Sezon na zbieranie grzybów można uznać za otwarty i to z wielką pompą. Grzyby aż się wysypują z lasu, a raczej z koszyków, w których je ludzie wynoszą.

Widzę to nie tylko z okna, ponieważ mieszkam prawie przy lesie. Obrazy tych pełnych koszy krzyczą do mnie również z ekranu komputera. Są to kosze, siatki, pełne bagażniki, ale są też przetwory, marynowane, sosy i… o zgrozo są też fotografie, które napawają mnie przerażeniem!!

Otóż są to zdjęcia, do których przypisane jest pytanie – co to za grzybki, mogę je zjeść?? I nie są to zdjęcia pojedynczych egzemplarzy, ale porządnej kolekcji zebranej na spacerze czy choćby koło domu.

Mam ochotę krzyczeć – weźcie się ludzie opamiętajcie! Po co je zbieracie, jeśli nie wiecie czy nadają się do spożycia?? Gdzie tu sens? Gdzie tu myślenie?

Wrzucając grzyby do koszyka, a potem ich zdjęcie do sieci, liczycie na odpowiedź, na potwierdzenie, że wszystko jest z nimi w porządku, że gdy je przygotujecie będą pyszne i nic nikomu się nie stanie…??!! Przecież w ten sposób narażacie nie tylko siebie, ale swoje rodziny, swoich najbliższych.

A co będzie, jeśli ktoś się pomyli, potwierdzi, że grzybek jest dobry a okaże się, że tak nie jest?? Nie każdy grzyb ma w sobie goryczkę, która ostrzega i mówi – nie jedz mnie. Tak wiele grzybów ma swoje „fałszywe”  odpowiedniki, które minimalnie różnią się od tych dobrych, a ich zjedzenie ma fatalne skutki.

Tak naprawdę to nie wiem, co mam Wam powiedzieć, oprócz tego, że tak poważnie to mam ochotę Wam nakopać w cztery litery, albo konkretnie potrząsnąć, tak dla opamiętania. Jednak ponieważ, jestem po tej drugiej stronie ekranu, najnormalniej w świecie ostrzegam i proszę. Zanim zerwiecie, zanim przyrządzicie i podacie do zjedzenia – pomyślcie! Może warto najpierw poprosić kto się zna na grzybach, aby Was również nauczył i to nie poprzez lekcje on line, ale takie w realu?

Wyjście do lasu, tym bardziej z dziećmi, może być wspaniałą wyprawą pełną przygód, plądrowania zakamarków, poznawania przyrody, a grzyby to rzecz drugorzędna. Szczególnie jeśli nie macie wystarczającej wiedzy w tym temacie…

Ostatnio dostałam od męża propozycję bardzo nietypowego prezentu. Okazja nie byle jaka, bo zarówno rocznica ślubu jak i moje nadchodzące urodziny, więc szanowny małżonek zaproponował mi możliwość zrobienia tatuażu. Nigdy nie byłam specjalnie przekonana do zdobienia własnej skóry rysunkami, ale u innych tatuaże, szczególnie te czarno-białe, bardzo mi się podobały. Raz się żyje, więc stwierdziłam że najwyżej na starość, jak nie będę mogła patrzeć na tatuaż, po prostu zdejmę lustra ze ścian.

Zanim oddałam się w ręce tatuatora, musiałam wybrać wzór. Chciałam być bardzo ambitna i opracowałam mieszankę własnej koncepcji i gotowca z internetu. Byłam z siebie niewiarygodnie dumna i poszłam z odręcznym malunkiem do tatuatora. Ten uśmiechnął się tylko i powiedział, że on mi tego nie zrobi, bo z czymś takim gania 90% licealistek. Kazał mi wrócić do domu i przespać się z pomysłem. Dałam sobie 2 dni na obmyślenie wzoru. Ostatecznie wybór padł na geometryczną wilczycę, bo nie aż tak często robi się takie tatuaże, więc z delikatną modyfikacją tatuatora ustaliliśmy wzór dla mnie.

Wszystko byłoby pięknie, poza jedną rzeczą – nie mogłam tego wzoru umieścić tam, gdzie planowałam. Wielkość oraz ten rodzaj wzoru nie wyglądałby dobrze na karku. Z kolei na nodze (tej na której mam mniej pajączków po ciąży 😉 ) mam rozległą bliznę od kolana w dół, jako pamiątkę po nieszczęśliwym wypadku. Niestety na świeżych bliznach i na pieprzykach nie powinno się robić tatuażu, podobnie jak na rozstępach. Chodzi o to, że zbliznowacona skóra ma inną strukturę i tusz może inaczej się zachowywać, niż w zdrowej skórze, więc nie ma gwarancji, że w takim miejscu tatuaż będzie perfekcyjny. Zazwyczaj blizny można tatuować, gdy mają przynajmniej 2-3 lata, wtedy tatuaż może stać się ciekawym sposobem na zakrycie szpecącego miejsca. Jeśli najpierw chcecie zmniejszyć przykrą pamiątkę, sięgnijcie po maść na blizny pooperacyjne czy po oparzeniu. Nie zdziwcie się także, gdy tatuator poprosi o zaświadczenie od lekarza o braku przeciwwskazań do tatuowania.

Ostatecznie zdecydowałam się wytatuować wilczycę na wewnętrznej stronie przedramienia. Zanim tatuator przystąpił do dzieła, obejrzałam wcześniej wykonane przez niego prace oraz gabinet, pod kątem ryzyka zakażenia. Wzór o wielkości mniej więcej 8 cm x 5 cm tatuowany był ponad godzinę, nie licząc czasu przeniesienia wzoru na kalkę. Ta godzina była godziną dość intensywnych doznań, bo jednak skóra na przedramieniu u mnie jest dość wrażliwa (ponoć na żebrach jest tragedia, bo same kości), a uczucie wbijających się igieł specyficzne, jak gdyby skalpel przecinał skórę. Oczywiście nijak się to ma do bólu porodowego, więc jak dałyście radę na porodówce, bez problemu dacie i podczas tatuowania.

Pamiętajcie tylko, że nie każdy może zrobić tatuaż (pewne choroby, ciąża, a przy karmieniu piersią trzeba rozmawiać z lekarzem – ja dostałam zgodę). Po zabiegu trzeba go szczególnie pielęgnować, by ładnie się wygoił i dłużej cieszył oko intensywnymi barwami. Nie bójcie się pytać tatuatora o wszystko, co wam do głowy wpadnie. I dobrze się namyślcie nad sensem posiadania takiej ozdoby, jeśli nie chcecie jakiś czas po tatuowaniu cierpieć podczas wypalania wzoru laserem, żeby się go pozbyć.

Jeśli zapytacie mnie czy jestem zadowolona z takiego prezentu, będę krzyczeć że tak! To prawdziwy majstersztyk. W pewien sposób mnie wyróżnia, bo nie wybrałam pierwszego lepszego wzoru, tylko rzecz, która dla mnie ma duże znaczenie. Co więcej, planuję zrobienie jeszcze jednego tatuażu na karku. Bo wiadomo, jak jest Gang Świeżaków, to matka musi mieć tatuaże 😉

Uprzedzając pytania ze strony najbliższej rodziny, jak ja będę wyglądała z tatuażem na starość, z góry informuję, że tak samo, tylko ze zmarszczkami. Zmieniają się czasy i zmienia się mentalność ludzi. Myślę, że staruszka z rysunkiem na skórze nie będzie szokującym kuriozum. Pewnie nie takie widoki nas czekają, tak więc “Keep calm and get tatto” <3

Jak była mała, nie ubierałam jej na różowo, naszło ją mniej więcej w wieku pięciu lat, na co patrzyłam z przerażeniem, bo mam na ten kolor alergię. Marzenia o przyszłej wymianie ciuchów z Duśką odpływały w siną dal. Na szczęście nie tylko marzenia odpływają, czas też płynie.

Rok temu:

Po raz tysięczny otworzyłam szafę i po raz tysięczny wypowiedziałam słowa jednakowo bliskie wszystkim kobietom na kuli ziemskiej: nie mam co na siebie włożyć. Nic to, że szafa pęka w szwach. Nic to, że domknąć się nie daje i to wcale nie w przenośni. Nic to, że z szuflad wystają niemieszczące się rajstopy i staniki, nie mam się w co ubrać i koniec.

Czas na zmiany. Półka z napisem „schudnę” – won! Schudnę, to sobie nowe ciuchy kupię. Półka z napisem „sentymenty”- won! Sentymenty może ogrzeją serce, ale grzbietu już nie. Półka z napisem „ładne, ale wyszło z mody” tym bardziej won, w starej formie raczej nie wróci. A jak wróci, to patrz punkt pierwszy – kupię nowe.

Efekt? Trzy wielkie torby zakupowe ciuchów powędrowały do kontenera na odzież używaną. W szafie zostały trzy bluzki na krzyż, ale przecież tylko tyle nosiłam, reszta i tak się do niczego nie nadawała, teraz przynajmniej mogłam przestać się łudzić, że mam pełną szafę.

Duśka, która była świadkiem wyrzucania starych ciuchów, zapytała:

– To teraz nie będziesz miała półki z napisem „schudnę”?

– Nie. Jak schudnę, to sobie kupię nowe ubrania, albo pożyczę od ciebie.

Spodziewałam się protestu, jakiejś uwagi, że się w jej ciuchy nie zmieszczę, bo choćbym nie wiem ile kilogramów straciła, nigdy nie będę miała figury siedmiolatki, ewentualnie uwagi, że mi nie pożyczy, bo zniszczę, podrę, czy coś. Tymczasem…

– Mamo, ode mnie pożyczysz? Ale przecież ja noszę różowe, a ty nie cierpisz różowego…

Trafiony, zatopiony. Załatwiła mnie bez mydła.

Tydzień temu:

– Mamusiu, zobacz jakie fajne buty!

Fakt, super. Czarne, naćwiekowane, szkoda, że nie mój rozmiar. Kupiłabym natychmiast.

– Mamusiu, mogę je? I tak musimy jakieś buty na jesień kupić.

Że co ja słyszę? Moja córeczka prosi o czarne buty? Ona? Która jeszcze miesiąc temu mówiła, że czarny kolor jest okropny?? Później stwierdziła, że potrzebuje czarną kurtkę. Do kompletu. Kupiłyśmy.

Czasem na podwórko zakłada na bluzę mój ortalionowy bezrękawnik. Mówi, że tak jej wygodniej niż w kurtce.

Obstawiam, że góra za pięć lat będziemy nosiły te same ciuchy. Jak schudnę.