Zapach świeżej kawy unoszący się po niezmąconych codziennością przestrzeniach. Świeży i chłonny umysł nie przytłoczony milionem spraw do zrobienia. Pełne pokłady siły, która nie zdążyła się jeszcze wyczerpać podczas zwyczajnych domowych obowiązków. A w perspektywie cały dzień…

Dom ogarnięty ciszą, można wtedy czytać, milczeć, marzyć, patrzeć na budzące się niebo, mieć czas tylko i wyłącznie dla siebie, czas na rozmyślanie, poukładanie sobie wielu spraw, planowanie nowych, czas na twórcze działanie – na pisanie. Można też po prostu nie robić nic 🙂

Zapytacie czy to możliwe? Kiedy? Przecież jesteś mamą dwójki małych dzieci?

Odpowiem – tak, możliwe! Wystarczy nastawić budzik na 4:00, 5:00 czy chociaż 6:00 i złapać te ostatnie skrawki ciszy i spokoju, które jeszcze panują w domu. Przywitać słońce na horyzoncie, usłyszeć ćwierkanie ptaków, którego jeszcze nie zagłuszył codzienny gwar.

Dla niektórych to środek nocy, dla innych już czas pełnej pracy, a dla mnie to momenty kiedy mogę odpocząć, ale nie spać, nie marnować chwil, o których marzę podczas zabieganego dnia. W miarę przesuwania się wskazówek zegara, dom ogarnia ruch, hałas i zwykła codzienność, która zawsze gdzieś pędzi. A ten spokój, który złapałam rano, ładuje mi akumulatory na ten cały szalony dzień.

Ale żeby nie było tak pięknie, napiszę w wielkim skrócie jak to się zaczęło.

Do tej pory dzieci dość mocno okrajały mój czas na sen, więc chwytałam każdą jego chwilę i zupełnie nie w głowie było mi nastawianie budzika. One nim były – budziły się dzieci – budziłam się ja.

Ostatnio jednak śpią już lepiej, ale usypianie maluchów to czynność, po której jestem już nie do życia. Dlatego zdecydowałam się zmienić plan dnia. Idę spać z nimi. Już nie siedzę do nocy, bo i tak nie mam siły na nic twórczego. Tak więc wieczorem dom cichnie wcześnie, ale gdy nadal jest pogrążony w nocnym spokoju, ja cichutko podkradam mu te skrawki magicznego poranka.  

A wiecie jakie są piękne wschody słońca? Sprawdźcie same 🙂

Rodzice którzy pracują na pełen etat, a czasem ich zobowiązania zawodowe pochłaniają i 12 godzin pracy na jednej zmianie nie mają lekko. Pojawiają się pytania, kto zajmie się dzieckiem, jeśli dziadkowie nie mogą? Niania, żłobek czy prywatne przedszkole, do którego łapią się młodsze dzieciaki? Takie rozwiązanie jest akceptowane przez otoczenie malca, gdy rodzice faktycznie są poza domem. Rzecz ma się inaczej, gdy mama czy tato odprowadzają dziecko, gdy mają dzień wolny.

Konieczność czy wygoda?

Ja taką sytuację znam z autopsji. Moja znajoma i jej mąż pracują właśnie po te rzeczone 12 godzin, zmianowo. Tylko ktoś, kto próbował przy takim układzie połączyć pracę, prowadzenie domu i wychowanie dziecka, może zrozumieć jakie to jest karkołomne.

Oni oddają dziecko do żłobka, gdzie młody ma się bardzo dobrze. Oddają go także gdy jedno z nich jest w domu, ale nie dlatego żeby “pozbyć” się dzieciaka i móc się pobyczyć, tylko po to, by przez te parę godzin doprowadzić dom do stanu używalności. Jasne, że nie dzieje się tak za każdym razem, i nie na cały dzień. I ja się wcale im nie dziwię, robiłabym tak samo, bo przynajmniej dwa razy szybciej są wstanie uporać się z robotą bez dwulatka, niż z nim kręcącym się pod nogami. Tym bardziej, ze ich pociecha  jest dzieckiem wymagającym uwagi.

Następnie odbierają młodego ze żłobka a resztę dnia spędzają wspólnie, bo to czego im odmówić nie mogę, to że dziecko po domu nie biega samo sobie. Czy to jest takie straszne? Na pewno lepsze niż przeganianie dziecka z kąta w kąt, bo szybko, szybko tu kurze, tu mycie podłóg a tam pranie trzeba rozwiesić i obiad nastawić. Ale to ile się oni nasłuchali gorzkich słów od osób ze swojej rodziny, ile krytyki, to głowa mała. A paradoks polega na tym, że bliscy zamiast pomóc młodym, i np. wziąć dziecko nawet na godzinny spacer, to wolą narzekać.

Niestety tak bywa – zamiast motywacji i pomocy, dołowanie. Przykładanie rodziców do wydumanego szablonu perfekcji i zamiast pochwały, że radzą sobie jak tylko mogą, to narzekanie że powinni coś robić inaczej. Tylko tak jest w naszym pięknym kraju, że prorodzinna polityka jest jeszcze w powijakach, więc rodzice częściej pracują na takich zasadach bo muszą, niż bo chcą. A że próbują zapewnić dziecku byt i jeszcze wyszarpać wspólny czas dla rodziny i ogarnąć otoczenie by dzieciak nie tylko był czysty, ale wychowywał się w przyjaznym otoczeniu… To wcale nie jest takie łatwe!

Nigdy nie lubiłam smalcu. Na samą myśl miałam odruch wymiotny i nie rozumiałam jak można się tym smakiem zachwycać. Tłuste mazidło, nic więcej, tym dla mnie było to smarowidło. Minęło kilka lat zanim się przemogłam by spróbować tradycyjnego smalcu, najwidoczniej musiałam do tego dojrzeć. Dziś z kolei zachwycam się smakiem wegetariańskiego smalcu z cebulką i jabłkiem. Gdy tylko zobaczyłam propozycję Olgi Smile na smalec wegetariański, wiedziałam, że muszę tego spróbować.

  Nie zawiodłam się. Wyszła pyszna, wyjątkowa alternatywa dla masła, która w połączeniu ze świeżym pieczywem i gruboziarnistą solą morską łechce moje podniebienie. Smalec pod względem walorów smakowych niczym nie różni się od tradycyjnego, zupełnie niewyczuwalny jest zapach i smak kokosa. Jedynie pod wpływem chłodnej temperatury zmienia swoją konsystencję na bardzo zbitą. Olej kokosowy nie jest tak plastyczny jak tłuszcz zwierzęcy. Jest na to rada, przed podaniem najlepiej wcześniej wyjąć go z lodówki. Jest to świetna alternatywa dla niezbyt zdrowego i kalorycznego smalcu zwierzęcego.

Składniki:

• 2 cebule
• 1 duże jabłko
• 2 ząbki czosnku
• 1 łyżeczka soli
• 200 g tłuszczu kokosowego

1. Cebulę kroję w drobną kosteczkę i podsmażam na 3 łyżkach tłuszczu kokosowego. Dodaje sól i smażę ją kolejne 10 minut, aż się zeszkli i nabierze złotego koloru.
2. Do tak zeszklonej cebulki dodaję obrane ze skórki i drobno pokrojone jabłko. Smażę ponownie dosłownie kilka minut mieszając, co jakiś czas.
3. Zdejmuję patelnię z rozgrzanego palnika i dodaję pozostała część tłuszczu kokosowego oraz rozdrobniony czosnek. Dokładnie mieszam. Czekam aż wszystko trochę przestygnie i przekładam do słoiczków.
4. Smalec przechowuję w lodówce, pamiętając by przed serwowaniem wyjąć go z godzinę wcześniej. Najlepiej smakuje i się rozsmarowuje, gdy stoi w temperaturze pokojowej.  

Voila! Zwykły olej kokosowy z dodatkami zamienił się w niezwykle smaczny i zdrowy wegetariański odpowiednik smalcu. Smacznego.

Zdjęcia: Sylwia