Oczekiwanie na trzecie dziecko  znacznie różni się od tego, które przeżywałam za pierwszym i drugim razem. Nie ma już takiej ekscytacji, fajerwerków i szampana (bezalkoholowego 😉 )  po każdym skończonym tygodniu, miesiącu, czy oberwanym kopniaku. Czas płynie okrutnie szybko i w zapewne zanim się obejrzę, już będzie po ptakach. Albo raczej – już będę tulić kolejnego członka rodziny. 

Pamiętam jak w pierwszej ciąży odliczałam każdy skończony tydzień ciąży, jak dużo czytałam na temat poszczególnych etapów rozwoju maleństwa, jak niecierpliwie wyczekiwałam terminów wizyt u gina, bo ciekawość – co słychać u mojej fasolki? – zżerała mnie od środka.

Pamiętam, że dużą część wolnego czasu spędzałam na buszowaniu w sieci i przeglądaniu dziecięcych ubranek, pościeli, wózków, mebelków i wszystkich innych wyprawkowych gadżetów. Okropnie trudno było mi wtedy powstrzymać się przed zakupowym szałem. Ani myślałam też czekać z tym do samego końca, w myśl przesądu – żeby nie zapeszać!

Kupione malutkie ubranka od razu prałam i prasowałam (czego na co dzień nie lubię robić, a tu robiłam ochoczo), a później miliony razy oglądałam nie mogąc się doczekać, kiedy w końcu będę mogła je wykorzystać.

Tak mijały mi kolejne tygodnie, miesiące… Aż w końcu dotrwałam do półmetka i z podobną ekscytacją czekałam na finisz.

Za drugim razem też towarzyszyło mi mnóstwo emocji i sporo niecierpliwości, ale było trochę inaczej. Głównie dlatego, że nie miałam już tyle czasu wolnego i możliwości, by tak bezkarnie sobie siedzieć z nosem wciśniętym w ekran komputera. Poza tym, część wyprawki już miałam, więc nie musiałam wszystkiego kompletować od nowa.

Zdobyta wcześniej wiedza i doświadczenie pozwoliły mi również ograniczyć do minimum poszukiwanie informacji  na parentingowych portalach. A wizyty u gina, choć nadal stanowiły super okazję do podglądnięcia mojej córeczki w brzuszku, to jednak nie były już tak bardzo wyczekiwane. Po pierwsze dlatego, że mniej więcej wiedziałam już, co mnie na nich czeka i co mogę zobaczyć w obrazie USG, a po drugie mając w domu przedszkolaka, czas biegł mi zdecydowanie szybciej niż w poprzedniej ciąży, więc nawet nie miałam głowy do tego, by codziennie odhaczać kolejny (ty)dzień w kalendarzu.

Do finiszu też nie odliczałam dni, ale to raczej dlatego, że przyszedł niespodziewanie, prawie miesiąc wcześniej, więc jakby nie miałam okazji do tego nerwowego wyczekiwania 😉

Z kolei trzecia ciąża to jest już całkiem inna bajka. Niby też się bardzo cieszę i ciekawość rychłego poznania kolejnego członka rodziny jest równie silna, ale tym razem nie mam już kompletnie czasu na to, by beztrosko sobie siedzieć pod kocykiem, w ciszy i spokoju, oddając się rozmyślaniom, planowaniu, czy odliczaniu.

Czas pędzi jak szalony, w ciągu dnia niejednokrotnie łapię się na tym, że od rana jeszcze na chwilę nie usiadłam, że zmęczenie dobija się do mnie niczym komornik do dłużnika, ale o chwili odpoczynku i drzemce mogę jedynie pomarzyć. Efekt tego jest taki, że tygodnie mijają, kartki z kalendarza spadają, brzuch rośnie, a wizyty u gina stały się tylko formalnością.

Do niczego już nie odliczam, bo nie mam do tego głowy, ani czasu. Rzadko czegoś szukam w sieci i czytam, bo wiele już wiem. Nie głaszczę obsesyjnie brzuszka, bo zazwyczaj ręce mam pochłonięte ogromem obowiązków. A ruchów maluszka zdarza mi się przez to wszystko nawet nie zauważać – no chyba, że on właśnie postanowi spróbować przebić się swoją stópką przez skórę, złamać mi żebro, albo zagrzebać nieprzyzwoicie nisko… 😉

I generalnie rzecz biorąc, w przeciwieństwie do poprzednich dwóch razów, nie jestem zbytnio przygotowana do powitania na świecie kolejnego dzidziusia, mimo że spokojnie może to nastąpić nawet za (około) pięć tygodni!! Jak tak teraz o tym myślę, to aż się sama sobie dziwię, bo zwykle nie lubię niczego zostawiać na ostatnią chwilę.

A tu pokoik nieprzygotowany, wózek właśnie sprzedaliśmy, niby na rzecz nowego, no ale jeszcze go nie zamówiliśmy. Fotelika nie mamy (bo poszedł razem z wózkiem) więc na chwilę obecną, co uświadomił mi kilka dni temu mąż, nawet nie miałabym jak wrócić z bobasem ze szpitala do domu 😛   

Łóżeczko aktualnie zajmuje córeczka, a wypadałoby dla niej kupić nowe miejsce do spania, żeby mogła zwolnić dotychczasowe wyro dla przyszłego brata, tylko jakoś tak nam nie po drodze do sklepu meblowego. Zresztą, a propos mebli – dla maluszka mam tylko przewijak, nic więcej, więc jego rzeczy na ten moment też nie mam gdzie trzymać.

Tak prawdę powiedziawszy to mam tylko kilka ubranek, które zostały w spadku po rodzeństwie. Całą resztę muszę zorganizować. Włącznie z wyprawką dla siebie – koszuli do porodu nie mam, podkładów i podpasek też nie… No jednym zdaniem – jestem w czarnej d*pie.

Ale obiecuję sobie, że po świętach, trochę zwolnię tempo i ogarnę temat… 😉

A na pocieszenie mogłybyście powiedzieć mi matulki, że wy też tak miałyście w kolejnych ciążach i nie jestem jedyna – nieprzygotowana 😉

Cukrzyca ciążowa to choroba, która może stanowić poważne zagrożenie dla płodu. Choć dotyka stosunkowo niewielką ilość przyszłych mam i nie zawsze pojawia się w każdej ciąży (w przypadku wieloródek), to jednak trzeba mieć świadomość, że taka przypadłość istnieje i jakie ryzyko za sobą niesie. Dlatego należy bacznie obserwować swój organizm w ciągu tych 9 miesięcy, by w razie czego szybko wykryć problem i podjąć odpowiednie działania.

Czym jest cukrzyca ciążowa?
Cukrzyca ciążowa, jak sama nazwa wskazuje, pojawia się tylko u kobiet ciężarnych i zwykle ustępuje niedługo po porodzie. Przyczyny jej pojawienia się są złożone i nie do końca wyjaśnione, lecz z pewnością w jej rozwoju kluczową rolę odgrywają zmiany hormonalne zachodzące w organizmie kobiety. W wielkim skrócie można by rzec, że wzrost niektórych hormonów, typu progesteron, prolaktyna, czy estrogeny, blokują działanie insuliny. Dochodzi więc do zachwiania równowagi i podwyższenia poziomu glukozy we krwi ponad normę.

Czynniki ryzyka rozwoju cukrzycy w ciąży:
– nadwaga,
– mała aktywność fizyczna,
– wiek powyżej 35 roku życia,
– cukrzyca występująca w rodzinie,
– przebyta cukrzyca ciążowa w poprzedniej ciąży,
– duża masa ciała dziecka w poprzedniej ciąży (powyżej 4 kg).

Objawy cukrzycy ciążowej
U wielu ciężarnych cukrzyca rozwija się potajemnie i przebiega bezobjawowo, dlatego testy na poziom cukru we krwi powinno się przeprowadzić kilkakrotnie. Czasami objawy mogą być typowe dla okresu ciąży, co znacznie utrudnia jej rozpoznanie i szybką reakcję. Jednak są pewne sygnały wysyłane przez organizm, które powinny wzbudzić czujność przyszłej mamy. Należą do nich:
– zawroty głowy,
– omdlenia,
– silne pragnienie,
– częste oddawanie moczu,
– sucha skóra,
– senność i ciągłe zmęczenie.

Zagrożenie płynące z choroby
Większość kobiet chorujących na cukrzycę w ciąży rodzi zdrowe dzieci. Należy mieć jednak świadomość, że nierozpoznana, niekontrolowana i źle leczona cukrzyca zwiększa ryzyko poronienia, porodu przedwczesnego, urodzenia martwego dziecka oraz wad wrodzonych ( serca, nerek, układu nerwowego, oddechowego, przewodu pokarmowego). Ponadto niewykryta lub zlekceważona choroba może doprowadzić do nadmiernego wzrostu masy ciała dziecka, co z kolei może stanowić zagrożenie (dla matki i dziecka) podczas porodu naturalnego i wskazanie do cesarskiego cięcia.

Diagnoza – test obciążenia glukozą
Testy na poziom cukru we krwi przeprowadza się kilka razy. Pierwszy już na samym początku ciąży, by sprawdzić, czy przyszła mama nie choruje na cukrzycę typu 2 nieświadomie (nierozpoznaną przed ciążą) lub cukrzycę typu 1, która rozwija się podczas ciąży.

Drugi test wykonuje się między 24 a 28 tygodniem ciąży. Polega on na tym, że najpierw pobiera się ciężarnej kobiecie krew, później podaje do wypicia roztwór sporządzony z 50 g lub 75 g glukozy rozpuszczonej w 250 ml wody. Następnie po upływie 1 godziny (w przypadku 50 g glukozy) lub 2 godzin (po spożyciu 75 g glukozy) oznacza się stężenie glukozy we krwi.

Leczenie cukrzycy w ciąży
Jeśli wynik testu okaże się nieprawidłowy, niezbędna jest pilna konsultacja z lekarzem ginekologiem oraz diabetologiem, który ustali jak należy dalej postępować. Konieczna na pewno będzie odpowiednia dieta z ograniczeniem cukrów prostych, regularna kontrola poziomu glukozy we krwi, a w najgorszym razie trzeba będzie włączyć terapię insuliną.

Zmiany i postępowanie w przypadku cukrzycy ciążowej
Po zdiagnozowaniu cukrzycy ciążowej, niezwłocznie należy zmienić swój dotychczasowy styl życia i nawyki żywieniowe. Najważniejsze zalecenia dla ciężarnej to:
– spożywanie kilku niewielkich posiłków, w równych odstępach czasu,
– wyeliminowanie z diety cukrów prostych,
– zwiększenie ilości produktów zbożowych, bogatych w błonnik i białko, roślin strączkowych, warzyw i owoców (choć z nimi też należy uważać),
– ograniczenie w diecie soli,
– regularna aktywność fizyczna, która sprzyja „spalaniu” glukozy (przynajmniej 30 minut spaceru każdego dnia, najlepiej po posiłku),
– picie dużych ilości wody.

Pamiętaj, wczesne zdiagnozowanie i odpowiednie leczenie cukrzycy w ciąży może zapobiec wystąpieniu wielu poważnych powikłań i zakończyć ciążę szczęśliwie. Nie lekceważ więc żadnych symptomów, badań lekarskich i wizyt u specjalisty/ów! Wiedz też, że cukrzyca ciążowa to nie dożywotni wyrok i po porodzie Twój organizm powinien wrócić do swojej równowagi oraz zdrowia.

Więcej o cukrzycy ciążowej można przeczytać również na stronie www.zdrowystartwprzyszlosc.pl

Właściwie nie wiem, na co liczyłam, wypożyczając tę książkę. Na jakieś pikantne sekrety? Na krew w żyłach mrożące tajemnice? Na ciekawostki ze świata, który jest mi całkowicie obcy? Pewnie na wszystko po trochu. Ale na to, co mnie spotkało, nie byłam ani trochę przygotowana.

Zaczęło się w małej wiosce w Indiach, co samo w sobie trochę mnie zaskoczyło, bo książka jest napisana w pierwszej osobie, a autorka jest ponoć Polką. Ponoć, bo pisze pod arabskim pseudonimem. Ale to nieważne.

No więc zaczęło się w małej wiosce w Indiach. Bieda, głód i obyczaje całkowicie obce naszym. Kobieta nie ma nic do powiedzenia do tego stopnia, że jej córkę wydał za mąż jakiś wujek. Bez wiedzy i zgody matki! I nie dało się tego odkręcić. Dziewczynka też nie miała nic do powiedzenia. Chyba nawet nie do końca wiedziała, co się dzieje i po co ten cały cyrk. Miała dwanaście lat. Dwa lata później została matką. Ale to i tak nic.

W Indiach nie ma pracy. Po prostu nie ma. Kobiety, żeby utrzymać rodzinę, wyjeżdżają do pracy do Kuwejtu. Pół biedy jak są dorosłe. Jakoś przetrwałam opis rozpaczy pięciolatki, która musiała pożegnać się z mamą na kilka lat. Jakoś, bo łatwo nie było. Ale gdy ta sama pięciolatka pięć lat później została wysłana z domu do Kuwejtu na służbę, coś we mnie pękło. Dziesięć lat! Niewiele więcej niż Duśka! Małe, żałosne dziesięć lat. Do pracy! Do obcego kraju, bez języka, bez znajomych twarzy, bez pieniędzy, bez… no bez niczego w sumie. Przecież to jeszcze dziecko!

Powiem wam, że serce mnie bolało, jak to czytałam. W głowie rodził się bunt, że przecież to niemożliwe, że tak się nie robi, że nieprawda, wymyślone! Niestety nie. Byłam bliska odłożenia tej książki gdzieś na półkę, byle dalej ode mnie. Ale to nie takie proste. Tak naprawdę nie mogłam się od niej oderwać.

Arabskie obyczaje są skrajnie różne od naszych. Przekaz, jaki do nas dociera na ich temat, też mocno różni się od tego, co można przeczytać w książce. Dość powiedzieć, że w kraju, w którym za cudzołóstwo kobiety karze się śmiercią, bogobojne muzułmanki prowadzą bogate życie erotyczne. Tak, te fragmenty były nawet ciekawe. Podobnie jak opis obyczajów panujących w kuwejckich pałacach. Ale już to, co działo się na pustyni i pod nią, mroziło krew w żyłach. Pod nią znaczy dokładnie pod nią, piachy pustyni skrywają wiele tajemnic, o których się nie mówi.

Hinduskie małżeństwa są kojarzone przez rodziny. Nawet jeśli państwo młodzi uczciwie sobie powiedzą, że się nie kochają i mają inne plany, to to i tak nie ma znaczenia. Podporządkowanie się obyczajom i rodzinie jest bardzo głęboko zakorzenione w świadomości mieszkańców Indii. I właśnie dlatego nasza bohaterka wychodzi za mąż za człowieka, który jest jej kompletnie obojętny. Mało tego. Którego nawet nie zna! Chociaż i tak trzeba jej przyznać, że wykazuje przy tym sporą odwagę, bo poślubia nie tego, którego wybrała jej rodzina. Za to potem musi być mu posłuszna, utrzymywać go i oddawać mu wszystkie zarobione pieniądze. Musi także oczywiście z nim współżyć, czy jej się to podoba, czy nie.

Wojnę w Iraku i Kuwejcie nawet pamiętam. Telewizja i gazety sporo na ten temat trąbiły. Internetu jeszcze nie było, a jeśli był, to niedostępny przeciętnym zjadaczom chleba, więc może i faktycznie nie wiedziałam za dużo. Ale wystarczyła ta jedna mała książeczka, żebym zaczęła widzieć prawdziwą tragedię dotkniętych nią ludzi. Masakra nad masakrami. Koszmar. Dramat. Tragedia. Nie, nie znam odpowiedniego słowa.

Kiedy kobieta wyjeżdża z Indii do pracy w Kuwejcie, nigdy nie wie, gdzie trafi. Może do domu dobrych i uczciwych ludzi, a może do kogoś, kto ją zamknie w komórce bez okien i będzie noc w noc gwałcił. Jest ryzyko, są pieniądze. Albo ich nie ma. A jak nie ma pieniędzy, to rodzina w Indiach głoduje. Czasem staje się bezdomna. I to nie są bajki wyssane z palca.

I jak się po tym wszystkim trafia na taki cytat:

to w pierwszym odruchu człowiek myśli, że przecież to prawda, mamy powody do narzekania. Ale zaraz po tym przychodzi refleksja. Może i żyjemy w trudnych czasach, może i sytuacja polityczna nie jest najciekawsza, może jest trudno związać koniec z końcem. Ale póki co, nie musimy wysyłać małych dzieci do pracy tysiące kilometrów dalej. Nie musimy ich sprzedawać pośrednikom bez gwarancji, że kiedykolwiek wrócą do domu. Nie traktujemy garstki ryżu w kategoriach luksusu. I nie jesteśmy niczyimi niewolnikami.

Przeczytajcie jeszcze przed świętami. Inaczej popatrzycie na otaczający was świat i na cały ten marketingowy bełkot dokoła. Laila Shukri „Byłam służącą w arabskich pałacach”.  

P.S. Kiedy pokazałam ten tekst moim redakcyjnym koleżankom, Fizinka w rewanżu pokazała nam to. Zaskoczone byłyśmy wszystkie jednakowo. Ale to tylko dowodzi prawdziwości mojej teorii. Po tej książce nic nie jest takie samo.