Jakiś czas temu pisałyśmy o naszym Ma(ma)gazynie rzeczy przeróżnych, a że zawsze dotrzymujemy danego słowa, nadszedł najwyższy czas żeby zaprosić Was na wycieczkę!
Nasze „biuro podróży” zabierze Was w Karinę zakupów! W ofercie każdy znajdzie coś dla siebie.

Wycieczki „fakultatywne” zaplanowałyśmy w następujące miejsca: Pielęgnacja i higiena, Żywność i karmienie, Zabawki, Apteczka, Akcesoria, Ubranka i buty, Rowery i pojazdy, Wózki i foteliki, Pokój dziecięcy, Książki i płyty, Dla Mamy, Dla Taty .

Nasz serwis poświęcony recenzjom jest „żywy” i ciągle się rozwija, nieustannie pracujemy nad dodawaniem recenzji i sprawdzaniem różnych produktów dla dużych i małych. Jak zawsze liczymy na Waszą pomoc i zachęcamy Was do komentowania produktów, których używaliście – na pewno będzie to nieoceniona pomoc dla niejednej mamy, cioci czy taty!

Obiecujemy Wam, że bublom nie ”popuścimy”, a wszystkie opisane produkty zostały sprawdzone przez nas osobiście. Nie musicie obawiać się dziesiątek pozytywnych rekomendacji „anonimowych” wirtualnych duchów! Najwyższa pora zmienić poszukiwanie obiektywnych opinii o produkcie, już nie trzeba będzie sprawdzać wiarygodności wpisując wyszukiwarkę frazy „mam problem z…”
Mamy nadzieję, że Recenzje.wrolimamy.pl zagoszczą w Waszych przeglądarkach równie często, co strona Bloga! Nasza dewiza jest niezmienna Od Mam – Dla Mam!

Znaleźliście produkt lub gadżet na miarę nagrody Nobla? Napiszcie do nas! Postaramy się w miarę możliwości go opisać!
Jeśli nasza recenzja pomogła Wam dokonać wyboru, będzie nam bardzo miło jeśli wspomnicie o nas podczas zakupów lub napiszecie nam o tym w komentarzu.
Pozostaje nam tylko życzyć Wam – miłego korzystania z nowego serwisu!
Redakcja

To, że warto i należy czytać dzieciom, wiedzą już chyba wszyscy.  Czasami jednak, po długim dniu pracy czy w natłoku obowiązków domowych przychodzi zmęczenie i zastanowienie: czy czytanie na głos jest naprawdę takie ważne? Wszyscy specjaliści odpowiadają twierdząco.

Odkąd sięgam pamięcią w domu rodzinnym zawsze było dużo książek. Mama czytała mi i siostrze przeróżne bajki, uczyła wierszyków. Dziadek natomiast opowiadał historie ze swojej młodości. Mam w domowym archiwum kasetę magnetofonową, na której jako 3, 5 latka recytuję wierszyki, śpiewam kolędy i mówię pacierz. Do dziś pamiętam kilka wierszyków, których nauczyła mnie mama we wczesnym dzieciństwie. Swoją drogą to ciekawostka, że nie pamiętam, wierszy których uczyłam się w podstawówce a wierszyki z okresu 3-6 lat pamiętam.

Gdy nauczyłam się czytać byłam częstym gościem pobliskiej biblioteki, a książki pochłaniałam tonami z prędkością światła. Nie raz czytałam do późna w nocy, a gdy rodzice gasili światło (mówiąc bym szła spać, bo muszę być wypoczęta do szkoły) w zanadrzu miałam latarkę. Schowana pod kołdrą kontynuowałam wciągającą lekturę. To książki pomagały rozwijać wyobraźnie, zdobywać wiedzę  i udzielały odpowiedzi na nurtujące pytania. Kształtowały światopogląd. Pomagały kreować osobowość. Chciałabym by i mój synek doceniał wartość i wiedzę zamkniętą w papierowych kartkach a dom rodzinny kojarzył między innymi także z książkami i opowieściami do poduchy.

Pomimo, że synek niedawno skończył roczek czytam mu bajeczki. Zawsze w ciągu dnia znajdę czas na lekturę, chociażby 15 min. Mały wiercipiętek nie zawsze siedzi spokojnie na kolanach. Najczęściej schodzi wyciąga zabawki i zaczyna zabawę, gdy mu czytam bajkę. Wcale mnie to nie zniechęca. Zawsze, gdy czytam mu nawet w czasie jego zabawy widać, że mnie słucha. Gdy przestanę na chwilę, synek przestaje się bawić i patrzy na mnie wymownie jakby chciał powiedzieć: „Mamo, czemu przestałaś?”. Nie ważne jest, że nie ogląda obrazków książeczki a akurat jeździ samochodem po pokoju, nie ważne, że nie pomaga przerzucać kartek. Najważniejszą rzeczą jest widzieć, jaką frajdę sprawia mu słuchanie mnie. W czasie zabawy fajnie coś opowiada po swojemu jakby komentował czytaną bajkę..

Są momenty w ciągu dnia, kiedy daje mi znać, że czas poświęcony na czytanie jest dla niego ważny. Rozczula mnie, gdy chwyta swoje książeczki i drepcze do mnie. Mówi „mama” i podaje mi je. Utwierdza mnie to w przekonaniu, że czas poświęcony na czytanie nie jest stracony. Że kiełkuje w nim miłość do książek.

Czasami wieczorem, gdy nie zasypia od razu po karmieniu kładę go obok siebie i przy przygaszonym świetle opowiadam mu jakieś wymyślone na poczekaniu historyjki a później śpiewam kołysanki. Busiek wtedy po swojemu odpowiada na zadawane pytania i śmieje się głośno. By po chwili w akompaniamencie kołysanki odfruwać do krainy Morfeusza.

Dla każdego dziecka ważna jest bliskość rodzica, zarówno fizyczna, jak i psychiczna. Ta potrzeba może być zaspokajana podczas czytania bajek, gdyż wymaga ono aktywności rodzica (a nie posadzenia samotnego dziecka przed telewizorem i zajęcia się sobą). Lektura to również dobry sposób na spędzanie czasu we dwoje. Bajki są też częścią kultury i tradycji, a więc czytając je dzieciom, uczymy je od najmłodszych lat, w sposób dla nich bezpieczny i odpowiedni, pewnych ideałów i norm obowiązujących w danych kręgach kulturowych. Dzięki bajkom w prosty i przystępny sposób dziecko poznaje otaczający go świat. Ponadto czytając dzieciom pokazujemy im, że czynność ta może być przyjemna i dawać satysfakcję, dzięki czemu modelujemy ich przyszłe zachowania. Cudownie zresztą mieć ulubionego bohatera z którym można się identyfikować, czy książkę do której wraca się po latach.

Mam nadzieję, że za kilka lat synek będzie rozkoszował się samodzielnym czytaniem a kolorowy i zaskakujący świat baśni i bajek będzie oderwaniem od szarej rzeczywistości.

Warto czytać dzieciom, bo:

1. Książki pomagają kształtować charakter dziecka.

2. Pomagają nabyć sprawność wysławiania się, która ułatwi dziecku wyrobienie sobie własnego zdania i pomoże bronić swojego poglądu.

3. Czytanie pobudza wyobraźnię dziecka.

4. Nie zabija zdolności dziecka do marzeń i widzenia świata oczami wyobraźni tak, jak dzieje się to w przypadku obcowania jedynie z filmami i grami komputerowymi.

5. Książki pomagają dziecku w wyborze autorytetów i wzorców osobowych.

6. Pokazują dziecku,  dlaczego ktoś jest dobry lub zły.   Wskazują, na kim warto się wzorować i z kim przyjaźnić.

7. Książki uczą dziecko kreatywności.

8. Dziecko staje się twórcze. Książki inspirują je do nowych zabaw i do tworzenia jego własnych dzieł.

9. Lektura książek pokazuje problemy współczesnego świata i radzi, jak z nimi walczyć.

10. Czytanie ostrzega dziecko przed problemami, z którymi może się zetknąć. Tłumaczy, dlaczego niektóre sytuacje, używki, przedmioty, osoby są złe i jak należy ich unikać.

11. Czytanie uwrażliwia i  uczy dziecko empatii.

12. Czytanie uzmysławia dziecku, że również inni ludzie mają problemy. Nie można się od nich odwracać, lecz należy wyciągnąć pomocną dłoń

13. Czytanie zabija nudę.

14. Jest dobrą rozrywką na wakacje, chorobę, każdą wolną chwilę. Książkę można z sobą zabrać wszędzie

15. Książka uczy samodzielności.

16. Pokazuje dziecku, że życie nie jest proste, ale mimo to w wielu sytuacjach można sobie poradzić.

17. Wspólne czytanie buduje więź między rodzicem a dzieckiem.

18. Dziecko, któremu czytają rodzice, czuje się ważne i kochane.

19. Czytanie dziecku przygotowuje je do samodzielnego czytania.[1]

[1] http://miejsce-dla-kultury.org/index.php?dlaczego-warto-czytac-dzieciom

Źródło zdjęcia: Flickr

Jak dobrze mieć sąsiada,
Jak dobrze mieć sąsiada,
On wiosną się uśmiechnie,
Jesienią zagada…… ( fragment tekstu piosenki Alibabek)

Właśnie ta piosenka ciśnie mi się na usta, ilekroć mam przyjemność z owym towarzystwem na resztę kredytowego życia. Nie jednym z resztą, jeśli brać pod uwagę, iż mieszkam w bloku. Generalnie “dobry sąsiad nie jest zły“ jak mawia mój dziadek, a w szczególności dobra sąsiadka, co i na ploty wyciągnie, i jak trzeba to trunek z barku wyciągnie, nie wystawiając rachunku. Sąsiadka na wagę złota, i szklanki cukru, bo akurat zabrakło. Genialna sprawa mieć wokół siebie takich ludzi, bo w razie draki, zawsze znajdzie się ktoś, kto pomoże gdy się wali i pali. Przynajmniej mi daje to poczucie bezpieczeństwa, w co można włączyć również “babcie poduszkowce” czyli monitoring, którego czujnemu oku nie ujdzie żaden szczegół osiedlowego życia.

Mam też sąsiadów “cięższego kalibru”, na których odgłosy zdarza mi się niejednokrotnie zgrzytać zębami. Czasem nawet bywa pięść w górę uniesiona, szczególnie gdy po 22 sąsiadów najdzie nieposkromiona ochota na ostrą wymianę zdań. Wymieniają oni wtedy “poglądy” nie tylko między sobą, ale również z całym pionem, bo po ścianach echo wdzięcznie niesie. Moim ulubionym demotywatorem na pracowite wieczory, są kapcie “łup-łup-łup” walące ponad moją głową – zaręczam, takiego hałasu pułk wojska nie jest wstanie wygenerować. Za to ja w odpowiedzi na dudnienie, potrafię złapać miotłę i rozbijać trzon o sufit podążając krok w krok za dudnieniem. Żeby nie było – próbowałam też grzecznie i z kulturą – że  “…. proszę Sąsiada/ Sąsiadki, mam pewien kłopot….” ale to chyba tylko mój kłopot, wiec tylko ja się tym dudnieniem przejmuję.

Jestem również w posiadaniu sąsiadów “oddolnych”, których czepić się nie mogę, bo i nie ma o co. Uśmiechną się i porozmawiają, jakoś tak dobrze im z oczu patrzy, bo jak ja robiłam swego czasu tornado nad ich głowami, bawiąc się z psem w okolicy północy (przyganiał kocioł garnkowi :D) sąsiad tylko raz zwrócił mi żartem uwagę i jak dla mnie wystarczyło przyjąć za pewnik, że sama tu jednak nie mieszkam.

Podsumowując, słowa piosenki w większości przypadków to szczera prawda, o ile dobro sąsiedzkie stosunki są ogólnie przyjętą dla wszystkich normą, a my sami nie szukamy dziury w całym, oraz od czasu do czasu wspomnimy z przymrużeniem oka maksymę “ szanuj sąsiada swego, możesz mieć gorszego”.

Źródło zdjęcia: sxc.hu