Pojutrze moje dziecko kończy dziewięć lat – od tylu lat go kocham! A czas ten minął jak mgnienie oka. Niesamowita jest świadomość tego, że dokładnie za taki sam okres będzie już dorosłym mężczyzną. Może będzie zdawał maturę, zakocha się na zabój i będzie planował wakacje gdzieś daleko od domu i rodziców…

Czy czuję strach przed jego dorosłością? Oczywiście! Jednocześnie jestem świadoma, że to nieuchronnie nastąpi i mój syn wyfrunie z gniazda, szybciej niż mi się wydaje. W końcu już od dziewięciu lat przygotowuję go do tego – do jego odejścia w dorosłe życie. Jestem tylko kochającym przewodnikiem, który pokazuje i uczy świata.

Jeszcze niedawno nie wyobrażałam sobie zostawić go nawet na moment bez opieki bawiącego się w ogródku. Dziś każdego dnia chodzi i wraca sam ze szkoły, czy biegnie pobawić się z kolegami. Jeszcze mam ciarki na samą myśl, że mógłby podróżować sam miejskim autobusem, ale wiem, że moje obecne nastawienie lada chwila się zmieni i oboje także do tego dojrzejemy. Małymi krokami rozluźniamy łączące nas więzi – dosłownie i w przenośni.

Trochę mi żal, że tyle czasu już uciekło i wiele sytuacji już się nie powtórzy… Nie będę wyczekiwała, kiedy znowu uda mu się rozkosznie przewrócić z plecków na brzuszek. Dumnie spoglądać na pierwsze próby jazdy na biegówce. Nie będę cierpliwie nachylała się, by nauczyć jak okiełznać zawiłość sznurówek.

Jednocześnie staram się łapać każdą chwilę, kiedy jesteśmy razem i zamieniam się w słuch zawsze, gdy mi coś z entuzjazmem opowiada. Przytulam czule, gdy tylko jest dobra ku temu okazja i zbliżam nos, by delektować się zapachem jego włosów. Z radością witam każdy nowy dzień, jego nowe osiągnięcie, zdobytą umiejętność, choć może w oczach innych już nie tak spektakularną, jak pierwsze kroki.

—————————————————————————————————————————————————

Synku! Z okazji Twoich urodzin życzę, Ci byś rósł, tak jak rośnie moja miłość do Ciebie. Żyj w poczuciu miłości, dzięki czemu będziesz mógł kochać innych. Bądź wspaniałym człowiekiem – dobrym i inteligentnym. Rozwijaj się, chłoń wiedzę, mierz wysoko i doświadczaj intensywnie piękna otaczającego świata. Ciesz się z najmniejszych drobiazgów, doceniaj dobre gesty ludzi, których spotkasz w swoim życiu. Tańcz, za każdym razem, gdy słyszysz rytmiczną muzykę, tak jak robisz to teraz.

Kocham Cię
Twoja mama

Ból głowy zna chyba każdy z nas. W ciągu dnia nie brakuje nam sytuacji stresowych, co potwierdzi zarówno pani bizneswoman, jak i mama opiekująca się dziećmi w domu. Z reguły zaczyna się niewinnie, pojawia się ucisk, ćmienie, które przeradza się następnie w ból, który może obejmować część lub całość głowy.

Wtedy najczęściej sięgamy po leki przeciwbólowe, bo tak jest najszybciej. A przecież łykanie leków nie zawsze jest dla nas takie dobre. Zamiast sięgania po farmaceutyki, proponuję Wam inne, równie skuteczne naturalne metody walki z bólem głowy.

     1.Herbatka z melisy

Melisa to zioło, które znane jest ze swoich właściwości rozluźniających, uspokajających. Doskonale poradzi sobie z napięciowym bólem głowy i wyciszy, gdy problemy wynikają z nadmiaru sytuacji stresowych.

2. Olejki eteryczne

Olejek z mięty czy lawendy mogą być bardzo pomocne. Niewielką ilość wybranego olejku należy delikatnie wetrzeć w skronie i poczekać, aż lotne związki eteryczne zaczną działać.

3. Masaż skroni

Gdy ból dopiero się “rozkręca”, warto spróbować go zatrzymać delikatnym masażem. Kładąc palce na skroni, zataczaj kółka. Pomocny będzie olejek lub oliwka, by palce ślizgały się po skórze. Pomyśl o czymś przyjemnym, nie skupiaj się na odczuwanym dyskomforcie.

4. Chłodny okład

Ta metoda działa, więc jeśli tylko masz pod ręką okład z lodówki lub możliwość zamoczenia miękkiego ręcznika w zimnej wodzie, skorzystaj z niej.

5. Drzemka

Co tu dużo pisać – sen często rozgania natrętne myśli i zmartwienia. Po regenerującej drzemce powinnaś poczuć się lepiej.

6. Świeże powietrze

Idź na spacer, usiądź na ławeczce pod domem, otwórz okno. Zamknij oczy i oddychaj głęboko tak, by unosiła się przy wdechu nie tylko klatka piersiowa, ale i brzuch. Dotlenienie organizmu ma duży wpływ na poprawę samopoczucia i pozbycia się bólu głowy.

7. Prysznic

Wzięcie szybkiego prysznica pomoże złagodzić napięcie w ciele i dokuczliwy ból głowy. Jeśli masz więcej czasu, przygotuj kąpiel z ulubionym olejkiem eterycznym.

8. Napij się wody

Mózg aż w 80% składa się z wody. Jeśli pijesz jej zbyt mało, szybko dochodzi do odwodnienia organizmu, choć niczego jeszcze nie podejrzewasz. Ból głowy często bywa sygnałem tego problemu, a zadbanie o to, by woda była cały czas pod ręką, jest znakomitym rozwiązaniem.

9. Ogranicz bodźce

Niekiedy nadmiar bodźców takich jak np. hałas z dworu czy drażniące światło, wywołują ból głowy. Odcięcie się od tego, np. przez zasłonięcie rolet, zamknięcie okna, czy ściszenie muzyki, może przynieść pozytywne efekty dla naszego samopoczucia.

10. Idź do łóżka

Nie, nie na drzemkę! Na seks 🙂 Podczas współżycia uwalniana jest oksytocyna, która wpływa na ilość endorfin w organizmie. Endorfiny odpowiadają za nasze dobre samopoczucie, więc ich wyrzut rozluźni nas i pomoże zlikwidować ból głowy.

Twoje dziecko je „trzy produkty na krzyż” i odmawia próbowania nowych pokarmów? Wbrew pozorom nie oznacza to, że wybrzydza i grymasi. Być może masz w domu małego neofobika.

Neofobia żywieniowa to niechęć do próbowania nowych pokarmów, a także odmowa spożywania tych, które jedynie wyglądają jak nowe. Przykładowo, jeśli dziecko przyzwyczajone jest, że na talerzu leżą ziemniaki w całości, a nagle dostanie ugniecione – jest wielce prawdopodobne, że odmówi ich spróbowania. Wygląd potrawy ma bezpośredni wpływ na chęć lub niechęć do jedzenia. Dlatego nie dziwmy się rodzicom, którzy mówią, że ich dziecko je tylko krojone jabłko i nie można mu podać tartego. To naprawdę nie znaczy, że dziecko nimi rządzi. Po prostu rodzice wiedzą, co robić, by ich dziecko łaskawie coś zjadło. W końcu ostatecznie chodzi o nakarmienie malucha, a nie postawienie na swoim „bo tak”.

Niechęć do jedzenia ujawnia się u dzieci między drugim a piątym rokiem życia, częściej dotyczy chłopców niż dziewczynek. Wbrew pozorom nie jest spowodowana nieprawidłowym rozszerzaniem diety w okresie niemowlęcym. Nawet jeśli dziecko mając półtora roku je wszystko, co mu podsuniemy, nie ma żadnych gwarancji, że rok później będzie jadło więcej niż trzy produkty. Najczęściej dzieci odmawiają jedzenia warzyw, owoców i mięsa. Co ciekawe – nigdy nie odmawiają jedzenia słodyczy i praktycznie nigdy nabiału.

Co robić, gdy dziecko nie chce jeść np. marchewki? Rozwiązanie wydaje się może dziwne, ale… uparcie kłaść tę marchewkę na talerz. Kilkulatki odmawiają jedzenia nowych, nieznanych produktów. Dowiedziono, że mniej więcej za dziesiątym razem marchewka przestaje być nowa. Mózg traktuje ją jako pożywienie znane i bezpieczne. Podobnie jest z innymi potrawami. Tylko cierpliwością można cokolwiek osiągnąć. Co ciekawe, mózg dziecka można oszukać, po prostu stawiając w pobliżu talerz z nielubianą potrawą. Jeśli dziecko będzie patrzyło na niego wystarczająco długo, za którymś razem uzna produkt za znany, bezpieczny i chętnie po niego sięgnie.

Dzieci to doskonali obserwatorzy. Jeśli sami będziemy jeść hamburgery z wołowiną, nie dziwmy się, że maluch krytycznym okiem spojrzy na grillowaną pierś kurczaka z surówką. Dzieci wykazują większy apetyt, jeśli na talerzu mają to samo, co ich rodzice. Ponadto chętniej jedzą to, co kupują rodzice. Może to tłumaczyć niechęć dziecka do zbiorowego żywienia w przedszkolu lub szkole.

Jeśli mamy w domu małego neofobika, musimy wspiąć się na szczyty dyplomacji. Z jednej strony podsuwać nowe produkty, z drugiej nie eskalować problemu. Dziecko powinno myśleć, że akceptujemy jego wąskie menu. Tylko w ten sposób jedzenie nie będzie kojarzyło się ze stresem.

Czy neofobik to niejadek? Absolutnie nie. Niejadek nie je nic albo je bardzo mało, ale nie dzieli jedzenia na lepsze i gorsze. Neofobik potrafi zjeść dużo, ale jego dieta jest monotonna jak telenowela wenezuelska. W pierwszej kolejności trzeba zadbać, by w diecie tej nie dominowały słodycze (najlepiej je całkowicie wyeliminować) i bułki kajzerki. Jeśli uda się przekonać dziecko, by jadło chociaż jeden gatunek mięsa, jeden owoc i jedno warzywo, można mówić o początkowym sukcesie. To, czego na pewno nie można robić, to karać dziecko za niechęć do jedzenia, porównywać do rówieśników i młodszych dzieci (on taki mały i zjadł, ty też możesz) i nie zmuszać do jedzenia tego, czego dziecko absolutnie jeść nie chce. Dziecko powinno też wiedzieć, że ma wsparcie w rodzicach. Wszelkie komentarze wszystko wiedzących ciotek (szczególnie tych bezdzietnych 😛 ) należy ucinać w zarodku.

Walka z neofobią jest powolna i dość żmudna. Jeśli rodzice czują taką potrzebę, mogą skonsultować się z psychologiem, neofobicy bowiem przejawiają mniejszą pewność siebie niż ich rówieśnicy.

Nasze babcie mówiły: „Zgłodnieje, to zje”. Mówiły też: „Niech nie żre, najwyżej zdechnie”. Dziś zaopatrzeni w wiedzę, której brakowało poprzednim pokoleniom, wiemy, że żadne z tych podejść nie jest prawidłowe.