. Chociaż na pierwszy rzut oka wynalazek nie jest tani, to składkowy budżet powinien sobie z tym wydatkiem poradzić. Dla nas, dorosłych, może to być urządzenie na miarę kosmiczną, dla naszych dzieci to po prostu kolejny, nieco większy gadżet multimedialny. My pamiętamy statyczną szkołę opartą o podręczniki, one korzystają z nowoczesnych rozwiązań. Jest wielce prawdopodobne, że potraktują Magiczny Dywan jak inną formę gry komputerowej i bawiąc się będą w naturalny sposób przyswajać wiedzę. Nie od dziś wiadomo, że nauka przez zabawę jest najskuteczniejsza.

Magiczny Dywan jest dedykowany nie tylko zdrowym i sprawnym dzieciom. Specjalistyczne oprogramowanie pozwala na rehabilitację dzieci po urazach, dzieci autystycznych i tych, które urodziły się z wadami rozwojowymi. Gry i zabawy ogólnorozwojowe angażują dzieci i sprawiają, że rehabilitacja nie kojarzy się ze żmudnymi ćwiczeniami, jest przyjemnością. Dzięki temu powrót do zdrowia jest szybszy, a dzieci same proszą o więcej zabawy na dywanie. Oczywiście wszystko dzieje się pod czujnym okiem rehabilitantów. Istnieje również wersja Magicznego Dywanu do rehabilitacji osób starszych.

Kiedy oglądałam filmiki z Magicznym Dywanem w roli głównej, Duśka jak zwykle zajrzała mi przez ramię.

– Mamusiu, to jest bardzo fajne, a wiesz dlaczego? Dlatego, że wygląda jak gra komputerowa, ale dzieci nie siedzą przed komputerem i nie niszczą sobie oczu. I jeszcze do tego skaczą, biegają, ruszają się, zamiast tylko siedzieć. I jeszcze przy okazji się uczą.

Nic dodać, nic ująć. Nie wiem, po co ja kombinuję, moje dziecko zamknęło istotę rzeczy w trzech zdaniach.  

Niejednokrotnie jestem pytana, jak udaje mi się pogodzić trójkę dzieci, bieganie, czytanie książek, troskę o dom i pracę z doskoku w ciągu 24 godzinnej doby? A ja wielokrotnie dziwię się, jak można organizować się tak, że tego czasu nie wystarcza na to, co planujecie w ciągu dnia!

Muszę wam powiedzieć, że doskonała organizacja nie wymaga ode mnie heroicznego wysiłku, wręcz przeciwnie, pozwala mi lekko spiąć cały dzień i długą listę obowiązków, a także przyjemności, które chcę, a niekiedy zwyczajnie muszę wykonać. Co więcej, z każdym kolejnym dzieckiem wydaje mi się, że osiągam szczyty w organizowaniu życia rodzinnego i przeznaczania jego resztek na własne przyjemności, mimo że mąż dobija do domu wieczorami.

Ja po prostu nie marnuję mojego czasu, rzadko kiedy się lenię. Z natury jestem pracowitą mróweczką i po prostu lubię być w ruchu. Nie umiałabym chyba odpocząć w totalnym bałaganie, choć szklanki w zlewnie nie spędzają mi snu z powiek (bo wkładam je do zmywarki 😉 ). Ale zauważam jedną rzecz — im mniej telewizora w moim życiu, tym bardziej ze wszystkim zdążam. Bo to kolorowe pudło, to znakomity pożeracz czasu i większości ludzi jest z nim tak dobrze, że nawet nie myślą nad tym, że godzina mniej na oglądanie podobnych do siebie programów, pozwoli sięgnąć np. po książkę.

Nie rozumiem tłumaczenia, “nie miałam czasu”, gdy którąś z kolei godzinę zjada serwis informacyjny, buczący do ucha praktycznie przez pól, o ile nie cały dzień. Zrezygnowałam z TV świadomie, zachęcona książkami, które przybliżyły mi sens minimalizmu w życiu oraz pokazały urok życia blisko przyrody. Oczywiście, to nie jest tak, że wcale telewizji nie oglądam. Oglądam, ale tylko to, co naprawdę mnie ciekawi i jedynie późnym wieczorem, gdy kończę obowiązki, a nie mam ochoty skupiać się na książce. Tak mi lepiej.

A co się dzieje, gdy z czymś nie zdążę? Generalnie nic wielkiego, nadrabiam kolejnym razem. Ale nie szukam wymówek, że czasu nie miałam. Dlatego, zanim zapytacie mnie po raz kolejny, jak ja znajduję na wszystko czas, zapytajcie siebie i odpowiedzcie uczciwie, na co wy go marnujecie. Rozwiązanie przyjdzie samo 🙂

Mój pomysł na wyjątkowy sposób, by zatrzymać piękne chwile z czasu ciąży i przyjścia na świat dziecka, to umieszczenie pamiątek w ramce 3D. Pokażę Wam krok po kroku, jak wykonać taki sentymentalny obrazek.

Długo trwało zanim zabrałam się za wykonanie swojej pamiątki z narodzin moich synów (w tym czasie nawet zdążył pojawić się jeszcze trzeci potomek), długo też ramka leżała w szafie czekając na swoje „wnętrze”. Początkowo chciałam, aby każdy z chłopców miał swój obrazek, ale zrezygnowałam z pomysłu, ponieważ nie udało mi się dokupić takich samych ramek. I tak pojawiła się myśl, by zrobić jedną wspólną „przechowalnię pamiątek”.

Zaczęłam od zrobienia odbitek moich ulubionych zdjęć z USG. Skopiowanie ich jest ważne, aby nie stracić tych zdjęć (nie są odporne na światło dzienne i po kilku latach ściemniałyby).

Kupiłam kartki z kalendarza z datami urodzenia moich chłopców i byłam gotowa do działania! Ja wybrałam po trzy pamiątki na dziecko, ale można przygotować sobie, co tylko dusza matki zapragnie, dobierając większą ramkę.

Podsumowując, przygotowałam:

• Zdjęcia z pierwszych badań USG
• Kartki z kalendarza
• Opaski z rączek zakładane dzieciom zaraz po narodzinach
• Ramkę
• Patafix do mocowania
• Sznurek
• Spinacze

Sznurki ze spinaczami przyklejone są taśmą klejącą do tyłu ramki.

Do przyczepienia kartek z kalendarza zdecydowałam się użyć pasty Patafix, która mocuje mocno i niewidocznie. Kartki umieściłam na tle ramki losowo, na różnych wysokościach.

Zdjęcia nieregularnie powiesiłam na spinaczach, zachowałam jedynie taką regułę, że każda linia dotyczy innego dziecka – tego, którego data urodzin jest na niej przyczepiona.

Szpitalne paseczki rozpięłam i złożyłam na pół. By napisy były lepiej widoczne, a pasek nie przechylał się na boki, użyłam dwóch spinaczy do ich przypięcia.

Na tak przygotowane wnętrze nałożyłam ramkę i ostrożnie odwróciłam, by ją zamknąć.

Możecie wykorzystać zupełnie inne pamiątki do przygotowania ramki. Moje propozycje to:

• Zdjęcie dziecka
• Czapeczka noworodka
• Szpitalna kartka z łóżeczka dziecka
• Pierwsze skarpetki
• Zdjęcie testu z dwiema kreskami
• Napisy, ozdoby… I wiele, wiele innych – co Wam wyobraźnie podpowie.

Życzę wyśmienitej zabawy przy tworzeniu Waszych niepowtarzalnych dzieł. Niech napawają dumą i szczęściem!

Zdjęcia: Agata Fornal