Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce… A nie, zaraz, galaktyka ta sama. Ale kraj już niezupełnie. No więc dawno, dawno temu, w obcym kraju… No taki obcy to on znowu nie był, chociaż nazwa Polska Rzeczpospolita Ludowa z pewnością nie brzmi swojsko. I w tym to właśnie swoim – obcym kraju dawno temu przyszło mi spędzić dzieciństwo.

Na skrzyżowaniu dwóch dosyć ruchliwych ulic stał nieduży ogród z jeszcze mniejszym sadem. Mógł sobie całkiem spokojnie stać, bo ruchliwość ulic kiedyś nijak się miała do dzisiejszej. W sadzie pan B. miał jabłonie, grusze i śliwy. W ogrodzie to, co dało się w naszych warunkach wyhodować, a więc marchew, ziemniaki, pietruszkę, buraki, ogórki, pomidory, fasolę, sałatę. Oprócz tego truskawki i porzeczki. Od wiosny do jesieni pan B. zatrudniał okoliczną młodzież przy zbiorach. Owoce swojej pracy sprzedawał we własnym sklepie, małej klitce na skraju ogrodu. Pewnie nie spełniała żadnych norm, ale kto się wtedy przejmował normami? W czasach kiedy wszystko było państwowe, pan B. był chyba jedynym w okolicy kapitalistą, w dodatku prywatnym pracodawcą. I jako jedyny miał w sprzedaży Donaldy. I jako jedyny handlował w niedzielę…

Dawno, dawno temu, w tym obcym kraju mojego dzieciństwa handel w niedzielę nie istniał. A nie, przepraszam, istniały jakieś niedziele handlowe, chyba przed świętami. Ale i tak sklepy nie były oblegane. Ludzie nie czuli potrzeby biegania w niedzielę po sklepach. Zakupy na niedzielę robiło się w… a nie, wcale nie w sobotę. W sobotę sklepy były czynne tylko do godziny 14.00. Kto chciał poleniuchować, musiał zakupy weekendowe zrobić już w piątek.

Niedziela to był dzień inny niż wszystkie, to się czuło. Właściwie można powiedzieć, że co tydzień mieliśmy święto. Ubieraliśmy się ładnie, szliśmy do kościoła, po czym wracaliśmy do domu na niedzielny obiad. A niedzielny obiad to nie było to samo co piątkowy czy poniedziałkowy. W niedzielę obowiązkowo obiad był z dwóch dań, często na stole królował rosół, na drugie danie jakieś mięso, które w czasach kryzysu było trzymane w lodówce „na niedzielę”. Na deser prawie zawsze było ciasto, w końcu to niedziela. Po obiedzie chodziliśmy do parku, w lecie zawsze były tam jakieś występy i nieśmiertelna wata cukrowa. Jak nie było żadnych występów, to szliśmy do babci. A jak nie, to siedzieliśmy w domu. Niedziela to był dzień dla rodziny. Życie towarzyskie, owszem bujne, tego dnia ograniczało się do kręgów rodzinnych. Można było iść z wizytą do cioci czy babci, ale do sąsiadki się nie szło. To nie wypadało. To była niedziela. Nawet dom na niedzielę był wysprzątany jak na Boże Narodzenie. W sobotę wszyscy sprzątali, taki był zwyczaj.

Pan B. od dawna nie żyje. Jego sad zdziczał, aż w końcu został wycięty. Nowy właściciel wybudował supermarket, resztę terenu wybetonował i przeznaczył na parking. Z panem B. łączy go właściwie tylko tyle, że handluje w niedzielę. Ale u pana B. w niedzielę robiło się drobne zakupy — ziemniaków do obiadu zabrakło albo marchwi do rosołu, to się szło. No i po Donalda przy okazji. W nowym markecie można kupić absolutnie wszystko (no może z wyjątkiem Donaldów, znikły razem z panem B.), drzwi się nie zamykają, a ludzie wychodzą obładowani siatami. Ile czasu musieli spędzić na takich zakupach? Godzinę? Dwie? Zdążą zrobić obiad czy zamówią coś na szybko? Pójdą na spacer czy zmęczeni zakupami będą odpoczywać, każde z nosem utkwionym we własnym telefonie lub komputerze?

Temat zakazu handlu w niedzielę co jakiś czas powraca niczym uparta mucha. Powoli staje się na tyle kontrowersyjny, że niebawem będzie kartą przetargową albo kolejną kiełbasą wyborczą. Pracownicy sklepów są jak najbardziej za likwidacją handlu w niedziele, właściciele sklepów straszą, że będą musieli zwalniać pracowników, bo im obroty spadną, klienci robią zakupy w niedzielę, bo – jak sami mówią – nie mają kiedy.

A moim zdaniem…

Sklepy czynne praktycznie non stop oduczyły ludzi myślenia i patrzenia w przyszłość. Coś się kończy w lodówce to myk w samochód i do sklepu. Przed świętami, choćby i jednodniowymi, ruch w sklepach jest taki, jakby następnego dnia miała wojna wybuchnąć. Ludzie normalnie wpadają w panikę. Nie umieją już żyć bez możliwości wydawania pieniędzy. Są przeciwni wszelakim ograniczeniom, każdy zakaz nazywając zamachem na ich wolność. Szkoda, że nie widzą, jak wielki zamach dokonał się na ich życiu osobistym i rodzinnym. Kiedyś sklepy nie były tak kolorowe, większość towaru pakowało się w szary papier zgodnie z dewizą: nie ważne jest opakowanie, ważna jest zawartość. Kiedyś sklepy były zamknięte w niedziele, a ludzie mieli dla siebie czas. I wiecie co? Lepiej było. Serio.

Nadeszła wiosna, a z nią ciepłe, słoneczne dni. Nie wiem jak Wy, ale ja lubię ten czas spędzać na świeżym powietrzu. Spacery, wypady rowerowe, pikniki czy chociażby kilka chwil na balkonie pomiędzy domowymi obowiązkami.

Wybierając się na piknik zabieramy ze sobą piłkę, skakanki i inne gadżety do zabaw. Staramy się ten czas wykorzystać aktywnie, tak, żeby nasze dzieci mogły rozwijać się w wielu kierunkach. Urządzamy sobie zawody sportowe, gramy w piłkę, biegamy, poznajemy zwierzęta i rośliny wokół nas. Natomiast kiedy się trochę zmęczymy, siadamy aby odpocząć i wtedy przychodzi czas na zabawy umysłowe. Gramy w skojarzenia, znajdowanie przedmiotów na daną literę, w określonym kolorze itp. Od niedawna gramy też w świetną grę, która, muszę przyznać jest dla mnie strzałem w dziesiątkę.

Mam tu na myśli “Story Cubes”.

Gra jest mała, kompaktowa, zmieści się w torebce, plecaku czy choćby torbie rowerowej. Jestem nią zachwycona. Co prawda przeznaczona jest dla dzieci od 6 roku życia, ale nawet Niśka (3,5 roku) świetnie sobie z nią radzi.

Jak grać w  “Story Cubes”?

Wystarczy rzucić obrazkowymi kośćmi a następnie ułożyć historię z wykorzystaniem obrazków, które wypadły. Proste prawda? A jakie ciekawe, wciągające i na dodatek wykorzystujące umiejętność logicznego myślenia.

Gra świetnie się sprawdza u tych dzieci, które mają pewien zasób słów umożliwiających tworzenie opowiadań. Jej zaletą jest możliwość dalszego rozwijania umiejętności językowych, komunikacyjnych. Uczy opowiadać i tworzyć ciąg przyczynowo-skutkowy, świetnie rozwija wyobraźnię i pomysłowość.

Na początku te nasze opowiadania były dość proste. Z czasem zaczęły się rozrastać, stawały się coraz dłuższe i ciekawsze – czasem wesołe, czasem zadziwiające a czasem wręcz abstrakcyjne. Nie ma dwóch takich samych historii, a zabawa nigdy się nie kończy. Na dodatek jeśli gra Was wciągnie tak samo jak nas, istnieje możliwość poszerzenia jej o dostępne w sprzedaży kolejne wersje oraz dodatki.

Można grać pojedynczo lub w drużynach, z dziećmi lub bez nich. Można wykorzystać wszystkie dziewięć kości lub tylko część z nich, żeby na początku ułatwić grę młodszym dzieciom. Sami zdecydujcie jak chcecie grać. Czas poświęcony na grę z dziećmi nigdy nie będzie czasem zmarnowanym!

zdjęcia:M. Pawlak

Wpis jest elementem współpracy z Rebel.pl

Kąpiel noworodka, jeszcze w szpitalnych salach, wciąż pozostawia wiele do życzenia. Dzieci myje się szybko, pod kranem, jeden za drugim, zupełnie jak na taśmie produkcyjnej. W domu też często nie ulega to zmianie, bo rodzicom wydaje się, że takiego maluszka trzeba myć szybko, żeby nie zmarzł. Poza tym dla wielu pielęgnacja noworodka nie ma większego znaczenia, wszak to tylko czynność higieniczna.

A tymczasem kąpiel to doskonała okazja do wielozmysłowej stymulacji dziecka, która pobudza wszystkie zmysły jednocześnie. Staje się więc bardzo ważnym czasem zabawy, pielęgnacji, budowania więzi, a także wspierania dziecięcego rozwoju.

Ale zacznijmy od początku….

Czym są zmysły?

Zmysły to zdolność odbierania bodźców zewnętrznych i przetwarzania ich na impulsy nerwowe, które biegną wzdłuż rdzenia kręgowego do mózgu i z powrotem. U człowieka wyróżnia się pięć zmysłów podstawowych, tj. zmysł: dotyku, węchu, smaku, słuchu i wzroku. A także zmysł równowagi i propriocepcję-zmysł ułożenia części ciała względem siebie oraz napięcia mięśniowego.

Wielozmysłowa stymulacja – z czym to się je?

Wielozmysłowa stymulacja to jednoczesne pobudzanie wszystkich zmysłów poprzez stosowanie zbieżnych bodźców płynących z poszczególnych zmysłów. Wpływa ona na połączenia synaptyczne w mózgu, a co za tym idzie, na jego intensywny rozwój, dla którego kluczowe są pierwsze trzy lata życia dziecka. Dlatego tak ważne jest, by już od pierwszych dni, zadbać o środowisko, w którym dorasta i jego zdrowy rozwój.

Być może brzmi to nieco poważnie i mało zrozumiale, ale tak naprawdę to nic wielkiego i trudnego, nie wymaga od nas – rodziców, ogromnej wiedzy czy ukończonych specjalistycznych kursów. W dużym uproszczeniu można by rzec, że stymulacja ta opiera się na bliskości, czułości, dotyku oraz codziennych rytuałach pielęgnacyjnych.
Kąpiel i masaż to klucz do sukcesu, jakim jest rozwój Twojego dziecka

Kąpiel to nie tylko oczyszczanie skóry dziecka, a pewnego rodzaju ceremonia, mająca wymiar emocjonalny. I tylko w takim aspekcie liczy się dla noworodka czy niemowlaka, nie w higienicznym. Dlatego tak istotne jest, by ze zwykłej kąpieli stworzyć niezwykły rytuał pielęgnacyjny, będący idealnym narzędziem do stymulacji zmysłów i rozwoju dziecka.

Warto o tym pamiętać i każdą wieczorną toaletę potraktować poważnie, jako pewnego rodzaju rozmowę oraz pracę z dzieckiem. Kąpiel bowiem poprzez bezpośredni kontakt wzrokowy oraz dotykowy sprzyja tworzeniu silnej więzi z rodzicem, poczucia bliskości, bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania. Pomaga obniżyć poziom kortyzolu, hormonu stresu, a więc działa uspokajająco i wyciszająco. A to z kolei, poprawia ilość i jakość snu dziecka. Poprzez plusk wody, a także rozmowę rodzica pobudzany zostaje zmysł słuchu, zaś zapach płynu do kąpieli wpływa na rozwój węchu.

Natomiast dotykanie i masowanie dziecka pozwala mu na poznawanie jego ciała i reakcji w nim zachodzących, np. łaskotanie wywołuje śmiech. Zachęca do „badania” i odkrywania siebie samego. Może również stanowić pewnego rodzaju gimnastykę, dzięki której zwiększa się aktywność fizyczną, poprawia funkcjonowanie układu odpornościowego oraz stymuluje trawienie i wchłanianie pokarmu – co szczególnie ważne jest u wcześniaków.

Aby jeszcze bardziej wzbogacić doznania towarzyszące pielęgnacji, należy dobrać odpowiednie i sprawdzone kosmetyki, które będą nie tylko bezpieczne dla delikatnej skóry maluszka, ale także przyniosą mu wiele doznań zmysłowych, poprawiając jednocześnie nastrój oraz wpływając na pamięć i emocje.

W tej dziedzinie liderem jest marka Johnson`s, która rozpoczęła ogólnopolską akcję społeczną na rzecz wielozmysłowej stymulacji dzieci. Jej hasło przewodnie brzmi JOHNSON’S® So Much More™. Ową kampanią marka Johnson`s chce przekazać rodzicom, że sposób pielęgnacji oraz opieki nad dzieckiem to coś więcej niż jedynie troska o zdrowie skóry i może mieć fundamentalne znaczenie dla jego rozwoju.

Reasumując, nie trzeba być ekspertem, by zauważyć, że w pierwszych miesiącach życia człowieka, następuje ogromny skok rozwojowy (którego już nigdy później nie będzie). W tym czasie każdy dotyk, zapach i wszelkie doświadczenia polegające na poznawaniu otaczającego świata poprzez zmysły, pobudzają rozwój jego mózgu.

Zachęcam więc do wspierania i stymulowania tego procesu, a także szerzenia świadomości wśród rodziców. Przy okazji polecam odwiedzić fan page marki JOHNSON’S, na którym codziennie pojawiają się edukacyjne wpisy na temat wielozmysłowego rozwoju dzieci.

Zdjęcia: Fizinka