Niewolnictwo zostało oficjalnie zniesione w XX wieku, choć niestety do dziś możemy się spotkać z tym procederem. Niewolnikiem nazwiemy osobę, która jest własnością innej grupy ludzi, instytucji. Jak jest dzisiaj? Czy w XXI wieku mogę o sobie powiedzieć, że jestem niewolnikiem? Żyję w wolnym kraju, udało mi się ukończyć edukację wyższą, założyłam rodzinę. A mimo to powiem o sobie, że jestem niewolnikiem:

• czasu

Zawsze go brakuje, czas ogranicza nas do godzin, dni, tygodni. Mimo wielu moich starań nie udało mi się wydłużyć doby do co najmniej 25 godzin. Bo gdyby tego czasu było więcej, udałoby się zrobić to, tamto i owamto. A tak lipa i dupa blada.

• banku

Dokładniej kredytu, bo gdyby nie pożyczka nie miałabym teraz swojego wymarzonego kątka, gdzie mogę prać swoje brudy. Jasne, że mogłabym wynajmować, ale wtedy wkładałabym kasę komuś do kieszeni, a ja i tak nie mogłabym przybić obrazka do ściany. Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze o kasę. Dlatego uważam, że wielu z nas jest niewolnikiem:

• pieniądza

Można zapytać po co nam pieniądze? Kiedyś był handel wymienny i żyło się spokojnej. Teraz przeciętny Kowalski żyje od pierwszego do pierwszego, a i tak nieźle musi się nagimastykować by starczyło na wszystko. Spokojnie, spokojnie, pieniądz nie jest dla mnie jakimś bożkiem, ale powiedzmy sobie szczerze, że jak go nie ma w portfelu, czy na koncie to życie zupełnie inaczej wygląda. Dlatego człowiek rozgląda się za pracą, poszukuje sposobu by zapewnić sobie i rodzinie godziwy byt.

• pracy

Zwany inaczej pracoholizmem – wiem coś o tym po sobie, po prostu lubię pracować, a leniuszek odzywa się tylko czasami. Człowiek się po prostu cieszy, że ma pracę. Teraz kiedy nie pracuję zawodowo – ponownie cieszę się macierzyństwem, choć i to można nazwać pracą, w dodatku 24 godziny na dobę.

• żelazka

Kto wymyślił ten zniewalacz kobiet – no pytam się po co komu on potrzebny do szczęścia? Nie dość, że kręgosłup siada przy długim staniu przy desce, na dodatek to cholerstwo jest niebiezpieczne nie tylko dla dzieci – no kto się nie sparzył? Jednak jak tu nie wyprasować pieluszki lub ubranka dla tej małej księżniczki. Przy okazji znajdzie się jakaś koszula męża. Mam nadzieje, że ten typ niewolnictwa się niedługo skończy, bo całe życie ubrań dzieciom nie będę prasować, koniec i basta.

• dzieci

To najwspanialsza zależność z jaką mam do czynienia. Choć są chwile kiedy marzę o tym, aby “już” spały, to łapię się na tym, że i tak myślę o nich, zaglądam do łóżeczka, przykrywam, całuję czule małe czółko. Kto ma dzieci, ten mnie zrozumie, że świat jest już zgoła inny.

• Fb

Ledwie oczy przetrzeć zdołam, już do mego Fb lecieć zdołam. Bo przecież przez noc coś zapewne się wydarzyło, ktoś coś napisał, puścił filmik, lub gdzieś wybuchła zażarta dyskusja. Nie ma cię na Fb to przecież nie istniejesz. Fakt sprawdzam często, ale nie pochłonął mnie jeszcze tak bardzo, bym nie mogła się oderwać znad ekranu komórki.

Od przeszło dwóch miesięcy jestem także niewolnikiem:

• cycocholiczki

Cyc tu, cyc tam. Nie jedz tego bo zaszkodzi, bo będzie miała kolkę. Nie możesz się oddalić na metr, bo już się zapala lampka, że mama zeszła z posterunku. No po prostu nie jestem w stanie odmówić małej córce piersi, jeśli chce jeść-pić, niech ma, choć może się wiązać to z tym, że przez pół dnia nie zejdę z kanapy. Patrząc z pozytywnej strony to dla mnie też chwila relaksu, kiedy mogę wreszcie usiąść i złapać swe myśli, siedząc na swym tronie.

Ponadto jestem niewolnikiem czekolady…

Podsumowując mój mały wywód, współczesne “niewolnictwo” nie jest nam obce w takim wymiarze. Jednak w pełni nie można przyrównać tego do prawdziwego niewolnictwa, które do dziś nielegalnie jest praktykowane. Moje zniewolenie to akt mojej własnej, nieprzymuszonej woli, moje decyzje, które tak, a nie inaczej mnie ukierunkowały i zniewoliły.

Czy Ty też każdego dnia, gdy otworzysz oczy, oprócz marzenia o kubku kawy, zastanawiasz się, co na siebie włożysz? Chyba każda kobieta lubi czuć się dobrze w swoim ubraniu – jedna stawia na elegancję, inna na praktyczność, czy wygodę. To dzięki niemu każda z nas pokazuje swój indywidualny charakter, swoje podejście do życia i otaczającej rzeczywistości.

A teraz usiądź wygodnie w fotelu i wyobraź sobie siebie, kiedy budzą Cię promienie słońca, kiedy wiesz, że tego dnia wydarzy się coś ważnego, lub wręcz przeciwnie – nie planujesz nic innego niż zabawy z dziećmi. Na każdą z tych chwil jesteś w stanie dopasować ubiór, który doda Ci pewności. Ubrania to nie tylko względy praktyczne czy estetyczne, dzięki nim jesteśmy w stanie zbudować swoją wiarę w siebie czy poprawić humor – w końcu w każdej z nas jest odrobina próżności, a kto nie lubi sobie dogadzać na co dzień…

Nowa kampania C&A “today’s look is” stawia na osoby takie jak Ty i Ja, podczas zwykłych codzienności i niezwykłych zdarzeń. Każda chwila wymaga odpowiedniej oprawy, tak jak i my potrzebujemy właściwego ubrania –  bo przecież zarówno każdy moment, jak i każda z nas jest niepowtarzalna. Nowa kampania C&A zwraca uwagę na znane nam wszystkim momenty z codziennego życia – chwile inspirujące, wzruszające, zaskakujące, niezwykłe lub całkiem zwyczajne. W życiu mamy takich chwil jest wiele – pierwszy uśmiech dziecka, samodzielne kroczki, przedstawienie w przedszkolu czy egzamin w szkole.

Kampania C&A “today’s look is” ukazuje jak ubrania pozwalają nam świetnie wyglądać i wpływają na nasze samopoczucie. Jest oparta na przekonaniu, że każda z nas ma prawo wyglądać i czuć się dobrze w każdej minucie dnia i sytuacji. Tego często brakuje młodym mamom – przeświadczenia, że są równie ważne jak ich największa miłość – dziecko i często dobierają sobie prawo by czuć się atrakcyjnymi. Ta kampania również ukłon w ich stronę i dobra lekcja na przyszłość.

Ten post jest sponsorowany przez C&A, ale zawarta treść jest mojego autorstwa.

50 Twarzy Greya to  film, dla którego ostatnimi dniami oblegane są polskie kina. Walentynkowa sobota to dzień, który przeszedł już do historii, jako najbardziej kasowy od początku istnienia kina w Polsce. Łącznie film „50 twarzy Greya” obejrzało w weekend 830 tys. widzów, co przełożyło się na ponad 17 mln złotych dochodu. Stanowi to rekord zarówno frekwencyjny, jak i kasowy.

Kierowana babską ciekawością postanowiłam przekonać się, na ile ekranizacja pokrywa się z prozą. Książkę przeczytałam dawno temu. Nie była to literatura najwyższych lotów, ale wciągnęła mnie i kilka wieczorów poświęciłam by przeczytać całą sagę. Nie wiedziałam czego się tak naprawdę spodziewać po filmie bo – nie ukrywajmy – jeszcze nie nakręcono filmu, który wiernie odzwierciedliłby fabułę i charakter książki.

W miejscowym kinie dawno nie widziałam tak wypełnionej sali. Przedział wiekowy zróżnicowany, od młodzieży do osób w średnim wieku. Podział płci – przeważały kobiety. Nie licząc kilku par kino wypełniła płeć piękna. Panowie zapewne jak na prawdziwych macho przystało woleliby obejrzeć film akcji, a nie “porno dla mamusiek”, o którym w sieci krąży wiele niepochlebnych opinii.

Sam film to romans z nutką pikanterii. Scen łóżkowych niewiele więcej niż w przeciętnej hollywoodzkiej produkcji. O tyle to dziwne, że książka jest mocno rozerotyzowana. Wielkiej eskalacji cielesności też nie było – piersi i pośladki są wszechobecne na bilbordach reklamowych. Może i lepiej, bo czytając książkę miałam wrażenie, że sceny łóżkowe co kilka wersów przysłaniają rozwijającą się fabułę.

Obsada aktorska ekranizacji  wzbudzała chyba najwięcej kontrowersji. Istniało sporo spekulacji, kto ostatecznie zagra Christiana Greya i Anastasię Steel. Wybór padł na Dakotę Johnson i Jamiego Dornana. Ich gra nie powaliła mnie na kolana, choć filmowy Christian miał pewnien błysk w oku. Dakota dobrze wcieliła się w swoją postać, jeśli scenarzyści chcieli by Anastasia była skromną, zadziorną a zarazem trochę zagubioną kobietą. Typowa szara myszka nie przypominająca hollywoodzkich sex bomb. Pewnien rodzaj chemii pomiędzy postaciami dało się odczuć, jednak nie łączyła ich taka więź jaka (według mnie) wynikała z książki. Liczę,że kolejne części ukażą pełne przeobrażenie związku jakie dokonało się na przestrzeni czasu.

Po obejrzeniu filmu miałam wrażenie, że pominięto sporą cześć książki. Koniec pozostawił pewien niedosyt. Według mnie akcja została zbyt przeciągnięta w czasie na czym ekranizacja straciła. Na duży plus na pewno zasługuje ścieżka dźwiękowa, dobrze dobrana i dopasowana do scen. Zresztą lubię takie spokojne,romantyczne melodie.

Jednym słowem – film nie powalił mnie na kolana. Być może z powodu okrojonej fabuły. Zdecydowanie bardziej wolę przeczytać książkę w domowym zaciszu, ale przynajmniej skonfrontowałam swoje wyobrażenia z wizją scenarzystów.

A Wy go widzieliście, czytaliście książkę? Jedni uważają to za pornos dla mamusiek, inni, że to romantyczna historia dwojga młodych ludzi. Jedno jest pewne – wiele kobiet rozkochało się w historii Anastasii i Greya. Dla mnie zarówno książka jaki film to nie tylko sceny erotyczne. Jakbym chciała się nimi nasycić, obejrzałabym typowy film pornograficzny. Są one wplecione w głębszą historię, stanowią dodatek a jako gatunek literacki – erotyk, książka bez nich nie może się obyć. Na rynku istnieje popyt i podaż, tak było zawsze. Seks zawsze dobrze się sprzedaje. Jednych książka pobudziła seksualnie innych pozostawiła biernymi. O gustach i upodobaniach się nie dyskutuje. Książka chyba bardziej rozpala zmysły, bo to my oczami naszej wyobraźni kreujemy postacie i scenerie, film narzuca nam gotowy obraz wizji innego człowieka.