Niejednokrotnie jestem pytana, jak udaje mi się pogodzić trójkę dzieci, bieganie, czytanie książek, troskę o dom i pracę z doskoku w ciągu 24 godzinnej doby? A ja wielokrotnie dziwię się, jak można organizować się tak, że tego czasu nie wystarcza na to, co planujecie w ciągu dnia!

Muszę wam powiedzieć, że doskonała organizacja nie wymaga ode mnie heroicznego wysiłku, wręcz przeciwnie, pozwala mi lekko spiąć cały dzień i długą listę obowiązków, a także przyjemności, które chcę, a niekiedy zwyczajnie muszę wykonać. Co więcej, z każdym kolejnym dzieckiem wydaje mi się, że osiągam szczyty w organizowaniu życia rodzinnego i przeznaczania jego resztek na własne przyjemności, mimo że mąż dobija do domu wieczorami.

Ja po prostu nie marnuję mojego czasu, rzadko kiedy się lenię. Z natury jestem pracowitą mróweczką i po prostu lubię być w ruchu. Nie umiałabym chyba odpocząć w totalnym bałaganie, choć szklanki w zlewnie nie spędzają mi snu z powiek (bo wkładam je do zmywarki 😉 ). Ale zauważam jedną rzecz — im mniej telewizora w moim życiu, tym bardziej ze wszystkim zdążam. Bo to kolorowe pudło, to znakomity pożeracz czasu i większości ludzi jest z nim tak dobrze, że nawet nie myślą nad tym, że godzina mniej na oglądanie podobnych do siebie programów, pozwoli sięgnąć np. po książkę.

Nie rozumiem tłumaczenia, “nie miałam czasu”, gdy którąś z kolei godzinę zjada serwis informacyjny, buczący do ucha praktycznie przez pól, o ile nie cały dzień. Zrezygnowałam z TV świadomie, zachęcona książkami, które przybliżyły mi sens minimalizmu w życiu oraz pokazały urok życia blisko przyrody. Oczywiście, to nie jest tak, że wcale telewizji nie oglądam. Oglądam, ale tylko to, co naprawdę mnie ciekawi i jedynie późnym wieczorem, gdy kończę obowiązki, a nie mam ochoty skupiać się na książce. Tak mi lepiej.

A co się dzieje, gdy z czymś nie zdążę? Generalnie nic wielkiego, nadrabiam kolejnym razem. Ale nie szukam wymówek, że czasu nie miałam. Dlatego, zanim zapytacie mnie po raz kolejny, jak ja znajduję na wszystko czas, zapytajcie siebie i odpowiedzcie uczciwie, na co wy go marnujecie. Rozwiązanie przyjdzie samo 🙂

Mój pomysł na wyjątkowy sposób, by zatrzymać piękne chwile z czasu ciąży i przyjścia na świat dziecka, to umieszczenie pamiątek w ramce 3D. Pokażę Wam krok po kroku, jak wykonać taki sentymentalny obrazek.

Długo trwało zanim zabrałam się za wykonanie swojej pamiątki z narodzin moich synów (w tym czasie nawet zdążył pojawić się jeszcze trzeci potomek), długo też ramka leżała w szafie czekając na swoje „wnętrze”. Początkowo chciałam, aby każdy z chłopców miał swój obrazek, ale zrezygnowałam z pomysłu, ponieważ nie udało mi się dokupić takich samych ramek. I tak pojawiła się myśl, by zrobić jedną wspólną „przechowalnię pamiątek”.

Zaczęłam od zrobienia odbitek moich ulubionych zdjęć z USG. Skopiowanie ich jest ważne, aby nie stracić tych zdjęć (nie są odporne na światło dzienne i po kilku latach ściemniałyby).

Kupiłam kartki z kalendarza z datami urodzenia moich chłopców i byłam gotowa do działania! Ja wybrałam po trzy pamiątki na dziecko, ale można przygotować sobie, co tylko dusza matki zapragnie, dobierając większą ramkę.

Podsumowując, przygotowałam:

• Zdjęcia z pierwszych badań USG
• Kartki z kalendarza
• Opaski z rączek zakładane dzieciom zaraz po narodzinach
• Ramkę
• Patafix do mocowania
• Sznurek
• Spinacze

Sznurki ze spinaczami przyklejone są taśmą klejącą do tyłu ramki.

Do przyczepienia kartek z kalendarza zdecydowałam się użyć pasty Patafix, która mocuje mocno i niewidocznie. Kartki umieściłam na tle ramki losowo, na różnych wysokościach.

Zdjęcia nieregularnie powiesiłam na spinaczach, zachowałam jedynie taką regułę, że każda linia dotyczy innego dziecka – tego, którego data urodzin jest na niej przyczepiona.

Szpitalne paseczki rozpięłam i złożyłam na pół. By napisy były lepiej widoczne, a pasek nie przechylał się na boki, użyłam dwóch spinaczy do ich przypięcia.

Na tak przygotowane wnętrze nałożyłam ramkę i ostrożnie odwróciłam, by ją zamknąć.

Możecie wykorzystać zupełnie inne pamiątki do przygotowania ramki. Moje propozycje to:

• Zdjęcie dziecka
• Czapeczka noworodka
• Szpitalna kartka z łóżeczka dziecka
• Pierwsze skarpetki
• Zdjęcie testu z dwiema kreskami
• Napisy, ozdoby… I wiele, wiele innych – co Wam wyobraźnie podpowie.

Życzę wyśmienitej zabawy przy tworzeniu Waszych niepowtarzalnych dzieł. Niech napawają dumą i szczęściem!

Zdjęcia: Agata Fornal

Rynek gier dla dzieci rozwija się w takim tempie, że trudno nadążyć za nowościami. Coraz częściej rodzi się też w mojej głowie pytanie, czy kolejna gra wniesie faktycznie coś nowego do rodzinnych rozgrywek, czy raczej okaże się wałkowaniem dobrze już znanych mechanizmów i po kilku partiach będzie zbierać kurz na półce. Z tego powodu raczej nie interesowały mnie „Śpiące Królewny” – bałam się, że przemawiające do gustów dziewczynek tytuł i okładka są tylko atrakcyjną przykrywką dla przeciętnej gry. Ponieważ jednak z kilku źródeł usłyszałam, że jest całkiem ciekawa, postanowiłam dać jej szansę.

Śpiące Królewny to prosta i szybka karcianka dla 2-5 graczy (choć najlepiej gra się w 4-5 osób). Według producenta gra przewidziana jest dla osób od 8 roku życia, ale z zasadami spokojnie poradzi sobie też młodsze dziecko, które grywa już w coś bardziej skomplikowanego niż „Grzybobranie”. Tematyka królewien, rycerzy i smoków jest zdecydowanie trafiona, szczególnie dla dziewczynek, z którymi grałam.

O co chodzi w grze? Najprościej rzecz ujmując, o budzenie królewien. Jest ich w sumie dwanaście, każda daje od 5 do 20 punktów. Wygrywa gracz, który jako pierwszy zdobędzie 4 lub 5 królewien (w zależności od ilości graczy) lub odpowiednio 40 lub 50 punktów. W naszym przypadku prawie zawsze była to osoba, która zdobyła Królewnę Serc, więc walka o nią była zacięta.

Pomysłowe nazwy królewien i książąt, a także same obrazki sprawiają, że nawet mniej punktowana karta potrafi ucieszyć (na przykład Królewna Tęczy albo Deserów). Losowość jest duża, więc starsi gracze niekoniecznie mają przewagę nad młodszymi – może się jednak zdarzyć, że któreś dziecko poczuje się zniechęcone, kiedy przez kilka rund dostanie słabe karty. Jednak u nas po rozegraniu kilku partyjek każdy przynajmniej raz zakosztował zwycięstwa. Zresztą najczęściej pozostali gracze w kolejnych rozgrywkach kibicowali tym, którym wcześniej się nie wiodło i starali się im nie szkodzić

Tutaj dochodzimy do elementu, który może być zniechęcający – w grze jest negatywna interakcja: obudzone księżniczki mogą zostać ponownie uśpione albo zabrane przez innego gracza. Zdarzało się, że pojawiały się łzy albo gniewne słowa adresowane pod kątem tych, którzy właśnie komuś zaszkodzili. Nie sprawiło to jednak, że ktoś nie chciał dalej grać. W mojej opinii nie jest to też element dyskwalifikujący, bo właśnie w ten sposób dzieci mogą uczyć się radzenia sobie z negatywnymi emocjami. Mam jednak świadomość, że moje dzieci są przyzwyczajone do niejednokrotnie „ostrych” rozgrywek, więc tutaj każdy rodzic musi rozstrzygnąć sam.

Spodobał mi się system wymiany kart, który zachęca dzieci do liczenia – można wymienić pojedynczą kartę lub dwie takie same, ale można też wymienić większą ich ilość, pod warunkiem, że da się z nich stworzyć równanie (na przykład 2, 3, 4 i 9, bo 2+3+4=9). Jeżeli jednak młodsi gracze nie do końca sobie z tym radzą, to mogą po prostu wymieniać pojedyncze karty lub dublety i nie wpływa to mocno na jakość ich gry.

Mały minus za jakość kart – już po kilku tasowaniach krawędzie zaczynają się zużywać. Może warto od razu kupić ochronne koszulki lub zalaminować, ale nie wiem, czy wtedy karty nie będą się za bardzo ślizgać dzieciom w rękach.

Gra jest krótka, spokojnie można zagrać więcej rund (zresztą dzieciaki zawsze się tego domagały). Nie jest to co prawda pozycja, po którą „po godzinach” sięgną dorośli, ale na pewno mogą z dużą przyjemnością zagrać w to z dzieckiem. Jeśli chodzi o gry dla młodszych graczy jest to jedna z lepszych pozycji na rynku – łączy w sobie stosunkowo proste (ale nie banalne) zasady, przemawiającą do dzieci tematykę i ładne wykonanie, a przy tym nie zajmuje zbyt dużo czasu ani miejsca (choć pudełko jest zdecydowanie za duże w stosunku do zawartości).

Zdjęcia: Maria Podżorska