Złota polska jesień nie zdążyła nas rozpieścić ciepłymi promieniami słońca i przyjemną aurą. Ba! Zaryzykuję stwierdzenie, że wręcz wcale jej nie było, po równie kiepskim lecie. Zamiast tego niebo zasłoniły ciemne, ciężkie chmury, przynoszące opady deszczu i podmuchy silnego wiatru. Nie mamy szczęścia do pogody w tym roku, więc nie pozostaje nic innego, jak zacisnąć zęby, naciągnąć czapki na uszy i czekać do wiosny.

Zanim to nastąpi, musimy po prostu przetrwać. Ja życzyłabym sobie trwania w ciepłym domu z grami i zabawami, natomiast moje dzieci mają zupełnie odmienne wyobrażenie na temat wspólnych aktywności i jednak wolą ganiać po dworze. Nie wiem, chyba mnie już łamie starość i jest mi ciągle zimno, ale oni tego problemu zdecydowanie nie mają. Energiczni i rozgrzani, jak te małe reaktory jądrowe.

A skoro już muszę wychodzić na to zimno, to koniecznie w ciepłym ubraniu. Jako że mamy połowę listopada i aura robi się coraz mniej sprzyjająca, zamieniamy czapki z jesiennych na zdecydowanie cieplejsze. Chłopaki mają jeszcze czapy i kominy z ubiegłego roku, ale rozglądałam się za nowymi i trafiłam na ręcznie robione czapki od Molito.pl. I wiecie co? Nie mogłam się od nich oderwać!

Po pierwsze podoba mi się to, z czego robione są ich czapki i kominy (ale nie tylko!). Ubrania i dodatki wykonywane są z naturalnej włóczki z merynosów, jedwabiu, kaszmiru i bawełny organicznej. Brzmi dobrze, bo naturalne materiały mają wiele zalet.

• wełna merino chroni przegrzaniem i pozwala na oddychanie skórze, a zimą grzeje i chroni przed śniegiem i niską temperaturą. Jest także lekka i przyjemna w dotyku, co więcej, nie gniecie się i nie elektryzuje. Szczególnie docenią to alergicy, ponieważ wełna nie uczula oraz posiada właściwości antybakteryjne.
• bawełna organiczna uprawiana jest bez wykorzystania sztucznych nawozów oraz chemicznych środków. Zbiera się ją ręcznie, co podnosi czystość włókien i sprzyja środowisku. Zebrane włókna barwi się przy użyciu naturalnych barwników. Ubrania szyte z bawełny organicznej są wyjątkowo miękkie i delikatne w dotyku. Są idealne dla dzieci z problemami skórnymi oraz alergików, ponieważ nie zaogniają istniejących zmian i są obojętne dla skóry.

Robi wrażenie, prawda? Pomyślcie – nie tylko miłe dla oka, ale bezpieczne dla zdrowia i utrzymujące ciepło dzieciaczków.

Co ciekawe, Molito.pl proponuje ubrania i dodatki nie z taśmy produkcyjnej, ale ręcznie szyte, wyjątkowe. To nie masówka, ale prawdziwe rękodzieło, wykonane za pomocą szydełka i drutów! Połączenie pracy i pasji, włożenie serca do perfekcyjnego wykonania i materiałów z najwyższej półki, trafi do przekonania wielu rodziców. Bo można kupić/zamówić coś i dla dziecka i dla rodzica. Rzeczy piękne, kolorowe, ciepłe, osobno i do kompletu, które w iście skandynawskim stylu rozprawią się z zimnem i paskudną aurą.

P.S. Pamiętajcie o nadchodzącym Mikołaju! Tym razem zamiast kolejnej zabawki z tej samej serii, zróbcie prezent dziecku i sobie, wybierając czapki, kominy, szaliki, rękawiczki i o wiele, wiele więcej (ufffff, nie uda mi się tego wszystkiego wymienić) na molito.pl.

Zdjęcia: Molito.pl

W listopadzie najbardziej na świecie lubię siedzieć z książką pod kocem. A jest jeszcze milej, gdy nagle w pokoju pojawia się promyk słońca – o tej porze roku to taka rzadkość! Mój spragniony wzrok podąża więc za tą świetlną wiązką i natrafia na coś, czego widzieć jednak nie chciałam. Wrrr…

A mianowicie, gdy słońce zaświeci w szyby, zauważam, że są brudne. Nie jest to bardzo odkrywcze, bo w domu nie mam firanek i chcąc nie chcąc, nie da się tego spostrzeżenia uniknąć. Potem szybko – za każdym razem od nowa – liczę w myślach, ile mam okien. Wychodzi 15 sztuk i nigdy nie chce być inaczej. I myślę sobie, jak Kubuś Puchatek: „Boże spraw, żeby mi się chciało, tak bardzo jak mi się nie chce”.

Dopada mnie więc kolejna refleksja, że przydałby mi się ktoś do pomocy w ogarnięciu tych okien. A najlepiej ktoś taki, powiedzmy sobie wprost — kto zrobi to po prostu za mnie. Jednocześnie — jak obuchem w głowę – pojawia się świadomość, że pracuję w oświacie, a nie w sektorze IT czy finansów i nierozważne byłoby przepuszczać moje zarobki na coś, co potrafię zrobić sama.

Na szczęście przypomina mi się, że od pewnego czasu jestem posiadaczką fajnego urządzenia — ściągaczki, która bardzo ułatwia harówkę z brudnymi szybami. Ta myśl jest całkiem pocieszająca. Już nawet prawie się zrywam, by chwycić za szmatę, ale uświadamiam sobie, że mam tych okien jednak dosyć dużo i tak od razu problemu się nie pozbędę, mimo użycia wyspecjalizowanego sprzętu. Więc może nie ma co tak od razu się zrywać? Czy nie lepiej na spokojnie dokończyć rozdział, a najlepiej książkę i do tematu wrócić w następny weekend?

To brzmi prosto, ale istnieje ryzyko, że za tydzień o tej porze będę robić to, co dziś — czyli leżeć z książką pod kocykiem i odwlekać wykonanie tego zadania. Jest też opcja, że będzie pochmurno i brudne szyby nie będą rzucały się w oczy i postanowienie zostanie znowu przesunięte w czasie. Tyle że za długo nie da się tego odwlekać, bo jeszcze miesiąc i będą święta. A wtedy nawet taki ktoś jak ja, nie akceptuje brudu w domu.

Tak więc wniosek jest jeden – są w życiu czynności, których można nie lubić, ale i tak trzeba je wykonać. Może nie ma ich co tak demonizować, tylko wziąć się za robotę! Nie chce ci się? Znam to, mi też nie! Ale się zmuszam. I nie liczę na to, że przyjdzie lepszy moment i mi się zmieni motywacja. Wychodzę z założenia, że lepiej zrobić dziś i mieć potem święty spokój. I czyste sumienie. I niczym niezmącony widok przez okno 😉

Nie mam łatwego charakteru. Nigdy nie twierdziłam, że mam. Potrafię upierać się, bronić swoich racji, walczyć jak lwica, jak mi na czymś zależy. I uważam, że to zaleta, a nie wada. Nie wiem tylko, czy mój mąż zgadza się z tym zdaniem, bo jemu też nie ustępuję.

Za tradycyjnym podziałem obowiązków domowych też nie jestem. Co nie znaczy, że nie tykam się garów i ściery. Tykam, owszem. Ale odkurzacza już niekoniecznie. Nie raz i nie dwa usłyszałam, że mam feministyczne poglądy. To akurat nie jest prawda, do prawdziwej feministki mi daleko, chociaż… te prawdziwe feministki sto lat temu walczyły o prawa wyborcze dla kobiet i powszechny dostęp do nauki. Więc fakt, jestem feministką. Uważam, że kobieta powinna być wykształcona, oczytana, obyta w świecie, świadoma swoich praw.

W moim domu rządziły kobiety, mama tatą, babcia dziadkiem… Druga babcia była dwukrotną wdową, królowała samodzielnie i niepodzielnie.

W domu mojego męża obowiązywał patriarchat. Ostatnie zdanie należało do ojca, mojego teścia. Może dlatego ciężko mi było się z nim dogadać?

W naszym domu… Nooo trenujemy trudną sztukę kompromisu, z różnym skutkiem.

A Duśka patrzy, słucha i wyciąga wnioski…

Czytałyśmy niedawno „Calineczkę” Andersena. Córkę mam dociekliwą, jak czegoś nie wie, to drąży do upadłego. I bardzo dobrze. Ma to po matce. Bo życie trzeba rozumieć, „tak, bo tak”, to nie jest argument.

– Mamusiu, ale dlaczego Calineczka musiała się pożegnać ze słonkiem i kwiatkami?

– Bo miała wyjść za kreta i mieszkać pod ziemią.

– No to co? Nie mogła sobie wyjść na dwór, jakby chciała?

– No nie, kret nie lubił słonka i kwiatów, nie wychodził z tuneli i jej też by nie pozwolił.

– No weź, jakby mógł jej zabronić?

– Jako mąż mógłby.

– Ale jak to?

– Kiedyś tak było, że żony słuchały się mężów, a to przecież jest stara bajka.

– Mamusiu, ale to jest ABSOSMERFNIE nielogiczne, przecież to mężowie muszą słuchać się żon!

Mimo wszystko nie zamierzam wyprowadzać jej z błędu. Diabli wiedzą, na jakich mężczyzn będzie w życiu trafiała.