Kolejny tata che się podzielić z Wami swoją historią – mąż jednej z naszych autorek – Marcin Kańczucki – napisał, jak rozpoczęła się jego przygoda z bycia ojcem.

Był wczesny zimowy poranek, za oknem ciemno i ponuro, a ja przez sen słyszę głos  żony „Marcin, zrobiłam test, wyszedł pozytywnie”. Z niedowierzaniem zapytałem chyba jeszcze ze trzy razy „Jesteś pewna?”. Staraliśmy się wprawdzie o dziecko, ale nie spodziewałem się, że tak szybko nam się uda osiągnąć ten cel. Ustaliliśmy, że następnego ranka powtórzymy test by mieć pewność. Faktycznie dwa kolejne testy wykazały to samo. Będziemy mieli dziecko, będę TATĄ. Ucieszyłem się ogromnie, choć tak naprawdę nie zdawałem sobie jeszcze sprawy co faktycznie (nie teoretycznie), znaczy być rodzicem, ojcem, na którym spoczywa ogromna odpowiedzialność za rodzinę. Mimo to byłem spokojny, nie bałem się nowej roli jaką przyjdzie mi pełnić. Od teraz nasze wspólne życie zmieniło orbitę, wokół której dotychczas krążyło. Pojawiły się nowe priorytety, które będą warunkować przez kolejne lata nasze życie.

Test testem, moją głowę absorbowało oczekiwanie na pierwsze USG. Na badanie Żaklina poszła sama, wróciła z mieszanymi uczuciami, nie było widać zarodka. Chwila konsternacji, stwierdziłem, że to niemożliwe, poczekajmy do kolejnej wizyty. Mijają dwa tygodnie, na kolejne badanie poszliśmy razem. Na szczęście wszystko jest, widać zarodek i słychać jak malutkie serce bije niczym dzwon…oczy mi się przeszkliły, pierwszy raz w życiu płakałem ze szczęścia. Po kolejnym badaniu dowiedziałem się, że będę miał syna…duma mnie rozpierała tak bardzo, że chwaliłem się przypadkowo napotkanym ludziom. Byłem tak szczęśliwy, że chciałem, aby cały świat się o tym dowiedział.

Mijają kolejne dni, tygodnie ciąży. Pierwsze skojarzenie z tym okresem to kaprysy żony…godzina 23 z „hakiem”, leżę w łóżku, zmęczone oczy gotowe, aby oddać się błogiej przyjemności snu. Nagle w oddali słyszę głos „Marcin mam ochotę na Twistera…„ Wstaję więc i jadę do miasta, by kupić mej ślubnej zimnego loda i zaspokoić jej/ich zachciankę, w końcu są najważniejsi!

Mniej przyjemne wspomnienia z tego okresu, to trzykrotna wizyta żony w szpitalu na podtrzymaniu ciąży. Pamiętam jak w duchu modliłem się, aby nie „rozsypała” się zanim mały Bartek (tak On miał już swoje imię, przestał być bezosobowy) się w pełni nie rozwinie. Szczęśliwie doczekaliśmy terminu 19 września, wszystko gotowe, wyprawka przyszykowana…a przekorny Bartek postanowił, że sprawdzi naszą cierpliwość. Mijają kolejne dni oczekiwania na rozwiązanie. Nadchodzi piątek 24 września 2010 rok. Utkwiło mi, że był to dla mnie wyczerpujący dzień w pracy i około godziny 22 padnięty zasnąłem bezszelestnie. Mija godzina, budzi mnie Żaklina i spokojnie oznajmia mi „Kochanie przykro mi, ale nie wyśpisz się dzisiaj bo zaczęło się”. Podczas gdy ja w nerwach, bezcelowo biegałem po domu, próbując zrobić coś pożytecznego by szybciej wyjść, moja żona spokojnie oznajmiła mi, że musi umyć i wysuszyć włosy, ubrać pościel do łóżeczka itp. Suma summarum się przeciągnęło i około godziny 1 w nocy pojawiliśmy się na porodówce. Towarzyszyłem mojej żonie dzielnie przez całą noc, nie wyobrażam sobie przecież, żeby mogło mnie w tym momencie zabraknąć przy niej. Chciałem być świadkiem narodzin mojego pierworodnego, powitać go, zobaczyć, usłyszeć… Nie rozumiem tych mężczyzn, którzy mówią, że  pot, krew, łzy i krzyki żony odstraszają i skutecznie gaszą ich zapał do porodów rodzinnych. Dla mnie to był kolejny etap w mojej drodze ku rodzicielstwu. Akt narodzin, za nic nie pozwoliłbym nikomu odebrać sobie tych wspomnień. Poród trwał do godziny 11:55, wtedy moja żona wydała wreszcie na świat małego Bartosza Ksawerego. Oto moim oczom ukazała się malutka istota, która już na zawsze odmieniła moje życie.

Nigdy nie byłem z niej tak dumny i jednocześnie tak jej wdzięczny jak wówczas. Potem wszystko potoczyło się szybko, pierwsze zdjęcie małego, ważenie, mierzenie i drugi raz w życiu płaczę ze szczęścia. Miałem w sobie tyle pozytywnej energii, że nawet nie odczuwałem zmęczenia po nieprzespanej nocy. Po kilku dniach miałem już moją rodzinkę w domu i mogłem zacząć poznawać nawyki mojego małego terrorysty :) Dziś nie potrafię sobie wyobrazić naszego domu, bez krzyków euforii, pisków zachwytu i…ataków histerii w wykonaniu mojego małego „Siwka”.

 Czuję się ojcem świadomym roli jaką mam odegrać w życiu mojego dziecka. Wiem, że na pewno nie wygram „rywalizacji” z mamą o „pole position” w oczach Bartusia, ale na dobrą sprawę nawet nie chcę takowej toczyć. Myślę, że jestem dopełnieniem macierzyństwa mojej żony, jestem  po to by ją wspierać w trudnych chwilach, dodawać otuchy…. Mamy przecież jeden wspólny cel – wychować Bartka najlepiej jak potrafimy.

Źródło zdjęcia: Flickr

Po raz pierwszy w historii bloga W Roli Mamy autorem wpisu jest tata. Nasz czytelnik – Bartek Wieczorek – tuż przed Dniem Ojca dzieli się z nami swoimi refleksami na temat roli, którą odgrywa od ponad 2,5 roku. Liczymy, że podobnie jak my, przyjmiecie z entuzjazmem debiut mężczyzny na naszym blogu.

Zastanawiałem się długo, jak bym mógł zacząć mój wpis gościnny – jestem przecież pierwszym facetem, który ma w ogóle przyjemność pisania na blogu, no i oczywiście trema mnie przez to zjada :-)

Początek zmieniałem już wiele razy, ale ostatecznie postanowiłem zostać przy słowach „W roli taty…”, może właśnie dlatego, że propozycję napisania tego wpisu otrzymałem jako wyróżnienie, dzięki temu, że udzieliłem się w konkursie, który zaczynał się od słów ” W roli mamy…” :-)

W roli taty… debiutowałem 14 października 2009 roku. Tak naprawdę poczułem się nim już 12 marca, zaraz po tym, kiedy to dostrzegłem na teście ciążowym drugą kreskę – na moment dosłownie przed wyrzuceniem go do śmietnika.

Śmieszna sprawa – byliśmy razem z Karoliną w domu moich rodziców i wychodziłem właśnie sam na spacer z psem bo ona nie czuła się najlepiej. Przy okazji zabrałem ze sobą śmieci bo był już pełen kosz. Zrobiliśmy jakieś 20 minut wcześniej test ciążowy i okazało się,że Karolina nie jest w ciąży mimo spóźniającego się prawie 2 tygodnie okresu.
Przed samym wyrzuceniem śmieci coś mnie tchnęło i raz jeszcze spojrzałem na test  – byłem w szoku kiedy to okazało się, że miejsce na drugą kreseczkę, które wcześniej było białe „zaczerwieniło się” ….

Nasz synek nie jest ani owocem wpadki, ani też zaplanowanym dzieckiem. Mama Michałka zawsze mówi o Nim, że został poczęty w „afekcie”. Było nam w tamtej chwili tak dobrze ze sobą i byliśmy tacy szczęśliwi, że nie myśląc o tym jakie mogą być tego konsekwencje na przyszłość, po prostu odłożyliśmy na bok racjonalne myślenie i….stało się :-)

Wiadomość o tym, że zostaniemy rodzicami to ja oznajmiłem jej, a nie jak w większości przypadków kobieta – swojemu partnerowi… i to dopiero po TYGODNIU czasu !!! :-)
Spanikowałem… miałem milion myśli na minutę. Byłem wtedy na spacerze sam, więc miałem czas na to by ochłonąć. Wróciłem do domu a Karolina niczego po mnie nie poznała. Nie wiem czemu tak zareagowałem, ale cały tydzień zajęło mi bym zebrał się na odwagę i wyznał jej prawdę. Ona niczego nie świadoma, myslała, że po prostu lada moment dostanie okres, który z resztą czasami się jej spóźniał.

Od kiedy na świat przyszed Michał – maluszek który ważył zaledwie 1550g cały mój świat wywrócił się do góry nogami.
Niezapomniane są dla mnie momenty, kiedy to miałem możliwość po raz pierwszy Go nakarmić czy utulić do snu. Uwielbiałem, gdy usypiał na mnie a ja czułem bicie jego małego serduszka. Nawet przewijanie sprawiało mi ogromną radość. Później zaczęło się raczkowanie, następnie pierwsze kroki, które miały miejsce przed pierwszym rokiem życia (co i tak było nie lada gratką jak na chłopca i jednocześnie wcześniaka, którym był).  Pierwszym słowem, które wypowiedział było słowo: TATA –  byłem dumny i szczęśliwy jak nigdy, kiedy taki właśnie prezent otrzymałem od Niego na moje urodziny. To zasługa mamy Michałka, gdyż potajemnie by zrobić mi przyjemność powtarzała mu to słowo częściej niż inne. Niesamowite przeżycie… choć teraz kiedy ma już te 2 latka i 8 miesięcy podoba mi się najbardziej. Jest dzieckiem bardzo wesołym i ciekawym świata. Wszystkiego musi dotknąć, spróbować, o wszystko pyta i nic nie umknie jego uwadze. Bardzo lubię i sprawia mi wielką przyjemność, kiedy przychodzi do mnie, przytula się i mówi: Tatusiu kocham Cię! Najpiękniejsze słowa jakie dziecko może powiedzieć rodzicowi :-)

Niestety, jestem tylko „weekendowym ojcem”. Pracuję w firmie, która większość zleceń ma poza miejscem mojego zamieszkania i niestety mojego synka widuję zazwyczaj tylko w soboty niedziele i święta – bardzo nad tym ubolewam… Wymaga tego ode mnie zawód jaki wykonuję i nie jestem w stanie nic z tym zrobić…cieszy mnie tylko kiedy się okazuje, że następna robota jest gdzieś na miejscu, ale zdarza się to naprawdę bardzo rzadko.
Wydaje mi się, że zrobię wszystko by jego dzieciństwo mimo tego, było jak najbardziej udane i szczęśliwe. Staram się dawać w te 2 dni tygodniu tyle z siebie, by Michał jak najmniej odczuwał brak taty w ciągu pozostałych pięciu dni.

Moje dzieciństwo było niezbyt udane. Gdybym mógł i miał wtedy na to jakiś wpływ to bym je zmienił. Wydaje mi się, że właśnie przez to, jakie relacje łaczą mnie z rodzicami, nie zawsze postępowałem słusznie. Nie chciałbym, żeby mój syn popełnił w życiu takie błędy jakie ja popełniłem i staram się, żeby Michał mógł kiedyś powiedzieć, że „DAŁEM RADĘ”.
Często jest tak, że syn chce być taki jak jego ojciec i właśnie na tym najbardziej mi zależy. Chcę by w przyszłości mówił, że „tata jest super i chcę być taki jak on”. Zrobię wszystko, żebym kiedyś był dla Niego przyjacielem, żebyśmy mogli rozmawiać na każdy temat. Chcę po prostu, by wiedział, że w każdej sytuacji, nie zawsze przyjemnej, może na mnie liczyć, i że zawsze będę starał się mu pomóc na tyle, na ile będę mógł i potrafił.  Wiadomo – życie nie składa się tylko z dobrych momentów, są też chwile trudne i ciężkie – zwłaszcza podczas dorastania. Ja często w trudnych dla mnie chwilach, jako dorastający chłopiec i później już nastolatek, zostawałem z problemami sam. Tłumiłem wszystko w sobie, nie mówiłem o swoich problemach i przez to wkroczyłem na złą drogę.

Dziś już mam ten okres życia za sobą. Pomagała mi Karolina przez wiele lat, z różnymi rezultatami – było raz lepiej raz gorzej. Dopiero obecność MICHAŁKA postawiła mnie definitywnie i raz na zawsze na nogi. To właśnie dziecko sprawiło, że zebrałem się w sobie i grubą kreską odciąłem się od przeszłości. Dziś jestem szczęśliwym człowiekiem. Z radością będę też obchodził dzień OJCA, który wypada na szczęście w tym roku w weekend. Będzie to mój PIERWSZY dzień ojca razem z synkiem, (mimo, że powinien być już trzeci) więc jestem z tego powodu potrójnie ZADOWOLONY.
Na pewno zapewnię synkowi dużo atrakcji, a on odpłaci mi się uśmiechem od ucha do ucha, który jest dla mnie cenniejszy niż cokolwiek innego na świecie.

Na początku zazwyczaj jest miłość. Romantyczna, intensywna, pełna uniesień, z nieśmiałymi planami na przyszłość, które z każdym miesiącem stają się bardziej konkretne. Stopniowo budowane są coraz mocniejsze relacje z ukochaną osobą, wzajemne poznawanie i docieranie się. W końcu pojawia się decyzja – chcemy być ze sobą na dobre i na złe – bardzo się kochamy i nie możemy bez siebie żyć!

Większość par formalizuje swój związek i staje się małżeństwem. Cudowny ślub, pierwszy taniec przy dźwiękach ulubionej piosenki, sesja zdjęciowa – każde ujęcie zakochanych emanuje miłością. Miesiąc miodowy (czasem daleko poza domem, czasem bez urlopu, ale najważniejsze że razem) trwa krótko i zaczyna się powoli zwykła codzienność, a wraz z nią małe kłopoty lub całkiem duże problemy.

Życie rzadko bywa usłane różami, nie wszystko idzie po myśli dwojga ludzi, czasem wręcz odwrotnie – większość rzeczy, które ich spotyka, wydają się pojawiać po to, by dokopać młodemu małżeństwu. Rzeczywistość bywa brutalna – i wśród trosk związanych z pogonią za dobrami materialnymi, z brakiem pieniędzy, niesatysfakcjonującą pracą, teściową, która zawsze wie lepiej, cieknącym kranem, ciągle płaczącym dzieckiem – są ona i on – jeszcze niedawno niewidzący poza sobą świata i żyjący tylko miłością.

Wieczorem oboje są już tak bardzo zmęczeni dniem, że nie mają siły by wspólnie spędzić ze sobą czasu, by zrobić razem coś szczególnego, by porozmawiać o mijającym dniu, o planach, marzeniach… Nie kultywują już swoich narzeczeńskich rytuałów – nie wychodzą razem do kina, nie umawiają się na randki poza domem, nie wychodzą na spacery po parku, nie mają nieplanowanych weekendowych wyjazdów. Tracą spontaniczność, stają się wygodni. Jedyną rzeczą, którą robią razem jest patrzenie w telewizor – niby obok siebie, a jednak osobno… Przestają się starać, przestaje im zależeć.

Coraz częściej mają do siebie żal – o to, że żona trzyma zawsze stronę swojej mamusi, że męża wiecznie nie ma i późno wraca do domu… Coraz częściej wybuchają kłótnie – bo ona nie słucha, co on do niej mówi, a dla niego liczą się bardziej koledzy i piwo niż własna rodzina. A związki wymagają przecież nieustannej pracy, słuchania drugiego człowieka i pewnych kompromisów. Czasem byle błahostki urastają do tak wielkich problemów, że nasi bohaterowie podejmują decyzję o rozstaniu.

Wokół  tyle rozbitych małżeństw, tak wiele osób jest w trakcie lub po rozwodzie. Często mają małe dzieci. Na przetrwanie miłości nie ma recepty, choć każdy chciałby ją znać. Jedno jest pewne – miłość zostawiona samej sobie zaczyna usychać.

Czy nie można było tego uniknąć, czy rozstanie to naprawdę ostateczne wyjście z sytuacji? Czy miłość, która kiedyś była tak mocna i piękna może minąć, jak ręką odjął? Czy dwoje, nie tak dawno bliskich sobie osób nie ma już siły i chęci walczyć o swoich partnerów? A przecież ślubowali sobie, że będą razem nie tylko na dobre, ale także na złe. Związek nie wytrzymał tej próby, która miała być tylko doświadczeniem, z którego mieli wyciągnąć wnioski i wyjść silniejsi. Kiedyś rozstanie nawet na klika godzin było dla nich wiecznością, a teraz sami świadomie decydują się na życie bez tej drugiej osoby.

A jakie są Wasze refleksje na ten temat? Wiele znacie rozwiedzionych par? Czy z Waszego punktu widzenia podjęli słuszną decyzję? A może sami przeżyliście rozstanie, albo właśnie się wahacie, czy nie dokonać radykalnych zmian w swoim życiu? Podzielcie się swoimi doświadczeniami, opowiedzcie swoją historię…