Jak większość z Was wie, jestem mamą trójki synów. Starsi już są w miarę ogarnięci i potrafią zająć się sensowną zabawą, aż miło na nich popatrzeć. Nie muszę się o nich specjalnie martwić, choć i tak profilaktycznie sprawdzam, co tam kombinują.

Inaczej jest z moim niespełna półtorarocznym synem, prawdziwym ananaskiem. Mój mały Aleksander to dziecko, które ma chyba motorek w pewnej części ciała. Gdy mam coś do zrobienia w łazience, Aleksander stoi tuż obok, zajęty wyciąganiem wagi spod wanny i waleniem nią o podłogę, albo otwiera pralkę, opcjonalnie ją włącza i wyłącza. Lubi też wyrzucać brudne ciuchy z kosza.

Gdy ja schylam się, by schować wagę, odłączam pralkę od zasilania, pakuję z powrotem ciuchy do kosza, już słyszę z boku, że moje dziecko odkręca  kurki z wodą. Biegnę do tych kranów, zakręcam je, po czym odwracam się, a moje dziecko na powrót wysypuje kosz z ciuchami. Nie wytrzymuję, zabieram młodego, zamykam drzwi i idę do pokoju. Jednym okiem zerkam na Olka, drugim okiem staram się ogarnąć kolejny tekst w pracy.

No to jadę z tym koksem, ale zapada cisza i już wiem, że powinnam zacząć się martwić. Dopóki mały kręci się wokół mnie i gada, wiem co robi. Ale jak milknie za winklem, to jest to bardzo zły znak. A więc wchodzę do drugiego pokoju, patrzę, a Olek zajął się wyciąganiem rzeczy z szafek. Tak sobie myślę, że szafki to pół biedy, bo wszystko poskładam z powrotem, gorzej będzie, jak szuflada mu na nogi spadnie. Rzucam to, co robię i lecę do szafek, rozkopując jednocześnie zabawki na boki, co by nikt się o nie nie zabił. Sytuacja opanowana, wracam do zajęcia.

Po paru chwilach słyszę głuche tupanie. Patrzę, a mały stoi, a raczej skacze po stole. Jak on tam do cholery wlazł, skoro u mnie krzesła leżą lub są postawione jedno na drugim, by się po nich nie wspinał? Zdejmuję zbója, odkładam krzesła na bok (dwa są na stałe przywiązane do nóg stołu) i zadowolona idę do kuchni. Nie minęło parę minut i słyszę klikanie. Już wiem że w ruch poszedł mój laptop. Patrzę, a Olek przy stole stoi na swoim rowerku biegowym (trójkołowym) i wali w klawiaturę! No szlag by to trafił, pewnie mi w dokumentach znowu coś namiesza. A że obok laptopa postawiłam kawę, przy opcji zalania klawiatury, śmiało mogłabym sobie w łeb strzelić.

Już z lekkim ciśnieniem po raz setny odciągam Olka od  brojenia i idę kończyć co zaczęłam. Jakie to szczęście, że zaraz wychodzę odebrać starszego syna ze szkoły. W przeciągu pół godziny moje dziecko-petarda jest w stanie zrobić taki – wybaczcie –  burdel, który się w głowie nie mieści. Gdybym tego co dzień nie przerabiała, w życiu bym nie uwierzyła, że jedno dziecko jest w stanie uczynić, że dom wygląda jakby przeszło przez niego tornado, tsunami i  armagedon w jednym. Okna mam zabezpieczone, kuchnię przed niszczycielską siłą chroni bramka. Ale reszta domu w starciu z młodym jest bez szans 😉

Kto ma tak samo jak ja?

Gdy moje dzieci szaleją, krzycząc w niebogłosy kolejną godzinę, szukam wzrokiem jakiegoś punktu zaczepienia, który na tyle przykuje moją uwagę, że pozwoli mi na chwilę wyłączyć słuch i odciąć się od tego hałasu. Bo dzieci niestety nie mają funkcji ściszania, czego czasem bardzo mi brakuje… 

Pech chciał, że zamiast zerknąć za okno, jak zazwyczaj, rzuciłam okiem pod stół. A tam ciąg dalszy rodzinnej biesiady, czyli rozrzucony makaron z twarogiem, okruszki i inne resztki, co to zamiast trafić do buzi, złośliwie wylądowały na podłodze i już tam zostały. Dżizas! Przecież dopiero co odkurzyłam i umyłam podłogi!

Przeklinam w duchu ten brud i siadam do stołu, próbując nie myśleć o moim zmarnowanym czasie i pracy, jaką włożyłam w sprzątanie. Jednak nie jest mi dane zjeść w spokoju, bo przeżuwając wolno grillowaną pierś z kurczaka zauważam, że blat  jest wysmarowany twarogiem, opruszony okruchami pieczywa i skropiony keczupem. No tak, Pola przed chwilą jadła makaron z serem, Jasiek kanapkę, a Tata wyciskał resztki pomidorowego przecieru z tubki. Dobrze, że Stasiu je póki co wyłącznie z piersi, to co najwyżej brudzi tylko moje ubranie.

Czasami żałuję, że zdecydowałam się kiedyś na biały biały stół do jadalni. Na dodatek drewniany, z chropowatą powierzchnią. Wiecznie muszę go myć, a w zasadzie to szorować, bo  wszelki brud uwielbia włazić w we wszystkie jego nierówności, które nie dają się tak łatwo umyć byle szmatce. Mam już tego po dziurki w nosie. Tym bardziej, że moje dzieci uwielbiają traktować ów stół jak ręcznik i namiętnie wycierają w niego swoje ręce :/

W kuchni blaty i podłoga wcale nie wyglądają lepiej, bo mój 7-letni syn sam szykował sobie przekąskę. I nie żeby nie posprzątał po sobie, bo on dobrze wie, że służącej w domu nie mamy, ale… wiecie jak to jest – tu się coś przeoczy, tam przypadkiem pominie,  może mama nie zauważy 😛

Sęk w tym, że mama lubi mieć porządek i wbrew pozorom (pomimo okularów na nosie) ma sokoli wzrok, tak więc wszystko zauważy. Niestety. Ten piasek przyniesiony w butach z przedszkola, wiórki z świeżo naostrzonych kredek, rozkruszoną ciastolinę, papierki po naklejkach i „dżampersach” (dla niewtajemniczonych – dżampersy to małe zabawki dodawane do zakupów w Inter Marche).

W łazience zachlapane lustro, umywalka i szafka, bo dzieci myły (bardzo energicznie) zęby. Koło prysznica porzucone brudne skarpetki, a na łóżku piżama. No gdzie się nie ruszę tam zawsze coś znajdę. Sherlock Holmes w damskim wydaniu normalnie!

Kosze na pranie też wiecznie są pełne. Tak samo jak suszarka na ubrania i stolik, na którym czekają na mnie ubrania do prasowania – co je okiełznam  to zaraz kolejna sterta rośnie w oczach! I nie żeby mnie to dziwiło, bo przy pięcioosobowej rodzinie to raczej norma, ale gdyby tak nieco mniej się brudzili, to  wcale bym się nie obraziła 😉

Czasem mam wrażenie, że gdy skończę sprzątać moje cztery kąty (niemałe, ze 160 m2 będzie jak nic, albo i więcej),  ledwo zdążę wypić kawę ciesząc się porządkiem, którym tak lubię się otaczać. Moje małe 3 (a w zasadzie 4 ;)) krasnoludki ciężko bowiem pracują nad tym, żebym nigdy się nie nudziła 🙂 I w sumie Stasiu jest jeszcze malutki, więc za dużo nie bałagani. Ale strach pomyśleć co to będzie jak podrośnie, zacznie biegać za rodzeństwem i robić wszystko to, co oni… 🙂

Dawno, dawno temu, gdy byłam małą dziewczynką, co roku zapraszałam koleżanki i kolegów na moje przyjęcie urodzinowe. Nie spotykaliśmy się w kinie, sali zabaw czy w McDonald’sie (przyznam się Wam, że jestem tak stara, że w tamtych czasach nie było w Polsce tej znanej sieci z hamburgerami). Zapraszało się przyjaciół do domu, częstowało ciastem i kanapkami oraz organizowało się super zabawy.

My rodzice prześcigamy się w pomysłach na najciekawszy sposób zorganizowania dziecku urodzinowej imprezy. Dużą zaletą takiego rozwiązania jest fakt, że przygotowania do takiego wydarzenia kończą się na wręczeniu zaproszeń. Całą resztę – od jedzenia, dekoracji i atrakcji – mamy po prostu z głowy. Według mnie jednak dużym minusem jest, że takie przyjęcie zaplanowane jest od pierwszej do ostatniej minuty, bez czasu na swobodną zabawę dzieci. Aleks podpowiada mi, bym napisała, że niefajne jest, gdy jakiś animator każe się w coś bawić, tak jakby dzieci same nie miały wyobraźni.

Chciałam Was Drodzy Rodzice zachęcić, by wrócić do korzeni i przygotować przyjęcie w domu. W klasie Aleksa po fali urodzin w bawialniach, na basenie, parkach trampolin itp. przyszedł czas na imprezy domowe, które o dziwo okazały się prawdziwymi hitami. I choć wyprawienie takiego party nie należy do najłatwiejszych, to myślę, że warto spróbować i w najgorszym wypadku na tym jednym razie zakończyć.

Podzielę się z Wami moim doświadczeniem. Od czego zacząć?

Pozwólmy dziecku zadecydować, kogo chce zaprosić. My mamy ogródek, więc Aleks akurat nie musiał się ograniczać i mógł świętować z całą klasą. Jeśli dzieci będą bawić się w jednym pokoju, niech będzie to kilku ulubionych rówieśników.

Wymyślmy motyw przewodni urodzin – wtedy zabawy i dekoracje mogą nawiązywać do ustalonego tematu. To nie jest absolutnie punkt obowiązkowy, ale według mnie ciekawy. Niestety znalazłam pewien minus, bo niby jest wszystko w sklepach, ale szkoda, że w każdym coś innego. Organizując przyjęcie pirackie, napotkałam problem, że ładne zaproszenia znalazłam na jednej stronie internetowej, ozdoby do babeczek na innej, akcesoria na kolejnej. Zamiast płacić osobno za każdą wysyłkę, sami z mężem przygotowaliśmy dużą część dekoracji.

Postawmy na prostotę i zdrowe jedzenie. Nie wiem, dlaczego na tak wielu dziecięcych imprezach pojawiają się chipsy i cola! Naprawdę mali goście też będą bardzo zadowoleni, gdy na stole będą owoce. Nie silmy się na super wykwintne jedzenie – sprawdzają się niewielkie przekąski, które dzieci mogą wziąć do ręki. My częstowaliśmy muffinami, sałatką owocową, galaretką w skórkach pomarańczy, a zamiast tortu wypożyczyliśmy maszynę do robienia waty cukrowej i to był strzał w dziesiątkę. Przygotowałam też kolację na ciepło – tosty – na które dzieci o dziwo też się rzuciły. Reasumując – na ile się da zdrowo, kolorowo, do chwycenia „na szybko” i najwygodniej na jednorazowych talerzykach.

Przygotujmy zabawy, nie za dużo i tak na wszelki wypadek. Częściej się zdarza dzieciom młodszym, że trzeba podpowiedzieć, albo uczestniczyć w zabawach. Starsze doskonale bawią się same, ale warto mieć zaplanowanych też kilka zajęć. U mnie sprawdziło się szukanie skarbu, gdzie dzieci odnajdywały kolejne wskazówki i zadania do wykonania. Aleksowi podobało się wspólne przygotowywanie pizzy na urodzinach koleżanki.

I w zasadzie tyle… więcej refleksji nie mam. Powiem Wam, że to fajne doświadczenie, gdy można poobserwować sobie, jak wspólnie bawią się nasze dzieci, może też poznać bliżej osoby, z którymi spędzają wiele czasu. Wiadomo, po kinderbalu, w domu trzeba posprzątać, ale to normalne, że jak się przyjmuje gości, to ten ostatni obowiązek jest nieunikniony. Za to ja mam po każdej imprezie samodzielnie przygotowanej mnóstwo satysfakcji i poczucia, że warto było!

Zdjęcia: Basia