Z głośnym hukiem i wsparciem mediów (wszak sukcesy trzeba nagłaśniać) ruszyły wypłaty pieniędzy z programu 500+. Zasady chyba wszyscy już znają, kasa należy się bez łaski na drugie i kolejne niepełnoletnie dziecko w rodzinie. 500+ dla jedynaka oraz pierworodnego należy się pod pewnymi warunkami. No i się zaczęło.

– Jakbyś miała dwoje to byś dostała nawet 1000 złotych, to się chyba opłaca nie?

Opłacalność rzecz względna. Wiadomo – lepiej mieć niż nie mieć, ale czy faktycznie utrzymanie dziecka kosztuje zaledwie 500 zł miesięcznie? I czy naprawdę w moim wieku powinnam urodzić drugie dziecko tylko po to, by się załapać na rządową kasę? Przecież docinkom, krzywym spojrzeniom i złośliwym komentarzom końca by nie było. Nie jest tajemnicą, że teraz nikt nie pragnie dziecka z potrzeby serca a jedynie, by napełnić portfel.

– Na jedynaków też dają, dowiadywałaś się czy dostaniesz?

Dowiadywałam się, znaczy zapytałam wujka Google. Dla świętego spokoju, żeby nie słuchać, jak to ja nie dbam o interesy rodziny. 500+ dla jedynaka należy się tylko, jeśli dochód w rodzinie nie przekracza 800 zł na osobę. Czyli łącznie nie może przekroczyć 2400 zł. Nasz przekracza. Wyjątkiem jest sytuacja gdy dziecko jest niepełnosprawne, wtedy próg dochodowy wynosi 1200 na osobę. Na szczęście Duśka jest zdrowa i sprawna.

– O, to wy bogaci jesteście, jak nie dostaniesz tej kasy.

Bogaci?! Bogactwo rzecz względna, ja tam nie uważam się za osobę bogatą. Kasa jak kasa, raz jest większa raz mniejsza, trzeba się było nauczyć rozsądnie nią gospodarować i tyle. Nie muszę pożyczać, by wystarczyło do pierwszego, ale też nie spełniam wszystkich extra zachcianek dziecka. I to nie dlatego, że uważam to za niepedagogiczne (chociaż z drugiej strony nie uważam, żeby odmawianie było jakoś szczególnie wychowawcze), tylko zwyczajnie na wszystkie marzenia dziecka mnie nie stać. Niektóre są naprawdę kosztowne 😉 Swoich wszystkich zachcianek też nie spełniam, ale to już inna historia.

– Widziałaś, jak się tamta ustawiła? Na troje dostanie. Nie zazdrościsz jej?

Nie, nie zazdroszczę. Ta kasa i tak nie pokryje nawet połowy wydatków na dzieci, chociaż niewątpliwie się przyda. I bardzo dobrze, że te pieniądze trafiają do rodzin wielodzietnych, a nie na kolejne tablety dla naszych posłów, tudzież nowe krzesełka w sejmie. Chociaż jak przyjdzie co do czego to na wymianę jednych i drugich też się pewnie kasa znajdzie. Ale nie w tym rzecz.

500+ bez kryterium dochodowego na drugie i kolejne dziecko sprawiło, że poczułam powiew niesprawiedliwości. Bo czy moje dziecko jest gorsze tylko dlatego, że jest jedynakiem? Do tej pory jedynacy niejako automatycznie dostawali łatkę egoisty, teraz przyjdzie im jeszcze do kompletu miano dzieci, którym się nic od państwa nie należy. A nie, przepraszam, ciągle mogę się starać o zasiłek rodzinny. O ile mnie pamięć nie myli, wynosi coś koło 100 zł i żeby go dostać trzeba żyć na granicy biedy z nędzą.

Nie żałuję tych pieniędzy nikomu, naprawdę. Ale wiem, że są takie rodziny, gdzie dochód na osobę przekracza nasz miesięczny. I oni dostaną 500+, które spokojnie mogą oddać dziecku jako kieszonkowe, bo tak naprawdę ta kasa nie jest im do niczego potrzebna, nie poczują jej. Tymczasem jest cała masa rodzin z jednym dzieckiem, które co prawda kryterium finansowego nie spełniają, ale kokosów też nie mają i te bądź co bądź skromne 500 zł byłoby znaczącym zastrzykiem finansowym.

I owszem boli mnie, że pieniądze przyznawane są za ilość dzieci w rodzinie (nieletnich dzieci dodajmy, rodzice trójki studentów muszą sami udźwignąć ciężar wykształcenia latorośli), a nie za jakość i standard życia. Ponoć wszystkie dzieci mają takie same żołądki, potrzebują ubrań, butów, zabawek, dodatkowych zajęć wspierających ich rozwój itepe itede. Tylko dlaczego rodzicom jedynaków wysyła się wyraźny sygnał: nie dla psa (wyborcza) kiełbasa?

22 maja Mamaville przenosi się po raz czwarty z targami do Wrocławia by razem z Wrocławskim Bazarem Smakoszy urządzić super rodzinny dzień zakupów i zabawy. Jednego dnia, w jednym miejscu spotkacie projektantów, marki i firmy związane z tematyką ciąży, macierzyństwa czy rodzicielstwa. 
Zapraszamy rodzinnie do Browaru Mieszczańskiego, gdzie znajdziecie najnowsze kolekcje, pomysły i produkty od wystawców, weźmiecie udział w ciekawych warsztatach i pokazach, a Wasze dzieci będą miały mnóstwo atrakcji.

22 maja 10:00 – 16:00 // WSTĘP BEZPŁATNY // Lokalizacja – Browar Mieszczeńki, ul Hubska 44 Wrocław

Link do wydarzenia na fb: https://web.facebook.com/events/734674219965429/
Mamaville to

✔ strefa zakupów u wystawców znanych marek i wybranych projektantów z branż: ubrania / zabawki / wystrój wnętrz / akcesoria / dodatki / edukacja / wydawnictwa; dla kobiet, rodzin oraz dzieci w różnym wieku, od niemowlaka do starszaka.

✔ strefa edukacyjno – rozrywkowo – warsztatowa dla dzieci i dorosłych wszystkie warsztaty i cała strefa są za darmo!!!

✔ strefa kulinarna, – część Wrocławskiego Bazaru Smakoszy czyli jedzenie dla wszystkich (także wegetariańskie i wegańskie);

Od jakiegoś czasu, chodzi mi po głowie córeczka. Czekam na nią, ale czy się doczekam, nie mam pojęcia. Nie mniej jednak, na własną rękę postanowiłam wykonać w laboratorium badanie beta HCG. A nóż widelec, ten bocian, co latał nad moim domem, “wylatał” mi tę córeczkę?

Pełna optymizmu i dobrego humoru, z przekonaniem, że co ma być, to będzie, wdrapałam się na piętro do laboratorium. Niestety, biletomat wydający numerki do kolejki był popsuty, stanęłam więc grzecznie na szarym końcu w kolejce. Wśród tłumu czekających, były też ciężarne, z ciekawością przyjrzałam się ich brzuchom.

“Fajne” pomyślałam i uśmiechnęłam się szeroko, po czym wywiązała się rozmowa między nami, która miała odgonić nudę. Od słowa, do słowa i babeczka w zaawansowanej ciąży, nie wiem dlaczego, postanowiła objaśnić mi, na czym polega badanie osławionej glukozy. Z uśmiechem odparłam, że dziękuję, wiem co to, bo mam już dwoje dzieci, więc takie badanie nie będzie dla mnie zaskoczeniem.

I się zaczęło!

Nie mogłam wprost uwierzyć, że na serio usłyszałam ten cały słowotok, którym ciężarny babsztyl mnie zaatakował. Z szyderczym uśmiechem na twarzy, przy pełnym audytorium osób czekających w kolejce, wyrzucała w moim kierunku oskarżenia.

• “tak to jest, jak się nie pracuje, to się siedzi w domu i dzieci rodzi” – jak to, ja nie pracuję?!?
• “dają pińcet, to teraz wszystkie rodzą” – a ona to lepsza, z brzuchem pod nos?!?
• “już dwójka dzieci jest, takich małych? – 5,5 roku i 2,5 roku, to już chyba nie niemowlęta?!?
• “to się nie uważało i kolejne będzie, nie wiesz, na co się piszesz, ” – raczej “się chciało, to się ma”!!!
• “zobaczymy, jak sobie dasz radę” – a co ja, nieporadna jestem? Potrafię zajmować się dziećmi!!!!

Słuchałam i czułam, jak serce podchodzi mi do gardła, byłam zażenowana i wściekła, bo jakaś tam Pani Przemądrzała śmie mi zaglądać do łóżka i do portfela!!! Zanim łzy podeszły mi do oczu, z uśmiechem odpowiedziałam paniusi, aby o mnie się nie martwiła, bo akurat pracę mam, w dodatku nie cierpię głodu i biedy, a na dzieci mnie stać! Dorzuciłam ciężarnej, że w wieku 33 lat, samodzielnie mogę decydować o tym, kiedy i ile dzieci urodzę. Odwróciłam się na pięcie i wyszłam.

Cholernie mnie to zabolało, bo dziecka nie planuję ze względu na “pińcet”, tylko mam taką potrzebę i tęsknotę. Jakim prawem ktokolwiek próbuje mnie moralizować, traktować niesprawiedliwe, niczym społeczną patologię? Trójka dzieci, wielodzietna rodzina, czy to naprawdę jakiś margines, wyznacznik ludzkiej pazerności lub nieumiejętności zabezpieczania się i chęci życia na koszt innych podatników?
Chwilowo odechciało mi się dziecka. Co ma być, to będzie.