Niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy, chcemy czuć się pewnie i bezpiecznie. My, kobiety, szczególnie narażone jesteśmy na zagrożenia, w których szukamy pomocy u nieznajomych, przechodniów. Trudno mieć zawsze obok siebie bodyguarda w postaci koleżanki czy męża, a przecież wielu z nas zdarzało się wracać późną porą po pracy czy spotkania ze znajomymi, zupełnie samym do domu. Trudno wtedy o poczucie bezpieczeństwa.

Zdrowie i życie mamy jedno…

W podobnej sytuacji są osoby starsze i małe dzieci, które często nieporadne, gubią się w centrach handlowych, na ulicach czy odchodzą za daleko od rodziców odpoczywających na plaży. Ostatnio głośna była sprawa 12-tki z miejscowości Golczewo w zachodniopomorskiem, 30 km od mojego miasta, gdzie dziewczynka wracając wieczorem do domu, została wciągnięta przez porywacza do samochodu i wywieziona do lasu. Odnaleziono ją, zmarzniętą i przerażoną, w aucie porzuconym w środku lasu.
Takie sytuacje niestety się zdarzają.

Ja przykładam dużą wagę do tego, by poza domem czuć się swobodnie i bezpiecznie, szczególnie gdy wychodzę na długi spacer po lesie czy biegam kilka(naście) kilometrów po odludziu. Teoretycznie, prawdopodobieństwo napaści jest niewielkie, za to wypadek typu bolesne stłuczenie i kłopot z samodzielnym powrotem do domu, już mi się przydarzył. W dodatku mam problem z orientacją w terenie i bywa, że gdy zachodzi taka potrzeba, nie umiem określić, gdzie dokładnie się znajduję. Hasło “jestem w lesie, potrzebuję transportu do domu”, nikomu nie ułatwi zadania, bo las jest naprawdę rozległy.

Telefon to jeden sprzęt, który niejednokrotnie ratował mi skórę w potrzebie kontaktu. Drugim, który przejmuje część jego funkcji, jest Ferguson Smart Whistle. 

Całodobowa ochrona

Z wielką ciekawością zapoznałam się z tym gadżetem. Od razu przyklasnęłam w ręce, bo to propozycja jak znalazł dla mnie. W sumie, każdy kto chce się czuć bezpieczniej, szczególnie staruszkowie, dzieci czy osoby chore np. cukrzycy, śmiało mogą sięgnąć po inteligentny gwizdek.

Aby skorzystać z jego możliwości, należy pobrać aplikację WISO na Smartfon (iPhone lub Android), włączyć funkcję Bluetooth i lokalizację w ustawieniach smartfonu. Należy pamiętać o pozwoleniu aplikacji WISO na używanie danych lokalizacji, inaczej nie wskaże miejsca naszego pobytu. Oczywiście należy mieć dostęp do internetu w smartfonie, bo bez niego nie skorzystamy z urządzenia. Koniecznie sprawdźcie czy wasz smartfon jest kompatybilny z urządzeniem! Listę wymagań znajdziecie tutaj.

Jak to działa?

Gdy już połączycie gwizdek ze smartfonem, możecie z niego korzystać. Zasada jego działania jest prosta. Gdy znajdujemy się w sytuacji zagrożenia, wystarczy zagwizdać w niego lub nacisnąć dedykowany przycisk, by w ciągu 2 sekund nawiązać połączenie /wysłać smsa /e-maila z prośbą o pomoc. To jest genialnie proste i skuteczne. Próbowałam tego zarówno w mieście jak i w lesie, działało bezbłędnie wskazując miejsce, w którym się znajdowałam. Informacja o lokalizacji jest odświeżana co 2-3 minuty, można ją prześledzić pod linkiem wysłanym w wiadomości do osoby (maksymalnie 3 osób), od której oczekujemy pomocy. Wywołany alarm można odwołać, wtedy odbiorca naszej prośby zostanie poinformowany, że niebezpieczeństwo minęło i pomoc nie jest konieczna. Co ważne, wykorzystać można 6 bezpłatnych smsów w miesiącu, a gdy potrzeba jest większa, można je dodatkowo wykupić. 

Mnie gwizdek bardzo się spodobał, ponieważ działa szybko. Chętnie podzielę się nim z synem, gdy ten będzie wybierał się np. na wycieczkę klasową. Mimo opieki, różne wypadki chodzą po ludziach, a ja będę czuła się spokojniej dając dziecku alternatywę do wezwania pomocy. 

Wracając do meritum

Smart Whistle to przydatny gadżet, który generuje alarm nie tylko przez przycisk, ale i dmuchnięcie w niego. Nie miałam okazji go wypróbować na wałęsających się psach, ale tak intensywny dźwięk może posłużyć jako straszak przed zwierzętami, czy zniechęcenie do bliższego kontaktu np. natrętnego pana Miecia spod monopolowego.

Zaletą gwizdka jest nie tylko jego funkcjonalność ale i design. Bardzo ładny, poręczny, mieści się w dłoni, a dzięki elastycznej “smyczce” można go przywiązać do torebki lub np. do opaski na telefon podczas biegania, by się nie zgubił. Bo przecież o to chodzi, by gwizdek był pod ręką, gotowy do użycia.

Ja pokochałam ten gadżet i pozostanę mu wierna. Czuję się z nim pewniej i tego samego wam życzę.

Uwaga! Uwaga!

Możecie jeden z trzech wyjątkowych gwizdków wygrać w konkursie https://wrolimamy.pl/konkurs-czuje-sie-bezpiecznie/. Spieszcie się, konkurs potrwa do wtorku 22 III 2017. Zapraszamy!

Zdjęcia: Ż.Kańczucka

Instytut Motorola (Lenovo)  w 2015 roku w 7 krajach przeprowadził badania na temat znaczenia smartphone’ów w życiu współczesnego człowieka. W badaniach wzięło udział ponad 7 tysięcy ludzi.  Badania wykazały, że aż 54% osoby w chwili pożaru, w pierwszej kolejności szukałoby swojego telefonu, niż ratowało kota. Ponadto wielu badanych przyznało, że zasypia z telefonem z dłoni, czy korzysta z niego podczas pobytu w toalecie, pod prysznicem. Natomiast 40% powierza mu sekrety, których nie przekazało by swoim najbliższym przyjaciołom.

Do tego typu zachowań przyznali się dorośli, ale można mieć wrażenie, że podobnie zachowuje się dzisiejsza młodzież i dzieci. Korzystają oni z Internetu bez żadnych ograniczeń. Tymczasem wydaje się, że potrzebują ochrony przed niebezpiecznymi danymi.

Portal Twoje Dziecko w Sieci wraz z W Roli Mamy przygotował ankietę skierowaną do rodziców, której celem jest ustalenie, co my – rodzice wiemy na temat bezpieczeństwa naszych dzieci w Internecie. Czy wiemy, ile czasu spędzają w sieci? Co tam robią – grają, oglądają filmy na YouTube czy korzystają z serwisów społecznościowych? Czy siedząc przed komputerem są bezpieczne?

Wypełnij ankietę i wyraź swoją opinię.

Link do ankiety http://twojedzieckowsieci.i-test.pl/

NARODZINY dziecka wywracają świat do góry nogami. To prawdziwa jazda na rollercoasterze. Możecie wykupić pół IKEI, możecie przeczytać wszystkie książki Juula i oglądnąć wszystkie kanały Agnieszki Stein, zapisać się do szkoły rodzenia, a i tak nigdy nie będziecie gotowi na to co nastąpi. Czekaliśmy na nasze SZCZĘŚCIE 8 lat. Przeczytaliśmy wiele magazynów, artykułów, książek, blogów, zaopatrzyliśmy się w szumisia, karuzelę, chustę, wózek z górnej półki, przewijak, rzutnik gwiazd, kosz Mojżesza, zrobiliśmy remont w mieszkaniu… „Psu na budę” jak mawia moja babcia.  

Znacie to uczucie gdy przygotowujecie się do ważnego egzaminu, idziecie pewni siebie, a gdy komisja zadaje pierwsze pytanie to czarna rozpacz? Nic. ZERO. Wielka pustka w głowie i zimne poty. Jakby ktoś odciął dopływ krwi do mózgu. Ja tak właśnie się czułam. Po kilku tygodniach nabrałam wprawy, a po kilku miesiącach zostałam prawdziwą mamą. Kiedy hrabina miała niespełna 7 miesięcy zobaczyłam ponownie dwie kreski na teście. Będziemy mieli bobasa! Pamiętacie reklamę Coca Coli o rodzicach? U nas było podobnie ☺ Sajgon w  domu, wszędzie zabawki, odbite małe dłonie na szybie, ja awangardowo rozczochrana, mąż z czerwonymi ze zmęczenia ślepiami karmi hrabinę, chusta tarza się po podłodze, brakuje tylko psa do kompletu i wtedy wkraczam i obwieszczam dzierżąc test, że za 9 miesięcy pojawi się kolejne SZCZĘŚCIE w naszym życiu.

Okres ciąży przy małym, niechodzącym dziecku, które lubi być noszone na rękach był dla mnie bardzo trudny. Trochę pomagała chusta ale z czasem bolało mnie już wszystko i nawet w chuście nie mogłam nosić hrabiny. Pamiętacie swoją pierwszą ciąże i ten błogostan? Narkolepsja o 13.00, serial o macierzyństwie, pączek do kawy i leżenie pod kocem. Przy drugim dziecku wygląda to nieco mniej sielsko, a jeżeli pierwszy dzieć jeszcze pełza po podłodze, lub dopiero zaczyna chodzić, to okres ciąży w niczym nie przypomina stanu błogosławionego.

Sen. Królestwo za Sen! Pierworodna to wulkan energii, ba! to supernowa! Pamiętam jak powieki same mi się zamykały, w krzyżu łupało jak po wykopkach a młoda miała mamozę na najwyższym poziomie. Mamo tu! Mamo nie! Mamo choć! Moje SZCZĘŚCIE nie opuszczało mnie ani na chwilę. Kupiłam kojec, wrzuciłam do niego zabawki, naiwnie marzyłam żeby młoda pobawiła się przez kilka minut sama lub poszła spać, niestety pierworodna kocha życie i nie chciała go marnować na jakiś tam sen. Przez wiele tygodni miałam wrażenie, że lunatykuję. Gdy czas narkolepsji ciążowej minął poczułam się jak nowo narodzona. Przed samym rozwiązaniem moje dziecię dawało mi szczególnie w kość, miałam wrażenie, że czuje co się święci. Nocne pobudki zintensyfikowały się do miliarda. Nie wiedziałam czy zdążyłam zasnąć gdy znów musiałam wstać. Pod względem logistycznym wyjście na spacer to była orka na ugorze. Odliczałam dni do rozwiązania.

Nadeszła godzina zero. Poród był naszą pierwszą i najdłuższą rozłąką. Po powrocie do domu pierworodna była na mnie obrażona, nie pomogły prezenty, angażowanie w pielęgnację, książeczki o dzidziusiach ani tłumaczenie. Hrabina widząc jak opiekuję się noworodkiem wybrała tatę, teraz on stał się jej nieodzownym kompanem zabaw. Rzadko chwalę swojego męża (żeby nie rozpieścić), ale po NARODZINACH drugorodnej gdy czułam się jak w Matrixie, mąż bardzo mi pomógł. Codziennie miałam dzień świra. Jeść, płakać, nosić, nosić dwie jednocześnie, płakać, pić, kąpać, nosić, tulić ( jeszcze nie umarłam? – nie, nadal mam czucie w rękach zatem nadal nosić, jeść, tulić). Były momenty, że chciałam ją znowu schować do brzucha, chociaż na kilka godzin, rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady! Ale matki nie biorą zwolnienia od macierzyństwa.

Nie liczyłam na wielką siostrzaną miłość, wiedziałam również, że zazdrość będzie czymś naturalnym. Pierworodna wisiała na mnie jak miś koala, nie pozwalała karmić siostry, było sporo krzyku i płaczu. Nie będę wam pisać, że było sielso-anielsko jak na Instagramie, bo to nieprawda. Było bardzo ciężko, byłam zmęczona, chciałam dać obydwu córkom 100 % siebie ale to nie było możliwe. O czasie dla „mamy” nie było mowy, gdy jedna spała budziła się druga. Nawet kąpiel była wyzwaniem, pierworodna złościła się widząc jak kąpię młodszą córkę, pragnęła mojej uwagi, a ja pragnęłam cysternę KAWY…

W tej chwili się z tego śmieję, dziewczyny coraz lepiej się dogadują. Młodsza ma 8 miesięcy, starsza 24 – różnica między nimi powoli się zaciera, młodsza gaworzy a starsza jeszcze nie mówi, ich dialogi są przezabawne. Razem oglądają książeczki, rano tulą się do siebie i piszczą z radości. Śpimy razem, razem się kąpiemy, razem bawimy na kocu. Dziewczyny zaczynają dostrzegać swoją obecność. Tak – są czasami łzy, jest też śmiech i radość, dobre i złe chwile, ale przede wszystkim każdego dnia towarzyszy nam wielkie SZCZĘŚCIE.

Nie powiem wam kiedy starać się o drugie dziecko, ani jaka różnica wieku jest najlepsza. Nie zrobię tego, ponieważ sama dostałam setki porad i większość z nich była nietrafiona. Sami wiecie, czy czujecie się na siłach czy nie. Nie powinniście nikogo słuchać prócz siebie i partnera, tylko wtedy będziecie SZCZĘŚLIWI.

Serdecznie zapraszamy na fanpage Matki Hrabiny