Społeczeństwo nakazuje, kieruje, zakazuje – co każda kobieta spodziewająca się dziecka powinna czuć. Co odczuwać, myśleć, czy nawet reagować i się wypowiadać. A jeśli, nie daj Boże, wyłamuje się ze schematu cieszącej się matki z błogosławionego stanu, od razu jest krytykowana i skierowywana na margines życia publicznego.
Ja, nie boję się mówić i wypowiem się w imieniu tych wszystkich kobiet, co dziecka się spodziewają, spodziewały, bądź spodziewać się będą — że ciąża tak naprawdę nie dla wszystkich jest „stanem błogosławionym”. A stanem, który za wszelką cenę próbują po prostu przetrwać.
Mam ukończone 22 lata i moje dziecko nie było wpadką. Razem z mężem doszliśmy do wniosku, że jak dane nam będzie posiadanie dziecka już w tak młodym wieku, to nie będziemy rozpaczać, ale otoczymy je miłością, jak najlepiej będziemy umieć. Stanie się częścią naszego życia, a nie nieprzyjemną konsekwencją naszej pomyłki. To była zgodna decyzja, nasze wspólne podejście do życia. Nie wpadka! Nie pomyłka!
Wstyd przyznać, że mimo iż dziecko gdzieś tam w zakątkach mojego serca było wyczekiwane, to i tak pojawił się szok, strach oraz nieopisany lęk, kiedy zobaczyło się w końcu te dwie, czerwone – tak niewymownie potwierdzające kreseczki. Już. Udało się. Ale co teraz? Czy faktycznie chcę tego dziecka? I wtedy pojawiły się pierwsze wątpliwości. Wątpliwości i łzy. Zamiast radości, śmiechu… to takie smutne uczucia wolały zagościć. Przecież już nic nie będzie takie samo.
TRYMESTR I
Co tu wiele pisać? W tym okresie nie nadawałam się do funkcjonowania jak każdy normalny człowiek. Nie byłam w stanie wykonać najprostszych czynności, a co dopiero dojechać komunikacją miejską na uczelnię, czy brać czynny udział w wykładach, ćwiczeniach. Owe miesiące zagwarantowały mi takie atrakcje jak ciągłe mdłości, czy emocjonalną huśtawkę nastrojów. Byłam jak drzewo, sponiewierane przez najróżniejsze wichury – zwane normalnymi dolegliwościami ciążowymi. I ten ciągły strach, czy ciąża przebiega prawidłowo, czy jej nie stracę, czy przypadkiem czymś jej nie zaszkodzę. Im dalej, tym ciemniej. Nie było promyka nadziei, co by nakierowywał, tylko dalej pogłębiał wątpliwości. Bo żadne pomocne odpowiedzi typu: „będzie dobrze”; „tyle kobiet sobie poradziło to i ty sobie poradzisz”, nie pomagały.
TRYMESTR II
Zmiany, zmiany, zmiany, nad którymi nadążyć nie mogłam. Nikt nie zapytał mnie o zgodę czy chcę taki brzuch, czy podobają mi się nowe piersi. I czy nowa karnacja mi odpowiada. I nie podobało mi się bardzo, że „ktoś” tak mocno i brutalnie ingerował w mój wygląd. Jak się czułam? Zła to mało powiedziane. Byłam wściekła, niemal agresywna z pełną pretensją przede wszystkim do męża — jak on mógł mi „to zrobić”. Przecież to nie u niego pojawiały się rozstępy tak szerokie, wąskie, dziwacznie proste, krzywe – jak u tygrysicy. Przecież to nie on zmagał się z codziennymi obowiązkami, które były niczym wyprawą na Moun Everest. I te ciągłe pytania – czy zaraz rodzę? Jak będę rodzić? Czy będę karmić piersią? Czy chłopak, czy dziewczynka…? I to bezceremonialne dotykanie brzucha, jakby było świętym Graalem dającym nadludzkie szczęście do końca życia.
TRYMESTR III
Aktualnie jestem niemal na finiszu. Brawo JA! Dotrwałam. Jeszcze tylko poród i będzie koniec. Może uda mi się wrócić do formy sprzed ciąży… i już wyliczam oraz wymyślam sposoby, aby dziecko jak najszybciej urodzić. Bo jestem na wykończeniu fizycznym, a o psychicznym to już nawet nie wspomnę. Pozostało tylko urodzić i cieszyć się z posiadania dziecka. A tu na około wszyscy powtarzają, że jak ty możesz tak podchodzić do całego stanu? Czy ty nie wiesz, że dla dziecka najważniejsze jest jak najdłuższe przebywanie w twoim brzuchu?! To dziecko decyduje, kiedy jest gotowe do przyjścia na ten świat! Jak możesz wymagać, że urodzi się wcześniej?! I powiedźcie, jak tu kobieta — zmęczona całą ciążą ma nie zwariować? Jak tu jej ocena nie ma spaść na ujemne kreski? Przez całą ciążę pojawiały się wyrzeczenia. Cały czas starała się być jak najlepsza, mimo że dla wszystkich, jest jedynie inkubatorem dla przyszłego potomka. A to przecież dopiero początek.
I moim zdaniem idealnie stan ciążowy opisuje cytat z książki Witolda Gombrowicza „Ferdydurke”: „Jak zachwyca, kiedy nie zachwyca”. Może całe otoczenie przyszłej matki jest w zachwycie, że pojawi się nowy członek rodziny, lecz ona sama tym zachwytem się nie upaja. Oczekiwanie na dziecko wcale nie jest bogate w uśmiechnięte buzie mam, w łagodne przejścia z trymestru na trymestr czy bezkomplikacyjne badania — jak to mówią ludzie, jak to ukazują w filmach czy reklamach. Jest to koniec z wieczornym winem do kolacji. Koniec ze spontanicznymi wyjazdami w środku nocy wraz z mężem. O szalonym seksie na kuchennym stole trzeba także zapomnieć. A kiedy kobieta stara się znaleźć pocieszenie w swoich bliskich, jakieś słowa wsparcia – to częściej są to słowa krytyki niż zrozumienia. Nie raz czułam się niewdzięczna i wyrodna w oczach ludzi, którzy mieli ze mną do czynienia. Zmieniałam się. Przestałam być kimś, kim byłam, a w nową rolę jeszcze nie zdążyłam wejść. Bo jak jej się nauczyć w tak krótkim czasie? Nie potrafię podzielić się swoją historią, podzielić się swoimi emocjami, nie słysząc od kogoś frazesów w stylu: „nie przesadzaj”, „źle się nastawiasz”, „wymyślasz”, „jak możesz, tyle kobiet chciałoby być na twoim miejscu!” lub „może jednak nie dojrzałaś do bycia matką?”.
Tak jak dla 90% kobiet ciąża jest czymś pięknym, wyczekiwanym i błogosławionym to dla 10% jest katorgą, która najlepiej by było, aby skończyła się jak najszybciej. Ja mieszczę się w tych 10%, gdzie ciąża nie była stanem błogosławionym. I mam nadzieję, że osoby czytające te słowa nauczą się zrozumienia dla tych przyszłych mam, którym nie dane było łagodnie przejść wszystkie te trymestry. Że będzie zrozumienie, jak i wsparcie, a nie surowa krytyka, wspierana kolejnymi kłodami rzucanymi im pod nogi.
Zapraszam: https://www.facebook.com/plussizebyhro/
Ciekawe,zapewne najwięcej bedzie wyświetlen i najmniej komentarzy 😉