NARODZINY dziecka wywracają świat do góry nogami. To prawdziwa jazda na rollercoasterze. Możecie wykupić pół IKEI, możecie przeczytać wszystkie książki Juula i oglądnąć wszystkie kanały Agnieszki Stein, zapisać się do szkoły rodzenia, a i tak nigdy nie będziecie gotowi na to co nastąpi. Czekaliśmy na nasze SZCZĘŚCIE 8 lat. Przeczytaliśmy wiele magazynów, artykułów, książek, blogów, zaopatrzyliśmy się w szumisia, karuzelę, chustę, wózek z górnej półki, przewijak, rzutnik gwiazd, kosz Mojżesza, zrobiliśmy remont w mieszkaniu… „Psu na budę” jak mawia moja babcia.  

Znacie to uczucie gdy przygotowujecie się do ważnego egzaminu, idziecie pewni siebie, a gdy komisja zadaje pierwsze pytanie to czarna rozpacz? Nic. ZERO. Wielka pustka w głowie i zimne poty. Jakby ktoś odciął dopływ krwi do mózgu. Ja tak właśnie się czułam. Po kilku tygodniach nabrałam wprawy, a po kilku miesiącach zostałam prawdziwą mamą. Kiedy hrabina miała niespełna 7 miesięcy zobaczyłam ponownie dwie kreski na teście. Będziemy mieli bobasa! Pamiętacie reklamę Coca Coli o rodzicach? U nas było podobnie ☺ Sajgon w  domu, wszędzie zabawki, odbite małe dłonie na szybie, ja awangardowo rozczochrana, mąż z czerwonymi ze zmęczenia ślepiami karmi hrabinę, chusta tarza się po podłodze, brakuje tylko psa do kompletu i wtedy wkraczam i obwieszczam dzierżąc test, że za 9 miesięcy pojawi się kolejne SZCZĘŚCIE w naszym życiu.

Okres ciąży przy małym, niechodzącym dziecku, które lubi być noszone na rękach był dla mnie bardzo trudny. Trochę pomagała chusta ale z czasem bolało mnie już wszystko i nawet w chuście nie mogłam nosić hrabiny. Pamiętacie swoją pierwszą ciąże i ten błogostan? Narkolepsja o 13.00, serial o macierzyństwie, pączek do kawy i leżenie pod kocem. Przy drugim dziecku wygląda to nieco mniej sielsko, a jeżeli pierwszy dzieć jeszcze pełza po podłodze, lub dopiero zaczyna chodzić, to okres ciąży w niczym nie przypomina stanu błogosławionego.

Sen. Królestwo za Sen! Pierworodna to wulkan energii, ba! to supernowa! Pamiętam jak powieki same mi się zamykały, w krzyżu łupało jak po wykopkach a młoda miała mamozę na najwyższym poziomie. Mamo tu! Mamo nie! Mamo choć! Moje SZCZĘŚCIE nie opuszczało mnie ani na chwilę. Kupiłam kojec, wrzuciłam do niego zabawki, naiwnie marzyłam żeby młoda pobawiła się przez kilka minut sama lub poszła spać, niestety pierworodna kocha życie i nie chciała go marnować na jakiś tam sen. Przez wiele tygodni miałam wrażenie, że lunatykuję. Gdy czas narkolepsji ciążowej minął poczułam się jak nowo narodzona. Przed samym rozwiązaniem moje dziecię dawało mi szczególnie w kość, miałam wrażenie, że czuje co się święci. Nocne pobudki zintensyfikowały się do miliarda. Nie wiedziałam czy zdążyłam zasnąć gdy znów musiałam wstać. Pod względem logistycznym wyjście na spacer to była orka na ugorze. Odliczałam dni do rozwiązania.

Nadeszła godzina zero. Poród był naszą pierwszą i najdłuższą rozłąką. Po powrocie do domu pierworodna była na mnie obrażona, nie pomogły prezenty, angażowanie w pielęgnację, książeczki o dzidziusiach ani tłumaczenie. Hrabina widząc jak opiekuję się noworodkiem wybrała tatę, teraz on stał się jej nieodzownym kompanem zabaw. Rzadko chwalę swojego męża (żeby nie rozpieścić), ale po NARODZINACH drugorodnej gdy czułam się jak w Matrixie, mąż bardzo mi pomógł. Codziennie miałam dzień świra. Jeść, płakać, nosić, nosić dwie jednocześnie, płakać, pić, kąpać, nosić, tulić ( jeszcze nie umarłam? – nie, nadal mam czucie w rękach zatem nadal nosić, jeść, tulić). Były momenty, że chciałam ją znowu schować do brzucha, chociaż na kilka godzin, rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady! Ale matki nie biorą zwolnienia od macierzyństwa.

Nie liczyłam na wielką siostrzaną miłość, wiedziałam również, że zazdrość będzie czymś naturalnym. Pierworodna wisiała na mnie jak miś koala, nie pozwalała karmić siostry, było sporo krzyku i płaczu. Nie będę wam pisać, że było sielso-anielsko jak na Instagramie, bo to nieprawda. Było bardzo ciężko, byłam zmęczona, chciałam dać obydwu córkom 100 % siebie ale to nie było możliwe. O czasie dla „mamy” nie było mowy, gdy jedna spała budziła się druga. Nawet kąpiel była wyzwaniem, pierworodna złościła się widząc jak kąpię młodszą córkę, pragnęła mojej uwagi, a ja pragnęłam cysternę KAWY…

W tej chwili się z tego śmieję, dziewczyny coraz lepiej się dogadują. Młodsza ma 8 miesięcy, starsza 24 – różnica między nimi powoli się zaciera, młodsza gaworzy a starsza jeszcze nie mówi, ich dialogi są przezabawne. Razem oglądają książeczki, rano tulą się do siebie i piszczą z radości. Śpimy razem, razem się kąpiemy, razem bawimy na kocu. Dziewczyny zaczynają dostrzegać swoją obecność. Tak – są czasami łzy, jest też śmiech i radość, dobre i złe chwile, ale przede wszystkim każdego dnia towarzyszy nam wielkie SZCZĘŚCIE.

Nie powiem wam kiedy starać się o drugie dziecko, ani jaka różnica wieku jest najlepsza. Nie zrobię tego, ponieważ sama dostałam setki porad i większość z nich była nietrafiona. Sami wiecie, czy czujecie się na siłach czy nie. Nie powinniście nikogo słuchać prócz siebie i partnera, tylko wtedy będziecie SZCZĘŚLIWI.

Serdecznie zapraszamy na fanpage Matki Hrabiny

Pamiętacie bajkę o Aladynie i czarodziejskiej lampie z jeszcze bardziej tajemniczym dżinem? Kto z nas nie chciałby znaleźć takiej lampy, i mieć szansę wypowiedzieć trzy życzenia? Tylko czego by tu sobie życzyć? Chwili spokoju na przeczytanie choć jednego rozdziału książki? Wypicie ciepłej kawy przy śpiewie ptaków? A może….

A morze jest szerokie i głębokie. Nie łudźmy się – lampa nie istnieje, dżin tym bardziej, więc rodzic sam musi zadbać o tę chwilę z książką, czy ciepłą kawę. Powiem wam jedno – mam na to sposób, tylko uprzedzam, rodzic potrafi wsiąknąć w ten świat wraz z dzieckiem. Więc kawa i tak będzie zimna.

Tym światem są wszelkie gry planszowe i karciane. Jedne potrafią wciągnąć nas na godziny, a inne idealnie spełniają swoje zadanie jako szybka rozgrywka, tuż przed wyjściem, gdy tak bardzo chce się jeszcze raz zagrać. Świat gier planszowych łączy całe generacje, wnuczki grają z dziadkami, dzieci z rodzicami, wspiera rozwój emocjonalny i społeczny dziecka, rozwija myślenie logiczne i co najważniejsze czas spędzony wspólnie, z dala od wszelkiej technologii jest  niezastąpiony.

Powracając do naszych życzeń, a gdyby tak naprawdę, ktoś mógł je spełnić? Przedstawiam Wam grę karciankę, jakiej jeszcze nie widzieliście. “Trzy życzenia” to gra wydawnictwa Rebel, która jest przeznaczona dla dzieci w wieku od 8+, dla 3 do 5 graczy. W niewielkim pudełku znajdziemy 18 kart życzeń, 10 drewnianych żetonów, 5 kart pomocy i łatwo zrozumiałą instrukcję.

Na czym polega fenomen tej gry? Zaskoczyć was może czas rozgrywki – to raptem 5 minut, a dla bardziej wprawionych graczy 3 minuty. Przyda się niezawodna pamięć, spryt i odrobina szczęścia. Dla mnie jest to memo z elementami gry w Piotrusia Pana, podrasowana do poziomu hard. Do tego jest pięknie graficznie opracowana.

Gracz w swoim ruchu może wykonać dwie akcje – podejrzeć jakąkolwiek kartę na stole (swoją, innego gracza, czy karty pośrodku), następnie zmienić pozycję dwóch dowolnie wybranych kart (np. karty innych graczy), lub przetasować swoje 3 karty po czym zerknąć na jedną ze swoich kart. Twoim zadaniem jest zebranie trzech kart – supermocy, daru i harmonii. Niby proste zadanie – jednak wszystkie karty są zakryte, musisz polegać na swojej pamięci i intuicji. Do ostatniej chwili nie wiesz czy wygrasz, gorzej jak trafisz na kartę specjalną “podróż w czasie” – i tak przegrywasz. Jeśli wygrasz jedną rozgrywkę, dostajesz  kosteczkę. Po kilku rozgrywkach wystarczy podliczyć kostki, by wyłonić zwycięzcę. W swoim ruchu możesz też zaryzykować i po czwartej rundzie ogłosić koniec gry, ale czy jesteś pewien, że masz wszystkie trzy życzenia?

Grę „Trzy życzenia” można śmiało rozegrać na stole, podłodze, a nawet na kanapie. Pudełko jest niewielkie,dlatego zmieści się do dziecięcego plecaka, damskiej torebki. Świetnie sprawdza się zarówno wśród dzieci i dorosłych, polecam zwłaszcza na popołudnia i wieczory. Zabawa gwarantowana.

Wpis jest elementem współpracy z Rebel.pl 

Zdjęcia gry: A. Jelinek

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP https://gramywplanszowki.pl/gra/1121/trzy-zyczenia

Są takie dni, gdy dochodzę do ściany. Nie do ściany pokoju czy kuchni, ale do ściany mojej wytrzymałości. Tu następuje koniec. Więcej nie wytrzymam. Za chwilę wybuchnę, będę rzucać w tę ścianę, czym popadnie, krzyczeć, płakać, histeryzować. Albo ucieknę z domu. Akurat… W domu to ja mam dziecko.

– Panuj nad sobą, trzymaj nerwy na wodzy, zachowuj się poprawnie, tak nie wolno, tak nie wypada….. sraty taty pierdaty. Ile się tego nasłuchaliście w dzieciństwie i daliście wbić do głowy? Dorosły ma być opanowany, najlepiej niech zachowa pokerową twarz, emocje trzeba zdusić, zdeptać i wbić w kratki ściekowe. Na zewnątrz ma być spokój i opanowanie. A zaraz potem wrzody na żołądku, bo gdzieś te nerwy muszą znaleźć ujście. Nie chcę tak. I nie robię. Robię inaczej.

– Dusia, wiesz, że bardzo cię kocham, prawda? I wiesz, że nie chcę na ciebie krzyczeć*, ale jestem tak strasznie, strasznie zmęczona, że denerwuje mnie dosłownie wszystko. Wszystko znaczy wszystko. Muszę się na chwilkę położyć, nic do mnie nie mów i nic ode mnie nie chciej, dobrze? To za chwilę minie, ale teraz muszę pobyć sama.

Tak, mówię dziecku takie rzeczy. Mówię, bo chcę, żeby wiedziała co się ze mną dzieje. Nie jestem cyborgiem, nie jestem z kamienia. Jestem człowiekiem. Mam prawo do chwili słabości. I jeszcze jedno, chcę ją nauczyć, że to nie wstyd mówić, co się czuje.

Minęło pięć minut, poczułam, że usiadła przy mnie na łóżku.

– Mamusiu, proszę, to dla ciebie – powiedziała cichutko, naprawdę cichutko.

Otworzyłam jedno oko. Przyniosła mi swoją ostatnią czekoladkę Merci. Ostatnią! Zachomikowaną na bliżej nieokreślone potem. I tyle było z mojego kryzysu. A czekoladki nie zjadłam, nie miałam sumienia jej zabierać. Podziękowałam, wycałowałam i kazałam zjeść. I już było dobrze.

Bywa też inaczej. Słabość psychiczna to i tak pikuś przy słabości fizycznej. Wiecie, co to jest migrena? Ale taka uczciwa? Nie ból głowy, na który bierze się tę tabletkę od Goździkowej, która wcale nie działa. Ja wiem. Moje dziecko też wie. Na szczęście tylko ode mnie.

– Kotek boli mnie głowa, znowu mam migrenę.

– Dobrze, już gaszę światło.

Nie muszę mówić nic więcej. Leżę, po prostu leżę i nawet nie otwieram oczu. Praca musi poczekać. Mogę pracować z gorączką, nawet wysoką, z katarem, kaszlem, mogę niedospana. Z migreną nie mogę. Leżę. I nagle czuję coś zimnego na czole.

– Lepiej mamusiu?

– Co to jest?

– Noooo, nie mogłam dosięgnąć do ściereczek i darciuchów…

Hmm, jedyne, do czego sięgnęła to papier toaletowy! Dobrze, że zmoczyła pod kranem 😉

Leżę dalej. Telefon dzwoni. Nie, nie ruszę się, mowy nie ma.

– Nie mogę ci dać mamusi. Nie i koniec. Mamusię boli głowa i leży.

Czy można mieć lepszego ochroniarza??

Moja córka wie, kiedy jestem zdrowa, silna i szczęśliwa. Mówię o tym otwarcie. I kiedy jest mi źle, jestem słaba, chora i ogólnie do niczego też o tym mówię. I wiecie co? Ona robi to samo!

*Czasem niestety mi się zdarza, w końcu jestem tylko, albo aż, człowiekiem, ale uwierzcie, odkąd uprzedzam, że nadciąga kryzys dzieje się to o wiele rzadziej. To naprawdę działa.