Dziwne czasy teraz mamy … Już nikt do nikogo nie uśmiecha się na ulicy, a jak już to patrzą na Ciebie jak na idiotę. Ludzie nie potrafią już pomagać sobie bezinteresownie. A ta „dorosła młodzież” – znaczna jej większość – nie ma żadnych wyższych wartości, większości w głowie tylko seks, alkohol, narkotyki i imprezy. A później dramaty, białe trumny na cmentarzach albo młodociani-niedoświadczeni życiowo – zostają rodzicami.
Gdzie się podziały wartości, za które walczyli i umierali nasi przodkowie!?
Skąd tyle ludzkiej nienawiści?

Obecnie dla ludzi liczy się tylko kasa, wszechobecny konsumpcjonizm pochłania inne wartości. Gdzie się podziała miłość, przyjaźń, wsparcie, wiara, nadzieja…?  Od wielu lat jest tak, że Polak Polaka w łyżce wody by utopił, żeby tylko ten drugi nie miał lepiej… nie tylko obcego, ale i osobę ze swojej rodziny. Powiedzenie, że z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciu, w wielu przypadkach już nie pasuje, bo zwaśniona rodzina nawet razem nie pozuje.  Być może jest to spowodowane dzikim kapitalizmem i rozwojem cywilizacyjnym, który dotknął nasz kraj za szybko lub parafrazując za późno. Przyczyna może być jeszcze inna. Może to już taka mentalność nas – Polaków – Lubimy zazdrościć i cieszy nas każde potknięcie bliźniego.

Gdzie się podziała Królewna Śnieżka, Smurfy, Bolek i Lolek czy Kubuś Puchatek, baśnie z morałem – teraz dzieci wychowują się na horrorach, a nie bajkach. Od początku media kształtują wypaczony światopogląd.  Brutalne kreskówki przepełnione agresja, nienawiścią do bliźniego. Wszechobecne podteksty seksualne w reklamach najzwyklejszych środków codziennego użytku, stawiają go na pierwszym miejscu, ponad uczuciami.

Nie wszyscy Rodzice są na tyle mądrzy, by ograniczać nieadekwatne dla dzieci programy nie posiadające pozytywnych wzorców.  Tłumaczyć, czym jest dobro a czym zło. Wyjaśniać zasady i różnice pomiędzy fantazją, fikcją literacką a rzeczywistością. Dziecko musi rozumieć, że w realnym świecie nie może latać jak bohater ulubionej bajki czy mieć 10 żyć jak w grze PC. Nikt nie zmartwychwstanie po zadaniu mu śmiertelnego ciosu. Życie to nie gra komputerowa. Odpowiedzialny rodzić pokaże różnice. Ci zapracowani na co dzień, powinni postarać się przekazać tę wiedzę w każdej wolnej chwili wspólnie spędzanej z dzieckiem. Odpowiednia niania czy babcia opiekująca się maluchem także powinna pomagać mu poznawać otaczający go nie zawsze bezpieczny świat. W trakcie nieobecności rodziców to ona zastępuje ich dziecku. Niech będzie wtedy nie tylko towarzyszem zabaw, ale także po części przewodnikiem życiowym.

Uczmy nasze dzieci tolerancji, miłości i empatii. Pokażmy, że nie pieniądz rządzi światem. Wiem, ciężkie do wykonania, dla niektórych może wydać się wręcz syzyfową pracą. W obecnej sytuacji gospodarczej uzyskanie stabilizacji finansowej to priorytet dla Wielu z nas.  Nie mówię, że to zły cel. Zachować jednak trzeba, jak we wszystkim umiar. Interesujcie się tym, co robią Wasze dzieci, w jakim towarzystwie spędzają czas wolny, jakie treści przyswajają. Znajdźcie czas na wspólną zabawę, nagnijcie trochę harmonogram. Dzieci to najcenniejsze, co po sobie zostawimy. Nie pieniądze, nie samochód, czy wycieczka – to wszystko przeminie a one pozostaną i z tym, jakie wzorce wyniosą z domu, żyć będą do końca, później wychowując nowe pokolenia.  To wychowanie w pierwszej kolejności odbije się na nas, gdy będziemy starsi a później na reszcie społeczeństwa.

Zacznijmy zmieniać ten świat, bo sami się w nim pogrążamy!

Nie mijajmy na ulicy ludzi, którzy potrzebują pomocy, rodzica z wózkiem, który nie może wsiąść do autobusu, bezdomnemu kupmy bułkę, o którą prosi, bo nie każdy przecież wybrał dobrowolnie taki los, uśmiechnijmy się do obcej osoby na ulicy… Przecież to nie boli, a jaka satysfakcja, że zrobiło się coś dla innych! Oczywiście ucząc dzieci wyciągania pomocnej dłoni nie zapomnijmy również o przekazaniu podstawowych zasad ograniczonego zaufania. Pomoc pomocą, ale bezpieczeństwo przede wszystkim.

Niech nowe pokolenie nie widzi tylko czubka własnego nosa, niech wie że za pieniądze nie kupi się wszystkiego. A na pewno nie najważniejszych uczuć i wartości takich jak miłość, szczęście, moralność. Pieniądze szczęścia nie dają, choć niestety ciężko bez nich żyć we współczesnym świecie. Niech wiec będą dodatkiem do szczęśliwego życia a nie jego jedynym celem.

Źródło zdjęcia: Flickr

Nie przepadam za zimą. Choć jest piękna, a uroku skrzącemu śniegowi nie można odmówić, najbardziej lubię oglądać ją przez okno. Odkąd jestem właścicielką psa i mamą Bartka, spacery poniekąd stały się koniecznością. Często nie mam z kim zostawić dziecka, a psa wyprowadzić muszę, więc ciepło ubieram małego, zakładam obrożę ze smyczą psu i hej do przodu! W trakcie cieplejszych pór roku przyjemności płynące ze spaceru są oczywiste, a tu często przekopując się przez śnieg po kolana, muszę mieć pomysł na rozruszanie towarzystwa.

Jedną z naszych przodujących zabaw jest rozkopywanie butami śniegu, tak intensywnie, żeby rozsypywał się na boki. Zabawa zaczyna się jak tylko Fokus (nasz czterołapny) zauważy co się wyprawia! Skacze za śniegiem na boki, łapie w pysk śnieg przy czym cały pokrywa się białym puchem. I doskakuje raz do mnie a raz do Bartka szczekając przy tym na zachętę. Czasem jednak się zdarzy że pies złapie nie lecący śnieg ale mojego buta i dziękuję wtedy Bogu, że to tylko zabawa, bo jakby zacisnął zęby na mojej nodze to… wolę nie myśleć.

Kolejna nasza zabawa na poprawienie nastrojów to łapanie gałęzi iglaków i strząsanie śniegu – 10 metrów od bloku mam las, więc mamy nieograniczone możliwości takiej zabawy 😉 Bartek z Fokusem ustawiają się pod drzewami, a ja szarpię za gałęzie i obserwuję jak pies z zadowoleniem wyskakuje do góry, a Bartek wymachuje rączkami łapiąc jak najwięcej śniegu w malutkie rączki. Oczywiście jest też „mikro” wersja tej zabawy, o ile drzewka są małe, to Bartek sam ściąga śnieg z gałązek zaczepiając psa.

Oczywiście nie mogę tu pominąć takiego standardu jak rzucanie śnieżkami. Śnieżki kleimy pospołu – ja i Bartek, po czym przypuszczamy atak na psa. Pies ma lekkiego fisia i z zapałem wyskakuje w kierunku kulek łapiąc je w pysk i zjadając to co zostanie mu w zębach. Niestety nie da się lepić z moim towarzystwem bałwanów, bo wizja moja i Bartka się znacznie różni co do wyglądu owego, a pies podjada to co toczone jest na bieżąco. Może w przyszłym roku pójdzie nam łatwiej.

Wersją alternatywną spaceru są oczywiście sanki, ale moje dziecko jakoś specjalnie nie przepada za taka formą przemieszczania się po śniegu, a pies mimo wielkich gabarytów zaprzęgowy nie jest, więc potencjał tej zabawy nie został jeszcze wyeksploatowany.

A Wy w jaki sposób umilacie sobie zimowe spacery? Niezależnie czy wychodzicie z psami czy bez z pewnością nie lubicie się nudzić i marznąć, więc opiszcie swoje sposoby, a ja chętnie je wykorzystam w praktyce.

PS. Spieszcie się, zima już długo nie potrwa 😉

Źródło zdjęcia: Flickr

Podczas przeglądania rodzinnych fotografii wpadły mi w ręce zdjęcia wykonane podczas chrztu Młodego. Odżyły wspomnienia związane z tym wyjątkowym dniem, który – jak się okazało – był większym przeżyciem dla nas, rodziców, niż dla naszego syna. Ileż to trudu włożyliśmy w przygotowania, ile czasu spędziliśmy na lekturze poradników dla młodych rodziców, którzy taką uroczystość będą przeżywać po raz pierwszy… Na szczęście w praktyce organizacja chrztu okazała się nieco łatwiejszym zadaniem niż początkowo myśleliśmy i mimo licznych obaw z naszej strony wszystko potoczyło się gładko.

Pamiętam, że pozytywnie zaskoczył nas brak zbędnych formalności związanych z ustaleniem daty chrztu. Ksiądz podał nam najbliższy dostępny termin, a my zgodziliśmy się do niego dostosować. Uniknęliśmy też problemów z wyborem chrzestnych, gdyż od dawna było jasne, że tę rolę będą pełnić nasi bliscy przyjaciele. No i po kilku latach stwierdzam, że wybór był słuszny, zaś nasi przyjaciele świetnie w roli chrzestnych sobie radzą.

Pamiętam, że szczególnie zależało nam na pochwaleniu się Pierworodnym, który w naszym mniemaniu miał być najpiękniejszym dzieckiem w całej grupce chrzczonych tego dnia maluchów. Ot, taki rodzicielski egoizm połączony z dumą i uwielbieniem dla własnej pociechy. Dziś może się to wydawać śmieszne, ale najwięcej problemów sprawił nam właśnie wybór ubranka do chrztu. Chcieliśmy, by nasz synek wyglądał elegancko oraz by w swej uroczystej kreacji czuł się dobrze. Byłam zaskoczona szerokim wyborem ubranek dla niemowląt projektowanych z myślą o tej uroczystości. Po odwiedzeniu niemal wszystkich okolicznych sklepów oraz przejrzeniu setek stron internetowych wybraliśmy wreszcie strój, który spełniał nasze oczekiwania. Choć kusiły nas eleganckie garniturki uznaliśmy, że naszemu Młodemu zapewnimy przede wszystkim wygodę. Wybraliśmy zatem dość prosty komplecik, który ujął nas swą skromną elegancją. Białe body zapinane w kroku, białe spodenki na gumce oraz szykowna, biała bluzeczka z długim rękawem na naszym synku prezentowały się wspaniale. Całość uzupełniła obowiązkowa czapeczka z daszkiem. Jak się okazało na takie wygodne rozwiązanie zdecydowało się więcej rodziców, zaś skromne i wygodne kompleciki zdobyły znaczną przewagę nad garniturkami i ozdobnymi sukienkami. Dzieci wyglądały w nich uroczo, zaś w wygodnych ubrankach dotrwały spokojnie do końca mszy.

Drogie Czytelniczki kiedy chrzciłyście swoje dzieci?
Czy też przywiązywałyście dużą wagę do skompletowania stroju dla małego bohatera uroczystości?
Jeśli macie ochotę, pochwalcie się w komentarzach zdjęciami maluchów.