Złota polska jesień nie zdążyła nas rozpieścić ciepłymi promieniami słońca i przyjemną aurą. Ba! Zaryzykuję stwierdzenie, że wręcz wcale jej nie było, po równie kiepskim lecie. Zamiast tego niebo zasłoniły ciemne, ciężkie chmury, przynoszące opady deszczu i podmuchy silnego wiatru. Nie mamy szczęścia do pogody w tym roku, więc nie pozostaje nic innego, jak zacisnąć zęby, naciągnąć czapki na uszy i czekać do wiosny.

Zanim to nastąpi, musimy po prostu przetrwać. Ja życzyłabym sobie trwania w ciepłym domu z grami i zabawami, natomiast moje dzieci mają zupełnie odmienne wyobrażenie na temat wspólnych aktywności i jednak wolą ganiać po dworze. Nie wiem, chyba mnie już łamie starość i jest mi ciągle zimno, ale oni tego problemu zdecydowanie nie mają. Energiczni i rozgrzani, jak te małe reaktory jądrowe.

A skoro już muszę wychodzić na to zimno, to koniecznie w ciepłym ubraniu. Jako że mamy połowę listopada i aura robi się coraz mniej sprzyjająca, zamieniamy czapki z jesiennych na zdecydowanie cieplejsze. Chłopaki mają jeszcze czapy i kominy z ubiegłego roku, ale rozglądałam się za nowymi i trafiłam na ręcznie robione czapki od Molito.pl. I wiecie co? Nie mogłam się od nich oderwać!

Po pierwsze podoba mi się to, z czego robione są ich czapki i kominy (ale nie tylko!). Ubrania i dodatki wykonywane są z naturalnej włóczki z merynosów, jedwabiu, kaszmiru i bawełny organicznej. Brzmi dobrze, bo naturalne materiały mają wiele zalet.

• wełna merino chroni przegrzaniem i pozwala na oddychanie skórze, a zimą grzeje i chroni przed śniegiem i niską temperaturą. Jest także lekka i przyjemna w dotyku, co więcej, nie gniecie się i nie elektryzuje. Szczególnie docenią to alergicy, ponieważ wełna nie uczula oraz posiada właściwości antybakteryjne.
• bawełna organiczna uprawiana jest bez wykorzystania sztucznych nawozów oraz chemicznych środków. Zbiera się ją ręcznie, co podnosi czystość włókien i sprzyja środowisku. Zebrane włókna barwi się przy użyciu naturalnych barwników. Ubrania szyte z bawełny organicznej są wyjątkowo miękkie i delikatne w dotyku. Są idealne dla dzieci z problemami skórnymi oraz alergików, ponieważ nie zaogniają istniejących zmian i są obojętne dla skóry.

Robi wrażenie, prawda? Pomyślcie – nie tylko miłe dla oka, ale bezpieczne dla zdrowia i utrzymujące ciepło dzieciaczków.

Co ciekawe, Molito.pl proponuje ubrania i dodatki nie z taśmy produkcyjnej, ale ręcznie szyte, wyjątkowe. To nie masówka, ale prawdziwe rękodzieło, wykonane za pomocą szydełka i drutów! Połączenie pracy i pasji, włożenie serca do perfekcyjnego wykonania i materiałów z najwyższej półki, trafi do przekonania wielu rodziców. Bo można kupić/zamówić coś i dla dziecka i dla rodzica. Rzeczy piękne, kolorowe, ciepłe, osobno i do kompletu, które w iście skandynawskim stylu rozprawią się z zimnem i paskudną aurą.

P.S. Pamiętajcie o nadchodzącym Mikołaju! Tym razem zamiast kolejnej zabawki z tej samej serii, zróbcie prezent dziecku i sobie, wybierając czapki, kominy, szaliki, rękawiczki i o wiele, wiele więcej (ufffff, nie uda mi się tego wszystkiego wymienić) na molito.pl.

Zdjęcia: Molito.pl

W listopadzie najbardziej na świecie lubię siedzieć z książką pod kocem. A jest jeszcze milej, gdy nagle w pokoju pojawia się promyk słońca – o tej porze roku to taka rzadkość! Mój spragniony wzrok podąża więc za tą świetlną wiązką i natrafia na coś, czego widzieć jednak nie chciałam. Wrrr…

A mianowicie, gdy słońce zaświeci w szyby, zauważam, że są brudne. Nie jest to bardzo odkrywcze, bo w domu nie mam firanek i chcąc nie chcąc, nie da się tego spostrzeżenia uniknąć. Potem szybko – za każdym razem od nowa – liczę w myślach, ile mam okien. Wychodzi 15 sztuk i nigdy nie chce być inaczej. I myślę sobie, jak Kubuś Puchatek: „Boże spraw, żeby mi się chciało, tak bardzo jak mi się nie chce”.

Dopada mnie więc kolejna refleksja, że przydałby mi się ktoś do pomocy w ogarnięciu tych okien. A najlepiej ktoś taki, powiedzmy sobie wprost — kto zrobi to po prostu za mnie. Jednocześnie — jak obuchem w głowę – pojawia się świadomość, że pracuję w oświacie, a nie w sektorze IT czy finansów i nierozważne byłoby przepuszczać moje zarobki na coś, co potrafię zrobić sama.

Na szczęście przypomina mi się, że od pewnego czasu jestem posiadaczką fajnego urządzenia — ściągaczki, która bardzo ułatwia harówkę z brudnymi szybami. Ta myśl jest całkiem pocieszająca. Już nawet prawie się zrywam, by chwycić za szmatę, ale uświadamiam sobie, że mam tych okien jednak dosyć dużo i tak od razu problemu się nie pozbędę, mimo użycia wyspecjalizowanego sprzętu. Więc może nie ma co tak od razu się zrywać? Czy nie lepiej na spokojnie dokończyć rozdział, a najlepiej książkę i do tematu wrócić w następny weekend?

To brzmi prosto, ale istnieje ryzyko, że za tydzień o tej porze będę robić to, co dziś — czyli leżeć z książką pod kocykiem i odwlekać wykonanie tego zadania. Jest też opcja, że będzie pochmurno i brudne szyby nie będą rzucały się w oczy i postanowienie zostanie znowu przesunięte w czasie. Tyle że za długo nie da się tego odwlekać, bo jeszcze miesiąc i będą święta. A wtedy nawet taki ktoś jak ja, nie akceptuje brudu w domu.

Tak więc wniosek jest jeden – są w życiu czynności, których można nie lubić, ale i tak trzeba je wykonać. Może nie ma ich co tak demonizować, tylko wziąć się za robotę! Nie chce ci się? Znam to, mi też nie! Ale się zmuszam. I nie liczę na to, że przyjdzie lepszy moment i mi się zmieni motywacja. Wychodzę z założenia, że lepiej zrobić dziś i mieć potem święty spokój. I czyste sumienie. I niczym niezmącony widok przez okno 😉

Wiecie, nie lubiłam niespodzianek, bo czasem stawiają obdarowanego w niezręcznej sytuacji i zmuszają do rewanżu. Bo przecież jak ktoś coś dla mnie, to ja dla niego też powinnam, prawda?

No właśnie, że nieprawda! Aż sama jestem zdziwiona tym co piszę, ale kilka zdarzeń, właśnie “niespodziewanych niespodzianek”, dało mi zupełnie inny ogląd na sprawę i znów wróciły do mnie niedawnym wspomnieniem.

Kilka “szmat” od H.

Chyba z rok temu, zaprzyjaźniona wirtualnie od ponad 6 lat koleżanka z pracy i nie tylko, zapytała mnie, czy nie chcę kilku “szmatek” dla ciężarnych, żebym po porodzie mogła bez żalu wywalić, bez tracenia pieniędzy. Oczywiście, że chciałam, bo ja nie należę do rozrzutnych, więc zgodziłam się z zadowoleniem. Po drodze zapytała jeszcze o jedną i drugą inną rzecz czy mi się nie przyda i obiecała wysłać paczkę. Ależ mnie czekało szokujące odkrycie, bo do tej paczki “szmacianej” wepchnęła taką ilość akcesoriów dla mnie i małego, że mnie zatkało. No jak to?! Te wszystkie rzeczy to niemały majątek, więc kopara mi opadła i rzuciłam się do telefonu, by zwrócić co najmniej za kuriera i zapłacić choć za ułamek z tych rzeczy. Nic z tego, tematu nie było, na zdrowie dla mnie, niech służy. Kuźwa, chyba połowa wyprawki! Przeżywałam to bity tydzień, że jak to tak, ona wyjdzie stratna, a mi będzie głupio na wieki wieków. Ale niech służy!

Prezent na zaś

Trzy dni od tej niespodzianki, dostałam wyładowaną po brzegi paczkę z kosmetykami pewnej marki dla niemowląt i dzieci. Usiadłam, odpakowałam i nie wierzyłam, przynajmniej półroczny zapas kosmetyków dla małego i dla mnie też. Siedziałam i śmiałam się do siebie, pomyślałam –  trzeba stawiać darczyńcy łiskacza, bo jak to tak, za darmo?!? Ano, za darmo, prezent, po prostu.

Przesyłka od S

Kiedy indziej znalazłam w skrzynce awizo, w sobotę stawiłam się grzecznie w kolejce na poczcie. Po kwadransie oczekiwania w zmodernizowanej i sprzyjającej klientom (dobry żarcik) placówce, wręczyłam pani karteczkę. W zamian wyciągnęłam ręce po zapakowaną w biały papier paczkę i zaczęłam się śmiać. Na chwilę wszystkie klepki mi się pomieszały, bo nie mogłam zrozumieć tego fenomenu. Do domu leciałam jak na skrzydłach, co i rusz spoglądając na paczkę. Niczego się nie spodziewałam, o nic nikogo nie prosiłam, to co tym razem? Bomba, wąglik? Może lepiej rozpakować na dworze, albo niech mąż rozpakuje, zawsze matki bardziej szkoda dzieciom odbierać.

Dotarłam do domu, rozszarpałam opakowanie, a tam piękne suweniry dla moich chłopaków. Złapałam za telefon, podziękowałam.

Poczułam się wyróżniona przez los, że mam wokół siebie osoby, które ciepło o mnie myślą i zwyczajnie podarowały coś od siebie. Później miłym gestem sprawiła mi niespodziankę jeszcze A i M, a ja nadal nie mogłam tego pojąć, czym zasłużyłam na to. A może ja wyglądam tak biednie i niezaradnie życiowo? Oby nie! Przecież nie jestem kimś wyjątkowym, mam swoje wady, bywam mało lubiana, bo mówię co myślę. Zapytałam mojej mamy, czy ona coś z tego rozumie, bo ja nic. Powiedziała mi tylko tyle – nic dziwnego, ty myślisz o innych, doceń, że ktoś myśli też o tobie. Dobro powróciło z nawiązką, dziękuję i posyłam je dalej 🙂