Według przekazywanej od pokoleń tradycji, w noc wigilijną zwierzęta mówią ludzkim głosem. Pamiętam, że jako dziecko długo wierzyłam, że tak naprawdę się dzieje. A dziś pomyślałam, że okres przedświąteczny to dobry czas na poruszenie tematu zwierząt.

I nie mam zamiaru, przekonywać Was, że piesek jest dobrym pomysłem na prezent pod choinkę. Broń Panie Boże przed takimi nieprzemyślanymi i spontanicznymi upominkami! Chodzi mi o refleksję nad szacunkiem do zwierząt i nad obowiązkiem rodziców, by przekazać tę wartość dzieciom.

Niestety w mediach często pokazane są drastyczne sytuacje i przejmujące historie, jak człowiek potrafi unieszczęśliwić, czy dręczyć zwierzęta. Mam też wrażenie, że w naszym społeczeństwie panuje znieczulica na ich los. A czy wpajamy dzieciom od maleńkości, jak je traktować?

Dziecko musi wiedzieć, że zwierzę to nie jest rzecz. Tak jak człowiek odczuwa – chłód, głód, ból i cierpienie. Nie można go szarpać, ciągnąć za ogon, krzywdzić i należy o nie dbać, troszczyć się, a gdy jest powód – współczuć.

Jako rodzice powinniśmy pielęgnować i rozwijać naturalną miłość dziecka do zwierzaków, wszak wszystkie dzieci je kochają. Pierwszymi słowami maluszków, zaraz po „mama” i „tata”, są zazwyczaj dźwiękonaśladowcze: hau, miau, ko-ko, muuuu… Dzieci nie mają natomiast wrodzonego szacunku do zwierząt, więc tej umiejętności my musimy ich nauczyć. Przychodzi więc czas na rozmowy i wyjaśnianie otaczającego świata – tłumaczenie, że ciągnięcie za ogon kota zaboli, drażnienie psa machając mu kością przed psim pyskiem, jest złośliwym, ale i niebezpiecznym postępowaniem, że chomik schował się do domku, bo potrzebuje samotności, a warczenie psa oznacza, że jest niezadowolony, gdy zabiera mu się miskę. Nie tylko objaśniajmy, że zwierzęta tak jak ludzie, muszą regularnie jeść i pić, ale i pokazujmy np. dokarmiając zimą ptaki i wystawiając miskę z wodą dla bezdomnych czy dzikich zwierząt latem. Zwracajmy uwagę na przyrodę podczas spacerów – latające motyle, pełzające ślimaki po deszczu, rechot żab. Zbudujmy wspólnie budkę dla jeża, karmnik dla ptaków czy domek dla owadów. Na pewno zarazicie dziecko chęcią pomagania zwierzętom, jeśli sami będziecie wolontariuszami w schronisku.

Natomiast nigdy nie lekceważmy złego traktowania zwierząt, nawet jeśli wiemy, że jest to zachowanie nieświadome. Brak naszej reakcji przyniesie tylko negatywne skutki. I mam tu na myśli także zachowania względem tych najmniejszych – zabraniajmy deptania mrówek i  obrywania skrzydeł owadom.

Nie izolujmy dzieci od zwierząt, bo mogą w przyszłości nie wiedzieć, jak się przy nich zachować. To z kolei może doprowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w konsekwencji do zrażenia się do zwierząt, a nie o to nam przecież chodzi.

Fajnym sposobem na pokazywanie dzieciom świata fauny jest wspólne oglądanie filmów przyrodniczych, czy czytanie książek, z których twoje dziecko dowie się też, czemu warto adoptować psa ze schroniska albo dlaczego zwierzę nie powinno być tresowane w cyrku.  Tak spędzony czas połączony z mądrą rozmową z dzieckiem, uwrażliwi je na krzywdę zwierząt.
A teraz trochę prywaty – w moim rodzinnym w domu zawsze były zwierzęta, które się kochało.  Mam wrażenie, że w tamtych czasach nie było głośnych akcji o prawach zwierząt, ale mimo tego, nie trzymaliśmy psa na łańcuchu, tylko był on członkiem naszej rodziny, a nasze koty miały jak u Pana Boga za piecem.

W pierwszych chwilach swojego dorosłego życia, gdy zamieszkałam we własnym mieszkaniu, przyszło mi do głowy, żeby nie pakować się w dodatkowe obowiązki i nie mieć żadnego czworonoga. Bo zwierzę to nie tylko mięciutkie futerko, to duży obowiązek, większy bałagan w domu i spore wydatki. Myśl o wygodzie trwała krótko i szybko została wyparta chęcią adopcji kota. Najpierw pierwszej, a potem kolejnej. Tak więc i moje dziecko od swoich pierwszych dni żyło w domu, gdzie są i gdzie kocha się zwierzęta. Wszystkim, którzy kiedyś podjęli decyzję o posiadaniu pupili, będzie łatwiej we wpojeniu dzieciom szacunku do zwierząt. Będzie to dla niego coś zupełnie naturalnego, gdy na co dzień będzie obserwowało nasz dobry stosunek do braci mniejszych.

Rzadko wchodzę w polemikę z innymi blogerami, ale czasem nie mogę sobie odmówić. Dziś na tapetę biorę tekst Szczerego do Bólu Marcina i rozprawiam się z jego teorią na temat wychowania chłopców, chociaż sama jestem mamą dziewczynki i o wychowaniu chłopców nic nie wiem… To bardzo kobiece, prawda?

Tak, jestem mamą dziewczynki, a mimo to ośmielam się zabrać głos. Dlaczego? Bo ta dziewczynka kiedyś będzie kobietą i pewnie wyjdzie za mąż. I fajnie by było, gdyby trafiła w życiu na prawdziwego faceta, a nie jakieś ciepłe kluchy.

Przeczytajcie najpierw tekst Marcina, potem wróćcie do mnie.

Młotek i wiertarka

Zgoda, facet nie musi znać się na wszystkim i umieć wszystkiego, ale na litość, tę wiertarkę powinien jednak posiadać i powinien umieć się nią posłużyć. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której dzwonię po fachowca za każdym razem, jak trzeba kołek w ścianę wbić. W dużym skupisku ludności może znajdzie się jakiś sąsiad „Złota rączka”, ale jak się pod lasem albo w lesie mieszka to już trochę trudniej o takiego. Pomijam czas i koszty takiej imprezy. Zanim ten fachowiec dojedzie i zrobi, co trzeba, upłynie co najmniej kilka godzin. A i policzy jak za zboże, bo chociaż kołek wbija się kilka minut, to dojazd kosztuje… Dlatego ten przysłowiowy gwóźdź w ścianę wbić czy uszczelkę w kranie wymienić mężczyzna powinien umieć. Nawet jeśli na co dzień jest prezesem banku.

Szacunek do kobiet

Nie. Szacunek do ludzi w ogóle. Kobietom nie należy się porcja szacunku z urzędu, tylko dlatego, że są kobietami. Natomiast okazywanie szacunku wymaga kultury i tego wypadałoby uczyć nie tylko chłopców, dziewczynki też.

(…)to ona przejmuje w głównej mierze na siebie ciężar urodzenia i wychowania(…) Serio wychowania? Na mój gust wychowaniem dziecka zajmują się oboje rodzice, jeśli mężczyzna się z tego wymiksowuje z wygody, to nie jest mężczyzną. Jednak wolałabym, żeby mój przyszły zięć miał wbite do głowy, że jest tak samo jak jego żona odpowiedzialny za wychowanie dzieci.

Nie ustępuj dziewczynkom

No… zależy kiedy. Od mężczyzny oczekuję, że przepuści mnie w drzwiach, bo jestem kobietą, ale nie życzę sobie, żeby z tego powodu wycofywał się z rywalizacji ze mną np. o awans w pracy. Jak świat światem mężczyźni ustępowali kobietom w sprawach błahych (tak, tak, właśnie w błahych), natomiast jeśli szło o sprawy wielkiej wagi, załatwiali je po męsku, a kobiety miały się nie wtrącać. I nie wtrącały. Co wcale nie było takie dobre.

(…)W czasach prehistorycznych siła fizyczna owszem decydowała o przetrwaniu. Jeżeli Kobieta przespała się (oj chyba to nie było w łóżku :P) się mężczyzną to tylko z takim, który był silny bo to zapewniało jej przetrwanie oraz potencjalnej rodziny. (…) – obawiam się, że w czasach prehistorycznych kobieta nie miała nic do powiedzenia w kwestii wyboru mężczyzny, z którym się „przespała”. Nikt też nie dociekał ojcostwa. Odpowiedzialność za młode spoczywała na całym plemieniu. 

Trudna sztuka komunikacji

Z tym się zgodzę, faceci nie umieją rozmawiać… z kobietami. Swoimi kobietami. Albo nie chcą. Bo jakoś nie mają problemu, żeby zwierzyć się siostrze czy przyjaciółce, a czasem nawet koleżance z pracy. Skąd wiem? Nooo… mam kolegów. Tylko to nie kobieta nauczy swojego syna, że w małżeństwie potrzebna jest komunikacja. On musi to zobaczyć. Czyli po prostu rodzice muszą ze sobą rozmawiać. Nie ma obojga rodziców? No to faktycznie klops, ale można poszukać przykładów w najbliższym otoczeniu. Bo co z tego, że facet będzie umiał rozmawiać o emocjach, skoro gdzieś na poziomie podświadomości nauczy się, że przed żoną ma te emocje ukrywać?

Samodzielność

(…)Miłość matczyna jest ogromna i pokusa także, aby:

• posprzątać za niego w pokoju
• odrobić za niego lekcję
• wynieść za niego śmieci
• zawiązać mu buty po raz setny, zaraz pokazać mu po raz setny jak to się robi(…)

Nie mam syna, mam córkę. I teraz nie wiem, złą matką jestem, czy też tylko posiadanie syna wyzwala w kobietach nadopiekuńczość? Bo mnie jakoś nie korci, żeby sprzątać za dziecko czy też nie daj Bóg odrabiać lekcje. Zresztą moje dziecko by mi na to nie pozwoliło. Jej lekcje – jej sprawa. Ja tylko sprawdzam. Sprzątać też mi nie pozwala, bo „potem nic nie może znaleźć”.

Nauka czułości

(…)Jeżeli nie otrzyma tej czułości od Ciebie to nie będzie w stanie jej przekazać matce swoich dzieci, Twojej przyszłej synowej i jego ukochanej Kobiety w życiu.(…)

I znowu się nie zgodzę. Jeśli chłopiec doświadczy czułości tylko ze strony matki, to nauczy się, że tylko kobiety powinny ją okazywać. Tu na scenę powinien wkroczyć ojciec i przekazać synowi jak ważna jest codzienna porcja ciepłych gestów. Nie ma ojca? W rodzinie na pewno są inni mężczyźni. Jeśli mały chłopiec nie doświadczy czułości ze strony mężczyzny, to choćby matka dzień w dzień pocałunkami go zasypywała, sam nie będzie tego wzorca powielał, bo niby czemu? Raczej będzie oczekiwał, że to żona przejmie rolę matki i będzie go w jej imieniu hołubiła.

Finanse i odpowiedzialność

W tych sprawach całkowicie zgadzam się z Mężczyzną Szczerym Do Bólu. I nawet potrafię się do tego przyznać 😉

I na koniec…

Drogi Szczery Do Bólu Marcinie… Nie wiem, czy wiesz, ale przeklinanie w towarzystwie kobiet jest… mało męskie, by nie rzec – w ogóle nie jest męskie. Ja wiem, że raz czy drugi rzuciłeś „mięsem” dla podkreślenia wagi swoich słów, ale mnie jako kobietę po prostu to zniesmaczyło. Znajoma powiedziała mi kiedyś: „Nigdy w życiu nie słyszałam, jak mój tata przeklina. Po prostu nigdy. Myślałam, że on w ogóle nie przeklina, dopiero jak mój mąż zaczął z nim pracować, to mi zdradził, że w pracy to mój tata klnie jak przysłowiowy szewc. No, ale tam nie ma kobiet…” I tak właśnie moim zdaniem postępuje stuprocentowy mężczyzna.

Średnio się nadaję na tę super modę z byciem fit. Owszem, lubię aktywność fizyczną i to, że wokół brzucha nie rośnie pulchna oponka. Lubię wiedzieć, co jest dobre dla mojego organizmu, a co z pewnością skróci mój byt o kilka lat. I okay, biorę to na klatę. Natomiast kiepsko się mam, gdy znów słyszę z każdej strony czego nie jeść, a po co sięgać, by z radością i błogim uśmiechem pracować na figurę godną bezdzietnej dwudziestki.

Jestem zwykłą kobietą, matką! W dodatku dobrze po 30-stce i mam prawo odstawać od kanonów nowoczesnej, superekstra wysportowanej matki. Moja babka i matka nie miały takich dylematów, a ja podzielam ich zdanie. Jeśli coś robię, robię to dla siebie. Czasem sobie pobiegam, chętnie sięgam po warzywa i kasze, ale żeby od razu mieszkać w siłowni i wykreślać ze słownika słowo “czekolada”, a później kasować się na ilość mięśnia w sześciopaku? I jeszcze gdzie się nie obrócę, tam nowe “ikony” namawiają mnie na zmiany. Ja dziękuję, naprawdę.

To nie dla mnie. Lubię ciastka z kremem, eklerki z budyniem, pączki z nadzieniem różanym. Uwielbiam ciastka z nadzieniem cytrynowym, których zamiast zaplanowanych kilku sztuk, pochłaniam na raz całe opakowanie. Nawet jak siadam do czekolady, to nie po to by ją powąchać, ale zjeść niczym batona. Bez lęku i poczucia przegranego życia. Czasem sięgam po słodycze zapchane tłuszczami oraz niezliczoną ilości cukru, przełamaną ilością soli, której pozazdrościłaby sama kopalnia w Wieliczce.

Tak, wiem, ile to ma kalorii, ale nie przesadzajmy, nie grzeszę codziennie. Wiem, że cukier mnie postarzy, zeżre moje zęby i zafunduje cukrzycę typu 2, jeśli przesadzę. Zapewne wstrętny tłuszcz rozepcha i rozwali moje tętnice, więc będę cicho dogorywała z nadgryzionym zakazanym ciastkiem w ręku pod taboretem w kuchni. Nie będę mogła swobodnie spać (nadmiar energii z cukrów prostych), sr*ć (zaparcia murowane od braku błonnika) oraz bić rekordów w biegu na 10 km (bo pewnie nogi mi się zaplączą o tę nieszczęsną oponkę). Ale bez przegięcia –  każdy ma swój rozum i umiar.

Ja wiem, że nie będę fit, nie będę fun, nie zarobię fortuny na dawaniu dobrych porad oraz zamieszczaniu ponętnych zdjęć w internetach. Szkoda mi czasu na rozmyślanie, który batonik “mocy” od od jednej czy drugiej fitnesski takiego kopa mi w dupsko zasadzi, że będę fruwać na wysokości lamperii.

Dobre i świadome życie wymaga pewnych wyrzeczeń, ale skoro wyrzekam się wolnego czasu na rzecz pracy, przyjemności z nic nierobienia na rzecz codziennego zapierdalingu w domu oraz wokół niego, mogę sobie darować totalną ascezę.

Nie będę liczyć kalorii, bo nie muszę, nie będę zaczynać dnia od jogi, bo nie lubię. A zamiast modlitwy nad kęsem arcyzdrowej przekąski, wygrzebię w porywie serca z szafki coś prawdziwie słodkiego na ząb.

I najpewniej zrobię to w konspiracji przed dziećmi, bo wiadomo, ja już swoje przeżyłam to mogę ryzykować, ale o ich zdrowie zadbać muszę 😉