Autor: Jeffrey D. Allers
Ilustracje: Nikola Kucharska
Wiek: 7-107 lat
Liczba graczy: 1-4
Czas gry: 30 min

” Jedzie pociąg z daleka, na nikogo nie czeka […]” – każdy zna słowa tej kultowej piosenki! A teraz będzie mógł poznać i równie dobrze zapamiętać grę o tym samym tytule.

Powiem Wam, że „Jedzie pociąg z daleka” jest jedną z najlepszych gier rodzinnych, którym poświęciliśmy czas z dzieciakami. Ma ona wszystko, by stać się tak rozpoznawalna, jak Monopol czy choćby Scrabble — jest wciągająca, buduje atmosferę, zmusza do myślenia i podkręca ducha rywalizacji pomiędzy graczami.

” Jedzie pociąg z daleka” jest grą kafelkową, czyli za pomocą kafelków (fragmentów składających się na pole planszy do gry) budujemy dowolną sieć torów, po których przesuwamy lokomotywy. Każdy z graczy ma w swojej zajezdni cztery lokomotywy, z których każda musi dotrzeć do innego miasta. Kto pierwszy, ten bogatszy, bo im wcześniej docieramy swoją lokomotywą do danej stacji, dostajemy więcej punktów. Ci, którzy docierają po pionierze, otrzymują odpowiednio mniej punktów za przyjazd. Gracz, który po podsumowaniu rundy zdobędzie najwięcej punktów wygrywa. 

Gra opiera się na logicznym myśleniu i spostrzegawczości, z tego powodu najbardziej spodoba się dzieciom powyżej siódmego roku życia. Mój niespełna pięciolatek nie do końca zrozumiał zasady i jego tory powstają w sposób wyłamujący się poza schemat ;). 

My, zasiadając we czwórkę już na „dzień dobry” obczajamy, gdzie opłaca się w pierwszej kolejności jechać. Kombinujemy, rozmyślamy i jest przy tym wiele radości i satysfakcji. Daje się również słyszeć jęk zawodu, ale trzeba umieć przegrywać ;). Niestety ani razu nie udało mi się wygrać 🙂

Uwielbiamy grać w tę grę, bo poza wersją podstawową, w którą gramy z dziećmi, jest jeszcze rozszerzona, o trochę bardziej skomplikowanych zasadach. W wersji rozszerzonej przewidziano dodatkową punktację oraz liczenie długości torów.  W obu wersjach należy uważać na to, by lokomotywy nie zderzyły się na tym samym torze, ponieważ są usuwane, a wraz z nimi ginie nadzieja na zdobycie większej ilości punktów. Plansze z punktacją są odrębne dla opcji składającej się z dwóch, trzech, jak i czterech graczy.  

Każda z plansz, po których jeżdżą lokomotywy jest inna. Pionki — lokomotywy są drewniane, żetony i same kafelki wykonano dokładnie i z grubej tektury, są więc bardzo trwałe. 

Ta gra jest idealna zarówno na letnie wieczory, jak i  leniwe niedzielne popołudnia. My do rozegrania czterech kolejek potrzebujemy mniej więcej 30-40 minut. Idealnie na nienużącą i angażującą rozrywkę. Być może gracze ze starszymi dziećmi będą szybciej układali kafelki i przesuwali lokomotywy po torach, ale przecież nie o czas chodzi, ale o to, by bawić się jak najlepiej.

“Jedzie pociąg z daleka” to gra, którą serdecznie mogę — i chcę — Wam serdecznie polecić.

Dziękuję wydawnictwu Nasza Księgarnia za przekazanie gry do recenzji.

Latem z największą przyjemnością korzystamy ze słońca. Opalamy się godzinami, marząc o opaleniźnie godnej pozazdroszczenia. W pewien sposób przyciemnioną skórę traktujemy jako dowód udanego urlopu, a dla wielu z nas im mocniejsza opalenizna, tym lepsza.

Aby było szybciej, celowo pomijamy smarowanie skóry kosmetykami z wysokimi filtrami przeciwsłonecznymi. Efekt przychodzi szybko, tylko zamiast równomiernego brązu, najczęściej pojawia się paląca czerwień i razem z nią schodząca skóra. Poparzenie słoneczne bywa bardzo nieprzyjemne, a nawet niebezpieczne. Im dłuższa ekspozycja na palące słońce, tym większy kłopot. Aby załagodzić problem bolesnej skóry, można sięgnąć po apteczne preparaty lub wykorzystać to, co akurat mamy pod ręką.

1. Chłodny kompres

Namocz ręcznik w chłodnej, ale nie lodowatej wodzie, by oszczędzić sobie szoku termicznego, i przyłóż do skóry. To samo dotyczy lodu, który należy zawinąć w czystą ściereczkę, żeby uniknąć miejscowego odmrożenia. Podobnie zadziała chłodny prysznic.

2. Jogurt naturalny

Jogurtem bez cukru (może być także maślanka lub kefir) posmaruj podrażnione miejsca, by odczuć ulgę. Skóra nie tylko zostanie schłodzona, ale i nawilżona.

3. Woda

Tym razem nie na ciało, ale do picia. Opalanie sprawia, że sporo wody ucieka z organizmu. poparzona skóra jest bardzo wrażliwa i zapewnienie jej nawilżenia od wewnątrz przyniesie pozytywne efekty dla jej kondycji.

4. Sok z aloesu

Jeśli hodujesz leczniczy aloes na swoim parapecie, odetnij liść, przetnij go na pół i wyciśnij z niego “żel” lub przejedź przeciętą stroną liścia poparzoną skórę. Aloes łagodzi podrażnienia i regeneruje skórę.

5. Zielona herbata

Zaparz zieloną herbatę, a po ostudzeniu wykorzystaj do okładu, by przyspieszyć proces gojenia się skóry.

6. Miód

Jeśli oparzenie nie jest rozległe, posmaruj wrażliwe miejsce miodem. Miód ma właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne, działa zbawiennie na niewielkie podrażnienia skóry.

Powyższymi sposobami możesz śmiało radzić sobie sama, o ile oparzenie nie jest duże. Pamiętaj, że kiedy rumień skóry jest rozległy i towarzyszy mu silne pieczenie skóry, opuchlizna, pęcherze, wysięk surowiczy i gorączka, oznacza to oparzenie II stopnia. W tym przypadku nie można leczyć się na własną rękę i należy zgłosić się do lekarza.

Mój dziadek ma 87 lat, jest w doskonałej kondycji i cieszy się dobrym samopoczuciem. Bardzo go kocham i cieszę się, że mimo rozrzucenia po różnych miejscowościach członków naszej rodziny, dziadek nie jest pozostawiony sam sobie, zapomniany. Spaceruje, jeździ do miasta, spotyka się z bliskimi, rozmawia z ludźmi i cieszy się życiem. I jak mówi, jest gotów przejść na “drugą stronę”, o czym ja nawet boję się pomyśleć. Zazdroszczę mu tego spokoju i pogodzenia się z nieuniknionym. Niestety, często widuję również starsze osoby, których sytuacja wygląda inaczej.

Pochylone w swej starości babcie wydeptują tip-topkami metry wokół swoich domów. Nigdzie dalej, chyba że do kościoła i do apteki. Bo nogi nie te, sił nie ma, ze wzrokiem kiepsko. Trudno im się odnaleźć w realiach, które niczym nie przypominają życia sprzed ponad półwiecza. Mijani wzrokiem obojętnym, może nawet zezłoszczonym, bo przecież wadzą, a lepiej by było, by kolejek nie blokowali, nie spoglądali proszącym wzrokiem na zajęte miejsce w autobusie.

Jak meble w kąt upychane, są cisi. Nie proszą o uwagę, może ktoś sam wyciągnie rękę, by łaskawie odkurzyć wspomnienia w rozmowie. Może dorosłe dziecko przywiezie zakupy, może wnuczęta przypomną sobie smak babcinego ciasta z kompotem i zechcą odwiedzić? Może…

A mogłoby być tak pięknie. Pokoleniowa rodzina, wspólna troska, pamięć nie tylko z okazji świąt i Dnia Babci oraz Dziadka. Czy któryś straszy człowiek może tego nie chcieć? Ale ilu młodych ludzi chce takiego życia? Ze słuchaniem tych samych historii, brzęczącym zbyt głośno telewizorem i zapachem, który szczelnie otula starość?

Taka kolej rzeczy, przecież starzy już mieli swój czas, swoim życiem nacieszyli się, nabrali go garściami. To dlaczego chcą czas młodszym zabrać na przymuszane odwiedziny? Po co tak długo i namolnie żyją, uprzykrzając swym istnieniem świadomość jeszcze sprawnych członków rodziny.

Podać szklanki wody nie ma komu. Szklanki wody wziąć do ust nie ma jak, gdy trzęsące się dłonie rozlewają zwartość. Rozlewa się woda, rozlewają się wspomnienia, a często i żal za minionym czasem. Nic nie wypełnia pustki. Dopóki dzieci blisko, dopóki druga połówka żyje, jeszcze idzie jako tako. Powoli, zgodnie z biegiem czasu, uciekają pragnienia z siwych głów i zamglonych spojrzeń. Coraz dalej i ciszej, aż nie zbledną i rozmyją się z poranną mgłą, wraz z uchodzącą w niebo duszą.

Wszyscy się spieszą, starsi ludzie już nie. Bo dokąd pędzić, gdy na wszystko jest czas? Zdążą wszędzie, w domach mało kto ich wypatruje, na wielu tylko śmierć czeka cierpliwie. Nie ma co się spieszyć. Do niej zdążą na pewno.

Szanujmy starość i jej niełaskawe oblicza, które istnieją bez względu na wszystko i na przekór wszystkiemu. Też będziemy kiedyś starzy, choć starości nikt nie chce. Większość pragnie jedynie długo żyć.

P.S. Cieszę się, że jesteś, Dziadku.