Nie pytaj mnie, kiedy zajdę w kolejną ciąże! Nie dopytuj mojego syna czy wolałby brata, a może siostrzyczkę. To mnie złości i krępuje. Nie musisz wszystkiego o mnie wiedzieć, a takie śledztwo świadczy o twoim nietakcie.

Ludzie nieustannie lubią ingerować w życie innych, nawet obcych sobie osób. Być może życie innych jest ciekawsze niż ich własne, dostarcza nuty rozrywki, a poprzez liczne rozważania pozwala rozwijać ukryty talent detektywistyczny niczym u Sherlocka Holmesa.

Spotkałam niedawno koleżankę, choć to może za dużo powiedziane, niech będzie dawną znajomą. Gadka szmatka i nagle patrząc na mojego pierworodnego pyta: Kiedy kolejne dziecko by rodzina pełna była? dorzucając – Latka lecą. Odparłam, że jedno wystarcza mi za dwoje a rodzinę pełną posiadam. Co to w ogóle za stwierdzenie? Moja rodzina nie jest dysfunkcyjna a jedynaka nikt nie powinien stygmatyzować.

Nie lubię słyszeć po raz kolejny pytania o rodzeństwo dla swojego jedynaka. Nie czuję się zobowiązana informować postronnych o tym, czy staramy się o kolejnego potomka, a może coś stoi ku temu na przeszkodzie. Nie powinno cię interesować, czy nie mam kolejnego dziecka z powodu sytuacji zdrowotnej, osobistej, finansowej, mieszkaniowej, czy zawodowej. Ty, zadając to pytanie i tak zapewne masz gotową teorię spiskową. Oceniasz mnie przez swój własny pryzmat. Gdy słyszę po raz setny to samo pytanie mam wtedy ochotę odpowiedzieć w sposób dosadny i nieuprzejmy. Jednak moja wrodzona skromność i dobre wychowanie, jakie wyniosłam z rodzinnego domu, nie pozwalają mi spławić ciebie w taki sposób, jaki kłębi mi się w głowie. Kulturalnie, żartobliwie lub dyplomatycznie odpowiadam „Mam jeszcze czas” czy po prostu „Nie czuję się zobowiązana udzielać odpowiedzi.”  

Zastanowiłeś się, choć raz, czy może osoba, którą wypytujesz najnormalniej w świecie nie jest skrępowania twoimi pytaniami? Może nie mieć ochoty opowiadać Ci, że ma problemy zdrowotne czy zmaga się z niepłodnością,  żałobą po poronieniu lub że już czuje się spełniona w roli mamy jedynaka. Pomyślałeś, choć raz, jak ty czułbyś się w takim krzyżowym ogniu pytań? Jeśli nie, to kolejnym razem zanim kogoś zaczniesz dopytywać o szczegóły jego pożycia, planów rodzicielskich i dawać cenne złote rady – cudowny wykład na temat tego, jak źle być jedynakiem i jaką wyrządzam mu krzywdę – postaw się na miejscu przesłuchiwanej osoby. To nic nie boli, a uzmysłowi ci, jakie faux pas popełniasz. Ugryź się czasem w język! To nie twoja sprawa, nawet, jeśli kierują tobą dobre chęci i troska. „Ciekawość to pierwszy stopień do piekła” a dobrymi chęciami ono jest wybrukowane. Trzymaj swoją ciekawość w ryzach a nie pozostawisz niesmaku po spotkaniu z tobą.

Dzień Babci i Dzień Dziadka. Jak co roku wezmę telefon i wykonam połączenie, aby ukochanemu Dziadkowi złożyć życzenia. Babci, takiej prawdziwej nigdy nie miałam, z drugim dziadkiem kontakt mam kiepski, nie pamiętam już kiedy ostatnio dzwoniłam do niego, dwa lata temu? Myślę że ani On, ani jego żona nie mają potrzeby kontaktu, ja nie tęsknię i też nie narzucam się ze swoją rodziną. Bywa, życie nigdy nie jest tylko czarne albo tylko białe.

Pierwszej żony dziadka, czyli mamy mojej mamy, nigdy nie znałam, wybrała inne życie, nie oceniam, nie szukam z nią kontaktu, choć wiem że pojawiła się przez chwilę na orbicie mojej rodziny.

Druga babcia, czyli mama mojego ojca też opuściła rodzinę. Pamiętam Ją tylko ze zdjęć, odeszła gdy byłam dzieckiem. Przez ponad 20 lat dwa razy przemknęła przez moje życie jakby od niechcenia i zniknęła. Wiedziałam, że ma nową rodzinę, miałam żal o to, że zostawiła Dziadka, którego kocham nad życie i wiem, że jest tak samo w drugą stronę. Nie da się ukryć tego blasku w oczach 85 latka przy spotkaniu i silnego objęcia jego kruchych już ramion. Nie dziwcie się, że to właśnie Jemu złożę życzenia, bo zasłużył całym sobą na szczerą pamięć i troskę.

Nigdy nie miałam prawdziwej babci, zawsze ciepło otrzymywałam od  przyszywanych babć. Nigdy więc nie składałam życzeń z okazji Dnia Babci, ale w tym roku zrobię wyjątek.

Po dwóch dekadach “odzyskałam” babcię. Życie jest dziwne, bo postawiło przede mną kobietę 78-letnią, zupełnie obcą, a mimo to w dziwny sposób bliską. Co powiedziałybyście przy takim spotkaniu? “Cześć babciu, co u ciebie słychać?”. Albo ”jak my się dawno nie widziałyśmy!”. Wszystko w takiej sytuacji brzmi głupio i nieprawdziwie.

Mój numer zdobyła od mojego taty, w sumie nie wiem dlaczego się na to zgodził, ale stało się. Zadzwoniła, spotkałyśmy się i… zapadła niezręczna cisza.

Wyobraźcie sobie, że siedzicie w kawiarni, patrzycie na obcą osobę, która mówi o was, jakbyście wczoraj się widzieli. Normalnie, zwyczajnie, aż zgrzyta. Nawet raz nie wyrwało mi się “babciu”, do tej pory mi to przez gardło nie przechodzi. Z tamtego spotkania zapamiętałam jeszcze dźwięk łyżeczki zanurzanej przeze mnie z uporem maniaka w kawie i desperackie próby “unormalnienia” klejonej rozmowy. No bo o czym gadać po 20 latach?

Szczerze? Na spotkanie przystałam, dla spokoju ducha, bo jestem w stanie uwierzyć, że po takim czasie ktoś przemyślał życie, zmienił się. Przecież czas zmienia człowieka, także doświadczenia i świadomość, że być może stoi już nad grobem. A ja jako dorosła kobieta nie potrzebuję już babci. Ten czas minął, tęsknota wypaliła się dawno. Nie do końca umiem się w tym odnaleźć.

Nie odrzucam jej starań, akceptuję chęć nawiązania trwałego kontaktu. Byłam u niej przejazdem w pierwszy dzień świąt, złożyłam życzenia, przedstawiłam jej moje dzieci. Tylko Dziadkowi nic nie mówiłam, myślę że serce by mu pękło, gdyby musiał wracać do przykrych wspomnień.

Życie płynie dalej, kontakt trwa od roku. Za chwilę wezmę telefon, wybiorę numer, złożę życzenia Dziadkowi. Zadzwonię także do “Niej”. Tej babci, której nigdy naprawdę nie miałam, i której już mieć nie będę w takim wymiarze, w jakim na to przez całe życie zasługiwałam.

Twoja sześcioletnia córka prosi cię byś pomalowała jej paznokcie, bo koleżanki mają, bo ona też chce ładnie wyglądać. Przecież to tylko lakier, prawda? Potem będzie szminka, cienie do powiek, tusz do rzęs, kolczyki, buty na obcasach, stringi….

Każda z nas zapewne ma w swojej kosmetyczce, na półeczce kilka kolorów lakierów do paznokci. Jedne te lepsze – droższe, a drugie tańsze. Malujesz, zmywasz, potem znów malujesz. Do tego makijaż. Nie wyjdziesz z domu niepomalowana, prawda? Czasem to tylko puder na twarzy, który zakryje niedoskonałości skóry, a czasem wręcz cała paleta kosmetyków do makijażu. Zastanawiam się co odpowiesz swojemu dziecku kiedy zapyta cię dlaczego malujesz twarz, paznokcie? Bo ładniej wtedy wyglądasz, czujesz się pewniej?

Stój. Widzisz to? Jasno i klarownie dajesz do zrozumienia swojemu dziecku, że to dzięki makijażowi, pomalowanym paznokciom wyglądasz ładnie, czujesz się piękna, pewniejsza siebie. Czy takie wartości chcesz wpajać dziecku, czy tak chcesz budować jego poczucie wartości? Dziewczynki nie potrzebują ulepszaczy pod postacią makijażu, manicure. Nie wystarczy tylko nasze słowo, że naturalność jest najładniejsza, kiedy my same nie dajemy im przykładu.

Nie maluję się codziennie, choć podstawowe kosmetyki do manicure i makijażu posiadam w domu. Jeśli komuś to przeszkadza to jego sprawa, niech spada na bambus, ale nie będę się dla kogoś malować, czy na siłę upiększać.

Przecież to tylko lakier

Nie do końca. Lakiery zawierają silnie toksyczne składniki, których powinnyśmy się wystrzegać. Wśród tych najgorszych są:

• Toluen powszechnie używany, jest niebezpieczny dla systemu nerwowego człowieka. Może powodować zmęczenie, zawroty i bóle głowy, a także problemy z wątrobą i nerkami.
• DBP czyli dibutyl ftalat, znajdziesz go w prawie każdym lakierze. Badania i publikacje wskazują, że ma bardzo szkodliwy wpływ na układ rozrodczy kobiety.
• Formaldehyd, dzięki niemu nasz lakier jest trwały, ale także niesamowicie podrażnia skórę oraz układ oddechowy.

Do tej listy dołóżmy jeszcze zmywacz, który może posiadać w składzie szkodliwy aceton. Oczywiście na rynku są już obecne “zdrowsze” lakiery nie zawierające tych szkodliwych składników, ale trzeba za niego zapłacić nie 5 zł, a 40 zł. Wybór należy do ciebie.

Jestem już w stanie zaakceptować lakier do paznokci u nastolatki, natomiast zupełnie nie rozumiem matek, które świadomie bądź nie, malują swoim kilkuletnim dziewczynkom paznokcie. Najgorsze to, że nawet dwu – trzy latki widuję z pomalowanymi paluszkami. Zabawa zabawą, ale tak małe dzieci, co rusz wkładają rączki do buzi, obgryzają paznokcie, a co za tym idzie “zjadają” lakier. Młodsze dzieci trą jeszcze oczka rączkami i o podrażnienie nie trudno.

Zapamiętaj! Malowanie paznokci małym dziewczynkom jest niebezpieczne dla ich zdrowia, jeśli jeszcze się ze mną nie zgadzasz doczytaj tutaj. Jeśli już tak bardzo chcesz malować córce paznokcie to poszukaj takich kosmetyków, które są stworzone z myślą o dzieciach.

Najpierw paznokcie, a potem mała lolitka.

Malując dziecku paznokcie czynisz ją małą kobietką. Wystarczy jeszcze ją umalować, odpowiednio ubrać, uczesać by stworzyć małą lolitkę, obiekt seksualny. Przesadzam? A gdybyście mieszkały w okolicy burdelu, jak opisała to ostatnio Mirella?

Wszelkie kosmetyki do makijażu i manicure mają znacznie mniejszy wpływ na nasze zdrowie – dorosłych kobiet, niż na kilkulatkę. My w większości jesteśmy świadome efektów ubocznych, decydujemy o sobie. Chrońmy nasze córki, nie róbmy z nich młodych- starych.