Wiele dzieci niechętnie sięga po mięso, przyprawiając przy tym swoich rodziców o niemały zawrót głowy. Powszechnie uważane jest bowiem, że zawarte w mięsie białko jest niezbędne w naszej diecie. Są jednak też tacy, którzy w niejedzeniu mięsa nie widzą problemu, wychodząc z założenia, że białko można czerpać z innych źródeł, np. roślin strączkowych. Jak jest naprawdę i czy zmuszać dzieci do jedzenia mięsa? 

Wyjaśnijmy sobie na początek pewną istotną kwestię…

Podczas trawienia białka następuje jego rozkład na aminokwasy. Ludzki organizm potrafi syntetyzować 12 aminokwasów, natomiast 10 musi być dostarczonych z zewnątrz, wraz z pożywieniem. Jednak większość produktów spożywczych nie zawiera pełnego kompletu tychże składników. Dla przykładu: w roślinach strączkowych jest za mało metioniny, w produktach zbożowych brakuje tryptofanu i lizyny, z kolei w mięsie występuje niedobór takich aminokwasów jak walina, metionina oraz tryptofan. Tak więc, aby otrzymać pełen zestaw przyswajalnego białka należy łączyć ze sobą różne produkty, w taki sposób by wzajemnie się uzupełniały.

Jak wybrać mięso, by było dobrej jakości?

Wybierane przez nas mięso powinno pochodzić z pewnych źródeł. Szczególnie dzieciom warto podawać produkty najwyższej jakości, pochodzące od zwierząt karmionych (jak najbardziej) naturalnie, jak np.  zagrodowy kurczak. Z kontrolowanej hodowli, nadzorowanej przez służby weterynaryjne oraz zootechniczne. Mięso takie pozbawione powinno być antybiotyków, hormonów i innych ulepszaczy smaku.

Kiedy wprowadzać mięso do diety dziecka?

Według najnowszych zaleceń i aktualnego schematu żywienia, dzieciom karmionym mlekiem modyfikowanym można wprowadzać mięso w 6 miesiącu życia. Z kolei dieta dzieci karmionych piersią powinna składać się wyłącznie z mleka mamy przez pierwszych 6 miesięcy życia. Dopiero po skończonym półroczu, wprowadza się nowe produkty, w tym mięso – w okolicach 7 miesiąca życia.

Jaki gatunek mięsa podawać dzieciom?

Zazwyczaj w pierwszej kolejności dzieci zaczynają poznawać smak mięsa chudego, tj. królika, indyka i kurczaka. Z czasem wprowadza się cielęcinę, jagnięcinę, wołowinę i ( sporadycznie) wieprzowinę.

Które mięso jest najzdrowsze?

Jednym z wartościowszych mięs jest drób, ponieważ zawiera wiele cennych dla zdrowia minerałów, takich jak: magnez, fosfor, potas, cynk i żelazo. Warto przy tym jednak wiedzieć, że najwięcej żelaza zawiera cielęcina, jagnięcina i wołowina. Drób, szczególnie indyk, zawiera również łatwo przyswajalne białko, witaminy z grupy B, w tym witaminę B12, mającej duże znaczenie w tworzeniu czerwonych krwinek.

Obróbka termiczna, czyli jak przyrządzać i podawać mięso dzieciom?

Mięso dla dzieci najlepiej gotować – na parze lub w wywarze warzywnym – dusić, bądź piec. Dobrze jest unikać smażenia, szczególnie w kiepskiej jakości tłuszczu. Warto również ograniczyć dodatek soli i gotowych mieszanek przypraw, a zastąpić je ziołami.

Mięso można dodawać do zup – od tego zwykle zaczynają swą mięsną przygodę niemowlęta. W późniejszym etapie można serwować różnego rodzaju kotlety, pulpety, gulasze i zapiekanki z dodatkiem warzyw, pełnoziarnistych makaronów czy ryżu. Propozycji podania mięsa jest całe mnóstwo, wystarczy dobry pomysł lub pożyczony przepis. Jeśli jedna forma nie przypadnie dziecku do gustu, warto spróbować innej, lub powrócić do niej jeszcze raz, za jakiś czas, ponieważ dzieci potrafią jednego dnia się czymś zajadać, innego gardzić.

Czy zmuszać dzieci do jedzenia mięsa?

W pewnym stopniu mięso można zastąpić warzywami strączkowymi, produktami mlecznymi, warzywami czy rybami. Lecz jak wspomniałam na samym początku, produkty białkowe muszą być różnego pochodzenia, by wzajemnie uzupełniały niedobory aminokwasów. Dlatego warto zachęcać dzieci do jedzenia mięsa (drobiu i chudego czerwonego, 2-3 razy w tygodniu), ale nie zmuszać – nic na siłę.

Decyzja o emigracji nigdy nie jest łatwa, szczególnie gdy mamy dzieci. Inny kraj to nie tylko inny język. To także odmienna kultura, obyczaje, panujące zasady i prawo. A jednak rokrocznie Polacy decydują się na podjęcie tego trudnego kroku. Dlaczego?

Względy ekonomiczne to najczęściej podawany powód wyjazdu do pracy na emigracji. I nie chodzi tu tylko o wysokość zarobków, ale o siłę nabywczą pieniądza w Polsce i w innych krajach. Nie jest tajemnicą, że są takie państwa, w których na podstawowe utrzymanie nie wydaje się więcej niż pół pensji, a comiesięczne oszczędności nie są konsekwencją wyrzeczeń. Dla porównania w Polsce często trzeba pracować na więcej niż jeden etat, by utrzymać rodzinę. Powszechnym zjawiskiem jest mobbing, umowy śmieciowe oraz brak perspektyw na awans.

Wyższy standard życia jest kolejnym powodem, dla którego Polacy opuszczają swoją ojczyznę. Jest to dość zrozumiałe: nikt nie chce „kisić” się z rodziną w kawalerce, za luksus traktując dwupokojowe mieszkanie. Tuż po otwarciu nowych rynków pracy, bardzo popularne były oferty pracy w Holandii, Norwegii, Anglii, Irlandii i Niemczech. Kraje te były postrzegane nie tylko jako wyżej rozwinięte, ale dające realne możliwości, których w Polsce brakowało. Czas pokazał, że wcale nie zmieniło się dużo. Holandia i Niemcy nadal są na szczycie listy kierunków migracji.

Wyższe standardy nauczania jako argument przemawiający za emigracją podają osoby posiadające dzieci. Nie jest tajemnicą, że do europejskich metod nauki ciągle nam daleko. I nie chodzi tylko o szkoły podstawowe i średnie, ale także o szkolnictwo wyższe. Zapewne są powody, dla których młodzi Polacy marzą o Oxfordzie, podczas gdy młodzi Anglicy nie tęsknią za naszymi Uniwersytetami.

Lepsza opieka zdrowotna i dostęp do niej to kolejny fakt przemawiający za emigracją. Dla pozostających w kraju rodaków, informacje o krótkim czasie oczekiwania na wizytę u specjalisty, szpitalach przypominających luksusowe hotele z doskonałym wyżywieniem, brzmią niemal jak bajki. Są jednak takie miejsca, gdzie pobyt w szpitalu można uznać za przyjemność. Dla porównania w Polsce mamy przepełnione szpitale, zmęczonych lekarzy i bardzo skromny koszyk świadczeń gwarantowanych.

Opieka socjalna to coś, o czym w skrytości ducha marzą wszystkie polskie rodziny. Podczas gdy nasze kobiety zastanawiają się, czy mogą sobie finansowo pozwolić na kolejne dziecko, kobiety w Europie Zachodniej po prostu je rodzą. Kraje, które borykają się z niskim przyrostem naturalnym, wręcz zachęcają kobiety do rodzenia dzieci, jednocześnie tworząc im godne do tego warunki. W Polsce kolejne dziecko jest nie tylko wielkim skarbem, ale często obciążeniem ekonomicznym. Comiesięczny zasiłek 500 + to ciągle tylko kropla w morzu potrzeb.

Łączenie rodzin to kolejny powód, dla którego w tym roku wyjadą z Polski tysiące Polaków. Najczęściej będą to kobiety z dziećmi, które dołączą do swoich mężów, dorosłe dzieci pojadą do rodziców, rodzice do dorosłych dzieci, Wyjeżdżamy też, aby połączyć się z przebywającymi na emigracji przyjaciółmi.

Perspektywy zawodowe niewątpliwie są wabikiem, na który łapie się wiele osób. Nie chodzi tylko o ciekawą pracę, ale także możliwości awansu, rozwoju, podnoszenia kwalifikacji, czy też to wszystko, co zazwyczaj określa się słowem „kariera”.

Obywatelstwo w dogodnym kraju jest marzeniem wielu Polaków, którzy decydują się na długotrwałą emigrację. Powodem jest nie tylko emerytura w „bogatym” kraju, ale także… chęć podróżowania. Obywatele wielu krajów mogą podróżować po całym świecie bez wiz. Praktyka pokazuje, że czasem łatwiej dostać obywatelstwo (na które przecież trzeba poczekać) niż na przykład wizę do Stanów Zjednoczonych.

Marzenia to może niekoniecznie racjonalny, ale wcale nie tak rzadki powód wyjazdów. Fascynacja obcą kulturą, językiem, obyczajami, kuchnią to wcale nie tak rzadkie powody wyjazdów do innych krajów. Tutaj nie liczą się względy ekonomiczne, dla własnej przyjemności można wyjechać także do krajów słabo rozwiniętych.

Miłość to nie banał, ale integralna część naszego życia. Pół biedy jeśli zakochamy się w Polce/Polaku, ale jeśli nie? W takiej sytuacji najczęściej małżonkowie mieszkają w kraju dającym lepsze perspektywy. Niestety często poza Polską.

A co nas zniechęca do wyjazdu z Polski? Najczęstszym „magnesem” jest pozostająca na miejscu rodzina, atrakcyjne stanowisko pracy i związane z nim zarobki oraz nieznajomość języka.

Wpis sponsorowany

Twoje spokojnie śpiące dziecko nagle siada na łóżku, zaczyna krzyczeć, być może ma otwarte oczy, ale nie możesz nawiązać z nim kontaktu? Prawdopodobnie cierpi na tak zwane lęki nocne – formę zaburzeń snu. Lęki nocne to nie to samo, co złe sny.

Typowe objawy ataku lęku nocnego (mogą, ale nie muszą wystąpić jednocześnie):

– krzyk,

– płacz,

– wyraźnie przyspieszony puls,

– szybki oddech,

– szeroko otwarte, „niewidzące” oczy,

– wyłamywanie palców u rąk lub załamywanie rąk,

– chodzenie w czasie snu.

Kiedy widzimy tak zachowujące się w nocy dziecko, naturalną reakcją jest chęć obudzenia go. Jednak jest to ostatnia rzecz, jaką powinniśmy zrobić. Dziecko śpi, głębokim i – choć trudno w to uwierzyć – często spokojnym snem. Wybudzone nie będzie wiedziało, o co chodzi, a przerażone miny rodziców mogą je dodatkowo wystraszyć. To, co możemy zrobić, to postarać się mówić do dziecka spokojnym tonem, pogłaskać po głowie, spróbować przytulić. Z tym ostatnim ostrożnie – dziecko może się wyrwać, chociaż wcześniej wołało rodziców. W takiej sytuacji nie należy naciskać. Jeśli dziecko chodzi przez sen, trzeba postarać się usunąć z jego drogi wszystkie przedmioty, o które mogłoby się potknąć – zarówno krzesła, jak i małe zabawki, wszystko jest tak samo niebezpieczne.

Przyczyny lęków nocnych nie są jednoznaczne. Za “winowajców” uważa się geny – w większości przypadków dziecko, u którego stwierdzono lęki nocne, ma w rodzinie kogoś, kto cierpi na różnego rodzaju zaburzenia snu. Kolejną prawdopodobną przyczyną jest niedojrzałość układu nerwowego. Podejrzewa się, że lęki nocne występują u osób, u których układ ten rozwija się wolniej. Inne potencjalne przyczyny są bardziej prozaiczne: stres, choroba, przyjmowanie leków, ciężkostrawna kolacja. Często lęki nocne pojawiają się wraz ze zmianą w życiu – początek przedszkola, szkoły, przeprowadzka, pojawienie się rodzeństwa, rozpad rodziny. Pojedynczy atak lęku nocnego może trwać od kilku minut do pół godziny.

Lęki nocne stosunkowo łatwo można odróżnić od koszmarów sennych. O ile przerażone złym snem dziecko świadomie wzywa rodziców i szuka z nimi kontaktu, o tyle z dzieckiem w trakcie ataku lęku nie można nawiązać kontaktu, mimo że ma otwarte oczy. Kiedy atak lęku mija, dziecko momentalnie zasypia i dosłownie o wszystkim zapomina, rano nie pamięta, co się działo w nocy. W przypadku koszmaru sennego dziecko boi się ponownie zasnąć, a rano potrafi powiedzieć, co mu się śniło.

Lęki nocne, chociaż przerażające dla rodziców, nie powinny być tak naprawdę powodem do niepokoju. Do czwartego roku życia dziecko „ma prawo” do jednego ataku w tygodniu, starsze – dwóch w miesiącu. W okresie dojrzewania lęki powinny całkowicie ustąpić.