Filcowanie nie wkręciło mnie od razu, kiedy zainteresowałam się ręcznymi robótkami,a miałam wtedy naście lat. Jak ktoś lubi dźgać i dźgać to jest to robota dla niego, która dodatkowo odstresowuje, a efektem jest gadżet z filcu. Przygodę z wełną filcową zaczęłam dopiero parę lat temu, by później porzucić ją dla decoupagu, a jeszcze później dla macierzyństwa.

Tuż przed rozwiązaniem drugiej ciąży powróciłam w nałóg dźgania z taką skutecznością, że nie mogłam przestać. Do podstawowego wyposażenia musiałam dokupić sobie profesjonalną szczotkę, a marzy mi się jeszcze pióro na siedem igieł, co by dźgać krócej.

Owocem mojego namiętnego dźgania były róże, a dokładniej broszki w kształcie róży, które przyczepić można do torebki, płaszcza, beretu. Nie ma to jak własnoręcznie zrobiona ozdoba, która wniesie trochę koloru do naszego stroju.

By zrobić własną broszkę w kształcie róży będziecie potrzebować nieco specjalnych przedmiotów, które z łatwością możecie zakupić w sklepach internetowych. Polecam poszukać zestawów – raz że taniej, a dwa od razu macie bazę.

Jeśli chcielibyście stworzyć własną różę potrzebujecie:

• igłę do filcowania na sucho – lub pióro na więcej igieł – szybciej widać efekt,
• małą gąbkę do mycia naczyń – lub profesjonalnie szczotkę lub matę do filcowania,
• wełnę filcową – w ulubionym kolorze oraz zielonym na listki,
• specjalną foremkę lub foremki do ciasteczek w kształcie serca – 3 różne rozmiary oraz podłużną na listki,
• zapięcie broszki – dostępne w pasmanterii,
• koraliki,
• zwykłą igłę i nitkę w kolorze róży.

Poniżej kilka kroków oraz zdjęć, jak z wełny filcowej stworzyć jedyną w swoim rodzaju broszkę.

1. Na początku warto przygotować swoje miejsce pracy, tak by mieć wszystko pod ręką. Nie załamujcie się, jeśli od razu nie uda się stworzyć róży, u mnie czasem trwało to parę dni by znaleźć chwilę dla dźgania.

2. Na jedną różę potrzebne będą wydźgane:

1. • 5 dużych serc
   • 4 średnie serca
   • 2 małe serca
   • 2 listki

3. Foremkę układam na gąbce, później umieszczam wełnę i w wybranej kolejności wykonuję pojedyńcze elementy róży – płatki i listki. Jedno serduszko to jeden płatek róży. Pamiętajcie by użyć takiej ilości wełny, aby leżąc luźno wypełniała foremkę po jej krawędź.

4. Następnie zaczynam moją ulubioną część – dźgania, czyli filcowanie na sucho. Za pomocą specjalnej igły nakłuwam wełnę. Specyfika tej wełny polega na tym, że haczyki na ostrzach igieł łączą ze sobą wełnę podczas jej nakłuwania i przesuwania igły w górę i dół. Kiedy płatek będzie sfilcowany można go wyjąć i obrócić by powtórzyć czynność. Płatek będzie trwalszy jeśli czynność filcowania powtórzy się ze dwa razy na każdą stronę.

5. W taki sam sposób wykonuję pozostałe płatki, zazwyczaj w tym samym kolorze lub jeśli ktoś lubi warto poeksperymentować kolorami, nawet czasem zmieszać jeden z drugim.

6. W dalszej kolejności łączę ze sobą najpierw duże płatki, tak by jeden zachodził lekko na drugi i w miejscu gdzie się nakładają znów nakłuwamy igłą by je połączyć. Podobnie robimy z kolejnymi płatkami, aż utworzy się z dużych płatków kwiatek.

7. Średnie płatki układam i nakłuwam tak jak poprzednie, najmniejsze dwa płatki łączę razem tworząc “pęczek”  i filcuję ich dół, dzięki czemu środek róży będzie wyglądał realistycznie.

8. Pozostaje nam połączyć sflicowane fragmenty róży – na dużych połączonych płatkach kładziemy średnie i znów środek filcujemy.

9. Na tak sfilcowane płatki kładziemy małe i znów środek kwiatka filcujemy.

TA DAAAA… Róża gotowa.

10. Pozostają jeszcze listki, które nakładam na siebie, tak by lekko się zachodziły i znów filcuję.

11. Różę i listki łączę ze sobą poprzez filcowania, czyli nasze dźganie.

12.Teraz wystarczy tylko wszyć koralik i zapięcie broszki, które  przyklejamy lub przyszywamy.

Zdjęcia: Rachela

Znacie to? Matczyna troska często marszczy czoło, żłobi zmarszczki przypominające o zmartwieniach. A może będąc odwrócone plecami, czułyście ciężar Jej dłoni na ramieniu, i słyszałyście słowa które mimo chwili buntu, zapadły w pamięć na zawsze?

Na pewno znacie to aż za dobrze, gdy po czasie dziecięcych uśmiechów rozdawanych na prawo i lewo, bezgranicznej ufności w nieomylność Mamy, myślenie się zmienia. „Mama nie ma racji”! Nastoletnie dziewczyny, wkraczające w dorosłość chwiejnym krokiem w pierwszych szpilkach, nie ufają słowom Matek. „Ona się nie zna”, „co Ona może wiedzieć”, często tłuką się w głowie młodej dziewczyny, patrzącej na rodzicielkę jak na dinozaura.

Słowa Matek płyną szerokim strumieniem, choć z początku jedynie kilka kropel bezcennej wiedzy wpada do zbuntowanej głowy. A im więcej czasu upływa, tym mocniej wiedza, dobre rady, ciepłe słowa zapadają w serce. Mama miała rację, ta myśl, westchnieniem wyrywa się z piersi wielu kobiet. I nieważne, czy mają już swoje dzieci, oczekują malucha, czy dopiero są na etapie planowania powiększenia rodziny. Wtedy najlepiej odwołać się do matczynej racji i serdecznego wsparcia. Niegdyś abstrakcja i marudzenie, w trudnych momentach pozwala znaleźć w sobie siły. Bez kłopotu wyławiamy z pamięci pomysły, z których wiedza i doświadczenie wielokrotnie ratują z opresji. Czymkolwiek by to nie było, kolka u malucha, katar u dziecka, czy spacer zimową porą, zawsze warto odwołać się do słów Matki.

Nie raz z uśmiechem i nostalgią można przyznać, że Mama miała rację. Nikt chyba nie zaprzeczy, jak wspaniałym jest to darem. Jej troska, Jej słowa, Jej doświadczenia pomogą nie raz przejść przez życie z pewnością, że skoro Ona dała radę, my też sobie poradzimy. A wtedy pokłady naszych doświadczeń, przestróg i dobrych rad, przekażemy dzieciom, aby te mogły też powiedzieć po latach „Mama miała rację”

Ten post jest sponsorowany przez NIVEA Polska, ale zawarta treść jest mojego autorstwa.

Kolka niemowlęca – źródło nieprzespanych nocy i rozdzierającego krzyku dziecka. Najczęściej pojawia się wieczorem i trwa kilka godzin, dotyczy dzieci w pierwszym półroczu życia.

Zdania co do źródła kolki są podzielone i wahają się między poglądem, że kolka to skutek nagromadzenia się gazów w niedojrzałym układzie pokarmowym, a teorią, że wieczorny płacz to nic innego jak odreagowanie nadmiaru bodźców przez rozwijający się układ nerwowy naszego maluszka. Co by to nie było trzeba sobie z tym poradzić, dlatego zebrałam dla Was garść sprawdzonych sposobów na kolkę.

1. Masaż brzuszka dziecka zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
2. Układanie dziecka jak najczęściej w pozycji „na brzuchu”. Dzieci nie bardzo to lubią, no chyba, że położymy je na sobie (np. na swoich kolanach, na których oprze się brzuszek malucha) i będziemy delikatnie masować plecki.
3. Herbatka koperkowa lub rumiankowa.
4. Umiejętne przystawianie do piersi – ważne, gdyż źle przystawiony maluch połyka powietrze.
5. W przypadku dzieci karmionych butelką – dobór odpowiedniej butelki lub smoczka, najlepiej z odpowietrzaczem.
6. Ciepły okład na brzuszek – może to być świeżo uprasowana pieluszka, termoforek lub… Mr B!
7. Jazda samochodem! – ma zbawienny wpływ na cierpiące niemowlę.
8. Jak najwięcej przytulania, kołysania, głaskania – pomocna może być chusta do noszenia dziecka.
9. Lekkostrawna oraz pozbawiona ostrych i kwaśnych potraw dieta matki karmiącej piersią.
10. Po konsultacji z lekarzem podanie dziecku medykamentów zwalczających kolkę – zazwyczaj można je podawać niemowlętom, które ukończyły pierwszy miesiąc życia.
11. Kanka doodbytnicza – brzmi strasznie ale nie ma się czego bać, pomaga usunąć nadmiar gazów z brzuszka.
12. Ogrzewanie brzuszka dziecka suszarką do włosów – dodatkowym atutem jest szum suszarki, który ma magiczną moc uspokajania dzieci.
13. Ciepła kąpiel.Pamiętajmy, że dzieci kąpiemy w wodzie o temperaturze 37 stopni. Jeśli nie mamy termometru wodę można sprawdzić łokciem, jeżeli nie odczuwamy ani chłodu ani wyraźnego ciepła to woda jest ok.
14. Jeżeli piersi mamy produkują dużo mleka może być tak, że w pierwszym momencie karmienia wytryskuje ono z dużą siłą, a maluch nie nadążając połykać połyka również powietrze. W takiej sytuacji należy przed karmieniem odciągnąć nieco mleka z piersi.
15. Tradycyjne “odbijanie” czyli noszenie dziecka aż sobie ładnie beknie 😉 Położna radzi by nosić dziecko pięć minut poklepując pupkę, następnie na pięć minut odłożyć i tak przez czterdzieści minut.
16. Zapewnienie dziecku minimum godzinę przed snem warunków do wyciszenia się – zaciemniony pokój, łagodne światło lampki, cisza lub delikatna muzyka w tle. Taka atmosfera pozwoli na spokojne odreagowanie wrażeń całego dnia bez niepotrzebnego krzyku.
17. Niezbyt “poprawna politycznie” ale czasem skuteczna metoda to podanie dziecku smoczka do ssania.

I na koniec dwa sposoby, które niejako sama wypróbowałam:

18. Ograniczenie wołowiny – nie wiem ile w tym prawdy, ale nie jadłam.
19. Siemię lniane – pewna moja znajoma, obecnie babcia niezliczonej ilości wnuków opowiadała mi, że jak jej dzieci i wnuki płakały to gotowała „lekkie siemię lniane” i podawała do picia. Przyznam się, że ja nie miałabym odwagi czegoś takiego zrobić, ale siemię sama piłam ze względu na moje problemy gastryczne, i chyba to wystarczyło, bo Duśka kolek nie miała 😉