Skóra to największy narząd u człowieka. Stanowi ona barierę, która zapobiega wnikaniu do wnętrza chorobotwórczych drobnoustrojów, alergenów, a także substancji drażniących. Nie każdy z nas może cieszyć się jej doskonałą kondycją.

Często narzekamy na wypryski, nierównomierny koloryt, wysypki czy zaczerwienienia. Część nas może cierpieć z powodu egzemy i atopowego zapalenia skóry (AZS), które szczególnie wymaga delikatnej, przemyślanej pielęgnacji.

AZS to częsta, przewlekła zapalna choroba skóry, której towarzyszy uporczywy świąd i suchość. Powoduje ją dysfunkcja bariery skórnej, przez którą następuje utrata wody i w następstwie pojawia się stan zapalny. Aż 85% osób z atopowym zapaleniem skóry pierwsze objawy zauważa u siebie przed ukończeniem piątego roku życia. Mogą na nią cierpieć zarówno niemowlęta, jak i osoby dorosłe. Z powodu AZS cierpią częściej kobiety i ci, których oboje rodziców miało stwierdzone alergie.

Objawy atopowego zapalenia skóry mogą się zmieniać z upływającym czasem. Na początku pojawiają się zaczerwienienia, pęcherzyki, a niekiedy nawet sączące rany. Z upływem lat skóra staje się grubsza, bardzo przesuszona. U małych dzieci zmiany obserwuje się przede wszystkim na policzkach i czole, u starszych dzieci na łokciach, kolanach, wewnętrznych częściach nadgarstków. U dorosłych zmiany najbardziej widoczne są na twarzy, karku, stopach i dłoniach.

Atopowe zapalenie skóry należy diagnozować i konsultować z lekarzem dermatologiem lub alergologiem, ponieważ często jest mylone z wypryskiem kontaktowym, grzybicą, czy świerzbem. Często potrzebne są leki przepisane przez specjalistę, ale równie ważna jest odpowiednia, codzienna pielęgnacja. Należy pamiętać, że leczenie AZS często okazuje się długotrwałe i trudne, więc chory musi wykazać się odpowiednią dyscypliną i cierpliwością przy nakładaniu zaleconych maści.

Aby przywrócić skórze jej właściwości i chronić przed przykrymi objawami, należy stosować odpowiednie preparaty do skóry atopowej i z egzemą. W przypadku umiarkowanych stanów zapalnych sprawdzi się domowa pielęgnacja, taka jak przy zastosowaniu np. Bepanthen sensiderm, Taki krem stosuje się w celu zmniejszenia świądu i zaczerwienienia w przypadkach atopowego zapalenia skóry, jej suchości, reakcji alergicznych, innych wyprysków.

Wzmocniona dzięki pielęgnacji warstwa lipidowa skóry, zapewnia lepszą ochronę przed czynnikami drażniącymi i przynosi, jeśli nie ustąpienie objawów, to znacznie ich złagodzenie. Warto zwrócić uwagę na to, by kosmetyki, po które sięgają osoby z wrażliwą skórą, były pozbawione konserwantów oraz środków zapachowych, które mogą niepotrzebnie ją podrażnić. Lepiej nie eksperymentować dowolnie i trzymać się wypróbowanego kosmetyku, aby nie pogorszyć stanu i tak wrażliwej skóry. Odpowiednio dobrany preparat potrafi również wydłużyć okres remisji atopowego zapalenia skóry.

Warto zwrócić również uwagę, by kosmetyk można było stosować od pierwszych dni życia (przecież niemowlęta z egzemą i AZS wymagają wyjątkowo troskliwej pielęgnacji), a także w ciąży i podczas karmienia piersią, bez szkodliwego wpływu na organizm.

AZS ustępuje z wiekiem u 40% dzieci. Choroba jest długotrwała i czasem towarzyszy przez całe życie, dlatego warto pamiętać o zabezpieczeniu skóry także w czasie bez dokuczliwych dolegliwości skórnych. Należy również unikać stresu, stosowania zwykłych drażniących kosmetyków, proszków do prania oraz chronić skórę przed możliwością zakażeń, wahań temperatury i wilgotności powietrza. To oraz wsparcie delikatnego i skutecznego kosmetyku pozwoli utrzymać chorobę w ryzach.

MATKA NR 1

Mijasz ją na ulicy – szalenie zgrabna, ma uda bez grama tłuszczu, płaski brzuch i jest tak szczupła, jak ty nie byłaś nawet w poprzednim wcieleniu. W dodatku ma trójkę dzieci i jesteś pewna, że pod okryciem wierzchnim jej skóra jest jędrna i gładka, jak twoja, gdy miałaś jakieś osiemnaście lat.

MATKA NR 2

Rozmawiasz z nią przez telefon – radosnym głosem opowiada, jaki dobry kryminał właśnie skończyła i szczerze nie rozumie, że nie zaczęłaś książki, którą pożyczyła ci pół roku temu. Dodaje, że wczoraj zobaczyła na targu wiśnie w koszyku i nie mogła im się oprzeć. W rezultacie zrobiła dwadzieścia słoików dżemów wiśniowych i to nie używając drylownicy. Słysząc to z wyrzutami sumienia, spoglądasz na upapraną dżemem z biedronki buzię swojego dziecka.

MATKA NR 3

Spotykasz ją przypadkiem w centrum handlowym, ale bardzo się śpieszy, bo za chwile ma spotkanie ze Szwedami w sprawie ważnego przetargu. Owszem jakiś czas temu się wahała, czy wrócić do pracy, ale szybko podjęła decyzję – zresztą najlepszą w swoim życiu – bo nie dopadła jej rutyna, nie wypadła z zawodowego obiegu, ba, nie ominął ją awans! No i czuje, że nie stoi w miejscu i się rozwija. Świetnie radzi sobie w godzeniu obu życiowych ról – po prostu jest dobrze zorganizowana.

MATKA NR 4

Siedzi z tobą czasami w piaskownicy i dziwnie ci się przygląda, jak pociskasz dziecku bułkę i poisz soczkiem. Okazuje się, że ona by tego nigdy, bo tylko woda jest najzdrowsza, a na drugie śniadanko własnoręcznie przetarte owoce – wróć! Nie przeciera ich przecież, bo ominęła etap papek, karmi przecież BLW. A w ogóle zbiera się już do domu, żeby ugotować zupę (zagęszczoną nasionami chia), drugie (z quinoa zamiast ryżu) i deser (możesz się założyć, że z jagodami goji). Ty na wszelki wypadek przemilczasz fakt, że dziś jecie z mężem ruskie z folii.

MATKA NR 5

Wrzuca na fejsa fotki swoich cudnych dzieci z występów, zawodów, foty medali i dyplomów… A przed chwilą zamieściła zdjęcie córki z finału regionalnego konkursu pięknego czytania, zaraz po tym, gdy podpisałaś w zeszycie korespondencji informację „Proszę w domu ćwiczyć z synem czytanie”.

MATKA NR 6

Trafiasz na nią, gdy wychodzisz z marketu z promocyjnie kupionymi cotton balls. Dowiadujesz się, że wydałaś niepotrzebnie kasę, idziesz na łatwiznę, bo takie dekoracje można zrobić samemu i jaka wtedy jest satysfakcja. Ona na przykład przedwczoraj szyła pół nocy girlandę z chorągiewek, a wczoraj robiła pompony (te modne ostatnio, które są nieodzownym atrybutem aranżacji pokoju dziewczynek). To nic trudnego, tylko kwestia wizyty w kilku sklepach papierniczych i paru godzin wycinania.

MATKA NR 7

Widziałaś ją dziś przez okno, jak z gracją pchała wózek w śnieżnobiałych tenisówkach, lśniących, modnie ściętych i układających się w gładką taflę włosach oraz z profesjonalnym makijażem pewnie z podkładem, nałożonym gąbeczką, pudrem, różem i długimi rzęsami podkręconymi zalotką. I choć patrzysz na nią –  z nosem przy szybie, w niewyjściowym dresie –  to wyraźnie czujesz tę delikatną nutę perfum, która ją otacza niczym poranna mgiełka.

MATKA NR 8

Umówiłyście na kawę i dowiedziałaś się, że ona zupełnie nie rozumie, jak można dzieciom kupować świecące, grające, kolorowe i pseudo edukacyjne zabawki z plastiku. Jest przecież taki wybór pięknych drewnianych, które naprawdę rozwijają kreatywność. Wyjątek w kwestii zabawek na baterie stanowi szumiś, bez którego dwa lata temu nie wyobrażała sobie wychować swojego dziecka. Siedzisz jak na szpilkach, w obawie by nagle w twojej torebce nie włączyło się migające, samoporuszające się i grające „Jingle bells” autko.

I tak dalej, i tak dalej…

Mogłabym pewnie spokojnie dobić do setki przykładów matek, przez które dostajemy skurczu brzucha i ścisku gardła, od których czujemy się gorsze. Niestety mit idealnej matki, ciągłe rozliczanie samych siebie, wyrzuty sumienia, a nawet poczucie winy, tkwią w naszych kobiecych umysłach. Wciąż czujemy, że musimy być lepsze. Tymczasem każda z powyższych mam, którym gdzieś w środku zazdrościmy, ma chwile zniechęcenia, zmęczenia i nieraz brakuje jej cierpliwości. Ona też ma swoją zabieganą szarą codzienność. Każda popełnia błędy i ma na swoim koncie mniejsze lub większe grzeszki.

Oj daleko mi do matki idealnej. Daleko! Staram się jednak być spokojna i być sobą – jestem mamą dla mojego dziecka, a nie dla wyników w ogólnoświatowym konkursie piękności i zaradności. Ty też pamiętaj, że nie musisz być perfekcyjna. Każda z nas jest wyjątkowa, niepowtarzalna i najlepsza dla swojego dziecka. I nigdy żadna inna jej nie przebije. Przestań więc być dla siebie ostra i mieć pretensje o niebycie ideałem. Wyluzuj. Po prostu wyluzuj.

Za nami już połowa sierpnia, co przypominają nam uginające się od szkolnych materiałów półki sklepowe . Rodzice oprócz wyposażenia tornistra i piórnika muszą zwrócić uwagę, czy ich dziecko jest gotowe, by pójść do szkoły. Psycholodzy i pedagodzy mówią często tutaj o dojrzałości szkolnej. To pedagogiczny żargon. Dojrzałość szkolna obejmuje rozwój fizyczny i psychiczny, na który składa się emocjonalny, społeczny i umysłowy. Przed wami kilka sposób jak kształtować i rozwijać dojrzałość emocjonalną dziecka.

Zastanówmy się do czego musimy przygotować dziecko, co czeka go po przekroczeniu progu szkolnego? Hałas na korytarzu, niekiedy dochodzący do 90 decybeli – to głośniej niż pralka. Dzwonki na lekcje regulują rytm pracy i odpoczynku, inny budynek, nauczycielka. To wszystko sprawia, że dziecko jest oszołomione nowością. Do tego mogą dojść na początku sytuacje, w których nauczyciel prosi konkretnego ucznia o rozwiązanie zadania przy tablicy. O ile materiał jest jeszcze łatwy do zrozumienia, to zadowolenie dziecka szkołą jest duże. Jednak po kilku tygodniach nauki szkolnej, u niektórych pociech ono słabnie i pojawiają się pierwsze problemy.

Jedną z przyczyn tego zjawiska jest brak dojrzałości szkolnej, a dokładnie brak dojrzałości emocjonalnej.  Mówimy o  niej, gdy dziecko nie radzi sobie w sytuacjach trudnych, na przykład kiedy przegrywa w grze, zabawie, czy nie potrafi spełnić poleceń dorosłego, czy rozwiązać zadania. Dziecko, które nie jest dojrzałe emocjonalnie, będzie nadmiernie przeżywało niepowodzenie, podczas rozwiązywania zadań przy tablicy lub gier ze swoimi rówieśnikami. Widząc spojrzenia innych dzieci, boi się, że sobie nie poradzi. Negatywne emocje blokują procesy intelektualne i w efekcie nie potrafi ono dojść do rozwiązania. Jego myśli się zapętlają. Tego typu warunki wywołują sytuacyjne upośledzenie umysłowe.

Jak zatem rozwijać dojrzałość emocjonalną? Poniżej przedstawiam wam kilka sprawdzonych i skutecznych sposobów.

Gry matematyczne. Profesor Edyta Gruszczyk-Kolczyńska twierdzi, że dzieci trzeba hartować do radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Wyjaśnia, że jedną z najlepszych metod do kształtowania tej umiejętności są gry planszowe, ponieważ dziecko niedojrzałe emocjonalnie nie potrafi cierpliwie poczekać na swoją kolejkę, złości się, czasem wpada w “szał” gdy przegrywa lub szybko irytuje się grą.

Na początku proponuję przeprowadzać gry ściganki. Razem z dzieckiem na dużej kartce papieru (np. papier pakunkowy) narysujcie chodniczek, start, metę i wyjaśnijcie zasady. Waszymi pionkami mogą być plastikowe kapsle, zabawki z kinder niespodzianki lub inne drobne przedmioty. Po rozegraniu, tej prostej ściganki warto wprowadzić historyjkę, aby ją uatrakcyjnić i ponownie rozegrać kolejną turę np. wyścig samochodów dookoła świata. Trzecim etapem jest wprowadzenie rozwiniętego wątku matematycznego – np. grzybobranie. Do narysowanego wcześniej chodniczka można dorysować dodatkowe pola, na których połóżcie kasztany, które będzie można zdobyć w trakcie rozgrywki. Godnym polecenia mogą być także gry jak karciane „oczko”, kości, domino itp. Gry stwarzają sytuacje trudne, ponieważ każdy z uczestników chce wygrać, los nie wszystkim sprzyja, nie zawsze musi wygrywać. Wyjaśnianie dziecku, że to tylko gra i że następnym razem może być inaczej, to sposób na hartowanie dojrzałości emocjonalnej.

Baraszkowanie. Jednym z elementów dojrzałości emocjonalnej jest poczucie silnej więzi rodzica z dzieckiem, które daje mu poczucie bezpieczeństwa. Budowanie jej jest możliwe poprzez wspólne baraszkowanie. Rozłóżcie na podłodze koc, a na nim kilka poduszek i połóżcie się razem z dziećmi. Pogłaszczcie je, połaskoczcie, przewieźcie na barana itd. Weronika Sherborne mówi o zabawach w trzech odsłonach. Zabawy „z” polegają na obejmowaniu dziecka, wzajemnym bujaniu, ciągnięciu, robieniu tuneli. Zabawy „razem” to wspólne wykonywanie czynności, np. usiądźcie w rozkroku naprzeciwko siebie, złapcie się za ręce i przeciągajcie się na przemian. Trzecia kategoria kształtuje relacje „przeciwko”.  Polegają one np. na przygniataniu, przepychaniu, przeciąganiu.

Dni adaptacyjne w szkole lub przedszkolu. Placówki w większości organizują takie dni otwarte, pamiętajcie o nich, bo warto przejść się z dzieckiem, pokazać mu miejsce, jego klasę-pomieszczenie. Spotkania adaptacyjne pomagają mu oswoić się z nową sytuacją.

Odgrywanie roli w zabawach tematycznych. Zorganizujcie razem w domu sytuację nauczania, jedno z was będzie nauczycielem, drugie uczniem, zamieńcie się rolami. Niech dziecko przeżyje szkolną lekcję w formie zabawy. Tego typu odgrywanie roli pozwoli mu przygotować się do trudnej sytuacji.

Nie spóźnijcie się, gdy będziecie odbierać dziecko. Jako rodzice jesteście ostoją dla waszych pociech. Jeśli umówiliście się, że odbierzecie je np, po obiedzie, to róbcie wszystko, co w waszej mocy, by być o tej godzinie w szkole, czy przedszkolu. Dzieci choć są małe, świetnie pamiętają, kto i o której godzinie po nich przyjdzie. Niedotrzymanie słowa grozi utratą zaufania, a jego odzyskanie nie jest już takie proste.

Poświęćcie mu uwagę, nie na pięć, czy dziesięć minut. Odstawcie na bok telefony, tablety, najlepiej je wyciszcie, by żadne powiadomienie was nie rozproszyło. Znajdźcie czas by w 100% pobyć ze swoim synem, czy córką. Nie zadawajcie zbyt wielu pytań jak było w szkole, czy przedszkolu,  dajcie się mu wygadać. Pobawcie się w jego ulubioną zabawę, przeczytajcie ulubioną książkę. Te chwile są bezcenne, to inwestycja na przyszłość.

Nie zabierajcie dzieciństwa. Nie przeładujcie dziecka zajęciami dodatkowymi –  swoje ambicje odstawcie na bok. Sama łapię się na tym, że kiedyś nie było takich możliwości, tylu rozmaitych zajęć: tańca, karate, języka i chciałoby się, aby Marcin czy Lusia mogli z tego wachlarza skorzystać. Ale nóż w kieszeni mi się otwiera, gdy słyszę, że sześciolatka przez 5 dni w tygodniu ma dodatkowe lekcje, a to z języka angielskiego, baletu lub plastyki. Kiedy ona ma czas by być sześciolatką – ja w jej wieku biegałam cały dzień po ogrodzie, wspinałam się po drzewach, robiłam maseczki z kwiatków, a wy? Pamiętacie co robiliście gdy mieliście sześć, siedem lat?

Źródła:

Więcej na temat rozwijaniu dojrzałości emocjonalnej poprzez gry matematyczne w książce autorstwa prof. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej „Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki”, WSiP, 2013, strony 245-254.

Więcej o metodzie Weroniki Scherborne w książce „Ruch rozwijający dla dzieci”, WN PWN, 1997, strony 16-48