Zbliżają się święta i postanowiliście kupić nowy telewizor. Ot, taki prezent gwiazdkowy, który sobie zrobicie. Tylko jaki? Duży, mały, Plasma, LED, płaski czy zakrzywiony? Na sprzedawców w sklepach można liczyć średnio, oni zazwyczaj zachwalają ten sprzęt, na którego sprzedaży zarobią najwięcej.

Kiedyś w mega markecie z elektroniką odkryłam ciekawe zjawisko. Otóż przy różnorakim sprzęcie plączą się konsultanci, prawda? Tacy ludzie, których można o wszystko zapytać. Przyjrzyjcie się im dobrze. Nie bez powodu noszą koszulki z logo różnych firm. To nie są pracownicy owych marketów, tylko właśnie firm, które sprzedają nam telewizory, pralki, lodówki, komputery i suszarki do włosów. I będą zachwalać towar tego sprzedawcy, który ich wynajął. Dlatego nie ma sensu pytać „doradcy” który telewizor jest lepszy. Zamiast tego warto zadać kilka konkretnych pytań i na podstawie odpowiedzi wyrobić sobie własną opinię. A przy okazji można sprawdzić wiedzę sklepowego guru.

Rozmiar ma znaczenie

Tak, tak moje drogie. I wcale niekoniecznie im większy, tym lepszy. Na duży telewizor trzeba mieć miejsce, to raz, dwa – przydałoby się siedzieć trochę dalej niż pół metra od niego. Kiedyś mówiło się, że odległość telewizora od oczu powinna być pięciokrotnością długości jego przekątnej. Dziś ponoć wystarczy trzykrotność. Nowoczesna technologia nie maltretuje oczu tak, jak telewizory starego typu. Poza tym powiedzmy sobie szczerze, nie każdy ma tak duży salon, by postawić kanapę pięć metrów od telewizora.

Duży ekran to fajna sprawa, fakt. Ale jeśli postawimy na duży i tani model telewizora, to przykro mi to mówić, ale jakość obrazu będzie kiepska. Ta niska cena nie bierze się z powietrza, na ogół jest efektem tanich komponentów ukrytych pod dużym ekranem.

Warto też zastanowić się, ile mamy w domu miejsca na telewizor i gdzie będzie on stał. Nie każdy wie, ale środek ekranu powinniśmy mieć na wysokości oczu. Jeśli nie mamy, dużo tracimy na jakości obrazu. Lepiej kupić mniejszy telewizor i dobrze go ustawić, niż duży, którego możliwości nie damy rady wykorzystać w małym mieszkaniu.

Płaski czy zakrzywiony?

Zakrzywiony ekran ma za zadanie „wciągnąć człowieka do środka”, telewidz ma czuć się częścią programu/filmu, który ogląda. Ale jest tu pewien haczyk – żeby w pełni wykorzystać zakrzywienie ekranu, trzeba siedzieć przed telewizorem, tak by wzrok padał na jego środkową część. Żadne patrzenie z boku nie wchodzi w grę. Przy takim obostrzeniu telewizor przestaje nadawać się dla wieloosobowej rodziny. Patrzenie z boku da mniej więcej taki sam efekt jak patrzenie na kiepskiej jakości monitory laptopów. Pod kątem prostym obraz super, ale z boku – tragedia.

Technologia nie stoi w miejscu, słychać już o telewizorach, w których będzie można regulować kąt zakrzywienia. Jednak w tej chwili to naprawdę duży wydatek.

Plasma czy LED?

Jeszcze do niedawna plasma na ścianie była powodem do dumy lub zawiści, zależy czy wisiała na ścianie naszej, czy sąsiada. Dziś już wiemy, że nie jest to najlepsza technologia. Przede wszystkim jest bardzo prądożerna, długotrwałe oglądanie plasmy mocno dawało po kieszeni. I chociaż tego rodzaju telewizory świetnie odwzorowują kolory i pozwalają na oglądanie programu niemalże pod dowolnym kątem, to jednak kiepsko sprawują się w nasłonecznionych pomieszczeniach. Właściwie są polecane głównie do gier komputerowych – ot, taki większy monitor.

Popularne LEDy mogą nam zagwarantować lepszą jasność obrazu przy mniejszym zużyciu energii. Niestety mają problemy z prawidłowym wyświetlaniem czerni. Za to są lekkie, dużo lżejsze niż telewizory plasmowe, można je bez problemu powiesić na ścianie.

Nowością na rynku są telewizory OLED, czyli podświetlane za pomocą diod organicznych. Ich czerń jest naprawdę czarna, a reszta kolorów dokładnie taka, jaka powinna być. Niestety cena jest zupełnie nie taka, jaką chcielibyśmy przy nich widzieć. Nowa technologia póki co nie jest najtańsza. Ale znając życie, można przypuszczać, że ten stan nie potrwa długo.

Rozdzielczość

Co to jest rozdzielczość każdy, mniej więcej wie, w końcu to mają i komputery. Żeby jednak uściślić: wartość rozdzielczości informuje nas o ilości pikseli (pojedynczych punktów) wyświetlanych na ekranie. Łatwo zgadnąć, że im wyższa rozdzielczość, tym lepsza jakość obrazu. Ale warto od razu zdać sobie sprawę z faktu, że duża rozdzielczość na małym ekranie tak naprawdę nic nam nie da. Z kolei mała rozdzielczość na dużym ekranie to prawdziwa porażka, obraz będzie wyglądał mniej więcej jak Windows 98, no może ciut lepiej. Dlatego nie dajmy się przekonać, że warto kupić mały telewizor z wysoką rozdzielczością. Nie potrzebnie przepłacimy.

Obecnie możemy spotkać się z trzema typami rozdzielczości:

– HD Ready – przestarzała technologia, która praktycznie do niczego się nie nadaje. Nie ma o czym mówić. Po prostu nie kupujcie. No, chyba że telewizor służy wam tylko do oglądania telewizji naziemnej. Jest ona nadawana w na tyle kiepskiej rozdzielczości, że szkoda dla niej lepszego telewizora.

– Full HD – a do tego duży ekran, tak najlepiej wykorzystamy możliwości telewizora, oczywiście pod warunkiem, że mamy Blu-ray, Xboxa, PlayStation lub nasz telewizor posiada Smart TV.

– 4K – genialna rozdzielczość, tylko co z tego, skoro praktycznie nikt w niej nie nadaje? No, poza serwisami typu VOD. Przydatna także, jeśli mamy Smart TV. Póki co, to technologia nieludzko droga, ale kto bogatemu zabroni?

Smart TV – co to jest?

Jednym słowem kosmos. Dzięki Smart TV można sterować telewizorem za pomocą gestów! Bajerek, ale tak naprawdę nie to jest najważniejsze. Smart TV to własny system telewizora, coś jak Android w smartfonie. Dzięki niemu możemy instalować nowe aplikacje, korzystać z dodatkowych usług przesyłanych drogą cyfrową (przez operatorów sieci kablowych) lub internetową, korzystać z serwisów społecznościowych, a nawet prowadzić video konferencje. Smart TV służy przede wszystkim dobrej zabawie. To coś, na co w pierwszej chwili reagujemy słowami: „ale po co mi to”, a po tygodniu z nowym telewizorem: „jak dobrze, że jest Smart TV!”. Fajną opcją jest sparowanie telewizora ze smartfonem i sterowanie telewizorem z telefonu. Ot, taki nowoczesny pilot.

Odświeżanie

Krótko – im szybsze, tym lepsze. 60 Hz jest może dobre dla laptopa, od telewizora trzeba wymagać więcej. 120 Hz to absolutne minimum, ale 240 też wcale nie będzie przesadą, skoro najnowsze telewizory mogą pochwalić się odświeżaniem na poziomie 600 Hz.

Co jeszcze?

Warto zwrócić uwagę choćby na to, czy telewizor posiada port USB. Mała rzecz a cieszy, szczególnie, że dzięki niemu można obejrzeć film lub przejrzeć zdjęcia z pendrive’a.

Dziś praktycznie każdy telewizor ma tuner telewizji cyfrowej, jednak na wszelki wypadek lepiej się upewnić.

Technologia 3D powoli wychodzi z mody – to dobra wiadomość dla jej fanów. Telewizory będą tańsze 😉

Dźwięk we współczesnych telewizorach pozostawia bardzo wiele do życzenia. Powód? Płaski telewizor – płaskie głośniki. W drogim telewizorze możesz liczyć na lepszej jakości dźwięk, ale jeśli nie interesuje cię przepłacanie, po prostu kup soundbar.

No tak… widać wyraźnie, że wybór telewizora to seria kompromisów między tym, co by się chciało, a tym na co nas naprawdę stać. Każdy producent dorzuca od siebie coś ekstra, dlatego, zanim zdecydujemy się na ostateczny wybór, dobrze jest zostawić sobie trochę czasu na porównanie telewizorów różnych firm. Potem trzeba zaufać intuicji.

Złota polska jesień nie zdążyła nas rozpieścić ciepłymi promieniami słońca i przyjemną aurą. Ba! Zaryzykuję stwierdzenie, że wręcz wcale jej nie było, po równie kiepskim lecie. Zamiast tego niebo zasłoniły ciemne, ciężkie chmury, przynoszące opady deszczu i podmuchy silnego wiatru. Nie mamy szczęścia do pogody w tym roku, więc nie pozostaje nic innego, jak zacisnąć zęby, naciągnąć czapki na uszy i czekać do wiosny.

Zanim to nastąpi, musimy po prostu przetrwać. Ja życzyłabym sobie trwania w ciepłym domu z grami i zabawami, natomiast moje dzieci mają zupełnie odmienne wyobrażenie na temat wspólnych aktywności i jednak wolą ganiać po dworze. Nie wiem, chyba mnie już łamie starość i jest mi ciągle zimno, ale oni tego problemu zdecydowanie nie mają. Energiczni i rozgrzani, jak te małe reaktory jądrowe.

A skoro już muszę wychodzić na to zimno, to koniecznie w ciepłym ubraniu. Jako że mamy połowę listopada i aura robi się coraz mniej sprzyjająca, zamieniamy czapki z jesiennych na zdecydowanie cieplejsze. Chłopaki mają jeszcze czapy i kominy z ubiegłego roku, ale rozglądałam się za nowymi i trafiłam na ręcznie robione czapki od Molito.pl. I wiecie co? Nie mogłam się od nich oderwać!

Po pierwsze podoba mi się to, z czego robione są ich czapki i kominy (ale nie tylko!). Ubrania i dodatki wykonywane są z naturalnej włóczki z merynosów, jedwabiu, kaszmiru i bawełny organicznej. Brzmi dobrze, bo naturalne materiały mają wiele zalet.

• wełna merino chroni przegrzaniem i pozwala na oddychanie skórze, a zimą grzeje i chroni przed śniegiem i niską temperaturą. Jest także lekka i przyjemna w dotyku, co więcej, nie gniecie się i nie elektryzuje. Szczególnie docenią to alergicy, ponieważ wełna nie uczula oraz posiada właściwości antybakteryjne.
• bawełna organiczna uprawiana jest bez wykorzystania sztucznych nawozów oraz chemicznych środków. Zbiera się ją ręcznie, co podnosi czystość włókien i sprzyja środowisku. Zebrane włókna barwi się przy użyciu naturalnych barwników. Ubrania szyte z bawełny organicznej są wyjątkowo miękkie i delikatne w dotyku. Są idealne dla dzieci z problemami skórnymi oraz alergików, ponieważ nie zaogniają istniejących zmian i są obojętne dla skóry.

Robi wrażenie, prawda? Pomyślcie – nie tylko miłe dla oka, ale bezpieczne dla zdrowia i utrzymujące ciepło dzieciaczków.

Co ciekawe, Molito.pl proponuje ubrania i dodatki nie z taśmy produkcyjnej, ale ręcznie szyte, wyjątkowe. To nie masówka, ale prawdziwe rękodzieło, wykonane za pomocą szydełka i drutów! Połączenie pracy i pasji, włożenie serca do perfekcyjnego wykonania i materiałów z najwyższej półki, trafi do przekonania wielu rodziców. Bo można kupić/zamówić coś i dla dziecka i dla rodzica. Rzeczy piękne, kolorowe, ciepłe, osobno i do kompletu, które w iście skandynawskim stylu rozprawią się z zimnem i paskudną aurą.

P.S. Pamiętajcie o nadchodzącym Mikołaju! Tym razem zamiast kolejnej zabawki z tej samej serii, zróbcie prezent dziecku i sobie, wybierając czapki, kominy, szaliki, rękawiczki i o wiele, wiele więcej (ufffff, nie uda mi się tego wszystkiego wymienić) na molito.pl.

Zdjęcia: Molito.pl

W listopadzie najbardziej na świecie lubię siedzieć z książką pod kocem. A jest jeszcze milej, gdy nagle w pokoju pojawia się promyk słońca – o tej porze roku to taka rzadkość! Mój spragniony wzrok podąża więc za tą świetlną wiązką i natrafia na coś, czego widzieć jednak nie chciałam. Wrrr…

A mianowicie, gdy słońce zaświeci w szyby, zauważam, że są brudne. Nie jest to bardzo odkrywcze, bo w domu nie mam firanek i chcąc nie chcąc, nie da się tego spostrzeżenia uniknąć. Potem szybko – za każdym razem od nowa – liczę w myślach, ile mam okien. Wychodzi 15 sztuk i nigdy nie chce być inaczej. I myślę sobie, jak Kubuś Puchatek: „Boże spraw, żeby mi się chciało, tak bardzo jak mi się nie chce”.

Dopada mnie więc kolejna refleksja, że przydałby mi się ktoś do pomocy w ogarnięciu tych okien. A najlepiej ktoś taki, powiedzmy sobie wprost — kto zrobi to po prostu za mnie. Jednocześnie — jak obuchem w głowę – pojawia się świadomość, że pracuję w oświacie, a nie w sektorze IT czy finansów i nierozważne byłoby przepuszczać moje zarobki na coś, co potrafię zrobić sama.

Na szczęście przypomina mi się, że od pewnego czasu jestem posiadaczką fajnego urządzenia — ściągaczki, która bardzo ułatwia harówkę z brudnymi szybami. Ta myśl jest całkiem pocieszająca. Już nawet prawie się zrywam, by chwycić za szmatę, ale uświadamiam sobie, że mam tych okien jednak dosyć dużo i tak od razu problemu się nie pozbędę, mimo użycia wyspecjalizowanego sprzętu. Więc może nie ma co tak od razu się zrywać? Czy nie lepiej na spokojnie dokończyć rozdział, a najlepiej książkę i do tematu wrócić w następny weekend?

To brzmi prosto, ale istnieje ryzyko, że za tydzień o tej porze będę robić to, co dziś — czyli leżeć z książką pod kocykiem i odwlekać wykonanie tego zadania. Jest też opcja, że będzie pochmurno i brudne szyby nie będą rzucały się w oczy i postanowienie zostanie znowu przesunięte w czasie. Tyle że za długo nie da się tego odwlekać, bo jeszcze miesiąc i będą święta. A wtedy nawet taki ktoś jak ja, nie akceptuje brudu w domu.

Tak więc wniosek jest jeden – są w życiu czynności, których można nie lubić, ale i tak trzeba je wykonać. Może nie ma ich co tak demonizować, tylko wziąć się za robotę! Nie chce ci się? Znam to, mi też nie! Ale się zmuszam. I nie liczę na to, że przyjdzie lepszy moment i mi się zmieni motywacja. Wychodzę z założenia, że lepiej zrobić dziś i mieć potem święty spokój. I czyste sumienie. I niczym niezmącony widok przez okno 😉