Wszyscy wiemy, ze “Miłość, nie jedno ma imię”… Wasze historie zainspirowały nas do podzielenia się naszymi! Jesteście ciekawi jak to było?! Jednak zanim pogrążycie się w lekturze, mamy dla Was ciekawostkę! Czy podejrzewacie jakie są najbardziej nietypowe imiona zgłaszane do Urzędu Stanu Cywilnego w naszym kraju?

My natknęłyśmy się na takie, najbardziej oryginalne i nietypowe (często “smakowite”) imiona:
Poziomka, Tiara, Truskawka, Vanilia, Sihanouk, Pakita, Luna, India, Mortycja, Awena, Bella i wiele wiele innych!

W świetle takiej oryginalności imiona naszych dzieci należą do nieco “nadgryzionych” przez mole, lecz dla nas są jedyne w swoim rodzaju! A było to tak:

Adrian Jakub – historia lekko sentymentalna Pauliny:

“Odkąd pamiętam jak rozmawialiśmy o imieniu dla chłopca było to imię Jakub – Kubuś 🙂 – podobały nam się też inne, ale to szczególnie przypadło nam do gustu i tego się trzymaliśmy. Jednak kiedy zaszłam w ciążę, zaczęłam się zastanawiać nad imieniem, bo jakoś Kuba mi “nie leżał” – to nie było to. No i pojawił się problem, bo w zasadzie nic ciekawego nam nie wpadało do głowy. Ostatecznie po przewertowaniu po raz setny kalendarza z imionami zdecydowaliśmy, że imię Adrian jest tym, które nam pasuje. Było jedynym, które jakoś zwracało naszą uwagę. Zostawiliśmy sobie jeszcze otwartą furtkę, żeby po porodzie podjąć ostateczną decyzję, kiedy już zobaczymy synka. Jak lekarz nam go pokazał od razu wiedzieliśmy, że to jest to, natomiast z sentymentu do wcześniej wybranego Kubusia to jest drugie imię Adiego 🙂 “

Aleks Bartłomiej – alfabetyczne zmagania Basi:

“Pierwsze imię Aleks (wywodzi się z języka starogreckiego, od czasownika „aléks”- „bronię, wspomagam”) wybrane na początku ciąży po długich rozmowach i pewnych kompromisach. Wersja pierwsza Aleksander odpadła ze względu na przyjęte w Polsce zdrobnienie Olek (którego akurat mąż chciał uniknąć) i większą popularność imienia. Drugie imię – miało być na B, zachowując ciąg A-B-C (nasze nazwisko na literę C), więc padło na Bartłomieja (chrześcijańskie – pochodzenia aramejskiego).”

Jakub – szczęśliwie spełnione marzenie Sylwii:

“Może zabrzmi to banalnie, ale wiedziałam od zawsze, że będę miała synka, dlatego imię było już dawno wybrane. To przeczucie towarzyszyło mi także w momencie zobaczenia 2 kreseczek. Wiedziałam, że będzie to mały słodki Kubuś/ Jakubek,  żywiołowy Kuba i dumny Jakub. Koniec i basta!!  Na szczęście propozycja spodobała się mężowi. Na imię dla córeczki nie miałam zupełnie pomysłu, pustka w głowie. Z odsieczą przyszedł małżonek i zaproponował, że skoro ja wybrałam imię dla chłopca to on wymyśli dla dziewczynki. Postawił na Natalię. Moje przeczucie jednak nie zawiodło i na świecie pojawił się Jakub. Dlaczego akurat to imię, spodobało mi się jego znaczenie. Jakub jest to biblijne imię wywodzące się z hebrajskiego, Jaaqob – ”Niech Bóg strzeże” po drugie miało być staropolskie (w Polsce znane od XIII w.), piękne – posiadać „dorosłą formę” i liczne zdrobnienia oraz pasować do nazwiska.  “

Jaś – o wirtualnym Zwycięzcu Fizinki:

“Na myśl o dziewczynce przychodzi mi do głowy co najmniej kilka propozycji imion: Zuza, Tola, Ola, Lena, Amelia, …..i z wyborem jednego na pewno miałabym problem! Ale dziewczynki (póki co) nie mam więc nie muszę się nad tym zastanawiać 🙂
Mam za to cudownego syna, dla którego imię zostało wybrane jeszcze długo przed jego narodzinami, ba! Nawet go w moim brzuszku jeszcze nie było! O tym, że Jaś będzie Jasiem wiedziałam od czasu kiedy moje serce mocniej zabiło do pewnego mężczyzny, aktualnie mojego męża. I w gwoli ścisłości, ów mąż nie ma na imię Jaś! Miał za to taki nick na jednym z  portali społecznościowych, w związku z czym wszyscy nasi wspólni znajomi (włącznie ze mną!) wołali na niego Jasiu 🙂
Kiedy nasze drogi zeszły się w jedną od razu wiedzieliśmy (bez omawiania tego) że nasz pierworodny przyjmie pseudo Tatusia 🙂 “

Klara Wiktoria Sz. (jak się potem zorientowaliśmy w skrócie KlaWiSz) – O tym jak Ala popadła w niełaskę:

“Klara miała być Alą, aż do momentu (kilka tygodni przed porodem) gdy na drodze mojego męża stanęła pewna Ala (jak się domyślacie nie przypadli sobie do gustu) – i tu sprawa była przesądzona- “wiem, że to już dawno ustalone, ale nie mogę tak dziecka nazwać! – stwierdził. Klara podobała się bardziej mi i była jedną z wersji – w ramach rekompensaty zerwanego “kontraktu”  mąż sam zaproponował Klarę. Wiktotria – ku pamięci dziadka Wiktora. Zależało nam na spełnieniu trudnych do połączenia kryteriów: tradycja, niepospolitość i piękno 🙂 Dziś nie wyobrażam sobie, żeby Klara była Alą :)”

Klaudia Anna – opowieść o Duśce i fair play:

“Dlaczego Klaudia? Bo ładne :)) Imiona dla dzieci wybraliśmy daaawno temu w ramach zabawy, w czasie kiedy nie tylko dziecka ale nawet starań o dziecko w planach nie mieliśmy. Ot tak sobie, wypisywaliśmy imiona z kalendarza i po kolei odrzucaliśmy, aż zostały dwa: Klaudia i Rafał. Urodziła się dziewczynka więc została Klaudią, później w drodze naturalnych zdrobnień Klaudia→Klaudusia→Dusia→Duśka.
A dlaczego Anna? Gdyby był Rafałek dostałby drugie imię po tatusiu. To był mój pomysł, a że urodziła się Klaudia to mąż mi się zrewanżował.”

Tola – Dobra rady cioci Basi 🙂 :

“Przy wyborze imienia braliśmy pod uwagę kilka aspektów: miało być proste, ale oryginalne, krótkie i pasujące do nazwiska. Miał być Aleksander (Alek, Olek, Olo, Alex), ale okazało się, że moja intuicja zawiodła, więc była Hania i Antosia – imiona odpadły z powodu ich popularności, a to był kolejny warunek – imię nie może być z pierwszych pozycji najczęściej wybieranych imion. Kolej przyszła na Polę, ale że nazwisko na P, to jakoś mi się to nie składało. Z pomocą przyszła forumowa koleżanka, która zaproponowała Tolę (tym utwierdziła mnie w moim cichym wyborze). Koleżanka ta to nasza pani Redaktor Naczelna – Basia, która na stałe wpłynęła na nasze życie (nie tylko jako pomysłodawczyni powstania bloga). Jako ciekawostkę dodam, że Tola pochodzi od staropolskiego imienia Tolisława (toliti – „uspokajać”, też: „tulić” i -sława „sława”) lub od Anatoli, imię to pojawiło się również w Biblii jako postać męska (sędzia starożytnego Izraela).”

Maja Magdalena M. – czyli męskie wybory:

“Nad imieniem dla naszego dziecka zaczęliśmy się zastanawiać już od początku ciąży. Początkowo były to propozycje, które od razu były odrzucane, czyli wymyślaliśmy imiona których nie chcielibyśmy wybrać. Jednakże w końcu przyszedł czas, w którym było się trzeba poważnie zabrać za ten temat. Jakoś tak spontanicznie wyszło, że imiona wybierze każde z nas. Tylko, żeby było sprawiedliwie, to mąż wybierze imię dla córki, a ja dla syna (wtedy jeszcze nie znaliśmy płci dziecka). No i tak w tempie ekspresowym mąż wybrał Maję a ja . . . tego Wam nie zdradzę. No może jak przyjdzie pora:) Moją ingerencją była decyzja o drugim imieniu – po mamusi.”

Marcin Iwo –  czyli o małym bohaterze Racheli:

“Szukając imion dla naszego dziecka, szybko i bezproblemowo wybraliśmy imię dla dziewczynki. Jednak kiedy przyszedł czas by wybrać imię dla chłopca, każdy z nas wytoczył ciężkie działa i walczył o swoje. Ja upierałam się przy Edwardzie, a mój mąż przy Bruno lub Igor. Z pomocą przyszła nam lektura słowackiej książki dla dzieci “ Bez Boga na świecie” Krystyny Royovej. Historia głównego bohatera Martinka tak nas zauroczyła, że jednogłośnie, któregoś wieczoru zdecydowaliśmy, że nasz syn będzie miał na imię Marcinek.
Drugie imię wybraliśmy już bardzo późno, po długich bojach.”

Jeszcze niedawno na termometrze widniały stopnie poniżej zera, a ja marzyłam, aby jak najszybciej wrócić do ciepłego domku. Aż tu nagle pogoda się odmieniła, i powoli zawitała do nas ciepła, pełna słońca wiosna.
Z tej radości w pierwszej kolejności, wszystkie okna w domu na oścież, niech się mieszkanie wywietrzy po tej mroźnej zimie. Po drugie, dziecko na balkon, niech nawdycha się świeżego powietrza. Po trzecie dobra książka i na balkon, na te piękne ciepłe promienia słońca. Jednym słowem idylla.

Czy aby na pewno?

Balkon wygląda jak chodnik pod blokiem, szary, brudny, pełen pyłu i prochu. Z firanek aż się kurzy, a okna już dawno straciły swoją przejrzystość. Moja idylla zamieniła się w wyrafinowany plan wiosennych porządków. Niestety, porządki mnie czekają. Na bok odsuwam wszelkie środki chemiczne, bo w pobliżu grasuje 10-miesięczny maluch, który wszystko co ma w pobliżu musi sprawdzić, więc po co kusić los? Więc pozostają produkty dostępne w każdym domu: soda oczyszczona, ocet  oraz stare czarno-białe gazety.

Ocet

Ocet pozwala usunąć brud, kamień, i rdzę. Rewelacyjnie sprawuje się przy myciu okien i luster. Na 5 litrów wody należy dodać pół szklanki octu a potem zabrać się do mycia szyb i luster, a czarno-białą gazetą wyczyścić je do sucha. Gwarantuję, zero smug, i czyściusieńkie okna. Aby usunąć rdzę lub kamień najlepsze będą okłady z octu. Waciki, szmatki nasączone octem przykładamy w wybrane miejsce i pozostawiamy na 2-3 godziny. Potem wystarczy tylko spłukać. Ocet nadaje się także do mycia podłóg. Do pół wiadra wody, należy wlać pół szklanki octu. Jeśli nie lubicie zapachu octu, można dodać sok z cytryny lub kilka kropel ulubionego olejku zapachowego.

Soda oczyszczona

Do prania z firankami najlepiej wsypać pół szklanki sody oczyszczonej. Dzięki sodzie odzyskają swoją biel, a zawieszone zaraz po wypraniu nie będą później wyglądać na zmięte. Soda ma także właściwości zmiękczające wodę, więc można dodawać ją do każdego prania.

Świetnie sprawuje się także, jako pochłaniacz nieprzyjemnych zapachów. Wystarczy do niewielkiej miseczki wsypać sodę i wstawić do lodówki, lub szafy, butów, a zapach będzie przez nią pochłonięty.

Ponadto pasta z sody (woda i soda oczyszczona) rewelacyjnie czyści fugi w łazience. Pastę należy nałożyć na fugi, pozostawić ok. 1 godziny a później starą szczoteczką  wyczyścić. Taka pasta także poradzi sobie z odbarwieniami i kamieniem w ubikacji czy wannie. Można dodać do niej kwasku cytrynowego aby spotęgować działanie. Najlepiej pozostawić ją na min. 1 godzinę.

Ocet i soda oczyszczona wymieszane razem działają podwójnie skutecznie. Można przygotować pastę z sody i octu w proporcji 2:1. Pomoże ona usunąć kamień i wypolerować na wysoki połysk metalowe przedmioty takie jak, krany, słuchawkę prysznica, dzbanek do kawy. Jest świetna także na tłuste i zabrudzone wnętrze piekarnika. A kiedy pojawią się problemy z drożnością rur, wystarczy wsypać do odpływu pół szklanki sody i zalać szklanka octu. Kiedy mieszanina przestanie się pienić przelej wrzącą wodą. Najlepiej zastosować go na noc, a rano spłukać.
To tylko kilka przykładów, jak łatwo można zastąpić czasem drogie detergenty, środkami bardziej ekologicznymi i delikatniejszymi dla naszego budżetu.

A jakie są wasze sposoby na domowe porządki?

Jak spiewała Kasia Sobczyk „(…) Biedroneczki są w kropeczki i to chwalą sobie, U motylka plamek kilka służy ku ozdobie(…) U dzieci kropeczki z powodu ospy czy różyczki nie dodają urody. Ostatnio jednak bywają porządane.  To znaczy nie przez dzieci, a bardziej przez rodziców. Zapytacie o czym mowa, o tzw. ospaparty.

Ospaparty jest ostatnio modne. W całej imprezie chodzi o to, żeby w jednym miejscu spotkaly się dzieci zdrowe i chore. Następnie jedne dzieci zaraziły w czasie swobodnej zabawy kolejne maluchy. Rodzice powiadamiają się na portalach społecznościowych o „wysypaniu dziecka” i organizacji kropeczkowego party lub organizują wymiany zarażonych smoczków, kocyków i lizaków!. Jakie powody nimi kierują? Być może chodzi o „odhaczenie” niektórych chorób wieku dziecięcego: odry czy różyczki i budowanie w ten sposób naturalnej odporności. Drugą  sprawą może być uniknięcie szczepień.

Przyznaję, że jak pierwszy raz usłyszałam w wiadomościach o takich pomysłach to zdębiałam. Pierwsza myśl: bezmyślność. Rodzice sami, dobrowolnie wystawiają swoje dziecko na działanie niebezpiecznych wirusów. Najczęściej logika każe chronić dziecko przed zarażeniem. Wydaje mi się że im dłużej żyję, tym bardziej pomysłowość geniuszu ludzkiego mnie zaskakuje.  Czy działanie takie świadczy o bezmyślności opiekunów malucha a może to swoista obrona przed szczepieniami? Zdania są podzielone na 2 obozy. Pierwszy to przeciwnicy szczepień, uważający, iż powikłania poszczepienne są znacznie groźniejsze niż przebycie tych chorób w wieku dziecięcym. W opozycji stoją zwolennicy szczepień twierdzący, iż powikłania chrobowe stanowią zagrożenie dla zdrowia i niekiedy życia dziecka. Dlatego szczepienie dziecka jest dobrym wyborem.

Osobiście nigdy nie poszłabym z dzieckiem na ospaparty. Nie przemawia za mną pogląd, że lepiej, aby dziecko przeszło ospę jak najwcześniej, ponieważ będzie miała ona wówczas łagodniejszy przebieg. Lekarze również krytykują takie postępowanie. Potwierdzają, że dzieci znoszą choroby łatwiej niż ludzie starsi, nie zmienia to jednak faktu, że wiek nie uchroni w tej sytuacji przed możliwymi powikłaniami. Ponadto ospa występuje ostatnio coraz częściej – w ciągu kilku lat zanotowano wzrost zachorowań o ok. 20 procent. W 2011 roku, w Europie zachorowało na ospę ok. 30 tys. osób. Niechlubne pierwsze miejsce zajęła Francja, gdzie odnotowano ok. 14 tys. zachorowań – prawie tyle samo co w Bangladeszu.

Światowa Organizacja Zdrowia ostrzega więc przed zabawami w zarażanie dzieci. Takie praktyki mogą bowiem doprowadzić do powrotu dawno zapomnianych chorób.[1]

Zastanawiam się czy, za kilka lat nie powrócą do nas ze zdwojoną siłą choroby o których ludzkość już dawno zapomniała. Czy przez świadome nie szczepienie i propagowanie takich zachowań jak opsaparty sami nie ściągamy na siebie pandemii. Nie jestem osobą, która  z byle katarem biegnie do pediatry. Mówię tak naturalnej medycynie i babcinym domowym sposobom, ale wszystko ma swoje granice. Świadome zarażanie dziecka to nie to samo co podanie syropu z cebuli, czy hartowanie na powietrzu. A niby obie czynności mają budować naturalną odporność. Zdecydowanie wolę bezpieczniejsze formy wspomagania odporności. Mama ekstremalna to raczej nie moja domena. Takie zachowania przyprawiają mnie o palpitacje serca. Jeśli moje dziecko zachoruje na wiatrówkę czy różyczkę pomimo szczepienia trudno, ale sama świadomie i z premedytacją reki do tego nigdy nie przyłożę.

Ciekawa jestem czy Wy zorganizowały byście i uczestniczyły w ospaparty? Takie przyjęcie to oznaka bezmyślności czy przemyślane działanie?

[1] źródło: tvn24