Mam dość moich dzieci. Czasami oczywiście! To nie tak, że nagle się rozmyśliłam i chcę zrezygnować z macierzyństwa, bo brak mi sił na wszystko. Ale są dni czy raczej chwile, gdy mam ochotę otworzyć okno i skoczyć z niego na główkę. Albo zamykam za sobą drzwi w łazience, i chyba już tylko Armagedon byłby mnie wstanie zza nich przegonić.

Tak bywa, pewnie nie ja pierwsza i nie ostatnia zastanawiam się, za jakie grzechy moje dzieci zachowują się tak, że wychodzę z siebie i staję obok, patrząc bezradnie. Ja jestem herszt baba, ale nie wszystko zniosę. Granice mojej wytrzymałości są dość jasno określone, a mimo to dziatwa każdego dnia sprawdza, jak daleko mogą je naciągnąć. W sumie odpowiedź mam jedną – aż nie przegną!

Dla przykładu. Późny wieczór, już po 22.00 więc bez większej łaski zasmarkańce powinny iść spać. Ale oczywiście starszy musi, no po prostu musi się zbuntować i on nigdzie nie idzie i nic nie zamierza robić! Przy okazji nie daje spać młodszemu. I tak czas spełznie na prośbie i groźbie, aż siłą zamknę za nim drzwi w łazience, albo dam sobie siana i brudny pójdzie do łóżka.

Ale to nie o to idzie czym wkurzają, ale w jakim stylu. Byle głośniej, byle bardziej na złość! Uwierzcie mi na słowo – są takie chwile, w których pierwsza myśl jaka mnie dopada brzmi “Boże drogi, czy to ma być kara za grzechy jeszcze nie popełnione?”

Wiecie że moja siostra również ma dwóch synów? Drugi ma dopiero trzy tygodnie, a starszy niespełna trzy lata. Ale jaki z niego aniołek, mówię Wam! Respektuje zakazy, wypełnia nakazy, totalne przeciwieństwo mojego Bartka! Czy zazdroszczę jej spokoju ducha? Czasami tak, choć w życiu bym dziećmi się nie zamieniła. Za to chętnie przygarnę 🙂 I Wam też polecam!

Tak więc niemal każdego dnia odkrywam, jak wielce deficytowym towarem jest u mnie cierpliwość. Porady psychologów typu: “policz do dziecięciu”, przełożyłam na “policz do miliona”. Chętnie natomiast wychodzę do innego pokoju, a nawet z domu, gdy wiem, że dotarłam do ściany. Lubię też zajadać stres czekoladą, ale same wiecie jakie zagrożenie niesie to ze sobą 😉

Niby człowiek wiedział że lekko nie będzie, że dzieci to nie towar z reklamy. Ale mało kto zająknął się, że w jednej chwili ocean psychicznego spokoju zostaje zmącony przez emocjonalne tsunami.

P.S. Przyszedł Bartek, nadal nie wykąpany. Przyniósł kartkę, z ręcznie namalowanym obrazkiem, na którym przedstawił mnie jako mamę – kraba 🙂 Bądźcie mądre i radźcie co robić, kiedy brudny, uparty dzieciak świeci oczami kota ze Shreka :). Mam dość, sama pójdę pod prysznic. Teraz już tylko relax…

Fundacja Mamy i Taty rozpoczęła w poniedziałek kampanię społeczną… – tymi słowami zaczyna się dziś sporo newsów w sieci. Ciąg dalszy jest różny, bo jak wiadomo punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Cel osiągnęli na pewno, o kontrowersyjnym spocie mówią wszyscy.

Opinie jakie można poczytać w sieci, zarówno te pisane przez dziennikarzy jak i komentarze internautów prowadzą do jednego wniosku – udało się narobić szumu. Widzieliście ten spot? Podoba się Wam? Bo mnie wkurzył jak mało co.

Miałam szczęście, zdążyłam urodzić dziecko, zdążyłam zostać mamą. Niestety nie udało mi się zrealizować wszystkich moich planów, drugiego dziecka się nie doczekałam i już nie doczekam. Biologia ma gdzieś moje marzenia a i ja sama zastanawiam się czy byłoby to rozsądne. Co stanęło mi na drodze? Stan zdrowia niestety kazał odkładać drugą ciążę, a kiedy już przestał kazać to zrobiło się za późno.

Zapytacie dlaczego nie zdecydowałam się na dzieci wcześniej? Bo zwyczajnie nie było mnie stać. Nie robiłam kariery, nie kupowałam domu, nie byłam w Tokio ani w Paryżu, a jednak nie decydowałam się na dziecko. Tak na marginesie – znam tylko jedną kobietę, która była w takich miejscach, ale akurat ona dziecko ma. Duśka pojawiła się w momencie kiedy poukładaliśmy swoje sprawy i mogliśmy bez obaw o przyszłość myśleć o powiększeniu rodziny. Jednak byłam już wtedy po trzydziestce.

Dlatego wkurza mnie ta kampania. Wkurza mnie już samo założenie, że trzeba namawiać kobiety do rodzenia dzieci, straszyć je upływającym czasem. Znałam i znam wiele, które z powodów podobnych do moich odkładały macierzyństwo. Niedawno usłyszałam od znajomej: „chciałabym mieć drugie dziecko, ale muszę iść do pracy, nie dajemy rady się utrzymać z jednej pensji”. Nie znam żadnej kobiety, dla której kariera była/jest na pierwszym miejscu. Nie twierdzę, że takowych nie ma, ale to jest garstka w morzu kobiet borykających się z codziennością. Kobiet, które nie mają wypasionej willi, które z trudem balansują finansami by starczyło od pierwszego do pierwszego. Tak, takich kobiet, które mają za mało pieniędzy by zdecydować się na dziecko znam dużo, natomiast nie znam żadnej która ma za dużo na koncie by myśleć o macierzyństwie. A domyślam się, że celem kampanii jest zwiększenie żałośnie niskiego przyrostu naturalnego. Nie tędy droga.

Może lepiej by było, gdyby  powstała kampania promująca wsparcie dla osób decydujących się na powiększanie rodziny? Jakieś lobby, które byłoby w stanie wymusić na miłościwie nam panujących konkrety a nie obietnice, które jak grzyby po deszczu mnożą się przed wyborami i równie szybko giną?

Dzień jak co dzień. A jednak czymś się wyróżnia. Siedzę w kuchni na średnio wygodnym fotelu barowym z książką, popijając kawę. To nic, że za mną leży sterta brudnych naczyń po obiedzie. Moje M-3 ogarnęła cisza, którą tak rzadko spotykam. Nareszcie mam swój wymarzony święty spokój. Czy aby na pewno?

Uwielbiam czytać książki, są dni kiedy potrafię pochłonąć parę książek od deski do deski w mgnieniu oka. Tym razem czytałam ukradkiem po jednym, dwóch rozdziałach, aż nadszedł termin oddania książki – i 200 stron do końca. Wiem, że zdążę przeczytać – może nie rozwieszę od razu prania, czy nie umyję naczyń. Wykorzystuję każdą chwilę,  dając się pochłonąć literaturze nawet w toalecie. Cisza jest najlepszym sprzymierzeńcem czytelnika – ten święty spokój i moje niewygodne miejsce w kuchni.

Pierworodny zajął salon rozkładając się z gorączką i kaszlem pośród poduszek i koca na sofie. Prawie cały dzień przespał – no może około godzinki jednym okiem zerkał na bajkę i zjadł odrobinę rosołku, który z samego rana ugotowałam.

Szanowny małżonek dziś pracuje zdalnie w domu. Z racji, że salon jest zajęty kwarantanną, przeniósł się do sypialni, by tam znaleźć choć trochę spokoju i ciszy. Jednak i jego morfeusz po południu zaciągnął w swój świat, gdyż noce średnio ostatnio przesypiamy.

Dlaczego nie przesypiamy dobrze ostatnich nocy? Może zgadniecie? Winowajcami są pierwsze ząbki naszej najmniejszej pociechy, która teraz zasnęła w pokoju dzieci. Ból, podwyższona temperatura sprawiają, że przechodzi samą siebie, a do tego złapała katar. Oby nie zaraziła się od brata.

Czy na tym polega święty spokój? Jeśli tak, bardzo chętnie z niego zrezygnuję. Nie chcę aby ten mój wymarzony spokój był okraszony cierpieniem i bólem najmłodszych. Odkładam więc książkę, dopijam kawę i idę nałożyć synowi świeży okład na czoło i nadgarstki.

Przyznam, że będę wdzięczna za każdego „lajka”. Mam nadzieję, że wy także dziś odnajdziecie choć chwilę spokoju dla siebie.