Plany ambitne… gdyby stworzyć listę zadań, nie znaleźlibyście terminarza, który zdołałby ją pomieścić na swoich kartach… czyli kolejny dzień z życia mamy… 
Zakupy, gotowanie, karmienie, zmywanie, sprzątanie, praca, nauka, zabawy, spacery, prasowanie etc., etc. … Chyba wszystkie to znamy, czy istnieje jakiś inny „gatunek” na tym świecie zdolny wykonać setki czynności i zadań w ciągu jednego dnia? Nie! Tylko Mamusia. 

Czasem zastanawiam się, jak można mieć tyle zajęć i do tego długą listę „oczekujących”. Czy to ja jestem tak kiepskim organizatorem? I jak u licha radzą sobie z „tym wszystkim” mamy mające kilka par więcej nóg biegających po domu? Jednak, gdy wieczorem uda mi się znaleźć  chwilę na podsumowanie dnia, z uśmiechem stwierdzam, że takie „czarne” myśli rodzą się z powodu nieskończoności zadań jakie zaliczają się do kompetencji każdej mamy.

Dzień po dniu góra prania i prasowania rośnie niczym huba i nie wiedzieć czemu nie chce się odczepić?! Gdy tylko zniknie jedna (pranie) pojawia się druga (prasowanie) i niczym prawo naczyń połączonych jest nie do przezwyciężenia!
Matki to cudowne i trochę magiczne „zjawiska” przyrody – jaki inny człowiek ma tak barwne życie?

Chyba nikt, poza mamami nie jest w stanie wyobrazić sobie jak wiele „atrakcji” co dzień czeka za każdym rogiem. Gotowanie, zmywanie, pranie, sprzątanie, prasowanie, praca, spacer jeden, drugi… czytanie, rysowanie i wszelkie zabawy – a po nich znowu sprzątanie, do tego praca zawodowa, tu rachunki, tam poczta, całkiem po drodze na uczelnię, jeszcze tylko karmienie, noszenie, umyć rybce „domek”, a może dla relaksu jakaś drobna naprawa… oczywiście teoretycznie są do pracy dwie pary rąk – jednak teoria nie idzie w parze z praktyką…

– „Wróciłem, jestem zmęczony…”

– Ja za to wypoczęłam, potańczyłam trochę na rurze (od odkurzacza), wymoczyłam dłonie (w wiadrze) i smakowałam łakocie (gotując obiad), potem zajęłam się ćwiczeniem swego umysłu (pracując) ażeby pasował do ciała – pomyślałam, ale zachowałam to dla siebie, bo tylko mamy mogą to zrozumieć…

Znasz to uczucie kiedy masz ochotę na coś dobrego i dosłownie czujesz, że TO COŚ za Tobą chodzi?! Ja to znam doskonale 😉 I żeby daleko nie szukać, dopadło mnie dzisiaj!

Wzięłam się więc za pieczenie kruchego ciasta z malinami i jeżynami, ale że przepis nie jest mój, nie będę go tutaj wklejać. Zresztą nie o cieście chciałam Wam powiedzieć! Chodzi za mną coś dobrego i zdrowego. Opcja przygotowania zakłada – szybkość i łatwość oraz dostępność produktów – znaczy tego, co mam aktualnie w domu.

Robię krótki, acz dokładny rekonesans domowych zapasów i już wiem!

Brzoskwinie, to jest to, na co mam akurat ochotę!

A więc będzie deser z brzoskwiniami!

Składniki:

• jogurt naturalny x 2 sztuki,
• brzoskwinie w puszce,
• herbatniki,
• płatki żytnie i owsiane,
• płatki migdałowe,
• gorzka czekolada.

Sposób przygotowania jest banalny i opiera się jedynie na zblendowaniu brzoskwiń, a następnie zabawie w przekładanie poszczególnych warstw deseru.

Ja to zrobiłam tak…

Na dno szklanki dałam jogurt (około 2 łyżki), następnie płatki owsiane oraz żytnie, znowu jogurt, mus brzoskwiniowy, pokruszone herbatniki, ponownie jogurt i mus……

W związku z tym, że użyłam wysokiej szklanki, zrobiłam dwa takie przekładańce.

Wierzch natomiast oprószyłam startą gorzką czekoladą i płatkami migdałowymi.

Gotowe!

Prawda, że szybkie i łatwe w przygotowaniu?!

Na koniec dodam jedynie, że wbrew pozorom deser nie jest słodki. Ale z założenia miał być raczej zdrowy (!), aniżeli przesłodzony.

Jeśli jednak Twoje kubki smakowe domagają się cukru, możesz oczywiście dodać go do jogurtu.

Smacznego!

Zdjęcia: Fizinka

Co Wy na to, że nowo poznana osoba, matka z dwójką dzieci pod pachą, przedstawia się w ten sposób? Niemożliwe? Pewnie nie, bo przecież kto o zdrowych zmysłach przyzna się, że bije swoje pociechy, z reguły bezbronne dzieciaki. Albo baba głupia albo bezczelna albo zmyśla. Ja na pewno nie zaczynam od tego rozmowy, choć gdy się ktoś mnie zapyta, czy biję moje dzieci, odpowiem – nie, lecz kiedyś zdarzyło mi się dać klapsa.

I to pewnie nie tylko mi. Poprawność polityczna narzuca odpowiedź “klaps jest zły, nie biję swojego dziecka”. Ja w wielu przypadkach wyczuwam tu hipokryzję. Dobrze jest gdy faktycznie rodzic stosuje się do hasła “kocham, nie biję”, ale gorzej gdy tylko ktoś tak mówi a w czterech ścianach to wygląda zgoła inaczej.

Otóż to, nie biję, choć w ostateczności padł  klaps (tak, wiem, już słyszę gdzieś w tle “co za różnica”). Było to bardziej efektem złości, bezsilności czy rozpaczy. Z pewnością nie napawało mnie to dumą.

Szczęśliwie nie mam takiej potrzeby żeby na co dzień karać w ten sposób moje dzieci. Choć może powinnam zaznaczyć – moje starsze dziecko, bo niemowlęcia uderzeniem nie mogłabym “poczęstować”. Zresztą klaps nigdy nie miał na celu zadać bólu, ale otrzeźwić młodego gdy ostro przegiął ze swoim zachowaniem. Otrzeźwić – nie upokorzyć czy fizycznie niszczyć. Nie powinnam się wypowiadać w cudzym imieniu, ale nie tylko ja rozgraniczam to w ten sposób.

W pierwszej kolejności stosuję w wychowywaniu dzieci “pokojowe” metody, rodem z programów o super niani. I cieszę się, że działają, bo głowa mnie o to nie boli co mam dalej robić, jak działać, gdy nie starcza mi sił, pomysłów czy żelaznej konsekwencji w zaprowadzaniu ładu i składu u syna. Wolę tłumaczyć, ale gdy to zawiedzie, zdarza mi się podnieść głos, a nawet uderzyć po ręku gdy ten, mimo moich próśb i innych środków zaradczych, po raz milionowy wyciąga rękę tam gdzie nie powinien – np. w stronę odkręconego palnika z ogniem.

Niestety, tragiczne historie dzieci, które mało nie spaliły się od podpalenia flanelowej piżamy, usprawiedliwiają w moich oczach strzał po ręku, bo jeśli nie po dobroci i w tłumaczeniu, to może tak dziecko “jak nie zrozumie to zapamięta”. I nie uwierzę, że tylko mi się taka sytuacja zdarzyła, a reszta rodziców jest absolutnie na “NIE” i nigdy czegoś takiego nie zrobiła.

Sadystyczne podejście? Nie wydaje mi się. Wyraźnie rozgraniczam klaps od bicia, tym łatwiej, że w dzieciństwie nie raz ojciec skórę sprał więc wiem, na czym to polega. Mówi się, że dupa nie szklanka, nie pęknie, co potwierdza moje doświadczenie. I może taka nauka nie należała do najprzyjemniejszych, jednak była skuteczna, drugi raz tych samych błędów nie popełniłam. Nasi rodzice nie mieli wątpliwości jak wychowywać dzieci, zresztą wtedy większy szacunek był i dla zasad i dla człowieka. Rodziców moich kocham i podziwiam za to, że dali sobie z nami radę, a my wyrosłyśmy na przyzwoitych ludzi. Nie została mi trauma z dzieciństwa, nie noszę na ciele ani na duszy śladów ojcowskiego paska, nie jestem wypaczona ani zaprogramowana na agresję względem moich dzieci.

Mam też świadomość że klaps jest karalny, choć osobiście wolę, aby państwo nie ingerowało w wybrane przeze mnie metody wychowawcze, tak, że za chwilę nie będę mogła podnieść głosu na dziecko. Co więcej uważam, że to nie stosowanie klapsa daje przyzwolenie na bicie i tworzenie patologii, ale spaczona psychika człowieka.

Żeby była jasność sytuacji, nie namawiam do dawania klapsów ani stosowania przemocy, sama trzymam się od tego jak najdalej mogę, ale zwyczajnie i po ludzku rozumiem, że błędy a nawet ten nieszczęsny klaps każdemu rodzicowi mogą się przydarzyć. Najważniejsze żeby każdy z tego odpowiednie wnioski wyciągnął. Rodzic powinien sam sobie odpowiedzieć jak chce dziecko wychowywać, i robić to tak, aby móc uczciwie spojrzeć dziecku prosto w oczy z pewnością, że zrobiło się wszystko, żeby było szczęśliwe. Bez przegięcia w jedną czy drugą stronę.