Moim prywatnym zdaniem wszystko w ciąży jest po coś. Pierwszy trymestr to dużo snu i mdłości, czyli wyraźne sygnały dla organizmu, że ma zwolnić. Drugi trymestr to niekończące się obżarstwo – kiedyś trzeba się najeść na zapas. W trzecim trymestrze obżarstwa nie ma, bo maluch skutecznie zmniejsza objętość żołądka. No i ta bezsenność w ciąży, szczególnie w ostatnim trymestrze. Natura mądrze to urządziła, jak kobieta nie śpi po nocach, albo budzi się co godzinę, to pobudki na karmienie co kilka godzin traktuje jak luksus.

Bezsenność w ciąży nie jest obowiązkowa, podobnie jak mdłości, niemniej jednak zdarza się prawie każdej kobiecie. Przy czym warto wiedzieć, że o bezsenności mówimy, gdy dorosły człowiek nie przesypia jednym ciągiem przynajmniej sześciu godzin. Mało która ciężarna w końcówce ciąży może pochwalić się takim wynikiem.

Przyczyny bezsenności w ciąży

1. Duży brzuch to powód do radości, niestety nie ułatwia wygodnego ułożenia się do snu. Pomocne mogą być poduszki ciążowe, które ułatwiają przyjęcie wygodnej pozycji.
2. Kopniaczki, tak wyczekiwane w dzień, w nocy mogą stać się prawdziwą zmorą. Bardzo często zdarza się tak, że dzieci wykazują większą aktywność, gdy tylko ich mamy na chwilę usiądą lub się położą. Mocne uderzenia w brzuch lub, co gorsza, w jakieś organy wewnętrzne typu wątroba mogą skutecznie pokrzyżować plany na przespaną noc.
3. Parcie na pęcherz i związana z tym potrzeba biegania do łazienki nawet co godzinę. Można próbować ograniczyć ilość wypijanych przed snem płynów, ale prawdopodobnie i tak trzeba będzie wstawać.
4. Strach przed porodem spotyka prawie każdą przyszłą mamę. I chociaż pod koniec ciąży kobieta jest tak zmęczona, że zgadza się na wszystko, byle tylko urodzić (kolejna mądrość natury), to nieco wcześniej ten strach może być tak paraliżujący, że nie pozwala zasnąć.
5. Skurcze łydek związane z brakiem magnezu i witaminy B. Tu może pomóc suplementacja.
6. Zgaga, która towarzyszy prawie każdej ciąży, także nie sprzyja spaniu w nocy. W dzień zresztą też nie.
7. Wahania hormonalne, czyli coś, na co nie ma rady ;-(

Sposoby na bezsenność w ciąży

1. Odstaw kawę i mocną herbatę. A już w szczególności nie pij tych napojów kilka godzin przed snem.
2. Dbaj o wietrzenie sypialni przed snem, nie nagrzewaj jej zbyt mocno. Powinnaś czuć przyjemny chłód.
3. Przed snem wypij szklankę ciepłego (nie gorącego) mleka.
4. Nie śpij na plecach. W tej pozycji macica najintensywniej uciska na pęcherz, w efekcie czego musisz ciągle biegać do toalety.
5. Postaraj się nie myśleć o tym, że nie dasz rady zasnąć. Jeśli będziesz o tym myślała, to na pewno tak będzie. Zamiast tego pomyśl o czymś przyjemnym.
6. Jeśli możesz, wybierz się na wieczorny spacer.
7. Weź ciepły prysznic przed udaniem się do łóżka.
8. Wybierz pozycję na lewym boku, znacznie ułatwia ona krążenie krwi. Lepsze krążenie to lepsze dotlenienie organizmu. A lepsze dotlenienie to lepszy sen.
9. Zjedz kolację najpóźniej dwie godziny przed snem. Postaraj się, by nie była tłusta i ciężkostrawna. Postawa na nabiał, drób, ryby i węglowodany.
10. Włącz muzykę relaksacyjną i poproś męża o masaż pleców lub stóp. Powinien cię zrelaksować i wprowadzić w dobry nastrój.
11. Nie upieraj się. Jeśli po upływie pół godziny walki o sen czujesz, że przegrywasz, wyjdź z łóżka i zajmij się czymś przyjemnym. Poczytaj książkę, obejrzyj film, możesz nawet poukładać w komodzie ubranka dla maluszka. Wróć do łóżka, gdy twoje powieki będą już bardzo ciężkie.  

Do tej pory byłam zadeklarowaną miłośniczką psów, a koty z kolei omijałam szerokim łukiem, bo trochę to wrednie patrzyło i pazury jakieś ma ostre, indywidualista straszny, jak TO przytulać i jak miziać?

Wydawało mi się, że w ogóle jakoś tak kot za człowieka do ognia nie wskoczy, bo potrzebuje go chyba jedynie do nałożenia karmy i tyle. Nie to co pies – pogada z panem, pobiegnie po piłkę, da łapę na komendę i obroni w razie niebezpieczeństwa. Ale jak wiadomo, tylko krowa nie zmienia poglądów i z czasem w głowie zaczęła świtać mi myśl, że te koty są jednak fajne i może ja też mogłabym mieć jednego w domu.

Jednak już na wstępnym etapie planowania pojawiły się schody:

1. Mam małe dzieci i nie wiem, czy w tym układzie bardziej zagrożony byłby kot, czy te moje czorty, bo zapewne żyć by zwierzakowi nie dały. Wiem co potrafią robić naszemu psu, który ma do nich niezwykłą cierpliwość. Koty kojarzą mi się natomiast z gwałtowną reakcją i w jej efekcie sznytami na rękach dzieci.
2. Mam w domu psa. W dodatku teriera, który na widok kota pod domem jeży się od razu. Gdyby nie to, że prowadzę go na smyczy, różnie mogłoby się to skończyć. Czy pies z instynktem łowczym może zaakceptować kota w domu?
3. Koty drapią co popadnie. Pupil mojej przyjaciółki rozdrapał świeżo położoną tapetę i w nosie miał, że dopiero zakończono remont całego domu. Moja mama miała wątpliwą przyjemność z wyrzucaniem firanek pooranych przez pazury kota. Może nie mam wielce kosztownego wyposażenia w domu, ale jednak opcja zniszczeń jest mało pociągająca. P.S.Czy drapak zlikwiduje ten problem???
4. Koty lubią łazić po meblach. Kot na stole wcale nie jest taką rzadkością. Mój pies nawet nosa nie podtyka do stołu, bo mu nie wolno. Mruczek z kolei potrafi przeskoczyć z parapetu na szafkę strącając przy tym rzeczy, które na owej szafce stoją. Jednak to jestem w stanie przetrwać.

Przed podjęciem ostatecznej decyzji o przygarnięciu kota powstrzymał mnie mój mąż, który delikatnie zaznaczył, że jeśli przyprowadzę do domu (a raczej 60 metrowego mieszkania z trójką dzieci i psem) kota, sama będę mogła się wyprowadzić 😉 Za to obiecał, że jak już wybudujemy dom, to będę miała nawet dwa koty. I tego się trzymam.

Jeśli macie w domu koty, szczególnie przy psie i dzieciach, podzielcie się ze mną własnym doświadczeniem. Co was zaskoczyło, co jest niewątpliwą zaletą, a co wadą Waszego Mruczka. Wszystko to będzie dla mnie cennymi informacjami na przyszłość.

Pracując w szkole, na co dzień obserwuję, jak coraz więcej dzieci nie potrafi radzić sobie z trudniejszymi emocjami takimi jak niezadowolenie, frustracja, złość.

Nie tylko przedszkolaki, ale i dzieci w wieku szkolnym złoszcząc się: tupią, pokładają się z krzykiem na podłodze, popychają, biją innych, niszczą przedmioty, trzaskają drzwiami. Ze złości wykrzykują brzydkie wyrazy, używają emocjonalnych zwrotów (nienawidzę cię!) i atakują słowami (jesteś głupia!).

Emocji nie da się uniknąć i nie powinno się ich tłumić, natomiast gdy jest potrzeba, trzeba reagować i nauczyć małego człowieka, jak je może okazywać. Dziecko powinno z naszą pomocą dowiedzieć się, jak nimi kierować i mieć je pod kontrolą. Najpopularniejsze reakcje rodziców takie jak krzyk, szantaż, klaps nie tylko nie pomagają, ale zazwyczaj pogarszają sytuację. Poza tym, jeśli często krzyczymy na dziecko, to ono po pewnym czasie uodporni się i nie będzie słyszało naszego podniesionego głosu.

Po prostu mnie kochaj

Wiele rodziców widzi tylko fragment sytuacji – skupia się na wybuchu złości i nie wiąże go z tym, czy dziecko czuje się kochane i ważne. Tymczasem dzieci, które doświadczają od dorosłych akceptacji i czułości, łatwiej radzą sobie z emocjami, rzadziej się buntują i prościej się z nimi współpracuje. Każdemu rodzicowi powinno zależeć, by jego pociecha czuła, że jest kochana! Nawet gdy jest niegrzeczna. Jest to warunek, by czuła się bezpiecznie.

Chcę czuć się bezpiecznie

Poczucie bezpieczeństwa dają także jasne określone zasady zachowania. Uwierz w moc rozmowy, tłumaczenia, omawiania na spokojnie reguł postępowania. Dziecko musi wiedzieć, co mu wolno, a czego nie. Można też wspólnie ustalać zasady, a potem je przestrzegać i konsekwentnie egzekwować.

Halo! Ja tu jestem

Żaden człowiek nie lubi być ignorowany i każdy lubi być doceniany. Dziecko potrzebuje naszej uwagi, a jeśli nie potrafi w inny sposób skupić jej na sobie, ucieka się do ataków złości. Woli być skrzyczane niż niezauważone. Staraj się wyłapywać i zauważać dobre zachowania i chwal – dzieci bardzo tego potrzebują.

Zaakceptuj moje uczucia

Odczuwanie złości jest normalne i każdy człowiek ma prawo do przeżywania tej emocji. Musisz więc sobie uświadomić (i w to uwierzyć), że także Twoje dziecko może czuć złość i pozwól mu ją wyrażać. Pomogą w tym słowa: „Widzę, że coś cię rozzłościło”, „Na pewno masz powód, by się czuć rozgniewanym. Pomogę ci poradzić sobie ze złością”. Możemy spróbować opisać, to co widzimy i nazwać uczucie: „Widzę, że tupiesz. Wydaje mi się, że się złościsz”. Pomagasz w ten sposób dziecku nazwać to, co przeżywa, dowiedzieć się o jego emocjach.

Pamiętaj, to nie jest moment na prawienie morałów i wprowadzenie kary za zachowanie, na to przyjdzie czas, gdy dziecko jest już wyciszone. Gdy złość minie porozmawiaj z maluchem o tym, co się wydarzyło, co się z nim działo. Ważne – przyzwolenie na odczuwanie złości, nie oznacza, że akceptujemy wszystkie zachowania, które pojawią się pod jej wpływem!

Pomóż mi, jak mogę wyrazić, to co czuję

Zadaniem rodzica jest nauczenie, w jaki sposób dziecko może poradzić sobie z własną frustracją. Na spokojnie rozmawiaj z dzieckiem, czym jest złość i dlaczego może się pojawić. Zachęć, by mówiło o tym, co czuje – może reaguje agresją, ponieważ nie potrafi wyrazić słowami swojej złości? Powiedz: „Widzę, że się złościsz. Nie krzycz, powiedz mi, dlaczego się denerwujesz”. Mów też o tym, co Ty czujesz, żeby wiedziało, że o emocjach można rozmawiać. Pokaż, jak można wyrażać gniew, by nikogo nie krzywdzić, co można robić, a czego nie wolno i jakie ma to skutki. Wyjaśniaj, jak poprzez nieodpowiednie zachowania można skrzywdzić drugą osobę. Sięgnij po bajki terapeutyczne, w których pokazane są sposoby radzenia sobie w różnych ciężkich sytuacjach. Może warto poszukać wspólnie pomysłów na odreagowanie w trudnej chwili, takich jak malowanie na kartce, podarcie papieru na małe kawałki, zgniecenie kartki, uderzanie poduszek, zgniatanie gazet lub „gniotka” (balonu wypełnionego mąką). A może w Waszym domu sprawdzi się stworzenie miejsca, bezpiecznej przestrzeni tzw. kącika złości, w którym dziecko będzie mogło wyrazić swoją złość. Może tam się znaleźć wcześniej wspomniana poduszka, którą można uderzać, gazety, które można pognieść, plastelina do ugniatania, kredki, którymi można narysować, to co „siedzi” właśnie w głowie albo folia bąbelkowa, która odstresowuje.

Bądź dla mnie przykładem

Jeśli Ty też w złości mocno podnosisz głos, rzucasz przedmiotami, to zdawaj sobie sprawę, że dziecko będzie Cię naśladować. Trudno będzie nauczyć je innej reakcji, jeśli taką obserwuje u Ciebie. Zastanów się, jaka jest Twoja metoda na wyładowanie złości? Jednym z moich sposobów są porządki, które wymagają energii, więc wykorzystuję tą złą i pozbywam się jej, sprzątając. Z każdym kolejnym czystym pokojem staję się spokojniejsza i jeszcze czuję radość z czystego mieszkania. Typowa kobieta 😉

A gdy wybuchnę!

Gdy dziecko ma napad złości, staraj się ograniczyć liczbę dodatkowych bodźców – ścisz głos, mów wolniej, postaraj się, by nie było widowni, unikaj dotyku (chyba że mamy do czynienia z agresją fizyczną, wtedy musimy przytrzymać dziecko).

Jeśli niewłaściwe zachowanie podczas złości nie zagraża niczyjemu bezpieczeństwu, dobrym sposobem jest ignorowanie dziecka i cierpliwe czekanie, aż się uspokoi. Po prostu udajemy, że nie widzimy – więc nie prosimy, by przestało. Zazwyczaj zwracanie uwagi tylko zwiększa zdenerwowanie. Taki wybuch często trwa krócej, w myśl zasady „nie ma widzów, nie ma przedstawienia”.

Jeżeli natomiast zachowanie dziecka zagraża bezpieczeństwu innych lub jego samego musimy przytrzymać dziecko (jest to technika holding), jednocześnie o nic nie pytając, nie tłumacząc, nic nie mówiąc – minimalizując jakąkolwiek formę uwagi. Trzymajmy dziecko tak długo, aż się uspokoi i odpręży.