Jakiś czas temu wybiegłam w przód myślami o przyszłości mojej córki. Konkretnie o tym, jak potoczy się nasze życie. Na dłużej zatrzymałam się przy telefonach komórkowych. Jaki to ma związek?

Niedawno usłyszałam o 14 miesięcznym dziecku, które bez najmniejszych problemów korzysta ze smartfona rodziców. Ten przypadek nie jest odosobniony. Przyznam, że bardzo mnie to zaskoczyło, chociaż określenie „wstrząsnęło” jest bardziej adekwatne. Jeśli mnie ktoś zapyta – kiedy planuję zakup telefonu komórkowego czy innego gadżetu (sprzętu) służącego komunikacji z dzieckiem dla swojej córki, ze stanowczością odpowiem, że nie wcześniej niż za 10 lat i mam nadzieję, że mi się to uda.

Wiem, że wielu rodziców mogłoby to uznać za pobożne życzenia, ale ja właśnie życzę sobie i mojej rodzinie, by moje dziecko długo nie potrzebowało telefonu komórkowego. Myślę, że jego zakup to bardziej wygoda niż potrzeba. Kilkulatek nie powinien przebywać bez opieki dorosłych, więc zawsze wiemy gdzie jest. Jeśli jest z kimś innym niż my, to nie tyle co możemy, a powinniśmy kontaktować się waśnie z tą osobą, nie z dzieckiem. W szkole jest sekretariat lub wychowawca, który odpowiada za nasze dziecko  do którego w każdej chwili możemy wykonać telefon z prośbą o informację. Nie wyobrażam sobie również wołania dziecka na obiad SMSem czy sprawdzania w ten sposób, gdzie ono właśnie jest i co robi.

Myślę, że wszytko zależy od ustalonych zasad i wywiązywania się z wcześniej ustalonych umów. Poza tym strasznie nie podoba mi się widok okupujących ławki dzieci z telefonami w rękach. Pamiętam jak wymieniałam się z koleżankami kolorowymi kartkami z segregatora, dziś dzieci wymieniają się plikami Mp3 i tapetami na pulpit.

Zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdy musi się z tym zgadzać i pewnie tak jest, ale ja znajduję jeszcze jeden argument – niebezpieczeństwo. Nie chciałabym, żeby z powodu bardziej lub mniej nowoczesnego telefonu mojemu dziecku stała się jakaś krzywda. Chyba nie muszę przytaczać przykładów o tym, jak o przysłowiowe „5zł” tragicznie kończyła się niejedna historia. Chuliganem może okazać się starszy kolega lub zupełnie obcy rabuś. Chyba nie warto sprawdzać tej tezy. Poza tym na wszystko przyjdzie czas…

Oczywiście to, że jestem przeciwna posiadaniu telefonu komórkowego przez dziecko nie oznacza, że nie będę uczyła swoich dzieci jak z niego skorzystać by wezwać pomoc. Uważam to za swój obowiązek i zachęcam wszystkich do tego, by nauczyć dzieci wykręcania numerów alarmowych lub najzwyczajniej do mamy, taty czy babci.

Ciekawa jestem czy idziecie z duchem czasu pod rękę ze swoimi dziećmi, czy bardziej skłaniacie się ku temu co napisałam? Według Was jest to modny gadżet, czy jest to przydatny sprzęt, który może okazać się niezbędny np przy potrzebie namierzenia dziecka gdy zaginie?

źródło zdjęcia: flickr.com

Spanie z półtorarocznym maluchem nie należy do łatwych, zwłaszcza jeśli jest to bardzo ruchliwe dziecko, a jest się w ciąży… Przywykłam więc już do tego, że zasłaniam rękami brzuch podczas snu albo śpię odwrócona plecami do synka a on serwuje mi intensywny „masaż” pleców swoimi stopami. Końcówka ciąży nie należała więc do łatwych, bo poza owym „masażem”, odczuwałam też typowe dolegliwości jak skurcze, kłucia i pobolewania, występujące z mniejszą lub większą częstotliwością oraz „wygibasy obcego”, który zamieszkał w moim brzuchu.

Niestety mój mały „obcy” nie planował szybko wyprowadzić się z brzuszka, bo mimo że termin upłynął nic specjalnego się nie działo. Przynajmniej tak mi się wydawało. Poniedziałkowa wizyta w szpitalu pokazała, że się myliłam. Miałam rozwarcie a po masażu szyjki pojawiły się mniej lub bardziej regularne skurcze. Pojawiały się całą noc i następnego dnia. Około godziny 14:00 były już regularnie co 5 min. Były jednak dość słabe, więc nie przejmowałam się zbytnio. Wieczorem wzięłam gorącą kąpiel i położyłam się spać.

Około 23:00 obudził mnie ból pleców. Odwróciłam się więc, żeby przesunąć nieco nogi Adiego. Jakież było moje zdziwienie gdy zobaczyłam jedynie męża śpiącego obok. Po kilku minutach ból wrócił i był bardzo intensywny. Poszłam do łazienki, bo mój organizm postanowił się „oczyścić”. Po kilku minutach ból znowu się pojawił. Wiedziałam już, że czas się zebrać z łóżka. Ubrałam się i zeszłam do salonu. Usiadłam przed TV, włączyłam jakiś program muzyczny i czekałam. Początkowo skurcze pojawiały się co 7 min, niedługo potem  już co 4 min. Kiedy o 3:00 zaczęły pojawiać się co 3 min. Zadzwoniłam po taksówkę, poszłam powiedzieć mężowi, że już czas i pojechałam do szpitala zostawiając moich mężczyzn (męża z synem) w domu.

Po przyjeździe do szpitala trafiłam do Emergency Room czyli Izby przyjęć. Zaprowadzono mnie na salę. Po chwili przyszła położna, poprosiła o rozebranie się od pasa w dół i przykrycie jednorazowym ręcznikiem, który leżał na łóżku. Sprawdziła rozwarcie – były 3cm. Podłączyła mnie pod aparat do KTG i pomogła założyć spodnie i buty, żebym mogła sobie chodzić jeśli tak będzie mi wygodniej. Skurcze były dość silne. Dochodziły do 160-170 wg wskazań aparatu. Otrzymałam informację, że w ciągu pół godziny zwolni się sala na porodówce i przyjdzie po mnie położna. Tuż po 4 rano pojawiła się położna i zaprowadziła mnie na salę porodową. Następnie pomogła się przebrać. Zbadała mnie – rozwarcie było już na 5 cm, a z maleństwem nadal wszystko dobrze.

Skurcze pojawiały się już co 2 minuty. Były dość mocne, a ból promieniował i odczuwałam go na całych plecach i w dół aż do kolan, ciężko było mi chodzić więc często przysiadałam na brzegu łóżka, żeby było mi lżej. Koło godziny piątej położna zaproponowała mi gorącą kąpiel. Zgodziłam się chętnie. Spędziłam w wannie jakieś pół godziny. Zaczęłam czuć lekkie parcie podczas skurczów, dlatego poprosiłam o sprawdzenie rozwarcia. Było 8 cm więc położna zaproponowała, że przebije mi pęcherz płodowy aby nieco przyspieszyć akcję przez odejście wód. Miała rację, bo już po 10 minutach było pełne rozwarcie.

Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Najpierw 4 skurcze, w czasie których położna kontrolowała kiedy mam przeć a kiedy oddychać spokojniej, pomagając mojemu kroczu dopasować się do rozmiarów maleństwa i już po chwili maleńka Nikola pojawiła się na moim brzuchu. Patrzyła na mnie swoimi maleńkimi czarnymi oczkami, a ja płakałam ze szczęścia. Wpatrywałam się w nią i przypominałam sobie jak 1,5 roku wcześniej tak samo witałam po drugiej stronie brzuszka Adiego. Jednak wtedy był ze mną mąż i było to w Polskim szpitalu. No właśnie – mąż. Poprosiłam o podanie telefonu i szybko zadzwoniłam do niego, żeby powiedzieć, że o 6:08 został ponownie Tatusiem, a Adi otrzymał rolę Starszego Brata :)

Położna zbadała małą i zważyła. To było Nasze 3140g szczęścia :)
Chwilę później urodziłam łożysko. Położna pomogła mi przenieść się na chwilę na fotel a sama zmieniła mi pościel na łóżku. Położyłam się ponownie, po chwili zjawił się lekarz i zszył mnie bo lekko popękałam, choć jak twierdziła położna to tylko ze względów kosmetycznych, bo otarcia były niewielkie.

W międzyczasie córeczka zasnęła i leżała sobie spokojnie na ogrzewanym łóżku. Położna zaproponowała mi abym wykorzystała okazję i wzięła prysznic, żeby się nieco odświeżyć a ona zostanie z małą. W towarzystwie pielęgniarki poszłam do łazienki. Mimo trudów porodu wystarczyło trochę gorącej wody abym poczuła się jak nowonarodzona. Wróciłam na salę porodową gdzie czekało już na mnie śniadanie w postaci tostów z dodatkami i gorącej herbaty oraz świeżo zaścielone łóżko. Taki posiłek dostaje każda rodząca aby wzmocnić się trochę po trudach porodu. Zaczęłam jeść kiedy obudziła się Niki. Podałam jej jedną pierś. Po kilku minutach maleńka wypuściła ją z buzi i usnęła. Byłam zdziwiona, bo nadal pamiętałam swoje problemy przy karmieniu Adiego. Ucieszyłam się, że tym razem jest łatwiej.Kiedy zjadłam śniadanie położna zawiozła mnie z córeczką na salę poporodową. Przekazała położnym oddziałowym wszelkie informacje dotyczące porodu. Zostałam ponownie zbadana, sprawdzono moje ciśnienie i temperaturę. Położna obejrzała też maleńką. Za chwilę zjawiła się taca ze śniadaniem, bo na oddziale akurat je podawali. Zjadłam, bo nadal byłam nieco głodna. Położyłam się z małą do łóżka i usnęłyśmy. Po ponad 2 godzinach obudziłam się. Niki nadal spała, za to ja patrzyłam zdziwiona na nią, zastanawiając się czemu nie obudziła się jeszcze na jedzenie. Po kilku minutach obudziłam ją i nakarmiłam. Znowu spokojnie usnęła a ja poczułam niesamowity spokój. Wiedziałam już, że moje pozytywne nastawienie i świadomość, że poradzę sobie w razie jakichkolwiek problemów z karmieniem zaprocentowało i problemów nie mam.
Niedługo potem przyjechał mąż z Adim, żeby przywitać Nikusię. Adi wpatrywał się w maleńką siostrzyczkę i uśmiechał, a my z mężem obserwowaliśmy ich. To było takie niesamowite. W jednej chwili Nasza rodzina powiększyła się i było Nas już czworo.
Dzięki temu, że obie z Nikusią  czułyśmy się świetnie a karmienie przebiegało bezproblemowo już następnego dnia wróciłyśmy do domu gdzie powitali Nas nasi kochani mężczyźni. Już nie byli tylko moi. Teraz muszę się nimi dzielić z córeczką ;)

Cały poród i pobyt w szpitalu był dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Biorąc pod uwagę, że rodziłam w jednym z najstarszych szpitali położniczych w Europie, poziom opieki, wygląd szpitala i jego wyposażenie budziło mój podziw. Wszyscy, którzy się mną opiekowali byli niezwykle mili i uprzejmi. Zachowywali się przy tym bardzo profesjonalnie i chętnie pomagali w razie potrzeby.
Mimo, że poród w Polsce wspominam bardzo miło, to jednak trudno jest mi się oprzeć wrażeniu, że w wielu aspektach jest nam jeszcze daleko do Europy.

Leżałam na sali czteroosobowej, jednak każde łóżko było od pozostałych oddzielone zasłonką, wiec gdy pojawiała się położna czy lekarz aby zbadać pacjentkę i jej maleństwo mogły liczyć na to, że nikt nie będzie przeszkadzał. Przed każdym badaniem byłam informowana co to będzie za badanie i pytano mnie czy wyrażam zgodę. Nigdy nie zrobiono nic bez mojej wyraźnej zgody począwszy od przyjęcia mnie w Emergency Room, aż do wyjścia ze szpitala. Kiedy byłam badana w trakcie porodu położna czekała aż skończy się skurcz a ja będę gotowa na badanie. Mile zaskoczył mnie fakt, że żadne badanie nie było dla mnie bolesne. Kiedy rodziłam Adiego każde badanie było dla mnie koszmarem, zwijałam się i krzyczałam z bólu. Tym razem nie było ani jednej takiej sytuacji.
Mimo, że szpital w Dublinie przyjmuje 30 porodów na dobę, położna była tylko do mojej dyspozycji przez cały czas trwania porodu, a pod koniec dołączył do niej za moją zgodą student. Cały czas czułam, że to Ja jestem najważniejsza i położna jest dla mnie, a nie Ja dla niej. W Polsce położna biegała miedzy kilkoma salami i zjawiała się od czasu do czasu tylko po to, żeby zbadać tętno dziecka lub sprawdzić rozwarcie.

Podsumowując całość muszę stwierdzić, że opieka nad rodzącą i jej maleństwem w Polsce wymaga jeszcze ogromnych zmian. Mimo, że wiele już się zmieniło, biorąc pod uwagę obowiązujące standardy dotyczące opieki, to jednak ich stosowanie to już zupełnie inna bajka.

Zaglądnij do pozostałych części:

Ciężarówką przez Irlandię cz. 1
Ciężarówką przez Irlandię cz. 2
Ciężarówką przez Irlandię cz. 3

źródło zdjęcia: flickr.com

Niedawno byliśmy na parapetówce u znajomych, którzy nie mają jeszcze dzieci. Synek od małego nie lubi obcych miejsc, zwłaszcza takich gdzie nie ma innych dzieci i początkowo zawsze jest bardzo ostrożny. Tym razem było podobnie choć z powodu gorszego nastroju skończyło się płaczem i chęcią wyjścia. Po kilku minutach udało się go jednak uspokoić i zajął się zabawkami, które przynieśliśmy. Potem pojawili się goście ze swoimi dziećmi i Adi rozkręcił się, choć nadal co chwilę przybiegał do męża, żeby pobawił się z nimi.

Mąż spędził więc wieczór częściowo z dorosłymi a częściowo bawiąc się z dziećmi. Synek był bardzo zadowolony, często się do niego przytulał i obdarzał go buziakami.

Usłyszeliśmy wtedy od jednego z gości, że wychowaliśmy dziecko na dzikusa. Nie skomentowałam tego, bo uznałam to za zbędne, w sytuacji kiedy większość gości była już na lekkim rauszu, choć swoje sobie pomyślałam.

Po powrocie do domu wróciliśmy z mężem do owej kąśliwej uwagi, bo mąż podobnie jak ja pozostawił ją bez komentarza.

Oboje mamy na ten temat takie samo zdanie. Staramy się nasze dzieci uczyć okazywania swoich uczuć, często je przytulamy, spędzamy z nimi dużo czasu na zabawie aby czuły, że są dla nas ważne i w każdej chwili mogą na nas liczyć. Chcemy, żeby wiedziały i czuły, że są kochane. Ze względu na Dzieci wyjechaliśmy do Dublina, bo tu możemy sobie pozwolić na to, żebym sama zajmowała się dziećmi i nie musiała zostawiać ich pod opieką innych, a co za tym idzie wychowywała je po swojemu bez ingerencji babć, dziadków czy opiekunek.

To jest nasz świadomy wybór i uważamy to za najlepsze dla naszych maluchów.
To jakie będą w przyszłości zależy tylko od nas i jeśli popełnimy błędy to będziemy mogli mieć pretensje sami do siebie, dumą również nie będziemy się z nikim dzielić.

Dla nas przytulanie jest czymś oczywistym, spędzanie czasu z dzieckiem – nawet jeśli właśnie przy stole dorośli prowadzą ciekawą dyskusję – również. Tak samo jak wyjście z imprezy kiedy dzieci są już zmęczone po to, żeby spokojnie położyć je spać w domu. Okazuje się jednak, że dla niektórych to dziwne i obce.

Dla mnie decyzja o dziecku to nie tylko przyjemności ale też obowiązki, bierzemy na siebie i plusy i minusy jakie to ze sobą niesie. Przecież to nie jest salon samochodowy, w którym mówię, że biorę klimatyzację, bo będzie mi potrzebna ale już alufelg nie bo za dużo kosztują. To jak z małżeństwem – na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie…
Jak napisał Antoine de Saint-Exupéry „Już zawsze będziesz odpowiedzialny za to, co oswoiłeś.”

Czy uważacie, że to dziwne? Czy dziecko, które nie lubi obcych to błąd rodziców? Jestem ciekawa Waszych opinii.

Źródło zdjęcia: Flickr