Usiadłam ostatnio z herbatą w ręku i pomyślałam, że chyba starzeję się! Bo po pierwsze, siedzę z herbatą a nie kawą czy energetykiem w kubku, a po drugie, przyszło mi do głowy, że na pewne rzeczy już odwagi nie mam. Nigdy nie byłam ryzykantką, ale zdarzało mi się robić rzeczy szalone, czy po prostu głupie. Konsekwencje? Ok, dobrze znałam znaczenie tego słowa, jednak nie myślałam o sobie, jako o jednostce którą przykre skutki nieprzemyślanych działań mogą spotkać. Byłam (jestem?) młoda i nie do zdarcia, przynajmniej tak o sobie myślałam.

A teraz? Czary mary, na świecie pojawiło się jedno dziecko, później drugie i zwyczajnie nie miałam czasu i ochoty na głupoty. Impreza do rana? Dobre dla tych którym dziecko nie płacze. Nie ma opcji byśmy oboje  z mężem pili podczas spotkania z przyjaciółmi, nietrzeźwi rodzice to rzecz dla mnie nie do pomyślenia. A nawet jeśli ja zawędruję do przyjaciółki na babską posiadówkę, to znam granice. Obawa przed kacem i świadomość że moje dzieci lubią od 6.00 być na nogach, powstrzymuje mnie przed piciem na umór.

Przyznam się, że parę dni temu uczestniczyłam w takim spotkaniu i dwa mocne drinki zaserwowane przez gospodynię, przyprawiły mnie rano o ból głowy. No cóż lata płyną, nie jestem już studenciakiem, który bez imprezy nie wyobraża sobie życia. O “przyjemnościach” typu narkotyki czy inne środki oddziaływające na mózg człowieka nie wspomnę – nigdy mnie nie ciekawiły, a ich branie – szczególnie przy dzieciach – to totalna głupota, na którą nie ma wytłumaczenia.

Kolejna sprawa – nie siedzę po nocach. Kiedyś dziwiłam się mojej mamie, jak ona może się pokładać o 20.00, teraz sama spoglądam z tęsknotą na tarczę zegara, by tylko dzieci poszły spać, a ja mogłabym odpocząć. Nawet jeśli mam w planach rozgrywki w Scrabble czy Rummikub, lub czytanie czy oglądanie filmów, pilnuję by nie kłaść się po północy. Dzieci nie znają słowa zmiłuj, nie pytają mnie czy przypadkiem nie padam na twarz po zarwanej nocy, tylko ściągają z łóżka. No tak, oni śpią prawie dwanaście godzin na dobę, a ja staram się przynajmniej sześć. Nie mogę sobie pozwolić na lekkomyślność. Odpowiedzialność wyrażam zarówno poprzez zabezpieczenie mieszkania by dzieciom nie stała się krzywda, załatwianie na bieżąco sprawunków, jak i przez dbałość o własny rozwój zawodowy, byśmy mieli możliwość stałego spłacania kredytu. Chcemy troszczyć się o dzieci nie tylko teraz, ale zostawić im coś, gdy nas już zabraknie.

Często siedzę z kubkiem w dłoni i patrząc przez okno, widzę młodych ludzi którym dopisuje w hałaśliwy sposób dobry humor. Idą za rękę lub w przyjacielskich grupkach, trzeźwi, pijani, spokojni lub zwariowani. Patrzę i myślę, kiedyś sama taka byłam. A dziś? Chyba starzeję się, a raczej “tylko” dojrzewam?

Od prawie pięciu lat życie dzielę z dwoma mężczyznami – notabene mężczyznami mojego życia. Dzielę swoją dobę pomiędzy jednym i drugim a gdzie w tym wszystkim jest czas dla mnie, na moje plany, pasje i przyjemności?

Moje zajęcia umiejętnie wplatam pomiędzy plany męża i syna. Od kilku lat niezależnie od warunków, od tego czy pracuję zawodowo czy nie, lawiruję by ogarnąć otaczającą mnie rzeczywistość. Czuję się za wszystko odpowiedzialna, niczym chodzące centrum dowodzenia. Nie umiem być egoistką i nie potrafię swoich planów postawić na piedestale pierwszeństwa.

To najważniejsi mężczyźni mojego życia. Mąż ograniczył mnie swoją pracą zawodową. Odkąd pamiętam (a razem jesteśmy prawie 12 lat) od niej zależał nasz wspólny czas i ona w dużej mierze wpływała na rozkład mojego dnia. A syn uziemia,  gdy jestem sama koniecznością zapewnienia opieki, zawiezienia na zajęcia dodatkowe, lekarza i tak dalej (dopisać mogłabym cała listę). Nie wszędzie chcę i mogę z nim iść. Z pewnością ulgę przyniosłaby pomoc ze strony dziadków, ale to dla mnie  towar luksusowy i mocno deficytowy. Nie mam ich pod ręką, dyspozycyjnych w każdej chwili.

Po narodzinach dziecka swoją dobę musiałam rozciągnąć tak, by został mi choć skrawek swobody. Przyznam, że z upływem czasu doszłam do perfekcji, jestem mistrzynią logistyki, planowania i zaginania czasoprzestrzeni. Niestety mimo rozwoju na tym polu czuję, że tęsknię za własną spontanicznością, niezależnością i wolnością. Od tak nie mogę wyjść sama pod wpływem chwili z domu, krzyknąć auf Wiedersehen! I w drogę. Często działam jak robot zaprogramowany do określonych zadań. Bezbłędnie spełniam oczekiwania i wykonuję kolejne powierzone mi zadania. Nie ryzykuję, twardo stąpam po ziemi. Ot, czysta zimna kalkulacja

Nie mogę zostawić dziecka i wyjść na kawę z koleżanką czy siłownię. Mimo, że to już nie niemowlak i gdy trzeba zajmie się sam sobą, to opiekę na czas mojej nieobecności musi mieć. Z wyprzedzeniem muszę planować swoje zajęcia poza domem uwzględniając to, że często nie wiem, o której małżonek w nim będzie. Siłą rzeczy wypracowaliśmy kompromis, w którym ja jestem stroną bardziej pokrzywdzoną. Tak, czuję się poszkodowana! Rozumiem, że pod pewnymi względami jest mi łatwiej modyfikować plany niż mężowi, który dłużej pracuje, jednak to mnie ogranicza. Rozsądek mówi, że muszę tak postępować jako odpowiedzialna matka biorąca pod uwagę względy ekonomiczne (faktem niezaprzeczalnym jest, że mężczyźni więcej zarabiają i lwia część budżetu domowego to ich zasługa), a gdzieś jakaś cząstka mnie się przeciwko temu buntuje i krzyczy: chcę zmiany! Nieraz dwoję się i troję, staję na głowie, wkurzam się, tupię nogami a i tak końcem końców niektóre moje plany biorą w łeb. Sorry taki mamy klimat, a raczej ja mam rzeczywistość. Mimo okresowych buntów przyzwyczaiłam się do takiego działania i zaakceptowałam istniejącą konieczność. Pogodziłam się z tym, że sytuacja wymogła na mnie zachowanie bym swoją asertywność schowała nie raz nie dwa głęboko w kieszeń.

Chciałabym się sklonować, by być w kilku miejscach na raz. Choć taka umiejętność bardziej przydałaby się mojemu mężowi, wówczas nie musiałby ze względu na pracę tracić cennych chwil z życia rodziny  a ja rezygnować czy przekładać swoje plany.

Chodzę ponad trzydzieści lat po tym świecie i do tej pory myślałam, że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć. Do wczoraj! Przeglądając “fejsa” trafiłam na apel o pomoc dla małej dziewczynki. Zawsze sprawdzam o co chodzi i jak można pomóc. Ale tego co ujrzałam na tej stronie, nigdy już nie zapomnę.

Co wy na to? “Kochająca mamusia” znęca się nad swoim niepełnosprawnym dzieciątkiem. Nad kruszyną, która ma ledwie dwa miesiące, nad nieświadomym zła niemowlęciem, które może jedynie reagować na ból. Nie obroni się, nie poprosi o pomoc! Z trudem czytałam każdą kolejną linijkę z opisem historii małej Marcelinki. A im dalej czytałam, tym mocniej życzyłam tej kobiecie by smażyła się w piekle! Każde dziecko zasługuje na miłość, na staranie ze strony rodziców. Słyszałam historie o dzieciach bitych, widziałam zdjęcia i ich posiniaczone buzie. Widziałam dzieci głodne, które na ulicy prosiły o kawałek chleba, zmuszane do tego przez rodziców. Smutne, to zdarza się każdego dnia w wielu domach.

Natomiast nie jestem w stanie dźwignąć zdjęć, na których ujrzałam dziewczynkę w szpitalnym łóżeczku, którą “matka” głodziła, biła wałkiem od ciasta, przypalała jej nóżki żelazkiem, sprawdzając, czy mała czuje ból! Mała – bo przecież ta nędza nie dała jej nawet imienia! Jak bardzo trzeba nienawidzić dziecka, żeby topić je w szambie? Nie pojmuję tego, nigdy nie zrozumiem! Marcelina została odratowana cudem, dzięki czujności sąsiadów. Teraz, po wielu przejściach i komplikacjach zdrowotnych ma nową, kochającą rodzinę. Oraz potrzeby finansowe, konieczne dla jej rehabilitacji (sprawdzicie to na stronie).

Świat jest okrutny, ale czy którakolwiek matka może być aż tak okrutna? Patologii nie brakuje, potwory chodzą po tym świecie, trzymając w swoich szponach dłonie dziecka – słynna “matka”, która mordowała i upychała swoje dzieci w beczkach, a nawet taka, która noworodka ugotowała i zmieliła w maszynce do mięsa…

Piszę to i na samą myśl mam odruch wymiotny. Nie ja jedna zapewne. Ludzie bywają gorsi od zwierząt. Powinnam napisać, że ta “matka” to zwykła suka. Ale nie chcę zwierząt obrażać, chyba zwierzęta nie stać na takie wyrachowanie, okrucieństwo względem swojego potomstwa. Proszę, niech nikt jej nie broni, ja osobiście mam gdzieś wezwania do empatii, bo może matka jest chora psychicznie, albo miała ciężkie życie… Mam to w głębokim poważaniu, serio. Karma powraca!!!