Smoki i zamki? Nie tym razem! Lasy, grody i łuki domowej roboty. Z największą przyjemnością polecamy Wam książkę „Bitwa o gród Sędziwoja”, która została wydana pod naszym patronatem – Bloga W Roli Mamy! Jest nam bardzo przyjemnie móc choć w drobnej mierze przyczynić się do tego przedsięwzięcia! A zatem już dziś możecie biec do księgarni i chwycić swój egzemplarz.

Czy jest jeszcze miejsce dla prawdziwych „rycerzy” w naszym świecie? Wierzę, że znajdzie się choć skrawek wolnej przestrzeni w naszych sercach i całkiem sporo miejsca na kartach powieści dla dzieci i młodzieży „Bitwa o gród Sędziwoja” – a tę nadzieję zaszczepił we mnie autor Tomasz Kruczek – za co serdecznie mu dziękuję!

Książka jest jak miód na serce spragnione czegoś odmiennego od zielonych kosmitów, szarych robotów i plastikowych superbohaterów świata konsumpcji.

Napisana z sercem i dla serca Czytelnika – lecz nie tylko. Autor nie zapomniał o potrzebach młodego umysłu, ale o tym trochę później…

Musze przyznać Wam, że gdy w grę wchodzą tematy historyczne lub „fantastyka” jestem sceptycznym i wymagającym odbiorcą. Po prostu nie są to moje „koniki” więc książka musi być naprawdę wciągająca  i lekka w lekturze, żeby zachęcić i rozkochać w sobie takiego uparciucha jak ja 🙂

Chapeau bas! Udało się w 100%, nie mogąc się samej sobie nadziwić książkę „wciągnęłam” prawie na przysłowiowe śniadanie! Czyta się bardzo dobrze. Jednak nie kosztem jakości czy wiarygodności. Ta opowieść w pełni oddaje klimat dawnych dziejów. Można powiedzieć, że jest małym i podręcznym wehikułem czasu.

„Na poważnie” lecz dla rozrywki.

Nudy? Nic podobnego, nawet, a raczej przede wszystkim dla dzieci! Aby cała historia była atrakcyjna dla młodych Czytelników, bohaterami tej opowieści są ich rówieśnicy. Towarzyszymy im w ich życiu, na dobre i na złe, we wspaniałej przygodzie. Losy dzieci z różnych „obozów” niespodziewanie spłatają się  ze sobą. Wyruszają we wspólną i nieznaną „drogę” – pełną przygód i dobrej życiowej nauki, a w ich rękach leżą losy zjazdu gnieźnieńskiego…

Autor zaprasza nas do świata z końca X wieku. Archaizmy i „niecodzienne” dla współczesnego śmiertelnika słowa, w pełni oddają nastrój tamtej epoki – nie przeszkadzając jednak w zrozumieniu treści, są swego rodzaju dopełnieniem całości. Jeżeli nie znacie jakiegoś słowa z pomocą przyjdzie zamieszczony na końcu słowniczek.

„Bitwa o gród Sędziwoja” to bardzo wartościowa i unikatowa perełka. Na swoich kartach prezentuje w bardzo przystępny sposób, poniekąd zaniedbane dziś wartości: miłości do ojczyzny, własnej historii, cnoty i męstwa. Być może ta lektura zaszczepi w Waszych dzieciach lub Was samych pasję do dawnych dziejów, naszych dawnych dziejów. Kiedy rycerze mieli damy swego serca, wielcy wojowie nie zawsze mieli błyszczące zbroje – ale były sprawy najwyższej wagi – nawet dla najmłodszych z rodu!

Serdecznie zapraszamy Was do lektury w imieniu autora Tomasza Kruczka, Wydawnictwa Replika oraz całej naszej Redakcji!

Zapewne każda z Was w dzieciństwie słyszała taki dowcip: „Widziałam Twoich rodziców… fajni panowie”. Kiedyś wydawało się to dziwne, nierealne a wręcz traktowane obraźliwie. Stanowiło temat tabu. W dzisiejszym świecie jak najbardziej rzeczywiste i posiadające w wielu krajach uregulowania prawne. Na świecie istnieją państwa, w których geje i lesbijki mają prawo do świadomego rodzicielstwa. Jak ta sytuacja kształtuje się w Polsce?

Temat „na czasie” bardzo kontrowersyjny dla części polskiego społeczeństwa. W Polsce pary homoseksualne coraz częściej zabierają głos w licznych debatach. Biorą czynny udział w promowaniu swoich poglądów i przekonań. Temat rodzicielstwa par homoseksualnych jak i legalizacji związków poruszany praktycznie zawsze przy okazji wyborów parlamentarnych. Jednakże zanim dojdzie do uznania przez nasze Państwo pełnoprawnego rodzicielstwa par jednopłciowych, musiałyby zostać wprowadzone spore zmiany w systemie prawa cywilnego i rodzinnego.
Zmiany traktujące małżeństwo niejako trwały, związek mężczyzny i kobiety powstały z ich woli. Zmianie musiałby ulec podmiot tej czynności, gdyż jedną z przesłanek zawarcia małżeństwa jest różność płci. Alternatywą małżeństwa mogłyby stanowić tzw. zawiązki partnerskie. Taki związek można określić mianem „małżeństwa” jednopłciowego. Legalizacji małżeństw osób tej samej płci dokonało juz wiele państw europejskich np. Holandia (2001), Belgia (2003), Hiszpania (2005), oraz stany Massachusetts (2004), Connecticut (2008), Iowa (2009), Vermont (2009), New Hampshire (2010) i Nowy Jork (2011) w USA, a także miasto Meksyk (2010). Dodatkowo małżeństwa takie uznaje Izrael (2006), Francja (2008), oraz wszystkie stany Meksyku (2010).

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej stanowi w art. 18, że małżeństwo, jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w Polsce małżeństwo może zawrzeć jedynie kobieta i mężczyzna. Konstytucja RP, Kodeks cywilny i Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie zawierają żadnego postanowienia odnoszącego się do innych niż małżeństwo kobiety i mężczyzny związków. W związku z powyższym w Polsce niemożliwe jest sprawowanie łącznej prawnej opieki nad dziećmi przez osoby jednej płci. Niemożliwa prawnie jest adopcja przez parę homoseksualną. Pary homoseksualne by sprawować opiekę nad dzieckiem muszą wyszukiwać luk prawnych. Dopuszcza się adopcje dzieci przez samotne osoby nie wnikając w orientację seksualną przybranego rodzica. W takiej sytuacji pary jednopłciowe mogą de facto wychowywać wspólnie dzieci, choć ich legalnym opiekunem będzie tylko partner, który dokonał prawnej adopcji.

Często też dzieci wychowywane przez pary tej samej płci pochodzą z poprzedniego związku heteroseksualnego jednego lub obojga partnerów, sztucznego zapłodnienia, lub matki surogatki.

Małżeństwa osób tej samej płci budzą kontrowersje a co dopiero ich rodzicielstwo, szczególnie wśród konserwatywnej i religijnej części społeczeństwa, według której rodzicielstwo jest nieodzownym atrybutem wyłącznie związku kobiety i mężczyzny.

Przeciwnicy stoją na stanowisku, że małżeństwa osób tej samej płci nie spełniają wymogów małżeństwa, gdyż skierowane jest ono ze swej natury do zrodzenia i wychowania potomstwa. Osoby niepopierające rodzicielstwa homoseksualnego uważają, że optymalnym środowiskiem dla rozwoju dzieci jest rodzina, składająca się z rodziców płci przeciwnej. Brak odmienności płciowej w rodzinie może doprowadzić w przyszłości do dalszego rozszerzania skłonności homoseksualnych, gdyż dziecko nie poznaje wzorców i zachowań panujących w relacjach heteroseksualnych.

Stanowisko zwolenników równouprawnienia mniejszości seksualnych i ich prawa do rodzicielstwa opiera się głównie na założeniu, że każdy człowiek ma prawo do samodzielnego wyboru, jak również prawo do posiadania potomstwa i wychowywania go wspólnie ze swoim partnerem. Instytucja małżeństwa i rodzicielstwa nie powinna być ograniczana przez wpływy ideologiczno-religijne, lecz musi uwzględniać potrzeby wszystkich obywateli – również mających odmienne poglądy i potrzeby.

Zwolennicy twierdzą, że pary osób tej samej płci, pomimo braku możliwości zrodzenia wspólnego potomstwa, są w stanie wychowywać wspólnie dzieci. Tym samym uważają, że związek osób tej samej płci może pełnić funkcje wychowawcze jak małżeństwo osób heteroseksualnych.
Adopcja przez pary osób tej samej płci jest legalna między innymi w Guamie, Andorze, Belgii, Islandii, Holandii, Szwecji, Republice Południowej Afryki, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Norwegii oraz w niektórych regionach Australii, Kanady, USA. W Danii, Finlandii, Niemczech.

Drodzy Czytelnicy, ciekawa jestem Waszych opinii na ten temat. A jakie jest Wasze zdanie? Czy w Polsce powinno się dokonać zmian w ustawodawstwie by zezwolić na legalizację związków partnerskich i adopcję dzieci? Czy uważacie, że temat rodzicielstwa par homoseksualnych to nadal temat tabu?

Zródło: wikipedia

Kiedy urodził się Marcin, tak bardzo chciałam go przytulić, pobyć z nim i nauczyć się karmić piersią. Zgodnie z zaleceniami Ministerstwa Zdrowia, zaraz po porodzie mogłam się nacieszyć tą chwila razem z mężem. Położne pomogły mi przystawić dziecko do piersi, które trochę possało i zasnęło. Tak bardzo cieszył mnie ten fakt, karmienie piersią było dla mnie bardzo ważne. Wiedziałam, że na początku tego mleczka jest niewiele, a dziecko też nie potrzebuje tak dużo.

Byłam pełna pozytywnych myśli. Na oddziale spotkałam przemiłą panią położną, która kilka razy na mój dzwonek zaglądała do nas i pomagała przystawić maluszka do piersi, bo nie było to dla mnie takie łatwe, jak mi się wydawało. Czasem udało mi się przystawić to bezbronne maleństwo, by odpowiednio ssało. Jednak drugiej nocy poprosiłam pielęgniarkę o dokarmienie glukozą Marcinka, bo czułam, że nie potrafię go sama poprawnie przyłożyć, a nawet jak się już uda to się odrywa i dalej płacze. Tak bardzo pragnęłam, aby spał spokojnie, bez płaczu, a z drugiej strony czułam, że pokarmu jest niewiele i powoli zapadałam się w tej myśli, że mam za mało mleczka.

Kiedy przyjechaliśmy do domu, razem z mężem odnieśliśmy mały sukces, gdyż udało się ułożyć małego, tak by spokojnie złapał pierś. Byliśmy dumni. Dni mijały, czasem było lepiej a czasem gorzej. Jednak cały czas czułam, że chyba coś jest nie tak bo moje dziecko je z jednej piersi po 40 minut, a czasem dłużej. Były dni kiedy ssał prawie 3 godziny z przerwami, by później zasnąć na dwie godziny. Czułam narastającą we mnie frustrację, a opinie niektórych znajomych wręcz mnie dobijały, gdy mówiły, że: pewnie pokarmu nie mam, że tak jak one przejdę na butelkę. Za nic nie chciałam się poddać.

Niestety kolejna wizyta położnej w domu, a później opinia lekarza – dziecko przybiera za mało na wadze – wagowo jest w 3 centylu. Wypłakałam wszystkie chusteczki jakie były w domu. Dlaczego, mam tak mało pokarmu? Przecież ja tak bardzo chcę karmić Małego piersią, przecież to jest takie naturalne. Pielęgniarki w ośrodku zdrowia były dla mnie wielką pomocą. Cierpliwie czekały, aż nakarmię Marcinka, by później go ponownie zważyć i zobaczyć ile przybrał. Mimo tego, usłyszeliśmy – dokarmianie sztucznym mlekiem 3-4 razy dziennie.

Tego samego dnia kupiliśmy mleko modyfikowane. Razem z mężem czuliśmy się w dołku, maleństwo płakało, nie umieliśmy dobrze się przystawić do piersi, a jak już się udało to dziecko “trzymało się” mnie długo, bardzo długo. Podjęliśmy decyzję, że podamy mleko modyfikowane.

Po pierwszych dokarmieniach, jeszcze raz z mężem mocno przedyskutowaliśmy całą sprawę. Mój mąż był i jest dla mnie ogromnym wsparciem. Czułam, ze nie jestem sama w tej sytuacji. Za radami znajomych całkowicie wrzuciliśmy na luz. Mleko modyfikowane odłożyliśmy na bok i postawiliśmy wszystkie karty na karmienie piersią. Przez pierwszy cały weekend za zadanie miałam odpoczywać, relaksować się i nie myśleć o tym, że może mam za mało mleka. Efekt po trzech dniach Marcinek przybrał 100g (normy 25-30 dziennie dla tamtego okresu). Skakaliśmy z radości, choć wiele trudności było jeszcze przed nami.

W tym czasie spotkałam się także z niesamowitą położną, która poświęciła nam mnóstwo czasu na naukę przykładania dziecka do piersi w różnych pozycjach. Nawet lekarz był wielce zdziwiony, że dziecko tak ładnie przybiera tylko na piersi. Minął dobry miesiąc kiedy mogłam powiedzieć, że już potrafię sama prawidłowo ułożyć syna. Lecz tak na dobre razem z naszym synem zgraliśmy się około 4 miesiąca życia. Ja nauczyłam się go przykładać, rozpoznawać kiedy połyka, a mały skupił się na jedzeniu. Wcześniej ssał, ale nieefektywnie, a teraz jest w tym coraz lepszy.

Gdy pisałam ten tekst – mój 5 miesięczny maluszek, kiedy czuł pierś w pobliżu, sam szeroko otwierał buzię i szukał, jak mógł mnie złapać, a karmienie zajmowało nam wtedy  ok. 10 -15 minut. A ponadto pokarmu miałam aż za dużo.

Czy było warto powalczyć? Zdecydowanie TAK. Choć przyznam nie było łatwo, wiele dała nam nasza determinacja i wiara w nas, naszą intuicję oraz wsparcie najbliższych.

Przede wszystkim dziękuję mojemu mężowi, Monice, Marysi i Marcie za wsparcie w trudnych chwilach.