Tytułem wstępu – jestem mamą trójki dzieci, za dwa miesiące nasza rodzinka rozrośnie się o kolejną pociechę – nie wiemy, czy będzie drugi chłopczyk, czy trzecia dziewczynka, ale to dla nas bez znaczenia.

Mąż ma podwójne obywatelstwo (polskie i czeskie), ja tylko czeskie, mieszkamy po czeskiej stronie granicy, ale z dziećmi rozmawiamy po polsku. Zawsze uważałam, że fajnie jest jak spacerujemy sobie po Cieszynie i nasz język to nie gwara, ale polski „literacki“. Choć ostatnio może lepiej by było, jakbym się przestawiła na język czeski… a dlaczego?

Praktycznie od początku z mężem marzyliśmy o trójce dzieci. Fakt, że trzecia ciąża pojawiła się szybciej, niż zakładaliśmy, ale odstęp czasu okazał się super, ponieważ dzieci wychowują się razem. Do wyborów w Polsce nie chodzę (mąż tak), nawet jakbym mogła pójść, to obiecywane 500+ by mnie nie skusiło – radzimy sobie sami i to całkiem nieźle. Nie mamy karty dużej rodziny, na dodatek na dzieci też się nie łapiemy (być może tymczasowo, być może nigdy, bo dzieci nie mają jeszcze polskiego obywatelstwa ale to nie o tym teraz)…

Mamy dzieci w wieku 7 lat, 4,5 roku oraz 3 lata, ja obecnie w 30tc – i tak sobie spacerujemy po Cieszynie a za nami dwie starsze pary i jedna z pań komentuje – „O, widać że 500+ zadziałało!“. Przeważnie jestem grzeczna, już kilka takich mądrych uwag pod swoim adresem słyszałam, byłam wtedy z dziećmi sama na spacerze – pilnować trójki dzieci w mieście podczas wakacji to nic łatwego, więc tym bardziej nie będę się wdawała w dyskusje z „mądrzejszymi” ode mnie.

Mąż na moje „skargi” zwykle odpowiadał, że może się przesłyszałam, wierzyć mu się trochę nie chciało, że ludzie tak reagują. Aż do dzisiaj! I to właśnie on się odwrócił i rzucił swoje 5 groszy wystarczająco głośno – „Tak, zadziałało i zdążyliśmy już trójkę urodzić a czwarte w drodze!“ Pani i jej znajomym mina zrzedła, być może powiedziała szybciej niż pomyślała (i policzyła)…

Drugi przykład – w niedzielne przedpołudnie kolejny spacerek rodzinny, mamy ochotę na kawę i ciastko – mąż zamawia w kawiarni, wynosimy wszystko do ogródka, bo tam jest więcej miejsca i świeże powietrze. Dosiada się grupa młodych ludzi, nie jakichś nastolatków, uważam że mogli mieć po jakieś 23-27 lat (czyli niewiele młodsi od nas). I co? Kolejne miłe i życzliwe słowa kwitowane przez pozostałych potakiwaniem i uśmieszkami – „Teraz to się opłaca mieć dzieci“, „No i zarobione …“. A oni co? Może planują założyć rodzinę później, może nigdy – nie mnie oceniać, ani tym bardziej głośno wyrażać swoje domniemania. A może powinnam?

Ludzie, czy dzisiaj naprawdę nie można mieć dzieci, tylko dlatego, że się z mężem kochamy, kochamy też nasze skarby, chcemy dla nich jak najlepiej? Żadna z ciąż nie była „zaplanowana“ – po prostu przyjmujemy ją z otwartym sercem, kiedy się pojawia. Czy za wszystkim musi koniecznie kryć się kasa wyrywana komuś innemu z kieszeni? Przez chwilę nawet przyszło mi do głowy, że warto by zaprojektować plakietkę „Nie korzystam z 500+“. I proszę nie myślcie, że komuś zazdroszczę albo źle życzę – o ile tylko te pieniążki poprawiają rodzinny budżet i służą też dzieciom, to cieszę się, że są. Sama wychowywałam się (mówiąc bardzo oględnie) w bardzo skromnych warunkach, więc wiem co to znaczy…

Przykro mi, że obcy ludzie „znają mnie“ i oceniają, nic o mnie nie wiedząc. Nie chcę psuć sobie chwil spędzanych z dziećmi, jestem dumna z naszej rodziny, ale jednak pozostaje lekki niesmak. A wy też musicie wysłuchiwać życzliwych uwag? Jak udaje wam się opanować w takich sytuacjach?

Ciepłe śniadanie na dobry początek dnia lub deser na miłe jego zakończenie. Pożywne, zdrowe i bardzo smaczne. Idealna propozycja dla małych, wybrednych niejadków oraz dla ich rodziców, którzy chcą przemycić swoim pociechom (a przy okazji również sobie!) choć odrobinę witamin i innych wartości odżywczych. 

Kasza jaglana, bo to ona jest bazą tego dania, to jedna z najzdrowszych kasz. Ma w sobie dużo białka, żelaza, miedzi, kwasu foliowego oraz witamin z grupy B i E, a także lecytynę i krzemionkę.

Jest lekkostrawna, nie uczula, nie zawiera glutenu, a więc polecana jest osobom borykającym się z problemem alergii pokarmowej i stosującym dietę bezglutenową. Ponadto reguluje poziom złego cholesterolu, pozytywnie wpływa na pamięć i koncentrację, a także na stan włosów, skóry oraz paznokci. Polecana jest osobom z nadciśnieniem i anemią.

Ze względu na właściwości antywirusowe i zmniejszające stan zapalny błon śluzowych, stanowi lekarstwo na mokry kaszel oraz katar. Skutecznie rozgrzewa, pobudza i wzmacnia organizm, przez co warto ją jeść na śniadanie, szczególnie w okresie jesienno-zimowym.

A teraz do rzeczy!

Kasza jaglana z jabłkiem – przepis.

Składniki (na 2 porcje):

kasza jaglana – 3 łyżki,
jabłka – 2/3 sztuki,
miód,
cynamon,
opcjonalnie:
szczypta soli,
orzechy włoskie.

Przygotowanie:

1. Kaszę dokładnie płuczę pod zimną bieżącą wodą i przelewam wrzątkiem.
Nie pomijajcie tego ponieważ źle przygotowana kasza może mieć gorzki posmak i zepsuć wam całe danie.
2. W rondelku zagotowuję mniej więcej 1 szklankę wody, z dodatkiem szczypty soli.
3. Kaszę wrzucam do wrzątku i gotuję na średnim ogniu, około 15 minut.
4. W międzyczasie obieram jabłka ze skórki i kroję w kostkę.
5. Gdy kasza wchłonie całą wodę, dorzucam do niej jabłka i duszę razem przez około 10 minut, co jakiś czas mieszając by kasza nie przywierała do dna. Jeśli jest taka potrzeba dolewam również odrobinkę wody.
6. Pod koniec dodaję łyżeczkę miodu, choć jego ilość zależy od smaku jabłek – czy są bardziej kwaskowate czy słodkie.
7. Całość doprawiam cynamonem. Ewentualnie dla urozmaicenia smaku, dodaję posiekane orzechy włoskie.

Danie jest niezwykle proste, a przy tym bardzo smaczne – mój 5 letni niejadek zajada się nim tak, że aż mu się uszy trzęsą 😉
Poza tym, kaszę jaglaną, w takiej postaci (bez orzechów) można również śmiało podać niemowlakowi, w 5-6 miesiącu życia

Z perspektywy czasu, po latach uważam, że wiedza wcale nie była tym czymś najważniejszym, co ze szkoły wyniosłam. Może z liceum tak, ale z podstawówki nie. Nauczyciele z podstawówki nauczyli mnie zupełnie innych rzeczy.

Pierwsza wychowawczyni z klas 1 -3 – nauczyła mnie, że nie ma czegoś takiego jak sprawiedliwość i że są równi i równiejsi.

Pani od polskiego – była miła, niewymagająca i nudna jak flaki z olejem. Zawdzięczam jej jedno – szybko zrozumiałam, że nie chcę być taka, jak ona. I nie jestem!

Pan od matematyki – nauczył mnie, że warto wierzyć w ludzi. Zawsze we mnie wierzył, nawet jak mi nie szło. Przy tym wszystkim nauka trygonometrii to pikuś, zresztą i tak niewiele z niej pamiętam.

Pani od muzyki – owszem, wbiła nam do głowy trochę muzycznej wiedzy i parę piosenek, ale przede wszystkim nauczyła nas radości życia i dystansu do siebie. Uwierzycie, że zawsze chodziła uśmiechnięta?? I na bank nie był to efekt schrzanionej operacji plastycznej, bo o takowych nikt w tamtych czasach nie słyszał.

Pani od chemii – chemii mnie nie nauczyła, za to nauczyła poważnego traktowania obowiązków i nierobienia niczego na odwal się. Jak? Dobrym przykładem oczywiście! Chyba najlepiej przygotowany do lekcji nauczyciel, ze wszystkich, jakich miałam. Poza tym słuchała, co do niej mówimy i naprawdę z nami rozmawiała.

Pani od fizyki – w kółko powtarzała: dobry zwyczaj nie pożyczaj. Paradoksalnie nauczyła mnie empatii, tak jej nie lubiłam, że zawsze robiłam odwrotnie.

Pani od plastyki – jest jednym z niewielu nauczycieli, którym się dziś nie kłaniam. Nauczyła mnie, że między wymaganiem a wymuszaniem jest próżnia kosmiczna. Pokazała też, na czym polega brak szacunku do drugiego człowieka.

Pani od prac ręcznych – nauczyła mnie, czym jest złośliwość. Pewnie dzięki niej potrafię osiągnąć level hard w wyzłośliwianiu się.

Pani od biologii – może nie nauczyła mnie, jak się rozmnaża pantofelek, ale nauczyła mnie, że człowiek człowiekowi powinien być człowiekiem. Staram się jak mogę!

Pani od języka niemieckiego i pan od rosyjskiego pokazali mi, że poza nauką warto się czasem zabawić. To właśnie oni najczęściej zabierali nas na spacery w czasie lekcji.

Pani od historii – jedną swoją decyzją zrobiła krzywdę całej klasie, ale postawiła na rodzinę, bo rodzina jest najważniejsza. I dziś przyznaję jej rację. Historii mnie nie nauczyła.

Pani z szatni – nie była nauczycielką, ale muszę o niej wspomnieć. Zarzuciła mi kłamstwo, które było wynikiem jej zaniedbania, do czego pewnie nie chciała się przyznać. Nauczyła mnie, że na niektórych ludzi nawet splunąć nie warto.

Pewnie zauważyliście, że kilku przedmiotów brakuje. No cóż… pozostali nauczyciele nie przekazali mi niczego istotnego. Może to smutne, może to okrutne, ale po ponad dwudziestu latach od opuszczenia podstawówki tak właśnie uważam.