W minioną sobotę i niedzielę, w Warszawie na Torwarze odbyły się targi MOJE DZIECKO. Specjalnie dla Was, byłyśmy na miejscu, zwiedziłyśmy wystawę wzdłuż i wszerz i na gorąco relacjonujemy co udało nam się wypatrzeć.

Na targach dostępne było multum atrakcji przewidzianych dla dzieci w różnym wieku – miedzy innymi dmuchane zamki i trampoliny na świeżym powietrzu, oraz okazje dla rodziców – bardzo atrakcyjne ceny – wielu z wystawców oferowało swoje produkty z kusząco obciętą ceną, konkursy  i co rusz wabiące ze stoisk gratisowe słodkości.

Można było znaleźć produkty z całej branży dziecięcej od magazynów począwszy, przez różne rozmaite tekstylia, akcesoria, mniej lub bardziej potrzebne gadżety, zabawki – rzecz jasna i wiele innych drobiazgów na wózkach ( tych zwyczajnych i kosmicznych – również cenowo) i mebelkach kończąc.

Pozwolę sobie polecić Wam kilku wystawców którzy  z powodzeniem przykuli moją uwagę swoją niebanalnością i niepowtarzalnym ciepłem.

Swoim pięknym desing’em i promieniującym, wszechogarniającym milusiństwem, na swoje stoisko zwabiła mnie firma Lamillou – producent przepięknych kocyków, kołderek, przytulanek i śliniaków. Z kolei królik Kizia Mizia – jeden z członków zespołu Ziabaqlu , górował wesoło nad pałętającymi się wokół szkrabami. Jednym z głównych bohaterów tegorocznych targów był premierowy katalog „Dziecko w Warszawie” – który nabyłam i obecnie przeglądam. Musze Wam zdradzić, ze nieco odbiega on od moich pierwotnych wyobrażeń i oczekiwań, ale daję sobie jeszcze chwilę na bliższe poznanie i test ogniowy w potrzebie. Klara została też dumną posiadaczką kubeczka ze słomką firmy Tiny Tum Tum – który aktualnie w naszym domu rozpocznie fazę i serię Crash – testów (obiecuję Wam szczegółową relację, czy zakończyły się pozytywnie i dla kubka i dla Klary). Nasze oczy przyciągnął również sklep Tulimy-Bawimy oferujący „mądre” zabawki dla naszych dzieci oraz Wydawnictwo Dookoła Świata oferujące pięknie ilustrowane książki dla nieco starszych pociech. Swoistą technologią „kosmiczną” okazały się laktatory firmy Ameda – ich cena nie należała do najniższych, jednak widząc opis cudów, których miały dokonywać zaczęłam się zastanawiać, czy można by je nauczyć np. gotować obiad? Ale całkiem poważnie mówiąc, jeśli planujecie lub już musicie odciągać pokarm w dużej ilości i nie wystarcza ręczny laktator, polecam właśnie takie cudo (również firmy Medela i Philips Avent proponują bardzo dobre rozwiązanie wspomagające karmienie piersią ).Nie sposób opisać wszystkie produkty, które można było obejrzeć na targach, więc przytoczyłam tutaj jedynie te które w jakiś szczególny sposób uwiodły mnie swoją postacią.

Jeśli pytacie o szczegóły takiej wyprawy – w moim przypadku z maluchem u boku, już odpowiadam:

Niestety pod względem organizacyjnym Targi zarobiły u mnie sporego minusa! Targi reklamowały się jako targi dla rodziców i dzieci – jednak wybierając się z dzieckiem napotykało się na sporo przeszkód i niedociągnięć.

Po pierwsze – SCHODY – wszędzie było ich pełno, ledwo człowiek skulał się z jednych to musiał z powrotem włazić po następnych ( raz w górę, raz dół), organizatorzy zadbali o to, by obsługa pomagała nosić wózki – jednak przy większym natłoku ludzi nie byli wstanie pomóc każdemu. Na pociechę dodam, ze można było zaparkować swoją terenówkę z napędem na mamę i wypożyczyć chustę lub nosidło – jednak ja zrezygnowałam z tej opcji, ponieważ nie miałam dodatkowego backupu w postaci Tatusia, który mógłby ponieść tzw. cały ten kram ( mam tu na myśli torby, pieluszki, gryzaki i inne akcesoria tego typu).

Po drugie – spory minus dla nas rodziców konsumentów – z jakiś nieznanych mi przyczyn w stadzie zaczynamy nieco „dziczeć”. Ogarnia nas przemożna chęć taranowania wszystkich i wszystkiego co napotkamy – wliczając w to zanik zdroworozsądkowego myślenia ( czasem zapominamy o tym że jeśli jest tłok to raczej go nie przefruniemy i trzeba grzecznie poczekać aż będzie się dało przejść).

Po trzecie –  i tu znów minus dla organizatorów – nie udało mi się trafić na żadne ( ani żadnej z mam które wypytywałam, czy im nie wpadło w oko ) na jakiekolwiek wyznaczone czy przygotowane miejsce do przewinięcia malucha i spokojnego nakarmienia. My skorzystałyśmy ze swojego kocyka i kawałka trawki pod daszkiem reklamowym – w niczym nam ta trawka nie przeszkadzała (choć byłoby miło gdy nie wyrastały z niej śmieci). Nie jestem pewna czy ww. miejsc w ogóle nie było, czy tez zostały dobrze ukryte – efekt ten sam.

Czwartym – i ostatnim minusikiem, były wąskie alejki miedzy stoiskami –  można było zarezerwować choć kilka dodatkowych centymetrów, ponieważ wózki z wielkim trudem i po niewybrednych manewrach wymijały się na trasie.

Jednak mimo kilku niedogodności wróciłyśmy ZADOWOLONE i zmęczone ilością wrażeń. Następne targi już za rok więc zapraszamy Was do zarezerwowania sobie czasu, a my nauczone doświadczeniem wybierzemy się w trójkę, z Tatusiem.

Drogie Czytelniczki,

Po publikacji na naszej stronie artykułu dotyczącego karmienia wybuchła istna salwa komentarzy i burzliwa dyskusja na temat karmienia piersią. Okazuje się, że temat jest pełen kontrowersji, jest tyle stanowisk, ile oczu na niego spogląda. W związku z tym faktem postaram się dla Was napisać kilka słów o sławnym karmieniu piersią. Chciałabym tu podzielić się z Wami swoją wiedzą, jak i swoimi praktycznymi doświadczeniami jako mama karmiąca piersią już 10 miesięcy. Oto stworzony dla Was przewodnik po karmieniu piersią.

Gdy rodzi się dzidziuś…

… bar mleczny ma już wywieszona karteczkę „otwarte 24h”. W Waszych piersiach jest już nagromadzony pokarm – pierwsze mleko nazywane siarą. Pokarm jest dokładnie taki jaki ma być – i  nie martwcie się, na pewno nie jest go za mało! Może nam się wydawać że jest go niewiele, ale na mleczny prysznic zalewający kanapę będzie jeszcze czas! Maluch położony po porodzie na brzuchu mamy szuka piersi – to instynkt, natura mądrze to dla nas załatwiła. Właśnie dlatego bardzo ważne jest, żeby malec dostał jak najszybciej swoją „zgubę”.

W pierwszych dobach – gdy zazwyczaj jesteśmy jeszcze w szpitalu, maluch bardzo często domaga się przekąski – jednak zmęczony biedaczyna co chwilę zasypia z nosem w „mamusiowym talerzu”, nic dziwnego – jest zmęczony, tyle trzeba się nauczyć – oddychać, ssać i jeszcze nie daj boże robić kupkę – i to jednocześnie! – nie zapominajcie o tym, ssanie piersi to ogromny wysiłek!

Czy aby nie jest potrzebna dokładka?

 Wiele  z nas, świeżo upieczonych mam zastanawia się, czy nasz mały człowiek na pewno ma pełny brzuszek – w szpitalu oceni to neonatolog – pediatra, sztuczne dokarmianie noworodka jest zlecane dopiero gdy maluch traci powyżej 10% swojej urodzeniowej masy ciała – pamiętajcie, gdy malec się rodzi ma brzuszek przepełniony wodami płodowymi, smółką więc nic dziwnego, że straci trochę na wadze, gdy pozbędzie się nadbagażu. Jeżeli masa ciała jest prawidłowa naprawdę NIE MA POTRZEBY DOKARMIANIA naszych perełek!

Mleczna odyseja kosmiczna.

XXI wiek, nawet w nasze biustonosze zaczyna wkradać się cybertechnika – i chwała za to! Przecież karmienie piersią nie oznacza musu noszenia biustonosza przypominającego skarpetę! Nie zapominajmy jednak o cudach z szafki babci – na przykład sławnej kapuście – pomaga! Więc polecam.

Bolesne piersi na początku karmienia, to praktycznie stały punkt programu, i tu cud techniki –

kapturki nie raz, nie dwa ratują domową linię ognia – u mnie niestety się nie sprawdziły, ale wiem że wiele mam je sobie chwali. Z tego typu gadżetów możemy śmiało wybierać i próbować kolejne cuda ułatwiające życie – oprócz kapturków, są dostępne również „nakładki- koszyczki” pomagają gdy brodawka jest już poraniona i wymaga wietrzenia – chociaż polecam również tradycyjnie bieganie z biustem na wierzchu i smarowanie pokarmem.

Gdzieś pomiędzy piersiami…

Znajduje się dość istotny element – mianowicie- KOBIETA!!! Bo pomiędzy lewą a prawą piersią mlekiem płynącą jest jeszcze dość miejsca na nas same! Karmienie piersią mimo, że obfituje w wygody – ciepłe, świeże i zawsze gotowe do podania jedzonko jest bardzo absorbujące i nie ukrywajmy dość wyczerpujące fizycznie.  Pamiętajcie o pewnych przywilejach, które Wam się należą- bo niestety szybko się skończą. Jeśli karmicie maluszka, który w chwili nieuwagi nie dam dyla na podłogę, bo jeszcze się nie porusza – utnijcie sobie razem z nim drzemkę! Bo kto powiedział, że przy piersi może zasnąć tylko malec?! Dbajcie o swoje źródełka – nasze ciało, narażone na tak szeroką eksploatację zawsze się zmieni, ograniczmy szkody do minimum!

Procesor.

Za całą skomplikowaną operację systemu „mleko mamy 1.0” odpowiada niezawodny procesor zwany potocznie mózgiem – Cały sekret tkwi w naszych głowach- jak się baba uprze- to nic jej nie przekona! Jeśli jesteś, droga mamo zdeterminowana, to będziesz karmić piersią. Nie można dąć się zaszczuć ani poplecznikom, ani przeciwnikom! Pamiętaj Twoje ciało i dzidziuś idealnie ze sobą współgrają – pokarm dostosowuje się do potrzeb dziecka ( nawet w ciągu doby) jeśli malec chętniej budzi się w nocy i domaga się piersi – nic tylko zacisnąć zęby i się cieszyć! Nocny pokarm jest bardzo wartościowy! Wasz pokarm jest najlepszy dla Waszego malca- obojętnie co twierdzą babki, sąsiadki i inne ciotki-klotki! A ty, drogi chłopie, jeśli zbłądzisz na tą stronę pamiętaj – broń kobiety swojej w zbroi z napisem na piersi „ POKARM MOJEJ UKOCHANEJ JEST NAJLEPSZY NA ŚWIECIE – A WY NIEWIERNI NIC NIE ROZUMIECIE!!!”

Reasumując – jeśli będziecie spokojne to i pokarm będzie płynął istną rzeką, po prostu nie strzępcie sobie niepotrzebnie nerwów. Jeśli będziecie spokojniejsze, to trzymajcie w szafce butelkę i mleko modyfikowane – nie po to by go używać, ale żeby mieć świadomość, że zawsze jest wyjście awaryjne. Bo spokojna MAMA- to pełne piersi.

Przewodnik po karmieniu piersią – najwyższy czas na puentę!

O karmieniu piersią można by napisać milion ksiąg i ciągle byłoby mało. Tematów i pytań nigdy nie zabraknie! Więc Kochane Mamy, jeśli interesuje Was jedna z wielu informacji, których tu nie zawarłam – piszcie koniecznie do naszej redakcji!

Fot. StockSnap/Pixabay

Jakoś tak w połowie ciąży przyszło mi do głowy, że trzeba by pomyśleć o ubrankach dla mojej buszmenki. W założeniu miały być ładne, czyste, kolorowe, bo białych nie cierpię, i w ogóle cudne, no bo przecież dziecko będzie cudne to i ubranka też muszą. Pierwsze zakupy na wyprzedaży, więc hurtowo, no ok, sporo tego i ładne, na pierwsze dwa miesiące w sam raz.Potem przez nasz dom zaczęły przewijać się ciuszki używane, istna Niagara, nie nadążałam ich Duśce zakładać i już z nich wyrastała.

Właściwie do roku wszystko co nosiła było ładne, niezniszczone, niepoplamione, mogłam sobie myśleć, że jestem idealną matką, bo dziecko mam jak z obrazka. Też mi kryterium…

Mniej więcej w tym czasie kiedy Duśka miała pół roku, dostałam masę ubranek od koleżanki, właściwie wygarnęła z szafy co za małe, zapakowała do wora i mi przyniosła. Nie przebierała, wyraźnie powiedziała, że są różne i mam sobie wybrać. No to zaczęłam wybierać… To ładne, to też, to by było ładne ale plama, spodenki w kwiatki, ale tu dziura, na tych spodenkach to dwie dziury nawet… No ale ładne to nie wyrzucam, w końcu babcia nauczyła mnie szyć, na dziury się coś naszyje, na plamy też, albo coś wyhaftuje a ubranka śliczne to wyrzucać szkoda. Tiaaa, się naszyje, się wyhaftuje, no koń by się uśmiał a kobyła razem z nim! – Się jakoś samo nie chciało, a ja czasu nie miałam, może dlatego że chociaż umiem szyć to nie lubię. I tak sobie leżały w szafie i czekały na lepsze czasy, aż tu pewnego dnia moje dziecko radośnie zaczęło raczkować po podwórku genialnie niszcząc w błocie czyste eleganckie spodenki.  Podwórko jak to podwórko, tu błotko, tu korzeń bo w lesie mieszkamy, tu patyczek, tu szyszeczka, jest o co niszczyć,  oj jest.

Sytuacja prawie patowa, ubranek niszczyć szkoda, dziecku radości zakazać zbrodnia. I wtedy przypomniały mi się te wszystkie czekające na poprawki ubranka. A właściwie to po co mają czekać i na co? Na łaty? A kto teraz nosi połatane? I po co? Podarte dżinsy do dziś wspominam z sentymentem, to były moje ukochane spodnie. Niech i moje dziecko ma trochę radości z dziur.

Tak właśnie ubranka zostały podzielone nie według kategorii spodnie – spódniczki –  bluzeczki – bodziaki, tylko domowe i wyjściowe. I już mnie nie interesuje, jak bardzo moje dziecko wróci brudne z podwórka. Robi błoto? A niech sobie robi. Tapla się w tym błocie??? A to niech się tapla. W kałużę wlazła??? No i co z tego, widać lubi. Co prawda od lat różne mądre głowy krzyczą, że padają kwaśne deszcze, ale jakoś mi jeszcze dziecka nie rozpuściły, to chyba nieszkodliwy ten kwas, o ile w ogóle jest. Jeżeli dziecko rozpuszczone to przeze mnie, na podwórku wolno wszystko – dopóki jest bezpiecznie. Nic a nic mnie nie obchodzi, że plamy z błota ciężko schodzą, mogą sobie wcale nie schodzić, nie zależy mi. Sokiem się oblała, jogurtem umazała? Owocowym? No i co z tego? Będzie plama? To niech sobie będzie. Po to właśnie są domowe ubranka, żeby je spokojnie zniszczyć, a co się dziecku nie uda zniszczyć oddać młodszemu dziecku.

Nie mam już żadnych oporów przeciwko przyjmowaniu zniszczonych ubranek ani przekazywaniu ich dalej. Oczywiście to zniszczenie musi mieć jakieś rozsądne granice, rękawy muszą się trzymać bluzki, plecy przylegać do przodu, nogawki od spodni muszą być trwale połączone paskiem, ze sweterka nie mogą wychodzić nitki, zachowajmy jakieś minimum przyzwoitości.

Mamy ten luksus że mamy swoje podwórko, sąsiedzi nie oceniają jak ubieram dziecko. Nie wymyśliłam tego, usłyszałam, dziecko mieszkające w bloku przebiera się na każdy spacer bo sąsiedzi patrzą. Nie popatrzyłam na osobę, która mi to mówiła jak na wariatkę tylko dlatego, że była sporo starsza ode mnie, zwyczajnie mi nie wypadało. Młodszej bym poradziła żeby oddała mózg do renowacji.

Oddzielna półka to ubranka wyjściowe. Tam mieszkają wszystkie eleganckie spódniczki, sweterki, spodenki, sukieneczki, które zakładam dziecku do Kościoła, do lekarza czy na jakąkolwiek wizytę u znajomych. Tak samo piękne jak i nudne, nic w nich zrobić nie można, ciągle tylko: uważaj bo się ubrudzisz! –  nie sądzę, żeby Duśka je lubiła.

Mądrość ludowa głosi że dzieci dzielą się na brudne i nieszczęśliwe, moje dwuletnie dziecko wraca z podwórka brudne jak nieboskie stworzenie, ale z ogniem radości w oczach.

I od razu powiem, że nawet gdybym mieszkała w blokach, robiłabym tak samo, i niechby  sobie sąsiedzi gadali. Zapytajcie swoich rodziców albo dziadków jak się ubierało kiedyś dzieci na podwórko i kogo to naprawdę obchodziło. Nie odbierajmy dzieciom ich praw tylko dlatego, że w dobie nowoczesnych proszków do prania, dzieci mają być czyste. Wręcz przeciwnie, właśnie dlatego mogą być brudne!