Podobno rodzice wymagają od dzieci za dużo. Nieważne, czy te dzieci są zdolne, czy nie, mają się dobrze uczyć i koniec. Jakiś czas temu miałam sąsiadów, którzy uświadomili mi, że jest i druga grupa rodziców.

Sąsiedzi byli młodzi, śmiem wątpić, czy przekroczyli dwudziestkę. Nie wyglądali. Dziewczynka miała na oko półtora roku. Nie umiała mówić, ale była bardzo towarzyska. To ona pierwsza podeszła do naszej siatki i niejako zacieśniła kontakty sąsiedzkie. Duśka miała wtedy może sześć lat, więcej nie. Jeszcze nie chodziła do szkoły.

Sąsiedzkie pogaduchy dwóch matek wcześniej czy później musiały zejść na dzieci. Gadka-szmatka, od słowa do słowa i w pewnym momencie usłyszałam:

– Ja to tylko chcę, żeby jedynek nie miała, dwójki, trójki może mieć, zawodówkę musi skończyć, bo to lepsze niż co inne, a po osiemnastce niech robi, co chce, nie obchodzi mnie to.

Spytałam, czemu dwójki, przecież może się okazać, że zdolna jest, no i się dowiedziałam, że jest cwana nie zdolna. Cwana? No ma półtora roku, to ma prawo, małe dzieci takie są. Ale żeby już na tym etapie oceniać, że nie będzie się dobrze uczyć? Niby na jakiej podstawie? Nie pogadałam długo z tą panią, poszłam sobie do domu pod pretekstem przełożenia zakupów do lodówki. Niestety obawiam się, że była sąsiadka takie wychowanie wyniosła z domu. I przykro mi się zrobiło w imieniu tego małego dziecka, którego los został z góry przesądzony. Wsparcie od rodziców skończy się w momencie odebrania dowodu osobistego.

To nie jedyny taki przypadek, jaki znam. Może mam pecha, może znam nieodpowiednich ludzi, a może to nie jest tak rzadkie, jak myślałam? Może faktycznie niektórzy rodzice uważają, że jak doprowadzą dziecko do pełnoletności, to ich rola się skończy? Tylko czy to nie jest nieco przestarzały sposób myślenia? Ten sprawdzał się mniej więcej czterdzieści, może pięćdziesiąt lat temu. Mało kto wtedy kończył studia, bo i uczelni było mało, większość zadowalała się maksymalnie maturą (która miała wtedy mniej więcej taką wartość, jak dzisiejsza magisterka). Faktycznie w okolicach osiemnastki ludzie kończyli edukację, szli do pracy i zakładali rodziny. Kiedyś to szło jakoś szybciej niż teraz. Teraz zmuszać dziecko do takiego modelu życia to… właściwie nie wiem co, bo słowo niehumanitarne wydaje mi się za łagodne. Życie pisze różne scenariusze, zdarzają się i takie, nie przeczę. Ale żeby zakładać to w momencie, kiedy dziecko jeszcze z pieluch nie wyrosło, to mi się w głowie nie mieści.

Dzieci są bardzo bezpośrednimi rozmówcami i nie zastanawiają się długo nad tym, o co chcą zapytać. A pytania potrafią wpędzić rodzica w stan osłupienia czy zawstydzenia. I wtedy najczęściej trzeba dobrze się zastanowić, jak daną rzecz wytłumaczyć dziecku. I umówmy się – rzadko kiedy odpowiedź udzielona przez rodzica jest wystarczająca – dzieci chcą wiedzieć więcej i więcej, drążąc temat, aż do bólu głowy u dorosłego.

Dotychczas z moimi dziećmi przerobiłam  trzy mało komfortowe dla mnie sytuacje i za każdym razem musiałam pomyśleć, co i jak powiedzieć, żeby nie było zbyt dosadnie lub niezręcznie. I mimo, że miałam i psychologię i pedagogikę na studiach, teoria w starciu z żywą materią czasem przegrywała.

Temat nr 1 – anatomia człowieka

Edukatorzy seksualni, których artykuły miałam okazję przeczytać twierdzą, że lepiej nie używać nazw “TYCH” części ciała, takich jak np. “sisiak” czy “pisia”, tylko nazywać “po imieniu”. Ok, teoria jest jasna, ale w praktyce tłumaczenie dziecku różnic między penisem a pochwą, może sprawić trochę trudności. Wiele zależy od podejścia samych rodziców, bo jeśli dla nich tematy intymności są naturalne, większego problemu z tym nie będzie. Ja przerobiłam to i z Bartkiem i z Wojtkiem, ale tak jak Bartkowi wystarczyło samo werbalne wyjaśnienie, tak Woj koniecznie chciał te różnice obejrzeć. Szczęśliwie wujek Google ma w swych zasobach ładne grafiki i Woj po prezentacji przestał drążyć temat. Póki co, oczywiście, bo czekam na rzut pytań pt. “a skąd w brzuchu bierze się dziecko”.

Temat nr 2 – niepełnosprawność

Kilka dni temu spacerowałam z Wojem w pobliżu szpitala. Z naprzeciwka szło małżeństwo ze starszym dzieckiem w wózku inwalidzkim. Chłopiec nie wyglądał zwyczajnie – miał zdeformowane rysy twarzy, co nie umknęło uwadze Wojtka. Niestety wyraził swoje zdziwienie głośno, gdy rodzice przechodzili obok nas – “mamo, a dlaczego to dziecko jest takie dziwne”? Chyba aż mi się brwi uniosły, gdy usłyszałam tak głośne pytanie. Rodzice chłopca również to usłyszeli, ale uśmiechnęli się tylko do Woja i nie komentowali tego. A mnie było po ludzku przykro, bo sytuacja nie była komfortowa ani dla mnie, ani pewnie dla nich. Wyjaśniłam młodemu, że są takie choroby, które zmieniają kształt twarzy lub ciała, więc nie wszyscy wyglądamy tak samo. Czy to wyjaśnienie wystarczyło? Wyglądało na to, że tak.

Temat nr 3 – śmierć

To chyba było najtrudniejsze, z czym przyszło mi się zmagać. Jak wytłumaczyć dziecku, że kogoś już nie ma? Miałam z tym ogromny problem, gdy pytania pojawiły się po pogrzebie bliskiej osoby. A było ich wiele – co to znaczy, że kogoś już nie ma i gdzie w takim razie jest, co to jest niebo, dlaczego trumnę wkłada się do ziemi i wszyscy przy tym płaczą. I zastanawiałam się, komu jest łatwiej to wyjaśnić – wierzącym czy ateistom, jak podejść do każdego z tych pytań – bardziej technicznie (serce nie bije, ciało umiera) czy iść w kierunku duszy i nieba. A może jedno i drugie, ale tak, by nie spowodować mętliku w głowie dziecka? Odejście bliskiej osoby jest bolesne i trudne, a mimo starań dorosłych, dzieci nie zawsze to rozumieją. Mama dziewczynki, która jako trzylatka straciła tatę w wypadku samochodowym mówiła, że mała, jeszcze w rok po jego śmierci, podbiegała do drzwi kiedy ktoś wchodził, z nadzieją, że to tatuś.

Tak to u nas wyglądało i coś czuję, że to nie jedyne pytania, nad którymi przyjdzie mi się dobrze zastanowić.

A jak było/jest z tym u Was?

Chyba żadna kobieta nie może powiedzieć, że nudzi się w domu. A już na pewno nie ta, która zajmuje się dziećmi. Wiele z nich dodatkowo pracuje, prowadzi własne firmy, znajduje czas na realizację swoich pasji. To fantastyczne, bo daje satysfakcję, jednak zbyt wiele obowiązków w wyraźny sposób odbija się na zdrowiu. Wieczny “niedoczas” i towarzyszący mu stres może być przyczyną wielu dolegliwości, ponieważ wpływa na układ odpornościowy, obniża samopoczucie oraz osłabia równowagę psychiczną.  Wiele z objawów takiego stanu ignorujemy.

9 rzeczy, które świadczą o tym, że powinnaś zwolnić tempo

1. Dolegliwości bólowe

Wysoki poziom stresu bezpośrednio przekłada się na cały organizm, więc może pojawić się uogólniony ból, problemy z żołądkiem, biegunki, bóle mięśniowe, a także w klatce piersiowej lub kołatania serca.

2. Problemy ze snem

Stres wpływa bezpośrednio na jakość i długość snu, pojawiają się koszmary, trudno jest wyciszyć się, by zasnąć. A kiedy wstajesz po takiej nocy zmęczeni, reszta dnia wcale nie jest lepsza. Trudno działać na wysokich obrotach, gdy brakuje odpoczynku.

3. Wahania wagi

Stres wpływa na apetyt – jedni mogą ze stresu zajadać swoje problemy, a inni z kolei trzymają się od jedzenia z daleka. To wszystko wpływa na wzrost lub utratę masy ciała.

4. Mentalnie cały czas jesteś w pracy lub myślisz o problemach

Mark Twain powiedział “martwienie się jest jak spłacenie długu, którego nie jesteś winien”. Jeżeli masz problem z odłączeniem się od problemu i cały czas rozmyślasz o tym, co w życiu nie gra, nie tylko nie przybliży cię to do rozwiązania, ale spowoduje nowe kłopoty.

5. Nieumiejętność odpoczynku

Może wydawać się, że nadmierna energia jest czymś pozytywnym, jednak intensywny “rozruch” z przyzwyczajenia i ciągłej pogoni za różnymi rzeczami może wpływać na nieumiejętność zrelaksowania się. To z kolei może skutkować niepokojem i pogłębieniem stresu.

6. Brakuje ci cierpliwości

Brak cierpliwości i łatwość popadania w złość jest jednym z pierwszych objawów przeciążenia psychicznego. Nagromadzenie problemów mocno obciąża psychikę i może powodować nieuzasadnione, negatywne zachowanie.

7. Cierpisz z powodu wahań nastroju

Im więcej obowiązków do wykonania w tym samym czasie, tym więcej frustracji, zniechęcenia i  innych negatywnych emocji w codziennym życiu. Mogą pojawić się wahania nastrojów, wynikające z zaburzeń gospodarki hormonalnej. Przeciążenia nie tylko szkodzą ciału, ale także powodują zaburzenia lękowe, uzależnienia i poważniejsze problemy ze zdrowiem psychicznym.

8. Wypadają ci włosy

Zazwyczaj tracisz około stu włosów dziennie i to jest norma. Jeśli ktoś poddany jest silnej presji, włosów może wypadać znacznie więcej. Mogą się one przerzedzać, ponieważ stres zakłóca zwykły cykl wzrostu włosów.

9. Twoje życie seksualne zamiera

Ciągłe zmęczenie i silny stres powodują totalne wyczerpanie i niechęć do zbliżeń. To wpływa bezpośrednio na jakość związku i w wielu przypadkach powoduje problemy w relacji par.

Gdy takie objawy pojawiają się coraz częściej, oznacza to, że trzeba zwolnić obroty i uspokoić swoje życie. Czasem lepiej odpuścić wcześniej i złapać oddech, nie osiągając wyznaczonego celu, niż iść w zaparte i żałować, że osiągnęło się go, płacąc zbyt wysoką cenę.