Jak większość z Was wie, jestem mamą trójki synów. Starsi już są w miarę ogarnięci i potrafią zająć się sensowną zabawą, aż miło na nich popatrzeć. Nie muszę się o nich specjalnie martwić, choć i tak profilaktycznie sprawdzam, co tam kombinują.

Inaczej jest z moim niespełna półtorarocznym synem, prawdziwym ananaskiem. Mój mały Aleksander to dziecko, które ma chyba motorek w pewnej części ciała. Gdy mam coś do zrobienia w łazience, Aleksander stoi tuż obok, zajęty wyciąganiem wagi spod wanny i waleniem nią o podłogę, albo otwiera pralkę, opcjonalnie ją włącza i wyłącza. Lubi też wyrzucać brudne ciuchy z kosza.

Gdy ja schylam się, by schować wagę, odłączam pralkę od zasilania, pakuję z powrotem ciuchy do kosza, już słyszę z boku, że moje dziecko odkręca  kurki z wodą. Biegnę do tych kranów, zakręcam je, po czym odwracam się, a moje dziecko na powrót wysypuje kosz z ciuchami. Nie wytrzymuję, zabieram młodego, zamykam drzwi i idę do pokoju. Jednym okiem zerkam na Olka, drugim okiem staram się ogarnąć kolejny tekst w pracy.

No to jadę z tym koksem, ale zapada cisza i już wiem, że powinnam zacząć się martwić. Dopóki mały kręci się wokół mnie i gada, wiem co robi. Ale jak milknie za winklem, to jest to bardzo zły znak. A więc wchodzę do drugiego pokoju, patrzę, a Olek zajął się wyciąganiem rzeczy z szafek. Tak sobie myślę, że szafki to pół biedy, bo wszystko poskładam z powrotem, gorzej będzie, jak szuflada mu na nogi spadnie. Rzucam to, co robię i lecę do szafek, rozkopując jednocześnie zabawki na boki, co by nikt się o nie nie zabił. Sytuacja opanowana, wracam do zajęcia.

Po paru chwilach słyszę głuche tupanie. Patrzę, a mały stoi, a raczej skacze po stole. Jak on tam do cholery wlazł, skoro u mnie krzesła leżą lub są postawione jedno na drugim, by się po nich nie wspinał? Zdejmuję zbója, odkładam krzesła na bok (dwa są na stałe przywiązane do nóg stołu) i zadowolona idę do kuchni. Nie minęło parę minut i słyszę klikanie. Już wiem że w ruch poszedł mój laptop. Patrzę, a Olek przy stole stoi na swoim rowerku biegowym (trójkołowym) i wali w klawiaturę! No szlag by to trafił, pewnie mi w dokumentach znowu coś namiesza. A że obok laptopa postawiłam kawę, przy opcji zalania klawiatury, śmiało mogłabym sobie w łeb strzelić.

Już z lekkim ciśnieniem po raz setny odciągam Olka od  brojenia i idę kończyć co zaczęłam. Jakie to szczęście, że zaraz wychodzę odebrać starszego syna ze szkoły. W przeciągu pół godziny moje dziecko-petarda jest w stanie zrobić taki – wybaczcie –  burdel, który się w głowie nie mieści. Gdybym tego co dzień nie przerabiała, w życiu bym nie uwierzyła, że jedno dziecko jest w stanie uczynić, że dom wygląda jakby przeszło przez niego tornado, tsunami i  armagedon w jednym. Okna mam zabezpieczone, kuchnię przed niszczycielską siłą chroni bramka. Ale reszta domu w starciu z młodym jest bez szans 😉

Kto ma tak samo jak ja?

Dawno, dawno temu, gdy byłam małą dziewczynką, co roku zapraszałam koleżanki i kolegów na moje przyjęcie urodzinowe. Nie spotykaliśmy się w kinie, sali zabaw czy w McDonald’sie (przyznam się Wam, że jestem tak stara, że w tamtych czasach nie było w Polsce tej znanej sieci z hamburgerami). Zapraszało się przyjaciół do domu, częstowało ciastem i kanapkami oraz organizowało się super zabawy.

My rodzice prześcigamy się w pomysłach na najciekawszy sposób zorganizowania dziecku urodzinowej imprezy. Dużą zaletą takiego rozwiązania jest fakt, że przygotowania do takiego wydarzenia kończą się na wręczeniu zaproszeń. Całą resztę – od jedzenia, dekoracji i atrakcji – mamy po prostu z głowy. Według mnie jednak dużym minusem jest, że takie przyjęcie zaplanowane jest od pierwszej do ostatniej minuty, bez czasu na swobodną zabawę dzieci. Aleks podpowiada mi, bym napisała, że niefajne jest, gdy jakiś animator każe się w coś bawić, tak jakby dzieci same nie miały wyobraźni.

Chciałam Was Drodzy Rodzice zachęcić, by wrócić do korzeni i przygotować przyjęcie w domu. W klasie Aleksa po fali urodzin w bawialniach, na basenie, parkach trampolin itp. przyszedł czas na imprezy domowe, które o dziwo okazały się prawdziwymi hitami. I choć wyprawienie takiego party nie należy do najłatwiejszych, to myślę, że warto spróbować i w najgorszym wypadku na tym jednym razie zakończyć.

Podzielę się z Wami moim doświadczeniem. Od czego zacząć?

Pozwólmy dziecku zadecydować, kogo chce zaprosić. My mamy ogródek, więc Aleks akurat nie musiał się ograniczać i mógł świętować z całą klasą. Jeśli dzieci będą bawić się w jednym pokoju, niech będzie to kilku ulubionych rówieśników.

Wymyślmy motyw przewodni urodzin – wtedy zabawy i dekoracje mogą nawiązywać do ustalonego tematu. To nie jest absolutnie punkt obowiązkowy, ale według mnie ciekawy. Niestety znalazłam pewien minus, bo niby jest wszystko w sklepach, ale szkoda, że w każdym coś innego. Organizując przyjęcie pirackie, napotkałam problem, że ładne zaproszenia znalazłam na jednej stronie internetowej, ozdoby do babeczek na innej, akcesoria na kolejnej. Zamiast płacić osobno za każdą wysyłkę, sami z mężem przygotowaliśmy dużą część dekoracji.

Postawmy na prostotę i zdrowe jedzenie. Nie wiem, dlaczego na tak wielu dziecięcych imprezach pojawiają się chipsy i cola! Naprawdę mali goście też będą bardzo zadowoleni, gdy na stole będą owoce. Nie silmy się na super wykwintne jedzenie – sprawdzają się niewielkie przekąski, które dzieci mogą wziąć do ręki. My częstowaliśmy muffinami, sałatką owocową, galaretką w skórkach pomarańczy, a zamiast tortu wypożyczyliśmy maszynę do robienia waty cukrowej i to był strzał w dziesiątkę. Przygotowałam też kolację na ciepło – tosty – na które dzieci o dziwo też się rzuciły. Reasumując – na ile się da zdrowo, kolorowo, do chwycenia „na szybko” i najwygodniej na jednorazowych talerzykach.

Przygotujmy zabawy, nie za dużo i tak na wszelki wypadek. Częściej się zdarza dzieciom młodszym, że trzeba podpowiedzieć, albo uczestniczyć w zabawach. Starsze doskonale bawią się same, ale warto mieć zaplanowanych też kilka zajęć. U mnie sprawdziło się szukanie skarbu, gdzie dzieci odnajdywały kolejne wskazówki i zadania do wykonania. Aleksowi podobało się wspólne przygotowywanie pizzy na urodzinach koleżanki.

I w zasadzie tyle… więcej refleksji nie mam. Powiem Wam, że to fajne doświadczenie, gdy można poobserwować sobie, jak wspólnie bawią się nasze dzieci, może też poznać bliżej osoby, z którymi spędzają wiele czasu. Wiadomo, po kinderbalu, w domu trzeba posprzątać, ale to normalne, że jak się przyjmuje gości, to ten ostatni obowiązek jest nieunikniony. Za to ja mam po każdej imprezie samodzielnie przygotowanej mnóstwo satysfakcji i poczucia, że warto było!

Zdjęcia: Basia

Czy jest ktoś na tym świecie, kto choćby raz w życiu się nie stresował? Wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach trudno jest wieść życie w pełnej harmonii i spokoju. Stres, presja i wieczny brak czasu na odpoczynek, towarzyszą nam na co dzień. Nie brakuje nam tego w pracy, w domu, a także w kontaktach z otoczeniem.

Długotrwały i silny stres negatywnie wpływa na naszą psychikę i na ciało. Czujemy się gorzej, bez sił, energii. Zanim jednak dochodzimy do wniosku, że mamy tego dość, mija dużo czasu. A wystarczy uważniej słuchać organizmu, który sygnalizuje to, że sytuacja zaczyna “wychodzić nam bokiem”.

1. Wyczerpanie fizyczne i psychiczne

To jest jeden z pierwszych objawów zbyt dużego stresu. Nawet, gdy jesteś tak bardzo zmęczona, że wydaje ci się, że zaśniesz w locie, gdy kładziesz się, nie możesz zmrużyć oka. Rano brakuje ci sił i chęci do działania, a z upływem dnia sytuacja jest coraz gorsza. Psychiczne zmęczenie może doprowadzać do fizycznego osłabienia organizmu.

2. Bóle głowy

Wysoki poziom stresu powoduje silne bóle głowy. Są one związane z napięciem w mięśniach głowy i szyi, a także zbyt częstego zaciskania szczęki w reakcji na stres. Taki nacisk powoduje ból.

3. Dziwne bóle ciała

Napinanie mięśni jest mimowolnym odruchem w odpowiedzi na przewlekłą sytuację stresową. Podobnie jak w przypadku bólu głowy, napięcie mięśni  powoduje to ból ciała.

4. Problemy z pamięcią

Długotrwały stres może powodować problemy z koncentracją i pamięcią. W ten sposób psychika próbuje zamanifestować potrzebę odpoczynku.

5. Bóle żołądka

Żołądek również składa się z mięśni, które mogą się kurczyć również z powodu nadmiernego stresu. Żołądek jest jednym z wrażliwszych na stres organów i dlatego w trudnych sytuacjach czujemy, jak żołądek się kurczy, boli, nie mamy apetytu.

6. Problemy z cerą

Stres i trądzik mogą mieć ze sobą silny związek. Mogą pojawiać się zarówno pojedyncze krostki, jak i nasilenie istniejących już zmian.

7. Chudnięcie lub tycie

Zmiana masy ciała może wynikać ze stresu. Niedojadanie spowodowane nerwami wpływa na brak apetytu. Z drugiej strony nadmiar stresu może powodować zajadanie problemów i tycie. Jedna i druga sytuacja jest  szkodliwa dla zdrowia.

Jeśli zauważasz u siebie któryś z wyżej wymienionych objawów, chyba przyszedł czas, abyś na spokojnie przyjrzała się swojemu życiu. Ignorowanie problemu może prowadzić do stanów lękowych i depresji, a czasem wprowadzenie nawet niewielkich zmian może przynieść pozytywne efekty.