Od kilku dni huczy w Internecie o projekcie ustawy aborcyjnej, a oliwy do ognia dolał Episkopat Polski wzywający polityków do jej zaostrzenia. Kobiety wyszły na ulice z wieszakami, wielu wiernych także opuściło kościelne świątynie w trakcie niedzielnych mszy. Wszystko za sprawą jednego słowa “aborcja”.

Aborcja nigdy nie będzie łatwą i prostą decyzją. Nie może zostać podjęta hop siup przez  kogoś widzimisię. Osobiście wydaje mi się (nie mam stuprocentowej pewności bo nigdy w takiej sytuacji nie byłam) że nigdy nie dokonałabym aborcji, ale uważam, że jeśli coś dla mnie jest w 99% pewne, nie oznacza, że muszą się z tym zgadzać wszystkie kobiety a przede wszystkim nikt trzeci nie powinien narzucać wyborów, decyzji, to sprawa czystości sumienia danej osoby. Jednak są sytuacje, gdzie kobieta, małżeństwo ma prawo podjąć taką decyzję.

TAK czy NIE dla aborcji dziecka poczętego w wyniku gwałtu

Jak można dokonać aborcji na niewinnym dziecku? Przecież ono nic nie zrobiło? A matka, pewnie swoim ubiorem i zachowaniem prosiła się o gwałt. To dziecko ma prawo żyć, prawda?

Prawda, choć jest bolesna. Tylko co dalej. Zgwałcona kobieta, często nieletnia, urodzi dziecko, a potem? Zostaje sama, o przepraszam, już wcześniej została sama z traumą, która będzie z nią do końca życia.  A dziecko – odda do domu dziecka, bo każde spojrzenie dziecka będzie dla niej cierpieniem. Może za bardzo generalizuję, ale osobiście nie wyobrażam sobie takiej sytuacji. Moim zdaniem zgwałcona kobieta, czy dziewczynka ma w tym przypadku prawo do aborcji i zgodnie ze swoim sumieniem może, ale nie musi z tego prawa skorzystać.

TAK czy NIE dla aborcji płodu z wadami niedającym “żyć godnie”

W większości przypadków to nie wina rodziców, że płód nie ma pół głowy, albo cierpi na nieuleczalną chorobę przez którą każdy jego ruch sprawia, że łamią się jego małe kości. 10-15 % ciąży kończy się poronieniem, a to nic innego jak naturalna selekcja. Natura sama walczy, aby przetrwali jak najsilniejsi. Technika i postęp cywilizacji sprawił, że dziś możemy szybciej zareagować i taką ciążę podtrzymać, a w niektórych przypadkach nawet leczyć płód. Co jednak jeśli wada płodu jest na tyle ciężka, że dziecko może nie przetrwać porodu, albo będzie do końca życia wegetowało w jakimś hospicjum, zapomniane, niekochane. Co z traumą rodziców? Dlaczego nikt o nich nie myśli?

TAK czy NIE dla aborcji by ratować życie matki

Wiem, wiem, matka to taki anioł, który odda życie za dziecko. Sama zrobiłabym wszystko by ratować swoje dzieci. Ale czasami nie ma wyjścia, nie ma szarości, jest tylko system zero jedynkowy. Ty albo ono, a czasem ty i nie ma gwarancji, że ono też przeżyje. Przecież ta matka może mieć inne dzieci i nie wyobraża sobie, by mogły zostać same, gdy ona podejmuje takie ryzyko, by urodzić.

Zatrzymanie procederu pokątnie przerywanych ciąż np. przez wkładanie wieszaka, wstrzykiwanie domestosu, bicie w brzuch itp.. Jak ktoś będzie chciał i tak znajdzie sposób.   A jeśli istnieją kobiety, które dokonują aborcji bez mrugnięcia okiem, to żadna ustawa ani osoba trzecia ich nie zatrzyma. Osobiście jestem za aborcją, ale w naprawdę w skrajnych przypadkach zagrożenia życia matki.

Kocham swoje dzieci nad życie, ale nie wiem jak zachowałabym się gdybym miała urodzić dziecko z gwałtu, lub gdyby w takiej sytuacji znalazła się moja córka? Wiem jedno, byłabym przy niej bez względu na to jaką podejmie decyzję.  Nie nam oceniać kobiety, które podjęły taką czy inną decyzję,  zwłaszcza jeśli nie jesteśmy na ich miejscu.

Po raz ostatni w cyrku byłam z 20 lat temu. Kiedyś cyrk do mojego miasta przyjeżdżał na kilka dni i była to nie lada atrakcja dla każdego dziecka. Jako przedsiębiorczy młody człowiek razem ze znajomymi z podwórka, gdy tylko rozłożono namiot pędziłam ile sił w nogach do kasy by otrzymać darmowe wejściówki na występ w zamian za rozniesienie zniżek i ulotek cyrkowych. Z zaciekawieniem oglądałam zwierzęta i z zachwytem podziwiałam popisy gimnastyczne.

Kilka dni temu znów miałam możliwość zasiąść w namiocie i obejrzeć egzotyczne zwierzęta, zabawnego klauna i akrobatów latających nad głowami. Mimo całego szumu medialnego i protestów przeciw zwierzętom w cyrku postanowiłam pokazać mojemu dziecku to, co kiedyś mnie jako małej dziewczynce sprawiało frajdę.  Kuba miał okazję po raz pierwszy w tym uczestniczyć i czekał z niecierpliwością. Zwierzęta widział już nie raz podczas naszych wypadów do zoo, ale cyrk jako nowość zaintrygował go i to zupełnie normalna rzecz. Wielki namiot, migoczące światła to coś, obok czego trudno dziecku przejść obojętnie.

Jak cyrk odebrał mój syn? Normalnie, zaintrygowany zgadywał jakie zwierzę pojawi się, gdy tylko obsługa zdejmowała matę z areny. Cieszyły go papugi wykonujące loty tuż nad publicznością – w zoo nie miał okazji podziwiać pięknych i kolorowych Ar w locie. Swoją niezdarnością rozśmieszał go klaun, zadziwiały skoki na linie oraz podniebne akrobacje na szarfie.

Ten dwu i półgodzinny czas spędzony w cyrku nie wypaczył jego światopoglądu. Doskonale wie i rozumie, że zwierzętom najlepiej jest na wolności na łonie natury. Nie rozwodziłam się wielce nad tematem złego traktowania zwierząt w cyrku, który powraca regularnie niczym bumerang. Nie opisywałam bestialskich warunków, bo nie widziałam tego naocznie. Nie fundowałam w czasie przerwy przejażdżki na wielbłądzie czy kucyku. Pokazałam mu jedynie kawałek mojego dzieciństwa, pozwoliłam choć na chwilę poczuć to co sama czułam jako kilkulatka oglądająca widowisko cyrkowe. Jedliśmy watę cukrową i popcorn wymienialiśmy się wrażeniami i po prostu razem w swoim towarzystwie spędzaliśmy miło czas. Tylko tym razem ten wypad był inny. Cały występ obejrzałam po raz pierwszy jako osoba dorosła.

Mąż zapomniał Ci powiedzieć, że na wieczór zaprosił gości? Organizujesz grilla, ale mięso i kiełbasa to jakby za mało? Idziesz z wizytą do teściowej i nie wypada przyjść z pustymi rękami, a wypieki to nie jest to co wychodzi Ci najlepiej? Nie panikuj, zdradzę Ci dwa przepisy na błyskawiczne sałatki. Naprawdę błyskawiczne, przecież ja nie umiem i nie lubię gotować 😛

Stanie przy garach nigdy nie należało do moich ulubionych czynności. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Zjeść coś dobrego to owszem, lubię. Ale żeby zaraz gotować? Wymieszać kilka składników i po krzyku. O tak, to jest to co lubię. Mówisz, że tak się nie da? A ja Ci zaraz udowodnię, że się da!

Zrobienie pierwszej sałatki zajmie Ci kwadrans. Może nawet mniej. Będziesz potrzebować:

• 1 dużą, czerwoną paprykę (chociaż tak sobie myślę, że wymieszanie czerwonej i żółtej też da niezły efekt)
• mały słoik czarnych oliwek (najlepiej drylowanych, odpadnie problem z pestkami)
• puszkę ananasa (najlepiej kupić od razu pokrojonego w kostkę)
• 1 paczkę paluszków surimi (czyli 14 sztuk)
• 5-6 pędów selera naciowego (oczywiście nie kupuje się na sztuki, resztę zużyjesz następnym razem)

I co dalej? Pokroić w kostkę, co nie pokrojone (oliwki wystarczy przekroić wzdłuż na pół), wymieszać i gotowe. Żadnych przypraw, żadnych sosów, żadnych dodatków. Soli też nie. Sos z ananasa i oliwek także do wylania. Ta sałatka ma jedną zasadniczą wadę → w ułamku sekundy znika ze stołu…

Druga sałatka jest naprawdę błyskawiczna. Do salaterki wrzucasz:

• kukurydzę z puszki (bez zalewy)
• czerwoną fasolę z puszki (również bez zalewy)
• tuńczyka w sosie własnym z puszki (tym razem z zalewą)

Ciąg dalszy jak w sałatce numer 1 – wymieszać i gotowe. Tak na dobrą sprawę opisanie tej sałatki zajęło mi więcej czasu niż zrobienie jej. Nie wiem czemu, ale tę sałatkę szczególnie lubią mężczyźni.

Może na pierwszy rzut oka te błyskawiczne sałatki nie wyglądają na szczególnie efektowne, ale nie daj się zwieść pierwszemu wrażeniu i mojemu nieporadnemu opisowi, kuchnia to naprawdę nie moja bajka. Daj się skusić i zrób. W końcu to tylko kwadrans plus minuta.