Dzisiejszy wpis podyktowała wielka tęsknota za tak zwanym wolnym czasem. Mam trójkę dzieci, pracuję zawodowo, ogarniam dom, znajduję czas dla męża, niestety tego czasu nie znajduję już dla siebie. To ostatnio coraz bardziej mnie uwiera. Moją ulubioną porą jest wieczór – nikt nic ode mnie nie chce, do czasu, gdy budzi się któreś z moich dzieci i czar pryska.

Teraz przyznam się szczerze, że jestem sama – mąż gra z drużyną na meczu wyjazdowym, dzieci zgarnęła teściowa na spacer. Piję kawę i szkoda mi się ruszyć, bo przecież na co dzień nie mam wielu takich chwil, bym mogła po prostu usiąść i nic nie robić, a jestem już na tyle zmęczona tą ciągłą ganianiną, że nie mam ochoty rzucać się do sprzątania.

Ostatnio odczuwam bunt i jakąś wewnętrzną potrzebę zmian. Jak już uda mi się tak jak teraz usiąść, zaczynam marzyć o tym, co robiłabym, gdybym nie miała małych dzieci lub co chciałbym robić, gdy moje dzieci będą miały o dziesięć lat więcej niż obecnie.

1. Czytałabym książki

Ale nie tak jak teraz, z doskoku. Oj czytałabym godzinami! Kocham czytać książki, mam swój ulubiony kącik w domu i ukochane książki. Nie żadne horrory, jakieś  kryminały, tylko coś delikatnego, łagodzącego zszargane nerwy. Do tego pokal z zimnym, jasnym piwem lub kubek z gorącą melisą.

2. Szyłabym na maszynie

Ile ja się naoglądam prac, które wychodzą spod palców i maszyn do szycia moich koleżanek, to głowa boli. Też bym tak chciała, bo mam maszynę do szycia, ale nie mam czasu. Ostatnie, co na niej przeszyłam, to rozerwaną ulubioną kołdrę średniego syna. Powstrzymuję się przed tym, by ją schować, bo stała się jednym z moich wyrzutów sumienia i z synonimem niezrealizowanych marzeń.

3. Poszłabym na kurs prawa jazdy

I wreszcie zrobiłabym to cholerne prawko, bo na kursie już byłam jakieś 6 lat temu, niestety egzaminu praktycznego nie zaliczyłam (żeby to tylko raz …). Wydaje mi się, że nie mam talentu do prowadzenia auta i ja sama nie czuję się jakoś super zrelaksowana za kierownicą. Zdecydowanie bardziej wolę być pasażerem, niż kierowcą, niestety życie jest dość dynamiczne i brak prawa jazdy bardzo je komplikuje.

4. Poszłabym na kolejne studia

Albo na jakiś kurs. Zdecydowanie tak! Uwielbiam się uczyć, mam słabość do akademickiego klimatu, nowych znajomych, zupełnie innych doświadczeń. Studia i kursy, poza wiedzą, dadzą mi również namiastkę młodości. Przynajmniej bardzo chcę w to wierzyć.

5. Nauczyłabym się języka

Angielskiego, francuskiego, niemieckiego. Każdego z tych języków uczyłam się “mniej więcej” w ciągu ostatnich kilku lat. Najbardziej mi po drodze z językiem niemieckim, więc fajnie byłoby podszkolić, przypomnieć to, co już umiem i wchłonąć nową wiedzę. Poza tym znajomość języków poszerza możliwości zawodowe.

6. Wróciłabym do jazdy konnej

Co tu dużo mówić, prowadzenie pod sobą zwierzęcia o tak ogromnej masie, własnym charakterze, temperamencie, jest niesamowitym doświadczeniem. Teraz tego nie robię i ze względu na mój kręgosłup i ze względu na to, że dzieciom bardziej przyda się matka sprawna, niż na wózku inwalidzkim. A wspomnę jedynie, że raz zdarzyło mi się konkretnie huknąć z siodła podczas galopu i wolałabym tego nie powtarzać.

7. Poszłabym na imprezę

Wiecie ile ja już lat nie byłam na prawdziwej imprezie? Niekoniecznie na takiej, która by mnie sponiewierała, ale na takiej, żeby nie myśleć o tym, co dzieci robią w domu. Marzy mi się impreza, która byłaby czymś innym niż jedynie spotkaniem rodzinnym przy świątecznym stole.

     8.Trenowałabym sztuki walki

Jakiekolwiek, byle spod ręki i nogi ogień szedł. Dla własnego bezpieczeństwa i pewności siebie.

To oczywiście nie wszystko, czego chciałabym spróbować. Mam wiele mniej i bardziej ambitnych marzeń i cichą nadzieję, że jak moje dzieciaki podrosną, będzie dane mi zrealizować choć część z nich. Życie jest zbyt krótkie, by tylko przyglądać się marzeniom i żałować, że zabrakło czasu i odwagi do ich realizacji.

A Wy o czym marzycie?

Między Jasiem, a Polą jest pięć lat różnicy. Gdy więc zaszłam z nią w ciążę, on był na tyle duży i mądry, że na spokojnie mogłam z nim o tym rozmawiać. Nie musiałam robić żadnych podchodów, mogłam wprost powiedzieć, że noszę w brzuszku dzidziusia i niebawem będzie miał młodsze rodzeństwo. I wcale nie bałam się o jego reakcję oraz to, jak poradzi sobie z obecnością nowego członka rodziny. Bo ku mej radości, ucieszył się na tę wieść nie mniej niż ja i nie mógł doczekać narodzin siostry.  

Z kolei gdy zaszłam w następną ciążę, Pola miała raptem półtorej roku. Była więc na tyle mała, że tu nie wystarczyło powiedzieć – „Hej, będziesz starszą siostrą!”. Tu trzeba było temat ugryźć zupełnie inaczej, dużo tłumaczyć, opowiadać i odpowiednio przygotować tego szkraba na pojawienie się nowego członka rodziny.

Obaw tym razem miałam sporo, bo Pola nie dość, że była mała i niewiele z tego wszystkiego rozumiała, żeby nie powiedzieć – wcale, to jeszcze była silnie ze mną związana, a także wciąż karmiona piersią i zdawało się, że szybko jej nie odstawi, a co za tym idzie – być może nie pozwoli na karmienie młodszego brata.

Wielokrotnie zastanawiałam się jak to będzie, kiedy Staś w końcu zawita na świecie? Jak zareaguje Pola, gdy zniknę z domu na kilka dni? I wreszcie, jak sobie poradzi z własnymi emocjami, gdy przyjdzie jej podzielić się mamą, z „obcym” małym człowieczkiem?

Opowieści o ogromnej zazdrości słyszałam wiele. O tym, że dzieci w obliczu nowej sytuacji odsuwały się od swoich mam, że biły, szczypały i gryzły młodsze rodzeństwo… Nie były to pocieszające historie, wręcz przeciwnie. Wiedziałam, że nasza – rodziców – rola jest tutaj kluczowa i przed nami trudne zadanie.

Aż w końcu nadszedł ten dzień. Ja zniknęłam nad ranem z domu – kiedy Pola jeszcze słodko spała, niczego nieświadoma – a kilkanaście godzin później urodził się Staś. I już nie było odwrotu, trzeba było wszystko przyjąć na klatę 😉

Jak zareagowały moje dzieciaki?

Jaś zakochał się oczywiście od pierwszego wejrzenia. Czasami musiałam go wręcz przepędzać od Stasia, bo gdyby mógł to zagłaskał i zacałował by go na amen! 😀 Z kolei Pola, podeszła do młodszego brata z dużym dystansem. Przez pierwsze dwa tygodnie bacznie i podejrzliwie mu się przyglądała. Niby wiedziała, że to ten Staś, który jeszcze niedawno był u mamy w brzuchu, ale jednak patrzyła na niego jak na zupełnie obcego stworka. Nie zbliżała się do niego – jakby się czegoś obawiała – i mówiła o nim „dzidziuś”, a nie Staś jak jej wszyscy powtarzaliśmy. Ale plus był taki, że nie chciała mu w żaden sposób zrobić krzywdy, a gdy płakał wołała mnie i kazała przytulać lub dawać mleczko 😉 Był to więc całkiem dobry początek!

Po dwóch tygodniach, ku mej uciesze, zaczęła zmniejszać dystans. Najpierw mówiła do niego – krótkimi zwrotami i z daleka – później podchodziła coraz bliżej, opowiadała coś i pokazywała, np. swoje zabawki. Aż w końcu odważyła się go dotknąć. A kiedy zauważyła, że to małe stworzonko nie gryzie 😉 i raczej nie jest groźne, zaczęła go głaskać i cmokać w policzek. Później zrobiła kolejny krok do przodu, domagając się jego noszenia i przytulania. A na dodatek zaczęła mówić o bracie po imieniu, a nie per dzidziuś, co dla nas było przełomowym momentem 😉

Dziś, kiedy Stasiu ma „już” sześć tygodni, z ogromną radością obserwuję jak Pola go zaczepia i zagaduje. Woła do niego „Mój Malutki!”, „Kocham Cię!” 😀 Ciągle chce go przytulać i wiecznie każe mi go przystawiać do piersi 😀 Opowiada mu różne historyjki, pokazuje swoje książeczki i zabawki, śpiewa piosenki…  – co jest naprawdę urocze! Gdy tylko on zaczyna płakać, Pola zaczyna koncert pt. „Aa aa aa kotki dwa, szalo bule obidwa. Nic nie będą lobiły, tylko Stasia bawiły” – sama słodycz przyznajcie to sami!

Sama zachęca mnie, a wręcz upomina,  żebym przytulała Stasia, nosiła, czy zmieniała mu pieluszkę.  A tego przecież tak bardzo się obawiałam – że nie będzie chciała się mną dzielić i że ja nie będę mogła swobodnie zajmować się Maluszkiem. Miłe zaskoczenie.

Niepotrzebnie się więc martwiłam. Mam mądrą dziewczynkę, w której drzemią ogromne pokłady miłości (wszystkie jej zabawki – klocki, lalki, misie, … – mocno się kochają i w kółko to sobie powtarzają! 😛 ). Obyśmy tylko tego nie popsuli – my wymęczeni ilością obowiązków rodzice 😉 – i w dalszym ciągu potrafili się tak dobrze dzielić sobą, swoim czasem i sprawiedliwie przekazywać uczucia wobec wszystkich członków rodziny, a będzie cudnie! Tak jak to sobie wymarzyłam 😉

A jak było u Was? 😉  

Czy CV pracującej mamy jakoś szczególnie różni się od innych? Czy lukę spowodowaną urlopem wychowawczym koniecznie trzeba zakryć? O czym warto pamiętać, pisząc nowoczesne, skuteczne CV? I o co najczęściej pytają mnie mamy wracające na rynek pracy? Sprawdź!

Ratunku, moje CV ma lukę!

Najczęstsze pytanie, jakie dostaję od kobiet, które zdecydowały się na przerwę w karierze ze względu na urodzenie i wychowywanie dziecka, jest to o lukę w CV. Ostatni wpis w CV kończy się parę lat temu i co dalej? Wymyślać? Kłamać, że jest się nadal zatrudnioną? Wpisać “prace dorywcze”, bo tego i tak nikt nie sprawdzi? Bo przecież LUKA!

Kandydaci (nie tylko kobiety) mocno boją się tych luk w CV, myśląc, że z góry przekreślają one szanse na sukces. A przecież życie jest naprawdę przewrotne i zdarzają się różne rzeczy, przez które możesz na chwilę lub na dłużej wypaść z rynku pracy. Choroba bliskiej osoby i konieczność zaopiekowania się nią, wychowywanie dziecka właśnie albo kaprys, żeby zrobić sobie przerwę i udać się w roczną podróż dookoła świata (albo chociaż w Bieszczady). Domyślam się, że nawet nie chciałabyś pracować dla pracodawcy, który tego nie rozumie.

Dlatego nie bój się luk i pamiętaj, że nie musisz zdradzać szczegółów ze swojego prywatnego życia pracodawcy. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, żeby faktycznie poinformować rekrutera, skąd ta luka – zapobiegniesz w ten sposób ewentualnym domysłom, że zapewne siedziałaś parę lat na tyłku! Możesz dopisać w CV, jako najświeższe “doświadczenie”: 2016-2018 Przerwa w zatrudnieniu związana z macierzyństwem.

Możesz też do przekazania takiej informacji użyć profilu zawodowego, a więc kilku zdań swojego zawodowego podsumowania, które umieszcza się na górze dokumentu. Zdanie “Po przerwie związanej z macierzyństwem zdecydowałam się na powrót na rynek pracy do branży X” będzie eleganckie i profesjonalne.

A gdy jestem dalej zatrudniona?

Nieco inaczej wygląda sytuacja, gdy dalej jesteś zatrudniona w jakiejś firmie, ale przebywasz na urlopie macierzyńskim lub wychowawczym. Czy wtedy należy pisać w CV o urlopie? To zależy – na pewno nie ma takiego obowiązku. Rozważmy taką sytuację: pracujesz na danym stanowisku 3 lata, z czego 1,5 roku spędziłaś na urlopie macierzyńskim i wychowawczym. Chcesz aplikować na nowe stanowisko w innej firmie, gdzie oczekuje się od kandydatów minimum 3 lata doświadczenia na stanowisku takim, jak Twoje. Jeśli nie napiszesz o przerwie w pracy, wprowadzisz nowego pracodawcę w błąd.

Czasami jednak te 1,5 roku pracy będą warte więcej, niż 4 lata bez przerwy. Jeśli więc czujesz się kompetentna w odniesieniu do wymagań z ogłoszenia, jesteś na bieżąco ze swoją branżą, i nie czujesz, że wypadłaś z obiegu, nie musisz pisać o urlopie w CV.

Jesteś pełna mocnych stron!

Druga rzecz, którą zauważam u mam wracających na rynek pracy, to brak pewności siebie. Nie wierzą, że ktoś będzie chciał je zatrudnić po przerwie albo boją się, że już wszystko pozapominały. Na takie wątpliwości polecam wypisanie swoich mocnych stron! Masz swoje doświadczenie, kwalifikacje, umiejętności, a także mnóstwo rzeczy, których nauczyło Cię macierzyństwo. To atuty! I przecież nikt Ci tego nie zabrał.

Twoje CV powinno aż kipieć od mocnych stron. Chwal się nimi dosłownie wszędzie – w profilu zawodowym (pisałam o nim wyżej), w sekcji “Umiejętności” (ta jest często zaniedbywana przez kandydatów i ograniczona do MS Office i języków obcych. Wpisz wszystko to, co faktycznie potrafisz robić!), w opisie obowiązków (pochwal się swoimi sukcesami, osiągnięciami, wdrożonymi pomysłami, ponadobowiązkowymi projektami i ich efektami). Patrząc na takie CV uwierzysz w siebie i stwierdzisz, że… sama siebie chciałabyś zatrudnić! To autentyczne słowa mojej klientki, z którą pracowałam nad CV.

Czy to naprawdę istotne?

Kandydaci mają tendencję do wpisywania w CV absolutnie wszystkiego, co ich dotyczy – w końcu curriculum vitae oznacza “bieg życia”. Współczesne, skuteczne CV charakteryzuje się jednak tym, że znajdują się tam tylko istotne informacje. Jak ocenić, które z nich są istotne?

Wydrukuj sobie ogłoszenie, na jakie aplikujesz, oraz swoje CV. Dokładnie zapoznaj się z treścią oferty, szczególnie z wymaganiami i obowiązkami. A następnie linijka po linijce wczytuj się w swoje CV, wykreślając te rzeczy, które w żaden sposób nie wspierają Ciebie jako idealnej kandydatki na to konkretne stanowisko. Umiesz obsługiwać Photoshopa, ale na nowym stanowisku nie miałabyś nic wspólnego z grafiką? Wykreślaj. Jesteś księgową, ale Twój pierwszy staż na studiach odbywałaś w dziale marketingu? Wykreślaj. Masz kilkanaście lat doświadczenia, a w Twoim CV są praktyki z początków Twojej kariery? Wykreślaj.

Jest jeden wyjątek, który polecam zrobić – zainteresowania. Teoretycznie nie jest to informacja istotna z punktu widzenia stanowiska pracy (chyba że wpisujesz jedynie zainteresowania zawodowe). Poprzez zainteresowania warto pokazać, że za tą kartką papieru stoi żywy, ciekawy człowiek, dlatego nie pomijaj tego punktu.

Ile ogłoszeń, tyle wersji CV

Ta wskazówka doskonale łączy się z poprzednią. Na każde ogłoszenie przygotuj nowe CV. Każda oferta jest inna – nawet, jeśli dotyczy podobnego stanowiska. Inny może być styl pracy (np. luźna atmosfera w firmie oznacza zazwyczaj, że możesz sobie pozwolić na więcej swobody, jeśli chodzi o kolory i grafikę w CV), wymagania co do obsługi programów albo gdzieś może być większy nacisk na wykształcenie, niż doświadczenie (wtedy o wykształceniu napisz w pierwszej kolejności).

Pamiętaj, że nie ma czegoś takiego, jak uniwersalne CV. Jeśli miałaś kiedyś sytuację, że “wysyłałaś setki CV i nic” – to pewnie dlatego, że nie były one dostosowane pod ofertę/firmę.

Zrób generalny remont

Jeśli parę lat nie było Cię na rynku pracy (albo byłaś, tylko po prostu nie szukałaś nowej), może zadziwić Cię, jak zmieniły się ostatnio trendy w CV. Tak, tak jak wszystko, dokumenty te też podlegają pewnym modom.

Monochromatyczne CV, czyli czarne litery (pisane czcionką Times New Roman) na białym tle i poza tym nic (no, ewentualnie zdjęcie z dowodu osobistego) zdecydowanie odchodzi do lamusa. Nie bój się kolorów – ale oczywiście bez przesady. Tło może pozostać białe, ale nie bój się podkreślić nagłówków kolorem granatowym, zielonym czy fioletowym. W branżach bardziej kreatywnych zdecydowanie możesz bardziej popuścić wodze fantazji i dodać więcej kształtów i kolorów. Pamiętaj jednak tylko, by zachować czytelność.

Nie bój się też kombinować z układem. Nauczyłaś się kiedyś, że jedyna słuszna kolejność informacji to wykształcenie – doświadczenie – umiejętności? Nie ma jednego dobrego układu! Jeśli Twoją najmocniejszą stroną są języki obce i jednocześnie ich znajomość jest wymagana przez pracodawcę – możesz zacząć od nich. Po wpisaniu w Google “modern cv” możesz zobaczyć też CV z boczną kolumną, w której znajdują się dane kontaktowe albo właśnie umiejętności. Wszystko sprowadza się do… dostosowania CV do ogłoszenia, ale to już wiesz! 🙂

Droga Mamo, jak pewnie zauważyłaś, większość wskazówek zawartych w tym artykule jest uniwersalnych. Twoje CV może różnić się od innych ewentualną informacją o urlopie macierzyńskim/wychowawczym. A co to oznacza? Że wcale nie jesteś kandydatem gorszym od innych! Głowa do góry, mocne strony w dłoń (a raczej: w CV) i wracaj podbijać rynek pracy! 🙂

Sprawdź oferty pracy we Wrocławiu na stronie Jooble.

Zapraszamy dohttps://pl.jooble.org/praca/Wroc%C5%82aw odwiedzenia blogu Emilii CareerUP.pl