Telefon sobie kupiłam. Nowoczesny psia go mać. W zasadzie poza kawą potrafi zrobić wszystko. Jakby go dobrze rozgrzać to pewnie i jajko by usmażył.

Do robienia posiłków go nie używam, mam tradycyjne patelnie. Telefon miał mi ułatwić kontakt z internetem, gdziekolwiek bym się nie znajdowała. Z racji zdalnej pracy miał być po prostu kolejnym jej narzędziem. A jest czym? Smyczą jakąś cholerną. E-mail, cztery komunikatory, do tego tradycyjny telefon i wiadomości tekstowe. Efekt? Praktycznie co chwila dzwoni, pika, warczy, puka – zależy jaka aplikacja daje mi znać, że jestem jej niezbędna do szczęścia. A ja co? Jak grzecznie wytresowany piesek podskakuję na każdy dźwięk i pędzę zobaczyć, kto i co ode mnie chce.

Głupia jestem. W sumie nie. Głupia byłam, już nie jestem. Kiedy zorientowałam się, że zrywam się do telefonu w czasie rozmowy z mężem i dzieckiem, bo coś tam zapikało, powiedziałam: dość. Niech pika, niech puka, niech warczy i niech czeka. Jeśli nikt nie dzwoni, to widać nie jest to pilne. Jakby ktoś naprawdę czegoś potrzebował, to by zadzwonił, prawda? Sama tak robię, w istotnych sprawach dzwonię, w mniej ważnych zostawiam wiadomości na komunikatorach.

Telefoniczny odruch psa Pawłowa wziął się zapewne z czasów, gdy telefon (stacjonarny, bo innych nie było) służył tylko i wyłącznie do rozmawiania to raz, dwa – dzwonił stosunkowo rzadko, trzy – nigdy w błahych sprawach, cztery – nigdy nie było wiadomo kto i po co dzwoni, więc leciało się do telefonu na złamanie karku, bo może to połączenie międzymiastowe, albo międzynarodowe, na które czekało się wiele godzin. Teraz gdy przed odebraniem widzimy, kto dzwoni i w każdej chwili możemy oddzwonić, rzucanie się na telefon przy każdym dźwięku przestało być potrzebne. No, chyba że jest to telefon służbowy i właśnie dzwoni szef, to inna bajka.

Na pierwszym miejscu stawiam kontakt z rodziną. Jeśli mamy okazję we troje porozmawiać, pośmiać się, powygłupiać, czy zagrać w coś, to jest to święto, które należy celebrować. Mało mamy tych wspólnych chwili i żaden, nawet najbardziej wypasiony telefon, nie ma prawa nam ich odbierać. To ja rządzę nim, nie on mną i używam go, gdy mam ochotę, a nie gdy on chce być użyty. W końcu to tylko telefon. Nawet jeśli po drugiej stronie telefonu jest drugi człowiek to sorry bardzo drugi człowieku, mój mąż i moja córka mają pierwszeństwo. Dla nich po prostu mam czas. Dla Ciebie go znajduję. Nigdy odwrotnie.

PS.

Wracałam z Duśką ze szkoły. Szłyśmy jak zwykle lewą stroną drogi, bo chodnika nie ma. Zresztą ulica to bardziej deptak niż ulica. Prowadziłam rower. Z przeciwka szła duża grupa młodzieży licealnej. Niby coś do siebie mówili, ale każdy był wpatrzony w swój telefon i zawzięcie w niego stukał. Co chwila ktoś zaliczał zderzanie z moim rowerem. Reakcja? Praktycznie żadnej. Nieprzytomny wzrok, szybki rzut oka w prawo i w lewo, krok w bok i dalej abarot to samo.

Sto lat temu Albercik powiedział: „Obawiam się dnia, kiedy technologia weźmie górę nad stosunkami międzyludzkimi. Świat będzie miał pokolenie idiotów.” Słowo stało się ciałem, psia go mać.

Wiecie jak to jest. Zazwyczaj nie docenia się zdrowia, dopóki nie zaczyna się chorować. Nowy rok zaczął się dla nas beznadziejnie. Kolejno zaliczyliśmy dwukrotnie grypę jelitową u chłopaków, szpital męża, podejrzenie nowotworu oka u najmłodszego syna. Teraz wcale nie jest lepiej i szczerze ucieszyłam się, że styczeń za nami i być może luty przyniesie nam coś dobrego.

W ubiegły piątek byłam z Aleksandrem z powodu gorączki, brzydkiego kaszlu, „charczenia”, które przypominało takie z krtani na opiece nocnej. Pogorszyło mu się po 19.00, wcześniej nie wzbudzał moich podejrzeń i planowo miałam iść do pediatry w poniedziałek. Lekarz zbadał małego i stwierdził, że dziecko jest zdrowe, a tak kaszleć może i miesiąc. Przepisał Diphergan i wapno. Wróciliśmy do domu z (oficjalnie) czystym osłuchowo dzieckiem.

Przez weekend było coraz gorzej. W poniedziałek dosłownie wpadliśmy do pediatry, bo mały źle wyglądał, a kaszel zwykłego kaszlu nie przypominał, tylko raczej dudnienie. Diagnoza? Zapalenie płuc, w obu płucach szmery, oczywiście przepisany antybiotyk, sterydy. Dano nam dwa – trzy dni na poprawę stanu zdrowia małego, a gdyby się nagle pogorszyło, to mam skierowanie na oddział.

Nadal leczymy się się w domu, choć nie jest kolorowo. Jeden syn z zapaleniem płuc, drugi oskrzeli, naprawdę można sobie chwilami w łeb strzelić. Gorączkujące przez 5 dób dziecko, w dodatku ciężko kaszlące, nawet w nocy nie daje chwili wytchnienia. Do tego, mimo probiotyku, doszła biegunka po antybiotyku i lekkie odwodnienie. To tak, żebym się nie nudziła. Dziś mija czwarta doba leczenia i dopiero teraz zauważam lekką poprawę. W poniedziałek mam kolejną wizytę u pediatry, żeby skontrolować postępy w zdrowieniu.

Nie sądziłam, że zapalenie płuc może rozwinąć się w takim ekspresowym tempie. Ale nic dziwnego, skoro wcześniejszy rotawirus skutecznie osłabił organizmy dzieci. A dla was mam wskazówki, które pozwolą odróżnić zapalenie płuc, od “zwykłego” kaszlu.

Warto wiedzieć, że u dzieci do 5. roku życia w 85% przypadków wirusy są bezpośrednią lub pośrednią przyczyną zapalenia płuc. Dochodzi do nagłego pogorszenia się stanu ogólnego dziecka. Pojawia się napadowy kaszel oraz gwałtownie narastająca duszność. Dziecko jest osłabione, blade, może pojawić się także zasinienie i dojść do bezdechów. W zależności od stanu dziecka, leczenie ma miejsce w domu lub szpitalu. W ramach leczenia wdraża się antybiotyki, ponieważ wirusy najczęściej torują drogę bakteriom i dochodzi do nadkażenia.

Bakteryjne zapalenie płuc może się różnić objawami od wirusowego. Pojawia się katar, niepokój i utrata apetytu. Bardzo szybko występuje przyspieszony oddech i duszność. Kaszel może być słaby, a zamiast gorączki występuje prawidłowa lub nawet obniżona temperatura. U młodszych dzieci mogą się zdarzać bóle i wzdęcia brzucha oraz wymioty.

U starszych dzieci pojawia się przyspieszony oddech, duszność, gorączka i kaszel – początkowo suchy, męczący, następnie mokry. Dziecko połyka wydzielinę, co prowokuje wymioty. Może również wystąpić rozlany ból brzucha, czasem silniejszy po stronie ogniska zapalnego w płucach.

Lekarz decyduje o sposobie i miejscu leczenia zapalenia płuc. Zazwyczaj trwa ono 10-14 dni.

Wiele dzieci niechętnie sięga po mięso, przyprawiając przy tym swoich rodziców o niemały zawrót głowy. Powszechnie uważane jest bowiem, że zawarte w mięsie białko jest niezbędne w naszej diecie. Są jednak też tacy, którzy w niejedzeniu mięsa nie widzą problemu, wychodząc z założenia, że białko można czerpać z innych źródeł, np. roślin strączkowych. Jak jest naprawdę i czy zmuszać dzieci do jedzenia mięsa? 

Wyjaśnijmy sobie na początek pewną istotną kwestię…

Podczas trawienia białka następuje jego rozkład na aminokwasy. Ludzki organizm potrafi syntetyzować 12 aminokwasów, natomiast 10 musi być dostarczonych z zewnątrz, wraz z pożywieniem. Jednak większość produktów spożywczych nie zawiera pełnego kompletu tychże składników. Dla przykładu: w roślinach strączkowych jest za mało metioniny, w produktach zbożowych brakuje tryptofanu i lizyny, z kolei w mięsie występuje niedobór takich aminokwasów jak walina, metionina oraz tryptofan. Tak więc, aby otrzymać pełen zestaw przyswajalnego białka należy łączyć ze sobą różne produkty, w taki sposób by wzajemnie się uzupełniały.

Jak wybrać mięso, by było dobrej jakości?

Wybierane przez nas mięso powinno pochodzić z pewnych źródeł. Szczególnie dzieciom warto podawać produkty najwyższej jakości, pochodzące od zwierząt karmionych (jak najbardziej) naturalnie, jak np.  zagrodowy kurczak. Z kontrolowanej hodowli, nadzorowanej przez służby weterynaryjne oraz zootechniczne. Mięso takie pozbawione powinno być antybiotyków, hormonów i innych ulepszaczy smaku.

Kiedy wprowadzać mięso do diety dziecka?

Według najnowszych zaleceń i aktualnego schematu żywienia, dzieciom karmionym mlekiem modyfikowanym można wprowadzać mięso w 6 miesiącu życia. Z kolei dieta dzieci karmionych piersią powinna składać się wyłącznie z mleka mamy przez pierwszych 6 miesięcy życia. Dopiero po skończonym półroczu, wprowadza się nowe produkty, w tym mięso – w okolicach 7 miesiąca życia.

Jaki gatunek mięsa podawać dzieciom?

Zazwyczaj w pierwszej kolejności dzieci zaczynają poznawać smak mięsa chudego, tj. królika, indyka i kurczaka. Z czasem wprowadza się cielęcinę, jagnięcinę, wołowinę i ( sporadycznie) wieprzowinę.

Które mięso jest najzdrowsze?

Jednym z wartościowszych mięs jest drób, ponieważ zawiera wiele cennych dla zdrowia minerałów, takich jak: magnez, fosfor, potas, cynk i żelazo. Warto przy tym jednak wiedzieć, że najwięcej żelaza zawiera cielęcina, jagnięcina i wołowina. Drób, szczególnie indyk, zawiera również łatwo przyswajalne białko, witaminy z grupy B, w tym witaminę B12, mającej duże znaczenie w tworzeniu czerwonych krwinek.

Obróbka termiczna, czyli jak przyrządzać i podawać mięso dzieciom?

Mięso dla dzieci najlepiej gotować – na parze lub w wywarze warzywnym – dusić, bądź piec. Dobrze jest unikać smażenia, szczególnie w kiepskiej jakości tłuszczu. Warto również ograniczyć dodatek soli i gotowych mieszanek przypraw, a zastąpić je ziołami.

Mięso można dodawać do zup – od tego zwykle zaczynają swą mięsną przygodę niemowlęta. W późniejszym etapie można serwować różnego rodzaju kotlety, pulpety, gulasze i zapiekanki z dodatkiem warzyw, pełnoziarnistych makaronów czy ryżu. Propozycji podania mięsa jest całe mnóstwo, wystarczy dobry pomysł lub pożyczony przepis. Jeśli jedna forma nie przypadnie dziecku do gustu, warto spróbować innej, lub powrócić do niej jeszcze raz, za jakiś czas, ponieważ dzieci potrafią jednego dnia się czymś zajadać, innego gardzić.

Czy zmuszać dzieci do jedzenia mięsa?

W pewnym stopniu mięso można zastąpić warzywami strączkowymi, produktami mlecznymi, warzywami czy rybami. Lecz jak wspomniałam na samym początku, produkty białkowe muszą być różnego pochodzenia, by wzajemnie uzupełniały niedobory aminokwasów. Dlatego warto zachęcać dzieci do jedzenia mięsa (drobiu i chudego czerwonego, 2-3 razy w tygodniu), ale nie zmuszać – nic na siłę.